รักต้องลุ้นของยัยหุ่นอวบ...ตอนที่ 2 ตอน สงสัยต้องสืบประวัติซะแล้ว
...เปิดภาคเรียนวันแรก...
เห้ย...ทำไมหนอทำไม!!! ฉันต้องคิดถึงหน้าเขาตลอดเวลาเลยนะ ฉันเป็นบ้าไปแล้วรึป่าวว่ะเนี้ย เฝ้าแต่คิดถึงเขา เช้า-เย็น เป็นเอามาก...ชีวิตฉันเนี้ย
" เมเปิ้ล "
++ไม่มีเสียงตอบรับ++
" ยัยเมเปิ้ล "
++ยังคงไม่มีเสียงตอบรับเช่นเดิม++
" ยัยหมูตอนนนนนน...เมเปิ้ลลลลลลล"
" อ๊ายยยยยยยย...หยาบคายที่สุดยัยเพื่อนบ้ามา เรียกฉันยังนี้ได้ไงหล่ะ " ฉันหันไปว๊ากกกกก!!!!! ยัยเพื่อนสามตัวทันที
" ช่วยไม่ได้ใช่ป่ะพวกเรา ฉันเรียกยัยนี่ 2 รอบแล้วไม่มีเสียงตอบรับ ฉันก็เลยต้องใช้วิธีนี้ " ยัยกวางเรนเดียร์พูดจีบปากจีบคอบอกฉัน
" แล้วเป็นอะไรรึป่าว เมเปิ้ล...เหม่อแต่เช้าเชียวอย่าบอกฉันเชียวนะว่าเธอกำลังคิดถึงหมอนั่นอยู่ " ส้มจี๊ดถามฉัน
"( - - ) ( __ ) ( - - )( __ ) "
" (O๐O ) !!! เธอเป็นเอามากขนาดนี้เลยหรอเมเปิ้ล " ไอซ์ถามฉัน
"( - - ) ( __ ) ( - - )( __ )ฉันก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไม"
"ถ้ายังงั้นเดี๋ยวฉันให้พี่เบลล์ไปสืบสืบดูก็ได้ OK ป่ะแล้วค่อยมาคิดกันต่อว่าจะเอาไง " ยัยกวางเสนอความคืดเห็น
"OK OK ค่ะคุณเพื่อนสาว"
07.35 นาฬิกาณ โรงอาหารแหล่งชุมนุมของพวกเราทั้งหมดเวลาผ่านล่วงเลยไป2 สัปดาห์ ฉันได้คำตอบจากปากของพี่เบลล์แล้ว ทำให้ฉันแทบหมดแรงไปเลยทีเดียว
"เมเปิ้ลเอ้ย...พี่ว่าเธอน่ะทำใจเถอะนะเค้าชื่อไวน์ แล้วเค้าคงไม่สนใจผู้หญิงอย่างเธอหรอก ไม่ใช่อะไรหรอกนะก็เค้าเป็นถึงลูกชายคนเดียวของท่านอธิการบดีมหาวิทยาลัยเราเลยนะหมอนั้นดูเหมือนเป็นคนเงียบๆแต่ก็ใช่เล่นเลยหล่ะ "
"ว่าแล้วทำไมหมอนั้นดูหยิ่งๆ " กวางพูดหลังแฟนยัยนี่พูดจบ
"ตัดใจเหอะว่ะเมเปิ้ล "
"อืม..... (Y__Y )ตัดก็ตัด" ฉันบอกยัยกวาง
"แล้วแกจะร้องไห้ทำไมว่ะ เสียใจอะไรนักหนาเนี๊ย!!!"
"แกไม่เป็นฉันแกก็พูดได้สิว่ะแกลองมาเป็นฉันบ้างไหมหล่ะ แล้วแกจะรู้ว่าตอนนี้ฉันรู้สึกยังไง มันเจ็บจนฉันจะทนไม่ไหวแล้วนะ...ฉัน..จะ..ทน..ไม่..ไม่..ไหว..แล้ว..นะ..ฮืออออ"
ฉันพูดจบก็วิ่งหนียัยพวกนั้นออกมา ทำไมรักครั้งแรกของฉันต้องเป็นยังงี้ด้วยนะ
" ทำไม ทำไม ทำไมอ๊ายยยยยยย "ฉันตะโกนออกไปเหมือนคนบ้า ดีนะเนี๊ยที่วิ่งมาหยุดตรงที่ไม่มีคนอยู่ อ๊ากกกกกกกกกกกกก!!!!! ขออีกทีเถอะ
"เธอเป็นอะไรมากหรือป่าว "
เสียงใคร ???? ผีหลอกฉันรึป่าวเนี๊ย อย่านะฉันกลัวผีที่สุดดดดดด!!
"นี่เธอ!!! ฉันถามว่าเป็นอะไรมากรึป่าว หรือว่าเธอเป็นโรคจิต ยัยหมูน้อยเธอเป็นโรคจิตจริงๆหรอ"
เดี๋ยวนะ เมื่อกี้อีตาคนข้างหลังเนี๊ยเรียกฉันว่าอะไรนะ ยัยหมูน้อยหรอ อ๊ากกกกก!!!! นายเจอดีแน่ ฉันคิดในใจและหันหลังไปเตรียม ว๊ากกกก ตานั้นเต็มที่
"นายว่าใครหมูน้อย ห่ะ!!!!!!ฉันถามว่านะ...นายยยยยย " มะ..หมอนี้เป็นใครเนี๊ย หน้าตาคุ้นๆ แต่ฉันพยายามนึก นึกยังไงก็นึกไม่ออกแต่เอ๊ะ!!! อย่าบอกนะว่านายนี่คือนายซอโซ่ อ่ะ ไม่น่ะ....ไม่จริ๊ง....อย่าเป็นเค้าเลยนะ
"นาย...เดี๋ยวนะ...นายเป็นใครเนี๊ย "
"ยัยหมูน้อย เธออยากตายหรอไงห่ะ!!! จำคนหล่อๆแบบฉันไม่ได้รึไง เธอเนี๊ยน่ะตอนเด็กๆอ้วนยังไง โตมาก็ยังนั้นเลยนะ 5555+ "
ฉันว่าฉันแล้วนะ แต่หมอนี่หัวเราะได้น่าเกียจกว่าฉันอีกอ่ะ... + . +
"ว่าไงยัยหมูน้อยเมเปิ้ล จำฉันได้รึยัง"
"นาย...คือ..."
" Oo O " ไม่จริ๊ง ไม่จริง ใช่ไหมค่ะคุณผู้อ่าน
"ทำไมเธอทำหน้าแบบนั้น อยากตายหรอไงห่ะ!!!!"
"นายกะจะฆ่าฉันอย่างเดียวเลยหรอไงห่ะ!!!! ไอ้บ้าซอโซ่"
"โอ๊ะ โอ๋ เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ ไอ้..บ้า..ยังนั้นหรอ เธอได้ตายแน่ยัยหมูน้อย"
"ฉันขอโทษษษษษษ... " ฉันพูดได้แค่นั้นจริงๆ พูดจบแล้วนะหรอ ฉันก็วิ่งนะสิ จะรอให้ตาบ้านั้นฆ่าก่อนรึไง แม่จ๋า!!! ช่วยหนูด้วย
แต่ฉันก็ไม่เคยหนีตานี่ได้สักครั้งเดียว ทำไมขาฉันมันต้องสั้นแบบนี้ด้วยนะ T__T ตอนนี้สภาพฉันนะหรอ ก็โดนหมอนี่รั้งคอเสื้อฉันไว้นะสิ คนอะไรตัวสูงเป็นบ้า ฉันว่าฉันสูงตั้ง 168 แล้วนะ ยังอยู่แค่หัวไหล่นายซอโซ่เลย...
"ฉันขอโทษ นายแล้วนะซอโซ่ ปล่อยฉันไปเถอะนะ ขอร้อง...ฉันต้องไปเรียนแล้ว เดี๋ยวฉันไปเรียนสายจะโดนอาจารย์เล่นงานเอาน่ะ"
"ตอนนี้เพิ่งจะ 8 โมงเองนะ มันยังไม่ใช่เวลาเรียน แล้วอีกอย่างฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆได้ไง วิ่งตามเธอเหนื่อยจะตายกว่าจะจับได้ ขาสั้นแต่ดันวิ่งเร็วฉิบเป๋งเลยยัยหมูน้อย "
ฉันตายแน่เลยค่ะคุณผู้อ่านขา...ช่วยหมูน้อย...เอ๊ะไม่ไช่ๆ...ช่วยเมเปิ้ลด้วยค่ะ
" อย่าทำอะไรฉันเลยน่ะฉันกลัวแล้ว "
"ไอ้โซ่ นายทำอะไรนะ" เสียงใครอีกหล่ะเนี้ย
"อ้าว....ไอ้ไวน์ มาเร็วจังว่ะ" ไวน์หรอ ไวน์ไหนอ่ะ อย่าบอกน่ะว่า...
"ฉันถามว่าแกกำลังทำอะไร นักศึกษาพ่อฉันห่ะไอ้โซ่"
พระเจ้า!!! ใช่เค้าจริงๆด้วย พ่อเทพบุตรสุดหล่อของฉ๊านนน...
"ฮึฮึ...ฉันรู้จักยัยหมูน้อยนี่ว่ะ ไอ้ไวน์ 55 ใช่ไหมยัยหมูน้อยของฉัน"
"มะ...หมูน้อยของฉัน นายว่าอะไรนะ หมูน้อยของฉันหรอ ฉันไปเป็นของนายตั้งแต่เมื่อไรกันห่ะนายซอโซ่"
"หมูน้อยหรอ ชื่อเธอตลกจัง" ไวน์หันมาถามฉันแล้วก็หัวเราะ อ๊ากกกก!!!
"ป่าวนะ...ฉันชื่อเมเปิ้ลตั้งหากหล่ะ นายซอโซ่ขอร้องนะเลิกเรียกฉันว่า หมูน้อยสักที่เถอะ"
"ก็ได้ ก็ได้ ยัยหมูน้อยยยยยยย 555+"
"2 คนนี้รู้จักกันหรอ" ไวน์ถามอย่างสงสัย
"ใช่แล้ว...ไอ้ไวน์เพื่อนรัก "
เพื่อนรักงั้นหรอ แสดงว่า 2 คนนี้รู้จักกันนะสิ เยี่ยมเลย!!! ฉันนึกอะไรออกแล้วหล่ะสิ 555+ ขอฉันหัวเราะบ้างนะ 555+
"เออ...ใช่ฉันเกือบลืมซอโซ่ นายมาทำไรที่นี่อ่ะ" ฉันหันไปถามตาบ้านั้น
"อ๋อ...ฉันย้ายมาเรียนที่นี่อ่ะ ตามคำสั่งของพ่อกับแม่นะสิ"
"ตามอะไรนะ..."
"อ๋อ...ป่าวๆไม่มีไร "
"อะไรของนาย...แล้วนายเรียนอะไรหล่ะ " ฉันถามตานั้นอีกครั้ง
"ฉันเรียนนิเทศศาสตร์ "
"อืม...แล้วไป นึกว่าเรียนนิเทศศาสตร์เหมือนฉันเห้ย!!!!! นายว่านายเรียนอะไรนะซอโซ่"
"ฉัน-เรียน-นิ-เทศ-ศาสตร์-กับ-เธอ-ไง-ยัย-หมู-น้อย"
"นายรู้ได้ไงว่าฉันเรียนนิเทศศาสตร์อ่ะ "
"ฮึฮึ...พี่สาวเธอบอกฉันเองแหละ เออ...ไอ้ไวน์ฉันต้องไปหาพ่อแกก่อนใช่ป่ะ งั้นไปกันเลย แล้วไปเจอกันในห้องนะหมูน้อยของฉัน"
"ตาย แน่ ฉันบอกได้คำเดียว" ชีวิตฉันจะเป็นไงต่อจากนี้เนี๊ย!!! ไอ้ซอโซ่บ้า
++++ อย่าลืมคอยติดตามตอนที่ 3 นะค่ะ ตอน ช่วยหน่อยนะ...ซอโซ่สุดหล่อ ++++
