ยัยน่าหมวยVSนายนักแข่ง
"โอ้ย!เชียรแกจะพานเดินไปถึงไหนห่ะ!เหนื่อยเป็นน่ะโว้ย!"
"นิ่งแกเงียบๆหน่อยได้ไหม.ฉันกำลังใช้ขี้เลื้อยในหัวคิดอยู่ว่าต้องเดินไปทางไหน"
"เชียรแกก็เป็นเสียแบบเนี่ยะ.ถามจริง แกลืมหรือแกจำไม่ได้ห่ะ!"
"ขอทั้งสองอย่างได้ไหมแก"
"ถ้าแกไม่พอฉันไปซื้อของที่แกจะได้เดียวนี้น่ะ ฉันจะไปตัดเส่าบ้านแก แล้วอย่าหาว่าฉันไม่เตือน-_-^^"
"ใจร้ายอ่ะแก"แล้วร้านมันอยู่ไหนล่ะเนี่ยะ อืม งงอ่ะดิว่าฉันจะซื้ออะไร กระปุกออมสินน่ะ เค้าเป็นเด็กดีน่ะรู้จักเก็บออมทุกวันเลย ทั้งๆที่ทุกวันแท้บไม่มีเงินไปซื้ออะไรเลยก็เถอะ-+-แล้วน้องชายฉันก็ฝากให้มาซื้อ้วยเมียงกาน อ่ะๆรีบๆไปหาร้านดีกว่า ก่อนที่ยายนิ่งนางเพื่อนขี้บ่นมันจะไปทำร้ายอะไรเส่าบ้านฉัน ถ้าขาดไปเส่าเดียวบ้านฉันเอียงได้เลยน่ะเนี่ยะ ว่าแล้วฉันก็เดินไปตามทางที่มองไปไหนก็ไม่เห็นกระปุกออมสินรูปโดเรม่อนมีหูเหมือนอินุยาชะมีห่างเหมือนปิกัสจูและเป็นสีแดงขาวเหมือนอุนตร้าแมนสักที (มันจะมีหรอกระปุกแบบนั้น=>Pram)ในขนะที่ฉันยืนอยู่กับที่เพื่อที่คิดทบทวนว่าฉันจะไปหาซื้อกระปุกบ้าบอรูปร่างประหลาดที่น้องชายฉันอยากได้ที่ไหน และก็ไม่รู้ว่าไอบ้าที่ไหนมันจะทำขายด้วยอยู่นั้น ฉันก็รู้สึกว่ามีน้ำหยดลงมาที่หัวฉันพอฉันเเง่นหน้าขึ้นไปมองน้ำห่าใหญ่ก็สามัคคีร่วมใจกันเทลงมาที่พระเศียรของฉันและตามมาด้วย คุ้กระมังถูพื้น
"อุ้ยตายว้ายกรี้ดกระมังชักผ้า!Oo0"เสียงยายนิ่งอุทยานค่ะ
"เฮ้ย!ข้างล้างเป็นไงบ้างหรือป่าว!"ฉันค่อยๆเอามือดึงคุ้ออกจากหัวช้าๆแล้วก็ตอบมันไปว่า
"ไม่เป็นไรได้ไงไอบ้า!!ทำบ้าอะไรของเเกห่ะ!ไอ!@$#^%*&()_+|?><:"*+-"
"โฮ่ ทำไมต้องด่ากันด้วยอ่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันตกไปไส่หัวเธอสักหน่อย"
"ใช้เชียร เค้าไม่ตั้งใจสักหน่อย ยกโทษให้เค้าเถอะ"
"ใช้ซี้เธอก็พูดได้นิ เธอไม่ได้เป็นฉันสักหน่อย"
"นี้!แล้วเธอจะเอายังไงห่ะ ว่ามาดิ"
"เอ่อ.เพื่อนแนเค้าไม่เอาอะไรทั้งนั้นแหละค่ะ ใช้ไหมเชียร"
"เอ้ย!ได้งัยอ่ะ!โอ้ย!"แกมายิกแขนฉานทามมาย
"งั้นก็ดี ไม่มีไรแล้วใช้ไหม ฉันไปก่อนล่ะ"จะไปไหนก็ไปสิฉันไม่ได้กอดขาแกไว้สักหน่อย ไอบ้า!!
"เฮ้อ!"
"ทอนใจทำไมนิ่ง?"
"แกรู้ไหมว่าเค้าเป็นใคร" "เอ่อ.ไม่รู้สิน่ะ ฉันจะบอกให้ก็แล้วกัน"ไม่เห็นจะอยากรู้
"เค้าชื้อลักกี้ เรียนอยู่ที่เดียวกับเรา และรู้สึกว่าเปิดเทอมน้เค้าจะย้ายไปอยู่ห้องเดียวกับเราด้วยน่ะ เป็นทั้งนักกีฬา มือกลอง ของโรงเรียน จัดอยู่พวกเดือนดาวด้วยน่ะแก"
"อ้อ.หรอ."
"นี้สันใจหน่อยสิ"
"แล้วมันเกี่ยวไรกับฉันด้วยล่ะ"
"ลักกี้เค้าเป็นเด็กในสังกัดป๊าเธอน่ะ"
"หรอ.ฮึ.ฮ่า!ว่างัยน่ะเด็กป๊าฉันหรอ!"
"ก็ใช้อ่ะดิ.นิแกไม่รู้เรื่องอะไรเลยหรือไงกันเกี่ยวกับงานของป๊าเธอน่ะ"ก็ใช้สิ ฉันไม่ได้ไปยุ้งกับสนามฝึกของป๊าฉันเลยสักครั้งหลังจากที่เข้ามอปลาย แต่ก่อนตอนเด็กๆก็ไปอยู่บ่อยๆแต่ก็ไม่รู้ว่ามีใครมาเป็นเด็กป๊ามากน้อยแค่ไหน สรุปง่ายๆว่าไม่รู้เรื่องเลยเเล้วกันน่ะ
"???"
"แน่ะยังงงอีก ไม่ต้องไปคิดหรอก เสียเวลาป่าวๆ จำไม่ได้หรอก"
"นิ่ง."
"ฮึ่ รัย"
"กลับกันเถอะ"
"แน่ๆสนใจเค้าแล้วสิ"
"ป่าว ฉันอยากกลับบ้านแล้ว"
"แกจะรีบกลับไปไหนย่ะ ไหนว่าต้องไปตามล้าหากระปุกออมสินให้ได้งัย"
"สภาพแนตอนนี้มันใช้แนวไปหาซื้อของหรือไง!ฉันจะกลับไปอ่าบน้ำโว้ย!"ว่าแล้วฉันก็เดินออกมาโดยไม่สนใจว่านิ่งมันจะตามมาหรือป่าว ไม่มีอารมณ์ เซ็ง อย่าให้เจออีกน่ะไม่งั้น ไม่งั้น ไม่งั่น ไรดีว่ะ ชั้งมันเถอะ รีบกลับบ้านไปอ่าบน้ำดีกว่า และฉันก็ใช้เวลาประมาณ20นาทีในการเดินทางมาบ้าน
"อ่าว!เจ๊กลับมาไวจัง ได้มาหรือป่าวของที่ฝากให้ซื้อน่ะ"
"ไม่โด้โว้ย!อย่ากวนได้ไหม จะอาบน้ำ"
"เจ๊ไปทำไรมาน่ะ?ทำไมตัวเปียกแบบนี้?"
"ไปเล่นสงกรานต์มามั้งไอเคียว!ขื่นแกยังไม่เลิกถามโน่นถามนี้อีกล่ะก็ฉันจะเอาหัวแกทุบกับเส่าบ้าน!"
"ครับ งั้นเจ๊เชิญสะเด็จไปอาบพระวรกายได้เลยพระเจ้าคร้าาาา"
