ห่มเธอไว้

ห่มเธอไว้

แชร์เรื่องนี้
แชร์เรื่องนี้LineTwitterFacebook

ตอนที่ 1

ข้างนอกฝนยังตกหนัก ฟ้าคำรามแผดเสียงดังสนั่น แสงแห่งฟ้ายังสำแดงเดชทุกครั้งที่แล่บแปลบปลาบเหมือนมันวาบเข้าไปถึงหัวใจของคนที่นั่งคุดคู้อยู่ตรงมุมห้อง ทั้งห้องเหมือนจะว่างเปล่า เพราะแรงแห่งพายุแสงสว่างที่พึ่งพาจากไฟฟ้าไม่อาจทำงานได้ตามปกติ มีเพียงยามฟ้าแล่บที่จะส่องสะท้อนให้เห็นใครคนหนึ่งที่กลัวจนตัวสั่น ร่างบางกับชุดนอนสีขาวสองมือปิดหูสองตาพยายามหลับให้สนิทเพื่อให้พ้นจากการรับรู้แม้เสียงเคาะประตูก็ยังประหวั่นว่าเป็นเสียงฟ้าร้อง

"กอฟาง กอฟางค่ะ"

อภิภู เคาะประตูด้วยความร้อนรนเป็นห่วงคนในห้องเหลือแสน เคาะเท่าไหร่ก็ไม่มีสัญญานตอบรับลองผลักประตูเข้าไปก็ถูกล็อก เสียงฟ้าร้อง ฟ้าผ่ายังดังไม่ขาดสาย โดยไม่เสียเวลาหากุญแจสำรอง อภิภูตัดสินใจถีบประตูเข้าไปทันที

"กอฟาง"

อภิภูถลาไปหาร่างบางตรงมุมห้อง กอดรับขวัญโดยไม่รั้งรอ ฟาริดาผวาเข้าหาอ้อมกอดนั้นโดยไม่ลังเล สะอึกสะอื้นอยู่กับอ้อมอก กลัวเธอกลัวเหลือเกิน กลัวจนไม่อาจควบคุมความสั่นสะท้านในร่างกายไว้ได้เลย

อภิภูก้มลงจูบกลุ่มผมนุ่มละมุนแผ่วเบาเป็นการปลอบโยน โอบรัดร่างบางกระชับขึ้นให้คลายความหวาดหวั่น

ไม่เป็นไรนะคะคนดี ไม่มีอะไรแล้วนะ อาอยู่นี่แล้ว อาภูอยู่กับหนูฟางนะค่ะ

เสียงสะอื้นไม่ยอมหยุดง่าย ๆ เหมือนยิ่งอยากหยุด ก็ยิ่งหลั่งริน

แค่ฝนตก ก็แค่ฝนนะค่ะ เดี๋ยวเดียวเท่านั้นเอง เดี๋ยวมันก็ผ่านไปแล้ว

อภิภูรู้ดีว่าความหวาดหวั่นหวาดกลัวที่เกิดขึ้นในหัวใจของสาวน้อยในอ้อมกอดเขาตอนนี้มันมากมายเพียงใด มันไม่ใช่แค่ความกลัวที่เกิดขึ้นในขณะนี้ หากแต่มันคือแผล แผลที่หยั่งรากฝันลึกในหัวใจของฟาริดารอยลึกของบาดแผล กาลเวลาที่สะสม หากเกิดเป็นแผลที่ร่างกายไม่ยากนักกับการรักษา แต่นี่เป็นแผลลึกในความรู้สึกและหัวใจ จะรักษาอย่างไรได้ให้หายดีดังเดิม หากถึงแม้ไม่อาจจะทำให้หายสนิทแต่เขาก็เพียงหวังว่ามันจะไม่อักเสบทำร้ายหญิงสาวได้อีกเหมือนที่เป็นอยู่ในขณะนี้ ร่างบางค่อยคลายความสั่นเทาลงได้บาง อภิภูค่อยประคองคนในอ้อมแขนให้ลุกขึ้นพาไปนอนบนเตียง ดึงผ้าห่มคลุมให้อย่างอ่อนโยน

นอนนะค่ะ นอนหลับแล้วพอหนูฟางตื่นมาพรุ่งนี้เช้า อาภูรับรองเลยว่าหนูฟางจะได้พบกับท้องฟ้า ต้นหญ้าและดอกไม้ที่สวยที่สุดเลยค่ะ

แววตาสาวน้อยยังไม่คลายความหวาดหวั่น

อาภูจะอยู่ตรงนี้ จะจับมือหนูฟางไว้แบบนี้ ดีไหมค่ะ อภิภูกุมมือบางไว้ด้วยความ ถนุถนอม ฟาริดายิ้มบาง ยอมหลับตาลงอย่างว่าง่าย แพขนตางอนระยับ อีกทั้งดวงหน้านวลละมุนยังชุ่มโชกไปด้วยหยาดน้ำตา อภิภูเอื้อมมือข้างที่ยังว่างอยู่ไล้รอยน้ำตาอย่างแผ่วเบา ก้มลงจูบซับแพขนตานั้น อย่างโอนโยน ฟาริดาคล้ายรู้สึกว่าลมพัดกลีบดอกไม้แตะผะแผ่วให้รู้สึกแปลกประหลาดเป็นนักหนา ชั่วแว๊บที่แสงฟ้าแล่บสว่างวาบเข้ามาคล้ายใบหน้านวลจะเจือสีระเรื่อขึ้นโดยไม่ตั้งใจ

พายุเริ่มอ่อนกำลัง เหลือเพียงละอองฝนบางเบา ฟาริดาหลับสนิทไปแล้ว นางฟ้าของอาภู อภิภู เฝ้ามองนางฟ้าหลับใหลอย่างเงียบๆ ความรู้สึกหลากหลายในห้วงคำนึง สงสาร อาทร ห่วงใย และรัก รักอย่างนั้นหรือ เขาเฝ้าถามตัวเอง เขารักฟาริดาอย่างหลานสาวใช่ไหม หลานสาวที่บอบบาง อ่อนแอ เต็มไปด้วยบาดแผลในหัวใจ

แชร์เรื่องนี้
แชร์เรื่องนี้LineTwitterFacebook