คุยกับ "เพ้นท์ฟ้า" เจ้าของ "ผลงาน" ที่สวนทางกับ "อายุ"
เมื่อโลกของศิลปะไม่ได้จำกัดที่อายุ ไม่ได้วัดด้วยชื่อเสียง และไม่ได้ตัดสินความสามารถด้วยถ้วยรางวัล
จึงทำให้ได้เห็นผลงานของศิลปินหน้าใหม่ที่พากันมาอวดฝือมือ โชว์ลีลาตามสไตล์ของตัวเองกันอย่างไม่ขาดสาย
หนึ่งในนั้นคือ "ด.ญ.เพ้นท์ฟ้า ชาญชุติวาณิช" วัย 8 ขวบ ที่สะท้อนความคิดผ่านผลงานของเธอ จนผู้ใหญ่อย่างเราอาจจะคาดไม่ถึง
"ตอน 6 ขวบ หนูเริ่มบอกได้แล้วว่าหนูชอบวิชาศิลปะ"
"ไม่ชอบวิชาอะไรเลย นอกจากศิลปะ หนูอยากวาดรูปที่สามารถสื่อสารกับคนได้" สาวน้อยเล่าด้วยรอยยิ้ม
เมื่อชอบ เธอก็วาดๆๆๆๆ จนคนเห็นความสามารถ จึงนำงานไปจัดเป็นนิทรรศการเดี่ยวให้ ตั้งแต่ 6 ขวบ
และล่าสุดหอศิลป์ ศุภโชค ดิ อาร์ท เซ็นเตอร์ ซึ่งตั้งอยู่ในซอยสุขุมวิท 39 ก็นำผลงานชุดใหม่ "เดอะ โมเมนตั้ม" ของเธอมาแสดงให้ชมระหว่างนี้ถึง 18 ม.ค.
เพ้นท์ฟ้าซึ่งเป็นลูกสาวของบัณฑิตคณะจิตรกรรม ม.ศิลปากร บอกอีกว่า ช่วงแรกเธอจะวาดแต่รูปการ์ตูน แต่พอ 8 ขวบก็เริ่มวาดสิ่งของรอบๆ ตัว ทั้งเสื้อผ้า รองเท้า และอื่นๆ
ก่อนจะมาติดใจการวาดหน้าคน
"เริ่มชอบหน้าคน ชอบศึกษาเรื่องกะโหลก เรื่องภายในของคน"
"คือมันต้องมีสมอง มีใบหน้า แล้วกล้ามเนื้อมันถูกพัฒนามาจากร่างกายของเรา"
ฟังแล้วไม่ค่อยเหมือนเด็ก 8 ขวบพูดใช่ไหม?
แต่ใช่-นั่นน่ะ มาจากถ้อยคำของเด็กที่ว่า
เด็กที่บอกว่าคงจะไม่กลับไปวาดรูปการ์ตูน เพราะ "ต้องพัฒนาแล้ว"
เพ้นท์ฟ้าที่เรียนโฮมสคูลกับพ่อซึ่งตัดสินใจลาออกจากงานที่ประเทศดูไบ มาจัดระบบการเรียนการสอนด้วยตัวเอง โดยเน้นให้เรียนวิชาศิลปะ 70% เและวิชาพื้นฐานทั่วไป 30% ตามแนวคิดที่ไม่ได้ต้องการให้ลูกเรียนเก่ง หรือเป็นที่หนึ่ง แต่ขอแค่ให้ใช้ชีวิตอย่างเป็นสุขอยู่ในสังคมได้ก็พอบอกว่า ส่วนใหญ่เธอจะวาดรูปเกือบทั้งวัน
"ได้ประมาณวันละ 4 รูป มากสุดสุดก็ 10 รูป แต่ยังไม่ลงรายละเอียด"
"เวลาวาดจะดูรูปถ่าย เก็บรายละเอียดให้เหมือนที่สุด เท่าที่จะทำได้"
ทำไมวาดรูปเก่ง? เราถาม
"ก็ได้ฝึกฝนมาตั้งแต่เล็กๆ ไง ตั้งแต่ 2 ขวบ" เธอบอก
"แต่พ่อจะเริ่มสอนตั้งแต่หนู 4 ขวบ ถ้าทำไม่ได้พ่อก็ดุ แต่หนูไม่ร้องไห้นะ ถ้าตีก็ไม่ร้อง เราต้องอดทนในการฝึก"
เพ้นท์ฟ้ากับรูปคนที่สัมภาษณ์ที่ใช้เวลาวาดไม่นานเลย
"อยากเป็นศิลปินใหญ่ก็ต้องอดทนทำให้เต็มที่"
"ว่าที่ศิลปินใหญ่" เล่าแผนให้ฟังอีกว่า "ในอนาคตหนูอยากวาดลำตัวทั้งตัว"
"เอาแบบรูปใหญ่ๆ นี่หนูก็เริ่มวาดแล้ว เป็นตัวหนูเอง"
สาวน้อยสารภาพด้วยว่าบางทีก็มี "นิดหน่อย" ที่รู้สึกไม่อยากวาด หากสุดท้าย "ก็วาดแหละ"
"วาดตลอด"
เพราะ "ศิลปะคือชีวิตของเรา เฮ้อ!ถ้าไม่มีศิลปะก็เหงา"
"ถ้าพรุ่งนี้ไม่มีศิลปะก็ไม่รู้จะทำอะไร"
ที่มา : นสพ.มติชน