แผนการร้าย...ของยัยตัวแสบ

ณ โรงพยาบาล โซกิยะ

"แม่ๆ แม่จ๋า อย่าเปนอะไร นะคะ แม่..."ร่างบาง สูง จับมือแม่ที่อยู่บนเตียงเข็นของโรงพยาบาลที่หมอและพยาบาลกำลังเข็นอยู่

ส่วนเธอก็เอาแต่ครวญครางบอกแม่ว่าอย่าเปนอะไร ไปจนถึงห้อง i c u

"ญาติรออยู่ข้างนอก ก่อนนะคะ เข้าไม่ได้ค่ะ" สิ้นสุดเสียงของนางพยาบาลคนหนึ่ง ประตูห้อง i c u ก็ปิดลง แต่ร่างบางก็ยังยืนอยู่หน้าห้อง i c u

ไม่ยอม ไปไหนได้แต่เดิน วนไปวนมาอยู่หลายรอบ

(บันทึกพิเศษ : น้ำฟ้า)

ฉันทำอะไรไม่ถูกเลย ตอนที่แม่โดนยิง ตอนนั้นฉันทำงานอยู่หลังบ้าน แต่ก็มีคนมาเรียกแต่แม่บอกว่า เดี๋ยวแม่ไปดูเองแต่พอแม่ไป ได้สักพัก

ฉันก็ได้ยินเสียงปืน หลังจากนั้นฉันก็ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างวิ่งไปดู ก็เห็นแม่เป็นแบบนี้ บ้านของฉันเป็นบ้านหลังเล็กๆ ที่เก่ามากๆแล้วล่ะ แม่เล่าให้ฉันฟังว่า

พ่อของฉันทิ้งฉันกับแม่ไปมีครอบครัวใหม่ ตั้งแต่ฉันยังอายุได้แค่ 3 ขวบ ตอนนี้พ่อคงมีความสุขเป็นมหาเศรษฐี พันล้านกับครอบครัวของเค้าแล้ว

ล่ะมั้ง ที่แม่ของฉันเป็นหนี้ เพราะว่าแม่ฉันเป็นโรคหัวใจไปหาหมอทีนึงก็ต้องเสียค่าใช้จ่ายเยอะมากๆ แต่บ้านที่เราสองคนได้อยู่ได้กินกันถึงทุกวันนี้

ก็คือเงินที่ ภรรยาใหม่ของพ่อฉันใช้ฟาดหัวเราสองคน ว่าได้เงินก้อนนี้ไปแล้ว ก็ไม่ต้องมายุ่งกับพ่อฉันอีก แม่ฉันต้องยอมรับเงินก้อนนี้มาเพราะตอนนั้น

เราสองคน ยากจนมาก พอเวลาผ่านมาประมาณ5 ปีฉันไม่เคยได้เห็นหน้าพ่อเลย ตอนนั้นฉันอายุประมาณ 8 ขวบ ก็ต้องช่วยแม่ขายของ เพื่อเลี้ยงชีวิต

ฉันเรียนโรงเรียน'มิโซยะ'เป็นโรงเรียนประถมชื่อดังที่มีแต่พวกคุณหนูไฮโซอยู่กัน แต่ฉันเป็นนักเรียนทุนดีเด่น มีพฤติกรรมที่ดี จึงได้เข้ามาเรียน

n="left">โดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายใดๆทั้งสิ้น ฉันว่ามันก็ดีนะ แต่ว่าไฮโซในโรงเรียนนี้ ไม่มีใครคบฉันเปนเพื่อนสักคน หนำซ้ำยังหาว่าฉันเปนเด็กยากจน แต่ก็ดีที่มี

ครูคอยปลอบใจ เพราะโรงเรียนนี้ไม่อยากให้ฉันไปไหนเพราะฉันเป็นถึงตัวแทนโรงเรียนที่ไปแข็งที่ไหนก็ชนะ จึงทำชื่อเสียงให้กับโรงเรียนอย่างมาก

แต่แม่ฉันติดหนี้กับตระกูล อภิมหาบูรณา ฉันจะแก้แค้นให้หมด ทั้งตระกูลนี้เลยคอยดูนะ

แอ๊ดด.... ร่างสูง ดูมีอายุ สวมใส่ชุดสีขาว เดินออกมาจากห้อง i c u ทำให้ฉันต้องรีบวิ่งพุ่งเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้าของเค้า

"คุณหมอคะแม่หนูเปนไงบ้างคะ"ดวงตาสีสนิมดูหมองๆ หน้าเศร้า ทำให้ฉันถึงกับหายใจแทบไม่ออกกับสีหน้าของเค้า

"ว่าไงคะ..คุณหมอ"ฉันพยายามถามอีกครั้ง เพื่อต้องการคำตอบ ดวงตาสีสนิมมองฉันแบบเศร้าๆ

"เอ่อ...เสียใจด้วยนะครับ หมอพยามเต็มที่แล้ว เสียใจด้วยครับ"สิ้นสุดคำตอบ ร่าง สูง ก็เดินผ่านหน้าของฉันไป ฉันมองตามแผ่นหลังของเค้า

จนสุดสายตา ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเริ่มร้อนผ่าวๆแสดงความรู้สึกโกรธ และเสียใจมาก ทำให้น้ำตาหล่นลงไหลมาจากดวงตาสีน้ำตาลเข็มอย่างไม่ขาดสาย

ฉันรวบรวมสติ และ รีบวิ่งเข้าไปหาแม่ในห้อง i c u

ฉันเห็นร่างที่คุ้นเคย นอนไร้สติอยู่บนเตียงของโรงพยาบาลทำให้ฉันต้องรีบวิ่งเข้าไปกอด ร่างที่เคยให้ความอบอุ่นฉันมาตลอด

"แม่!! แม่จ๋า แม่อย่าทิ้งฟ้าไปแบบนี้สิ แม่!! อืออ....ฮึก....อือ..." น้ำใสๆไหลลงมาจากดวงตาสีน้ำตาลเข้มอย่างไม่ขาดสาย ตอนนี้ฉันไม่มีสติเลย

ได้แต่ร้องครวญคราง จนน้ำตาฉันมันจะหมดอยู่แล้ว แต่เวลาผ่านไปแค่นิดเดียว พยาบาลชายก็เดินมาที่เตียงของแม่ฉัน

"ขอโทดนะครับ ผมขอนำศพไปไว้ในองดับจิตด้วยนะครับ"ฉันเหมือนหายใจไม่ออก และไม่มีแรง จึงได้แต่ยืนอึ้งมองเตียงที่ พยาบาลชายเข็ญ

ผ่านหน้าฉันไป ฉันได้แต่มองตามเตียงนั้นไป จนสุดสายตา ตอนนี้ฉันไม่เหลือใครอีกแล้ว แม่ก็จากฉันไป ส่วนพ่อก็ไม่รู้อยู่ที่ไหน คงเป็นเรื่องตลกสินะ

ที่เด็กอายุ 17 ต้องใช้ชีวิตอยู่คนเดียวตามลำพัง แต่ฉันก็คง จะต้องใช้หนี้สินแทนแม่ไปตลอดชีวิตสินะ แต่อย่างไรก็

เหอะ ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้ไอ้เจ้าหนี้หน้าเลือด อยู่อย่างสงบแน่ หึ!