นายวายร้าย กับ ยัยคุณหนู
ฉันยืนรอเพื่อนสุดที่รักอยู่ข้างหอนาฬิกาตรงลานอเวนิว ตอนนี้อากาศเย็นมาก แต่มันก็ยังไม่โผล่หัวมาเลย มันไปไหนนะ เฮ้อ.....นี่มันวันอะไรเนี่ย เกิดมาไม่เคยต้องมายืนรอใครนะยะ ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาจ๊ะโอ๋เพื่อนสุดที่รักของฉันเอง และเมื่อมันรับสาย ฉันก็รีบใส่ทันที " อยู่ไหนแล้วจ๊ะโอ๋ ฉันมายืนรอนานมากๆ แล้วนะ ! ถ้าจะมาสายก็โทรมาบอกหน่อยได้มั้ย อากาศก็เย็นจะตายแล้วเนี่ย !"( ลิน ! ฉันว่าแกรีบกลับบ้านแกก่อนดีกว่าว่ะ ) " โห ! ไม่ต้องเลย จะไม่มาใช่ป่ะเนี่ย "( ไม่ใช่ ! แกฟังฉันนะลิน ตอนนี้พ่อแกอยู่บ้าน )แล้วมันจะให้พ่อฉันอยู่ดาวอังคารรึงัย -_- ( พ่อแกกำลังมีปัญหา แกรีบกลับไปก่อนเหอะ )พูดยังกับว่าพ่อฉันเป็นนักเลงหัวไม้ยังงั้นแหละ พ่อฉันเป็นถึงประธานบริษัทส่งออกรังนกเชียวนะยะ " จ๊ะโอ๋ แกบ้าไปแล้วรึเปล่า คนอย่างพ่อฉันเนี่ยนะจะมีปัญหา "ชีวิตครอบครัวฉันโปรยไปด้วยกลีบกุหลาบยะ ไม่มีทางมีปัญหาหรอก ( ลิน ! ตอนนี้บ้านแกกำลังมีปัญหาใหญ่ แกกลับบ้านเร็วๆเหอะ ฉันข้อร้อง T_T)น้ำเสียงจริงจังอ่ะ อย่าบอกนะ.ว่าจ๊ะโอ๋พูดจริง !!! " จ๊ะโอ๋ ! แกพูดจริงเหรอ "( จริง ! แกรีบกลับบ้านก่อนเหอะ ) " จ๊ะโอ๋! มันเกิดอะไรขึ้น "ขออย่าให้มีอะไรเลย T_T( แกอย่าพึ่งถามเลย รีบกลับบ้านก่อนเร็ว !) " o.k. อีก 15 นาทีถึง ! "15 นาทีผ่านไป......ตอนนี้ฉันมาถึงบ้านแล้ว เอ๊ะ ! ทำไมคนที่มาเปิดประตูบ้านไม่ใช่ลุงชิด คนสวนบ้านฉันล่ะ แต่เป็นผู้ชายใส่สูท หน้าตาน่ากลัวโครตอ่ะ T_T แถมพอเข้ามาในบ้านก็มีแต่ผู้ชายอยู่เต็มไปหมด เดินกันขวักไขว่ แต่พอฉันเดินเข้ามาก็พากันหยุดนิ่ง จ้องมาที่ฉันกันหมดเอ่อ ....ทำตัวไม่ถูกนะเนี่ย ถูกจ้องเนี่ย " คุณหนู ! กลับมาแล้วเหรอค่ะ " พี่แป้ง พี่เลี้ยงฉันวิ่งเข้ามาหา ด้วยความตกใจ แบบเว่อร์ๆ" กลับมาแล้ว พ่อแม่ลินอ่ะ แล้วคนพวกนี้เป็นใคร เข้ามาในบ้านได้ยังไง ! "มันน่าโมโหนัก บ้านฉันมีแต่ของแพงๆนะยะ ปล่อยเข้ามาเดินกันขวักไขว่ได้ยังไงเนี่ย ! " เอ่อ.... คือคุณหนูค่ะ " อะไรเนี่ยพูดไม่รู้เรื่อง แล้วพ่อแม่ฉันไปไหน เริ่มใจไม่ดีแล้วนะ " พ่อแม่ลินล่ะ พี่แป้ง " ฉันหันไปถามพี่แป้ง " เอ่อ... คือ " " คือ...... " ตอนนี้พวกผู้ชายมายืนล้อมฉัน แล้วแหวกกลางเป็นทางเดินไปทางห้องรับแขกบ้านฉันแล้ว" ตอบมาซิ ! ลินถามน่ะ " ฉันทนไม่ไหวแล้ว ทำไมพี่แป้งถึงทำตัวแปลกๆ แถมมีผู้ชายเต็มบ้านไปหมดฉันเดินตามทางที่ผู้ชายพวกนั้นยืน "....ลิน " รู้จักชื่อฉันได้ยังไงเนี่ย แถมสายตาที่มองฉัน มันเหมือนกำลังเจอคนที่ตามหามาเนิ่นนานอไรประมาณนั้น อย่ามองด้วยส่ายตาแบบนี้นะยะ ทำตัวไม่ถูก T_T " พ่อแม่ลินไปไหน แล้วนายเป็นใคร " ฉันถามออกไป " ไพลิน..... " เรียกซะเต็มยศเลยนะยะ นายคนนี้เนี่ย ! " อะไร " อย่ามามองหน้าฉันแบบนี้ซิ " ผมชื่อ เพียส จะมาเป็นผู้ปกครองคนใหม่ของลินนะ "นายนี่บ้าไปแล้วรึเปล่า พูดอะไรไม่รู้เรื่อง " หมายความว่ายังไง ! " " พ่อกับแม่ของลิน เป็นหนี้พี่อยู่ 63,000,000 บาท " ไม่จริง พ่อฉันตั้งบริษัทขึ้นมาด้วยเงินเก็บของท่าน แล้วจะเป็นหนี้ได้ยังไง" แต่ตอนนี้....ท่านทั้งสองไม่มีเงินใช้ จึงส่งลินมาใช้หนี้แทน"ไม่จริง !!!! มันไม่จริงใช่มั้ย พ่อกับแม่รักฉัน พ่อกับแม่ไม่ทำแบบนั้นกับฉันหรอก ไม่มีทาง !!! " ไม่จริง !!! พ่อแม่ไม่มีวันทำอย่างนั้น ! " ถึงตอนนี้ ไม่ว่ามันจะเป็นความจริงหรือไม่ แต่ฉันก็ทำมันไปแล้ว ฉันร้องไห้ออกมาแล้ว " ลิน อย่าร้องได้มั้ย " นายเพียสอะไรนั่น เดินตรงเข้ามาหาฉัน แล้วพยายามจะปาดน้ำตาบนหน้าฉัน แต่ฉันผลักมือเค้าออก" อย่ามาแตะตัวฉัน ! " ฉันตวาดเค้า " ถ้าลินไม่เชื่อ ลองถามพ่อลินดูซิ " นายนั่นพูด พร้อมกับชี้ไปด้านหลังของฉัน" พ่อ !" ฉันตะโกนออกไป พ่อมาอยู่ในห้องนี้ตั้งแต่เมื่อตอนไหน" ลิน.....พ่อขอโทษนะ พ่อติดหนี้เค้าจริง ๆ" ในที่สุด....มันก็เป็นความจริง พ่อยกฉันให้เค้าจริงๆใช่มั้ย ถึงตอนนี้น้ำตาของฉัน มันไม่ได้ถูกกลั้นเอาไว้อีกแล้ว " พ่อกับแม่ไม่มีเงินมาใช้ เพราะฉะนั้นลินเป็นสิ่งสุดท้ายที่พ่อกับแม่เหลืออยู่ "" พ่อเลยยกลินให้เค้าอย่างนั้นเหรอ! " ฉันถามพ่ออกไป" พ่อขอโทษนะลิน " มันไม่จริงใช่มั้ย !!!พ่อไม่ได้ทำอย่างนั้น" เข้าใจแล้วใช่มั้ยลิน เพราะฉะนั้นไปได้แล้ว " นายเพียสพูดขึ้นมา" ถ้าฉันไม่ไป แล้วมันจะเป็นยังไง " ฉันถามเค้า ทั้งๆที่รู้ว่า มันจะไม่มีหนทางที่ดีกว่านี้แล้วก็ตาม " พ่อแม่ลิน...จะต้องชดใช้ "" ด้วย... " " ชีวิต " นายเพียสพูดออกมาแล้ว คำที่ฉันไม่อยากฟังที่สุดถ้าต้องใช้ด้วยชีวิตของพ่อและแม่ ฉันขอไปอยู่กับเค้า...จะดีกว่า " ก็ได้.... " "....ลิน " "จะไป " ฉันพูดออกมาแล้ว คำๆนี้ " ลิน แม่ขอโทษ " แม่เข้ามากอดฉัน แล้วร้องไห้ ถ้าต้องแลกด้วยชีวิต ลินยอมที่ชดใช้ด้วยชีวิตลินแทนชีวิตของพ่อและแม่
