CONFRONT : ศึกสายเลือดดินแดนมายา

CONFRONT : ศึกสายเลือดดินแดนมายา

ตอนที่ 1 : เมอร์เกน ชนเผ่าจิตประสาน

เช้าที่สดใส พระอาทิตย์ยามเช้ามองเห็นเป็นรูปครึ่งวงกลมอย่างชัดเจน แต่ก็ยังเป็นเพียงวันธรรมดาๆ ทั่วไปของเด็กคนหนึ่ง ซึ่งตอนนี้กำลังนอนอยู่บนชั้น 2 ของบ้านที่ทำจากไม้ทั้งหลัง หลังคาบ้านหลังนี้สร้างด้วยใบหญ้าแห้งชนิดหนึ่ง ที่ให้ความอบอุ่นและความเย็นสบายไปทั่วบ้าน แสงไฟสีส้มจากตะเกียงที่ผนังห้องนอนของเด็กยังคงส่องสว่าง เผยให้เห็นสิ่งของต่างๆ ภายในห้อง ซึ่งประดับประดาได้ด้วยของเล่นที่ทำจากไม้ มีวางโชว์เรียงบนชั้นบ้างและแขวนไว้กับผนังบ้าง แม้แสงอาทิตย์ส่องเข้ามาทางหน้าต่างจนเข้าตาเด็กคนนั้นแต่เขาก็ยังคงนอนขดตัวอย่างสบายบนเตียงนุ่มๆ เขานอนเอาผ้าห่มคลุมไว้ทั้งตัว เห็นเพียงแต่เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนที่โผล่ออกมาจากผ้าห่มเท่านั้น

เก๊าะ เก๊าะ เก๊าะ!!!

เสียงเคาะประตูห้องนอนของเด็กดังขึ้น แต่ก็ไม่ทำให้เขาลุกออกจากเตียงได้

แกร๊ก!

ทันใดนั้นประตูที่ล็อคอยู่ก็เหมือนถูกบิดประตูจากด้านในห้อง ไม่นานนักประตูก็ถูกเปิดออก แสงจากพระอาทิตย์ส่องเผยให้เห็นร่างที่ชัดเจน ร่างนั้นเดินเข้ามาที่เตียงแล้วก้มลงมองเด็กที่อยู่ใต้ผ้าห่ม

"ตื่นได้แล้วจ๊ะ ดังเต้ วันนี้ต้องไปฝึกอีกไม่ใช่หรอ" หญิงผมน้ำตาลแดงท่าทางใจดี เขย่าตัวเด็กเบาๆ
"อือ... รู้แล้วครับ เดี๋ยวลงไป" โธ่ กำลังหลับสบายๆ อยู่เชียว...

แม่ดังเต้ยิ้มและถอนหายใจเล็กๆ ก่อนจะเดินไปที่ประตู เธอมองไปที่ตะเกียงที่ยังคงสว่างอยู่ เธอจ้องอยู่สักพักไฟก็ดับลงไปเองโดยไปต้องดับด้วยมือ จากนั้นเธอจึงออกจากห้องนอนแล้วลงบันไดไปชั้นล่าง ไม่นานนักดังเต้ก็ลุกออกจากเตียง เขาเดินเกาหัวไปที่ห้องน้ำเพื่อแต่งตัวดังเต้สวมใส่เสื้อผ้าหลวมๆ สีน้ำเงินพาดสีดำด้านซ้าย กางเกงผ้าสีน้ำตาลเข้มยาวถึงข้อเท้า เขาสำรวจดูตัวเองจากกระจกก่อนจะเดินลงมาชั้นล่าง

"ผมไปแล้วนะครับ !" ดังเต้ตะโกนบอกแม่ของเขาที่อยู่ในครัวขณะใส่รองเท้า

"เดี๋ยวๆ แม่ลูกนัทอบไว้ รอแปปหนึ่งนะ"
ดังเต้นั่งรอตรงโต๊ะไม้ซึ่งทั้งเป็นโต๊ะทานอาหารและโต๊ะรับแขก ที่อยู่ตรงกลางบ้าน

"นี้จ๊ะ เอาไปเผื่อ ไลโอเนลกับจูเลีย ด้วยนะ" โห น่ากินจัง กินหมดเลยคนเดียวดีกว่ามั่งเรา อิอิอิ
"แล้วอย่ากินคนเดียวละ รู้ไหม"
"คร้าบ~" แป่ววว อดเลยตู ^^"
"งั้นผมไปละครับ จามาให้ทันมื้อเที่ยงนะครับ" ดังเต้พูดหลังจากวิ่งออกจากบ้านไป
"ระวังตัวด้วยนะจ๊ะ !" แม่ดังเต้ตะโกนออกไปหลังจากดังเต้ห่างจากบ้านสักระยะ

.

.

.

ดังเต้วิ่งผ่านบ้านต่างๆ ก็โบกมือให้ลุงกับป้าในหมู่บ้านซึ่งในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้ ไม่มีใครที่จะไม่รู้จักกัน

"ดังเต้นี่ตัวโตขึ้นเยอะเลยนะว่าไหม" ป้าพูดกับลุง
"นั่นสิ ดังเต้ตอนนี้ก็... อือ... อายุเท่าไหร่แล้วนะ... 15 ใช่มั้ย?"
"ใช่ ที่จริงจะ 16 แล้ว เวลาผ่านไปเร็วเนอะ ตั้งแต่ตอนนั่น.."
"อือ 15 ปีแล้วหรือนี้ตั้งแต่ตอนนั่น.." ลุงกับป้าพากันมองดังเต้วิ่งไปถึงทุ่งนา

ทุ่งนาของหมู่บ้านแห่งนี้มมีพื้นที่ขนาดใหญ่ ชาวบ้านที่นี่จำนำข้าวที่ปลูกไว้ไปขายบ้างตามเมืองต่างๆ บ้างและเก็บเอาไว้บ้างในยามจำเป็นดังเต้วิ่งผ่านทุ่งนาสีเขียวนี้ไปเรื่อยๆ บางทีก็หยุดเดินบ้างพอหายเหนื่อยก็วิ่งต่อ เมื่อมาถึงสะพานข้ามแม่น้ำซึ่งแม่น้ำสายนี้มีความยาวถึง 13 เมตร แต่ละฝั่งของสะพานมีต้นไม้ใหญ่น้อยปกคลุมตลอดตามทางของแม่น้ำ จึงทำให้แสงอาทิตย์ส่องลงมาไม่ถึงตัวสะพาน ขณะที่ดังเต้กำลังข้ามสะพานอยู่นั้น ดังเต้สังเกตเห็นว่าวันนี้น้ำไหลแรงผิดกว่าปกติแต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก พอหายเหนื่อยดังเต้ก็วิ่งต่อไปอีกจนถึงเนินเขาที่อยู่ไกลจากแม่น้ำไม่มากนัก เป็นที่ที่ดังเต้คอยฝึกซ้อมโดยเด็ก 2 คน กำลังยืนรอดังเต้อยู่นั้นเอง

"มาช้าตามเคย" ผู้หญิงคนหนึ่งยืนกอดอกทำหน้ายักษ์ใส่ดังเต้
เธอมีดวงตาที่กลมโต มีผมหางม้าสีน้ำตาลออกแดง ใส่ชุดกระโปรงยาวสีขาวยาวเลยหัวเข่าและใส่เสื้อนอกแขนยาวสีแดงทับอีกทีหนึ่งถ้านับอายุจากดังเต้แล้ว จูเลียจะอายุมากกว่าดังเต้ประมาณ 2 ปี

"มันก็ช้าประจำแหละน่าจูเลีย" ชายผมตั้งสีน้ำตาลเข้มดูเป็นคนท่าทางร่าเริง ตีไหล่จูเลียเบา เบาเขาสวมชุดสีเหลืองอมน้ำตาลกับกางเกงผ้าสีน้ำตาลเข้มยาวถึงข้อเท้า ซึ่งมีอายุพอๆ จูเลีย

"โทษๆ นอนเพลินไปหน่อย อากาศมันดีน่ะ" โดนดุอีกแล้ววุ้ย
"เอ้า แม่ให้มา" ดังเต้ยื่นลูกนัทอบให้ทั้งสองคน
"เฮ้ย! ลูกนัทอบ! ของโปรดเลยเนี้ย~" ไลโอเนลคว้าเอาไปลูกหนึ่งทันที
"อ่ะ เอาไปสิ จูเลีย แม่ฉันอบลูกนัทอร่อยนะ" ยังไม่หายงอนอีกแฮะ
"อะไร้ อะไร้ ใครงอน อย่ามั่วๆ เดี๋ยวสวยหรอก" จูเลียมีควันปะทุออกจากหัว พร้อมชูกำปั้นขึ้นหมายจะชกดังเต้
"ขอโทษครับ ขอโทษครับ!" เกลห้มตัวเอามือที่ถือลูกนัทบังหน้าเอาไว้
"เอาเถอะ... รีบกินจะได้รีบฝึกต่อ เสียเวลา"
จูเลียหยิบลูกนัทจากมือของเกลมากิน แต่หน้าก็ยังแดงด้วยความโมโหไม่หาย

รอดตัวไปเรา ต้องขอบคุณ คุณลูกนัท ที่ช่วยชีวิตเอาไว้ เหอ เหอ

ทั้งสามคนนั่งกินลูกนัทอบกันจนหมด จากนั้นทุกคนก็เดินไปที่เสาต้นใหญ่สูงประมาณ 2 เมตร ซึ่งเรียงติดกันเป็นแนวยาวกั้นเนินเขาเอาไว้ เสาแต่ละต้นมีลักษณะเป็นทรงกระบอกสีขาวแต่ก็ยังมีอีกหลายต้นที่ยังอยู่ไม่เป็นแนวรั้วกั้นเนินเขา

"งั้น ฉันขอต่อจากเมื่อวานเลยนะ" ดังเต้เดินไปยืนอยู่ตรงหน้าเสาซึ่งห่างจากแนวรั้วมากประมาณ 5 เมตรได้
อือ... ตั้งจิตให้นิ่ง สัมผัสกับสิ่งรอบตัวแล้วประสานเข้าด้วยกัน นึงถึงเป้าหมายเอาไว้...

"แฮนด์ !!!"

ดังเต้ตะโกนแล้วเอามือซ้ายจับที่ข้อมือขวา ส่วนมือขวานั้นก็แบมือหันไปทางเสา สักพักก็เกิดพลังเหมือนออร่าสีฟ้าออกมารอบตัวของดังเต้ และเกิดก้อนพลังสีฟ้าประหลาดรวมตัวกันระหว่างดังเต้กับตัวเสา ก้อนพลังนั้นค่อยๆ ดันเสาให้เคลื่อนที่เข้าไปยังแนวรั้ว!"ฟู่~ เป็นไงละ เห็นฝีมือหรือ..."

โป๊ก!
ดังเต้ถูกมือเขกเข้าไปที่หัว

"ฝีมือมะเหงกแน่ะ! เสายังเคลื่อนไม่ถึงเมตรเลยมั่ง แล้วไอ้ก้อนกลมๆ นั้นมันอะไรย่ะ!"
จูเลียแหกปากดังลั่น มือชี้นิ้วขึ้นขึ้นลงลงไปที่เสา

"อูย..เจ็บ ไม่เห็นต้องโวยวายขนาดนั้นเลย " ก็คนมันยังทำได้แค่นี้นี่หว่า
ดังเต้นั่งลงกับพื้นลูบหัวตัวเองตรงที่โดนจูเลียเขกเอา

ผัวะ!
เท้าข้างหนึ่งของจูเลียกระแทกเข้าที่หัวของดังเต้

"ได้แค่นี้อย่าเรียกตัวเองว่า เมอร์เกน หน่อยเลยย่ะ แบบนี้เสียชื่อชาวเมอร์เกนหมดนะ รู้ไหม!"
จูเลียควันออกหัว แถมจะกระทืบดังเต้ซ้ำ ส่วนดังเต้นอนจมกองเลือดอยู่กับพื้น

"เอาน่า เอาน่า ได้แค่นี้ก็ดีแล้ว ฝึกกันต่อเถอะ" ไลโอเนลพูดไปหัวเราะไป แล้วช่วยพยุงดังเต้ที่นอนอยู่ขึ้นมา
"ดูฉันเป็นตัวอย่างให้ดีนะ ดังเต้!" จูเลียหลับตา แต่ก็ยังแสดงสีหน้าที่โมโหอยู่

เริ่มมีออร่าสีขาวออกมารอบตัวของจูเลียแต่พลังนั้น เห็นชัดเจนหรือเข้มมากกว่าของดังเต้

.
.
.

"ชนเผ่าเมอร์เกน อย่างพวกเรานะ อยู่คู่กับธรรมชาติมาเป็นเวลานาน จนกระทั่งเราได้รับพลังที่ประสานกันระหว่าง
พลังของเรากับพลังจากธรรมชาติที่อยู่รอบๆ ตัวเราได้ เราจึงสามารถควบคุมสิ่งที่ว่านั้นได้อย่างอิสระ !"

จูเลียยืนตั้งจิตอยู่สักพัก แล้วเบิกตากว้างพร้อมตะโกนออกมาด้วยเสียงอันดัง

"แฮนด์ !!!"

เกิดแรงลมหมุนเป็นเกลียวรอบตัวจูเลียก่อนที่จะกระเด็นออกมาทุกทิศทาง จากนั้น เกิดพลังสีขาวที่มีรูปร่างคล้ายมือขึ้นมาระหว่างจูเลียกับเสา ซึ่งเป็นพลังที่ทำให้เป็นูปเป็นร่างขึ้นมานั่นเอง

คลืน~ ตึง!!!

มือนั้นดันเสาเข้าไปจนถึงยังแนวรั้วในทันที ไม่นานนักรูปมือนั้นก็ค่อยๆ จางหายไป เมื่อยูลดมือลง แล้วหันกลับมาหาเด็กชายทั้ง 2 ที่นั่งมองแบบไม่กระพริบตา

"หึ นี่แหละ ชาวเมอร์เกน ของจริงละ เห็นหรือยัง" จูเลียหลับตายิ้มอย่างภูมิใจ

"อา~ เห็นแล้วละ... กางเกงในสีชมพูอ่อนไง"
ดังเต้พูดพร้อมชี้ไปที่จูเลีย ซึ่งกระโปรงยังเปิดอยู่ด้วยแรงลม

"ว้าย~ !!!" จูเลียรีบเอามือปิดกระโปรงด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ >//<

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า จูเลียใส่ กกน.สีชมพู กิ้ว กิ้ว" ดังเต้หัวเราะท้องแข็ง

"ทำตัวแม้นแมน นึกว่าเปงผู้ชายสะอีก จริงๆ ก็มีความเป็นผู้หญิงอยู่นะเนี้ย ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
จูเลียยืนก้มหน้าตัวแข็งทื่อ เส้นผมบดบังสีหน้าที่แท้จริงไว้ แต่มือทั้งสองข้างก็ยังคงสั่นและกำหมัดไว้แน่น

"เอ่อ.. พอเหอะดังเต้ไม่งั้น.. " ไทรยังเตือนไม่ทันขาดคำ

เปรี้ยง!!!
รอยเท้าของจูเลียก็พุ่งเข้ามาที่หน้าดังเต้เต็มเปา

พลั่ก!
ดังเต้ล้มลงนอนหน้าหงายมองฟ้าด้วยแรงถีบ

"เจ้าบ้า! เจ้าน่ะมาฝึกไม่ใช่หรือไงกัน แค่ทำพลังให้เป็นรูปเป็นร่างยังทำไม่ได้เลย ยังจะมานั่งเล่นหัวเราะ คิก คิก ได้อยู่อีก!"
จูเลียกระทืบดังเต้แบบไม่ยั้ง ใบหน้าก็ยังแดงด้วยความอายผสมกับความโกรธอยู่

"อ้าก โอ๊ย ขอโทษ~ ผิดไปแล้ว.. เนล ช่วยฉันด้วย~" >.<

ตูม!!! ผัวะ!!! ผัวะ!!!

"หืม.. อือ.. ซู้ดดดด~~" ไลโอเนลนั่งพับเพียบจิบน้ำชาอุ่นๆ อย่างสบายใจ -.-
"แล้วคุณแกไปเอาน้ำชามาจากไหนกันฟะ! มาช่วยกานก่อนน~ "

.

.

.

เวลาล่วงมาจนถึงบ่าย ก้อนเมฆปกคลุมท้องฟ้าบดบังแสงแดดจากดวงเอาทิตย์ สายลมพัดผ่านนำความหนาวเย็นเข้ามา ถึงกระนั้นดังเต้ก็ยังทำให้เสาเคลื่อนไปได้ไม่ถึงเมตรเลย ส่วนจูเลียนั้นทำไปได้ 4-5 ต้นแล้ว ดังเต้ยังคงยืนอยู่กับที่ หายใจเหนื่อยหอบ อีกทั้งมีเหงื่อออกเต็มหน้า

"แฮ่ก แฮ่ก ... ฮึ่ม แฮนด์ !!!"

เกิดพลังสีฟ้าเป็นรูปวงรีขึ้นมาตรงหน้าดังเต้ พลังวงรีลูกนั้นก็เข้าไปดันเสาให้เคลื่อนที่ไปทีละนิด ทีละนิด สุดท้ายเสาก็หยุดพลังก้อนสีฟ้าก็หายไปในทันที ดังเต้ทรุดตัวหายใจหอบ

"ปัดโธ่! ไม่ไหวแล้ว ยังไม่ได้เรื่องเลย!"
ดังเต้นอนหงายมองก้อนเมฆบนฟ้าไปหายใจหอบเสียงดังไปด้วย

"เป็นไง หมดแรงแล้วละสิ"
จูเลียชะโงกมาให้ดังเต้เห็นเต็มๆ หน้า ใบของจูเลียหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งชัยชนะ

"กลับกันเหอะ เลยเที่ยงมานานแล้ว แถมฉันหมดแรงแล้วด้วย" หิวจนตาลายแล้วด้วย -"-

"นั้นสิ จูเลีย พวกเรากลับกันดีกว่า ดูเหมือนฝนจะตกด้วยนะ"
ไลโอเนลเอ่ยขึ้นพร้อมมองดูท้องฟ้าที่มีเมฆก่อตัวขึ้น

"อืม.. ฉันก็หิวเหมือนกัน งั้นรีบกลับกันเถอะ เดี๋ยวอาหารที่บ้านจะเย็นหมดรสชาติเสียก่อน" จูเลียตอบ

โธ่ ที่แท้ก็เห็นแก่กินนี่เอง นึกว่าจะแน่..

โป๊ก !!!

"คิดอะไรหัดดูตัวเองบ้างสิยะ"
จูเลียเขกหัวดังเต้ที่ลุกขึ้นยืนแล้ว ทำให้ดังเต้กลับไปนั่งกุมหัวตัวเองด้วยความเจ็บอีก

"มัวเล่นกันอยู่นั้นแหละ ฉันก็หิวเหมือนกันนะ รีบไปเร็ว"
ไลโอเนลเริ่มออกวิ่งกลับบ้านไปเป็นคนแรก แล้วจูเลียก็วิ่งตามไป

"อ่าว เฮ้ย! รอด้วยสิ!" ทิ้งกันเฉยเลย เจ้าพวกนี้ --"

ระหว่างที่วิ่งกลับกันนั้นทั้ง 3 คน ก็วิ่งข้ามสะพานแม่น้ำอีกครั้ง ทีนี้ทุกคนเห็นได้ชัดว่าน้ำในแม่น้ำเริ่มไหลแรงขึ้น

"รู้สึกแปลกๆ แหะ แม่น้ำนี้ไม่เคยไหลแรงขนาดนี้เลยนี้นา" ไลโอเนลเอ่ยขึ้น
"โธ่ หมดแรงจะคิดแล้ว! รีบกลับบ้านกินข้าวกินเหอะ" ดังเต้ดันเพื่อนทั้งคู่ไปข้างหน้าด้วยแรงที่เหลืออยู่

จนกระทั่งทั้ง 3 คนพากันเดินผ่านทุ่งนากันไปจนเข้าไปถึงหมู่บ้านทันใดนั้นมีเงาคน 2 คน ออกมาจากหน้าสะพาน มองพวกเด็กๆ พากันเข้าหมู่บ้านไป

"จะไป..ตอนนี้เลยไหม" เสียงผู้ชายถาม

" . . . "
ผู้หญิงคนหนึ่งเงีกแล้วค่อยพูดขึ้นมา

"ยังก่อน รอให้เย็นกว่านี้แล้วค่อยเข้าไปกัน" เสียงผู้หญิงตอบกลับ
"อืม.. ตกลง"

ทั้งคู่ค่อยๆ เดินหายไปยังเงาของต้นไม้ที่อยู่ตามทางแม่น้ำ

.

.

.

TO BE CONTINUEโปรดติดตามตอนต่อไป

ในตอนที่ 2 : แขกผู้มาเยือน

.

.

.