สาวใสยากูซ่ากระชากใจนายแบดบอย 2
2
ลูกสาวยากูซ่า ปะทะนายแบดบอย
"บอกว่าไม่ใช่ก้อไม่ใช่สิ นายนี่มันจอมวอแวจริงๆ"
"ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าไม่ใช่เธอภาพเมื่อกี้มันเป็นหลักฐานมัดตัวเธอเลยล่ะ "
เชอะ นายปากปีจอนี่มันสอดไม่เข้าเรื่องเลยฟ่ะ คนอุสาห์มาช่วยไม่ให้โดน รุมสกรัมตาย ยังมาพูดจาเป็นปรปักษ์กับฉันอีก มันน่านัก
" ฉันจะต้องสืบให้ได้ ว่าเทอเป้นใคร ถ้าฉันจับได้ล่ะก้อ เทอไม่รอดแน่''
"ถามหน่อย นายทำเรื่องบ้าๆพวกนี้ไปเพื่ออะไร มันจำเป็นไหม ที่นายต้องมาคอยจับผิดฉัน ทำยังกะว่าฉันเป็นมือปืนแล้วไปส่องหัวนายให้ปืนมันลั่นงันเหละ"
"ฉันก็แค่มีเรื่องสนุกให้ทำ"
"แต่ฉันไม่okเลยให้ตายสิ เวรกรรมจริงๆที่ต้องมาเจอนาย ไอ้ๆๆ"
"ฉันชื่อ เคซู ส่วนเธอ โนกาเนะ เอาล่ะ ฉันคงไม่ต้องอธิบายอะไรให้มากความนะ อย่าทำอะไรมีพิรุธให้ฉันจับได้เข้าล่ะ"
ไอ้หมอนี่มันกวนบาทาดีจริงๆ พูดจาเพ้อเจ้อ เเล้วก็เดินดุ่มๆไป ให้ตายสิ เกิดมาไม่เคยเจอผู้ชายนิสัยแย่ๆเท่าหมอนี่มาก่อนเลย เลวทรามต่ำช้า สินดี
"โนกาเนะ เมื่อกี้เทอยืนคุยอยู่กับใคร เเล้วนี่เธอเป็นอะไรหรือเปล่า"
ไดจิมะถามรัวจนฉันฟังไม่รู้เรื่อง ฉันอยากจะถามจริงๆว่านายหายใจทางรุขุมขนหร์อไง แล้วเพิ่งมาอะไรตอนนี่เนี่ย
"ป่าว คนอย่างฉันไม่เป็นอะไรหรอก แต่จะเป็นก้อตรงคำถามแรกของนายเหละ"
"เอ่อ เเล้วเมื่อกี้ฉันถามว่าอะไรง่ะ"
"โธ่ นายนี่มันซื่อบื้อจริงๆ ก็ไอ้นายปากหีจอที่นายเห็นเมื่อกี้นี่เหละ รู้แล้วว่าฉันเป็นใคร แนพยายามแก้ตัวแล้วด้วยเหตุผลงี่เง่าไร้สาระ แต่นายนั้นก็ยังยันว่าจะจับผิดฉันให้ได้ ต่อไปนี้จะทำอะไรฉันต้องระวังตัวแล้วเหละ แล้วฉันจะต้องสืบให้ได้เหมือนกันว่านายนั้นรู้เรื่องฉันได้ยังไง"
"เดี๋ยวนะนายนั้นชื่ออะไร"
"เคซู ทำไมนายรู้จักหมอนั้นเหรอ"
"โธ่เอ้ยทำไมฉันจะไม่รู้จักล่ะก็หมอนั้นมันเป็นแบดบอยชื่อดังของโรงเรียนเรา ฉันยังได้ข่าวเปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า ไม่มีอะไรหรอกเธออย่าใส่ใจเลย"
"แต่ฉันก็ยังวางใจไม่ได้หรอก"
''เถอะน่าคิดมากก็น่าแกป่าวๆ ไปกินข้าวกันดีกว่า เนี่ยฉันหิวจะเเย่แล้ว"
"อืม นายจ่ายนะ วันนี้ไม่มีอารมณ์ออกให้นายเลี้ยงสักวันล่ะกัน"
นายนั่นบ่นอะไรอีกแล้วฟังไม่รู้เรื่อง ทานข้าวเสร็จก็ถึงเวลาจ่ายเงิน ไดจิมมู่สุดๆตอนควักตังค์ นี่เหละตอนที่ฉันไม่มีอารมณ์
"เทอนี่ทำอะไรต้องใช้อารมณ์หมดเลยเนาะ ทำยังไงเทอจะอารมณ์ดีๆอย่างคนอื่นๆเค้าบ้างเนี่ย ดูเธอไม่ค่อยhappyเลยนะ เดรียดเรื่องหมอนั่นอยู่หรอ''
"ป่าวหรอกฉันไม่อยากนึกถึงหน้าหมอนั่นให้รกสมอง พอกันที''
"เฮ้ยๆ โนกาเนะดุนั่นสิคนที่เทอบ่นถึงเดินมาโน่นแล้ว แถมยังควงผู้หญิงมาอีก"
"ชิ ยิ่งไม่อยากเห็นหน้าอยู่เกะกะลูกกะตาจริงๆ'
ฉันเผลอมองนายนั่นตอนไหนไม่รู้ ตากับตาก็เลยประสบกัน นายนั่นยักคิ้วให้ข้างนึงแล้วทำที จะเดินเข้ามา แนเลยบอกให้ ไดจิมะรีบกลับบ้าน
"รีบๆไปเถอะไดจิมะฉันอยากกลับบ้าน''
แต่ก็ไม่ทันนายนั่นเดินมาดักหน้าฉันก่อน เพราะไดจิมะน่ะเหละมัวแต่ยืดยาดอยู่ เจอหมอนี้ทีไรเป็นต้องมีเรื่องชวนทะเลาะทุกที
''จะรีบไปไหนล่ะ กลัวฉันจะจับได้ขนาดนั้นเชียว โอ๊ะโอ ขอโทษที ไม่รู้ว่ามากับแฟน ฉันคงมาขัดจังหวะเทอสิน่ะ"
"รู้ตัวแล้วก็หลีกไปไกลๆจะได้ไหม มันเกะกะ"
"เทอนี่ เคยพูดดีๆกับคนอื่นบ้างไหม ฉันอุตสาห์ทักทายตามมารยาท"
"ถ้ามันไม่จำเป็น ก็ไม่ต้องทักทายจะขอบพระคุณเป็นอย่างยิ่งเลยนะ เก็บน้ำลายเน่าๆของนาย ไปใช้ที่อื่นเถอะ ฉันขี้เกียจพูดกับนาย"
"นี่เทอ มันจะมากไปแล้วนะ ไอ้โน่นก้อไม่ดีไอ้นี่ก็ไม่ได้ยัยผู้หญิงเอาแต่ใจ"
"ok นายผิดเองที่มาทักฉัน ขอตัวก่อนล่ะนายปากปีจอ"
จากนั้นฉันก็เดินชนไหล่นายนั่นแล้วก็เดินลอยหน้าลอยตาเดินออกจากร้านไป ส่วนไดจิมะน่ะเหรอ" อ้าวไดจิมะหายไปไหนล่ะ "
"ไดจิมะนายไปยืนทำอะไรในร้านนั่น ทำไมไม่รีบเดินตามฉันมา เดี๋ยวเชื้อพิษสุนัขบ้ากระเด็นติดหรอก"
พอนายนั่นได้ยินฉันตะโกนไปแบบนั่นเลยรีบเดินพวดพลาดออกมา
"นายไปคุยอะไรกับหมอนั่น"
"เปล่าหรอกฉันแค่บอกว่า ฉันไม่ใช่แฟนเทอเทอเป็นเพื่อนที่ฉันรักที่สุดทีหลังอย่ามายุ่งกับเธออีก"
"ซึ้งจริงๆเลย ฉันเพิ่งรู้ว่านายก็มีข้อดีกับเขาบ้างก็วันนี้เหละ"
''ป่าวหรอก เดี๋ยวเทออารมณ์อารมณ์ไม่ดีออก แนก็ต้องเป็นคนจ่ายตังค์ค่าอาหารอีกสิ"
''ok ฉันขอถอนคำพูดเมื่อตะกี้นี่ "
''ล้อเล่นน่า ฉันไม่อยากเห็นเทอไม่สบายใจน่ะ เป็นไงพอด่าหมอนั่นไป ค่อยโล่งใจบ้างไหม ทีหลังมีอะไรก็มาระบายกับฉันได้"
"ถ้าฉันโกรธจัดๆแล้วอยากอัดใครสักคนล่ะนายจะยอมใหระบายไหมล่ะ"
''เอ่อ อันนี้ขอคิดดูก่อน เอาล่ะเรากลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวพ่อเทอเป็นห่วง''
ให้ตายเถอะ ต้องกลับบ้านไปเจอกับตาแก่ขี้บ่นอีกแล้วเหรอไหม อยากจะร้องไห้ท่ามกลางดุริยางคืที่บรรเลงเพลงธรณีกรรเเสงจริงๆเลน โฮ้
วันนี้ปวดมือเเล้วง่ะ เดี๋ยวจะเขียนออกมาเรื่อยๆ ดปรดติดตามตอนต่อไปด้วยนะค่ะ รับรองสนุกชัว ค่า (ขออภัยหากพิมพ์คำใดผิดพลาด)
