แม้นเราจะพรากจากกัน ตอนที่ 1 ก่อนจะไปมหาวิทยาลัย

แม้นเราจะพรากจากกัน ตอนที่ 1 ก่อนจะไปมหาวิทยาลัย

แชร์เรื่องนี้
แชร์เรื่องนี้LineTwitterFacebook
ตอนที่ 1

"นี่ ยายคนเกือบสวยเมื่อไหร่หล่อนจะแต่งตัวเสร็จ" เสียงแหว ๆ ดังมาจากเพื่อนสนิทที่นั่งรอ นางสาวยติ แต่งตัวไปเรียนเป็นเวลากว่าสองชั่วโมงแล้ว

"น่า พ่อคนเกือบหล่อ นายกินข้าวรอไปก่อน" ยติพยายามจัดแต่งทรงผมให้หายฟูฟ่องอย่างยากลำบาก

"ฉัน บอกเธอกี่ทีล่ะยะ ว่าอย่าสระผมแล้วนอนเลย มันจะทำให้หัวฟูแล้วอาจเป็นหวัดอีก" ฤกษณะเดินมาช่วยทำผมให้ หวังว่าจะไม่สายตั้งแต่เช้าวันแรกที่ไปมหาวิทยาลัย

"โห ก็มันง่วงนี่น่า แต่จะไม่สระผมก็ไม่ไหวเหงื่อซกซะขนาดนั้น" เถียงกันไปมาอย่างนี้เป็นความสุขอย่างหนึ่งที่ยติหวังว่ามันจะมีอยู่ระหว่าง ที่เพื่อนสนิทยังไม่ออกเดินทาง

"เอ้า นั่งลง" ฤกษณะมีความสามารถด้านการทำผมมาตั้งแต่เด็ก ๆ อันน่าจะได้มาจากการที่ต้องมาทำผมให้เพื่อนหัวฟูคนนี้

เพื่อนเพียงคนเดียวที่ไม่รังเกียจฤกษณะที่ไม่ใช่ชายแท้ คอยปกป้อง คอยปลอบใจยามที่เพื่อนโดนพ่อไล่ออกจากบ้าน

"นายน่าจะเป็นช่างทำผมนะนี่ ทำไมเลือกสอบทุนแพทย์ล่ะ มีคนเสนอทุนด้านการทำผมให้ด้วยไม่ใช่เหรอ" ยติชวนคุยไปเรื่อยระหว่างรอ

"เหอะ ฉันไม่เลือกทำผมหรอกหาเงินยาก คนทำเยอะ ไม่รุ่ง"

"แหม เป็นแพทย์เงินดีนี่นะ"

"ไปได้แล้ว เดี๋ยวสาย" ฤกษณะเดินนำไปรอที่ประตู หากสายตายังคงจับจ้องเพื่อนคนสำคัญ

'ยายโง่เอ้ย ที่ฉันเลือกแพทย์น่ะก็เพื่อเธอนั่นแหละ ป่วยบ่อยซะจน....'

"ไปเถอะ กุญแจบ้านล่ะ" ยติถามก่อนล็อกประตู

"เอามาให้ล่ะ" ฤกษณะหย่อนกุญแจห้อยสัญลักษณ์ลัทธิวูดูลงกระเป๋าให้

( สัญลักษณ์ลัทธิวูดู ที่พ่อของยติทิ้งไว้ให้บนโต๊ะกินข้าวก่อนหายตัวไป)

"ไปไงดีล่ะ" ยติหันซ้ายหันขวาหารถเมย์สายที่จะผ่านมหาวิทยาลัย

"เดิน" คำตอบสั้น ๆ พร้อมทั้งคว้ากระเป๋ายติมาถือ แล้วเดินออกไปก่อน

"หา ฉันอุตส่าห์แต่งหน้าสวยเช้ง เดินไปก็เหงื่อท่วมตัวน่ะสิ" ยติต้องเดินกึ่งวิ่งให้ทันชายไม่แท้แต่หุ่นดีสุดๆ (ดีสมชายชาตรีมาก ๆ )

10 นาทีต่อมา

"ยายอืด เร็ว ๆ สิ" มันน่าอารมณ์เสียสุด ๆ มาเรียนวันแรกก็สายซะแล้ว เพราะยัยเพื่อนตัวดีนี่ทีเดียว

"โอ๊ย ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว" ยติก่อนออกจากห้องยังสวยเช้งมาบัดนี้ หน้าที่อุตส่าห์แต่งเป็นชั่วโมงเลือนออกเกือบหมดแล้ว

"เพราะเธอเองนะ ชักช้า" สำหรับกฤษณะแล้วมันเป็นความสุขอีกอย่างที่ได้หาเรื่องว่าเพื่อนตัวดีคนนี้สักเรื่องในหนึ่งวัน

"นายนี่นะ"

การ ได้ค้อนหรือทะเลาะกันเล็กน้อยเป็นการกระทำที่ไม่แสดงออกกับใคร เพราะกฤษณะนั้นเรียนเก่ง ความประพฤติดี เป็นสุภาพบุรุษ ไม่เคยแสดงออกถึงตัวตนที่แท้จริงต่อหน้าเพื่อนคนอื่น เพื่อการเอาชีวิตรอดในวัยที่ยังต้องพึ่งคนอื่นนี่ไงล่ะ

"ยติ ฉันมาส่งเธอแค่หน้าตึกที่เรียนนะ" กฤษณะยื่นกระเป๋าให้พร้อมกระดาษโน้ตแผ่นหนึ่ง

"ขอบใจ" ยติส่งยิ้มให้โดยไม่ทันสังเกตบางสิ่ง

"เย็นนี้ กลับเองนะ ฉันต้องทำงานให้เสร็จคงช้ามาก" กฤษณะเดินออกไปทางคณะตัวเองโดยไม่รอคำตอบ

"แหม จะฟังกันหน่อยก็ไม่ได้" ยติเดินขึ้นบันไดไปยังห้องเรียนและยัดกระดาษโน้ตลงไปในกระเป๋า

แชร์เรื่องนี้
แชร์เรื่องนี้LineTwitterFacebook