สาวใสยากูซ่ากระชากใจนายแบดบอย

1

ความรู้สึกนี้ คืออะไร

"โนกาเนะ ทำไมเธอถึง ไม่เข้าเรียนล่ะ นี้อาจาร์ยให้มาตามเธอนะ"

ไดจิมะโวยวายใหญ่ เมื่อเห็นฉันไม่เข้าเรียน แต่มานั่งอยู่งีบหลับอยู่ในสวนหลังโรงเรียน

"ช่างมันเถอะ ฉันไม่ค่อยมีอารมณ์เรียนฝากบอกอาจาร์ยด้วยล่ะว่าฉันไม่สบาย"

"เฮ้ แต่อีกไม่กี่วันเราก็จะสอบเเล้วนะ ตั้งใจเรียนหน่อยสิ"

ไดจิมะ มันเป็นเพื่อนหรือเป็นพ่อฉันฟ่ะ สั่งอยู่ได้ น่ารำคาญจริง

"เอ่อน่าแค่ ช.ม.เดียวโวยวายเป็นตาแก่ไปได้ แค่นี้เหละฉันง่วง"

ฉันรีบตัดบทเมื่อเห็นว่าไดจิมะอ้าปากจะ พูดเเต่ก็ต้องถอยทัพกลับไปแถมยังบ่นอะไรงึมงำๆอีกด้วย แต่ก็ค่อยโล่งใจขึ้นมาหน่อย

" เฮ้ เธอ นั่นมันที่ฉันหลบไปฉันจะนอน"

ขอถอนคำพูดเมื่อกี่นี้ ให้ตายเถอะ วุ่นวายจริงๆเลย

"แต่ฉันมาก่อนนายนั่นเหละไปนอนไกลๆ อีกอย่างที่นี้ไม่มีชื่อนายติดไว้เพราะฉะนั้นนายไม่มีสิทธิ์มาไล่ฉัน"

"แต่ฉันมานอนตรงนั่นทุกวันเลยนะ อยู่ๆเทอก้อมาแย่งที่ฉัน เทอนี่มัน"

"ทำไมฉันมันทำไม พูดให้ดีนะ"

"เรื่องอะไรฉันจะพูดดีกับเธอ เธอพุดไม่ดีกับฉันก่อนนะ ยัยขี้แย่ง"

"นายว่าไงนะ อยากจะลองดีกับฉันมากใช่ไหมไอ้หน้าเต้าเจี้ยว"

นายนี่มันเกิดมาพร้อมกับปากสุนัขหรือเปล่าฟ่ะ พุดจากวนประสาท โธ่โว้ยหมดอารมณ์จะนอนแล้ว ย้ายที่ก้อได้ว่ะ น่ารำคาญ

"นั่นเธอจะไปไหน ยังเคลียร์กันไม่จบเลย"

"ไปไหนก้อได้ที่ๆไม่มีนาย อยากจะได้ที่ตรงนั่นก็ตามสบาย เฮอะ"

ชิ เกลียดไอ้ผู้ชายปากสุนัขอย่างนายนี่จริงๆ คันมือคันเท้าจริงๆ อย่าได้ให้เจออีกนะฉันจะสับลิ้นให้เป็นชิ้นๆเลย

"ติ๊ง ต่อง"

"ได้เวลาเรียนคาบต่อไปเเล้วหรือเนี่ย ยังไม่ได้นอนเลย"

เดินไปถึงตึกเรียนก็เจอกับไดจิมะ วิ่งน่าตาตื่นมา คงจะมาตามให้ไปนต่อล่ะสิ ก็อย่างว่าอ่ะนะเรามีกันแค่ 2 คนนิ

"รู้แล้วๆฉันกำลังจะไปอยู่นี้ไง"

"คือ ไม่ใช่ นักเรียนโรงเรียนเราถูก ไอ้กลวกโรงเรียนคิเระอัดเอานะ อากาสน่าเป็นห่วงมากเลย เนี่ยอาจาร์ยเลยไปเคลียร์เรื่องนี้กับทางโรงเรียนคิเระ คาบนี้เลยว่าง เทอน่าจะดีใจน่ะ"

"ดีใจ งันหรอ นายรู้ไหมมันเป็นคyยฉันจะตามไปอัดมัน"

"เลือดร้อนอีกแล้วเธอเนี่ย ฉันไม่รู้หรอกว่ามันเป็นคัย แต่เห้นมันอยู่หน้าประตูโรงเรียนน่ะ''

''งันเดี๋ยวมานะ"

"เฮ้เทอ ใจเย็นก่อนสิพวกมันมีเยอะนะ''

ฉันได้ยินเสียง ไดจิมะดังไล่หลังมา แต่ตอนนี้ฉันไม่สนใจอะไรแล้ว พอวิ่งไปถึงหน้าโรงเรียน ฉันก้เห็นไอ้งั่งที่ไหนไม่รู้รู้แต่ว่าเป็นเด็กดรงเรียนฉัน ยืนจังก้า อยู่กับไอ้กลวกนั่น บ้าหรือเปล่าตัวคนเดียวจะสู้ไหวเรอะ

"เฮ้นายน่ะ บ้าหรือป่าวไปยืนทำอะไรอยู่ตรงนั่น"

แต่พอนายนั่นหันกลับมาฉันก็จำได้ทันทีว่ามันคืดไอ้ปากสุนัข ที่ฉันด่าไปเมื่อกี่นี้นี่น่าไปสออะไรอยู่ตรงนั่นน่ะ

''เฮ้เทอมาทำอะไรตรงนี้ เดี๋ยวก็โดนลูกหลงหรอก''

"นายนั่นเหละมายืนเกะกะหลีกไป"

"หน่อย ยัยอวดดี เฮ้ นั่นเทอจะทำอะไรน่ะ"

หมอนี่แหกปากโวยวายเมื่อฉันดาหน้าเข้าไปหาไอ้พวกนั่น

"นี่ ไอ้กลวกตัวไหนเป็นหัวหน้าพวกแกแน่จริงก็เดินมาสู้ตัวต่อตัวกับฉันหน่อยเป็นงัย''

"ยัยอวดดีเทอบ้าไปแล้วงัย พวกนั่นเป็นนักเลงนะเฟ้ยไม่ใช่ไอ้หง๋อย"

"เอ่อ ฉันรู้เเล้ว นายนะอยู่เฉยๆเถอะ'

สักพักหนึ่งก็มีไอ้กลวกหน้าโจรป่าห้าร้อยดผล่พระเศียรออกมา

"'ไงแม่สาวน้อย บอกว่าก่อนนะที่นี่ไม่ใช่สนามเด็กเล่น ถอยไปตอนนี้ยังทันนะ"

"สวะอย่างพวกแกถอยไปก้อเสียชาติเกิดสิว่ะ บังอาจมาวอแวกับเด็กโรงเรียนฉันงันหรอ"

''ลูกพี่ นังนี่ว่าเราเป็นสวะ"

uot;เอ่อ ฉันรู้เเล้วได้ยิน ฉันอุสาให้โอกาสแล้ว แต่เทอมัรั้นเลยต้องเจอแบบนี่"

ไอ้น่าคางคกชักหมัดจะสวนมาที่ฉัน แต่ฉันโยกหลบทันเลยสวนหมัดใส่หน้ามันซะเปรี้ยงนึง อาจจะเวอรืไปหน่วยแต่ไอ้บ้านั่นน๊อคคาที่ ฉันก็เลยมองไปทางลุกน้องของมัน 6-7คน

"จะบอกอะไรไว้ก่อนนะ เห็นฉันมือเล็กๆแบบนี้ แต่ก็เอาแกสลบได้นะ"

พวกนั่นเลย โกยอ้าทิ้งลูกพี่มันให้นอนพะงาบ ๆรอความตายอยู่ร่อมร่อ เสร็จธุระเเล้วฉันจึงเดินกลับกะว่าจะไปหาไดจิมะ

''เฮ้ เทอน่ะ"

"อะไรมีธุระอะไรกับฉันอีกล่ะ"

"เทอ เป็นลูกสาวยากูซ่าใช่ไหม"

''นายรู้ได้ไง เฮ้ย ไม่ใช่สิ จะบ้าหรอจำคนผิดหรือเปล่า ฉันแค่ฟลุคเส้นเอ็นกระตุกมือมันเลยลอยไปปะทะ กับไอ้บ้านั่น"

''ฉันว่ามันไม่ฟลุ๊คหรอก เทอคงชื่อโนกาเนะลูกสาวของหัวหน้าแก๊งค์นิกานะสินะ ได้ยินข่าวว่าหมัดหนักไม่คิดว่า จะเป็นเทอยัยอวดดี''