Age

"มีไรก็คุยกันดิ"

"ไม่หรอก...พูดไปพี่ก็แก้ตัวเหมือนเดิม"

หลังจากที่ฉันพูดประโยคนั้นออกไป..บทสนทนาก็เงียบไปสักพัก

ฉันหันหน้าออกไปนอกประตูออฟฟิต...มองไปรอบๆถนนพร้อมกับถอนหายใจเหือกนึงเบาๆ

"หนูกลับล่ะนะ" ฉันพูดแค่นั้นแล้วก็เดินออกไป เดินไปขึ้นรถเมล์ที่อยู่ตรงข้ามออฟฟิตพร้อมๆกับน้ำตาที่คลอเบาหน่อยๆ

ก่อนหน้านี้หนึ่งคืน ก่อนที่ฉันจะนั่งร้องไห้เอาเป็นเอาตายที่ห้องของตัวเอง ก่อนที่ฉันจะมีความรู้สึกแบบนี้ ความรู้สึกเดิมๆอีกครั้งนึง

เวลา 4 ทุ่มกว่าของคืนวันพฤหัส วันที่ฉันและเขานั่งดูรายการหนึ่งทางทีวี รายการที่ให้โอกาสคนทางบ้านบอกรักคนที่อยากบอก พูดง่ายๆคือขอความรักผ่านสื่อนั้นแหละ ไอ้ตอนที่เราดูก็นึกลุ้นไปกับเขาว่าอีกฝ่ายจะรับรักเขามั้ย ในที่สุด...หล่อนก็รับ เท่านั้นล่ะนิดหน่อยก็ยิ้มแก้มทันทีปริราวกับว่าฉันเป็นคนที่หนุ่มคนนั้นบอกรักซะงั้น ด้วยความที่อินกับรายการบวกกับความสุขที่พึ่งได้รับ ไอ้เราก็เลยหันไปถามหนุ่มของเราเองที่อยู่ข้างๆว่า

"ไปบอกรักเค้าอย่างนี้บ้างดิ"

ตอนที่ถามไปเราก็คาดหวังว่าคำตอบมันจะไม่เป็นอย่างนี้ เป็นอย่างที่...(กุล่ะซึ้งฉิบ)

"ในชีวิตพี่นะ พี่พูดอย่างนี้กับแค่คนเดียว และจะไม่มีวันพูดอย่างนี้อีก"

บร๊ะแล้วมั้ยล่ะ...สุดตรีนเลยคับพี่น้อง!!!ตอนนั้นคิดทันทีว่า กรูไม่น่าถามเลย คำตอบแมร่งเชี่ยสัดๆ น้ำตาคลอเบ้าเลยแต่ก็ต้องบังคับมันไม่ให้ไหลออกมา กลัวเขาจะว่าเราตอแหล(ลืมบอกไปว่าพี่แกชอบว่ามารยาหญิงคือน้ำตา) รู้ทันทีเลยว่าคนๆนั้นหล่อนคือใครและแน่นอนว่า "ไม่ใช่เรา"

เงียบ!! คืออาการในตอนนั้น เพราะคำตอบมันทำให้ฉันเป็นใบ้ ใจจริงอยากกระอักเลือดตายด้วยซ้ำไปถ้าหากไม่กลัวว่ามันจะโอเวอร์แอคติ้ง

อย่าถามว่าเป็นอะไร ฉันไม่ตอบหรอกเพราะไม่รู้ว่าจะตอบอะไร คิดเพียงแค่ว่า "เออ!!ใช่สิ กรูมันไม่ใช่ทันตแพทย์นี้ ให้ตายเถอะโรบินไปส่งกรูที่ห้องกรูที่เถอะ จ้างพันนึงเลยเอ้า"

ก่อนหน้านี้ไปอีกนิด สมัยจีบกันใหม่ๆ จำได้อยู่ว่าพี่ปอบอกว่ารักอยู่ครั้งนึงตอนที่ยังไม่เป็นแฟนกัน แต่พอเป็นแล้ว นิดหน่อยก็ไม่เคยได้ยินคำนั้นอีกเลย

มีอยู่ครั้งนึงในรถพี่ปอ นิดหน่อยถามว่าทำไมพี่ปอถึงรักนิดหน่อย พี่ปอหันมาแล้วก็ตอบว่า "ไม่รู้...ไม่มีเหตุผล" อันนั้นเข้าใจค่ะ แล้วพอเราถามว่ารักแค่ไหน แกก็ตอบกลับมาว่า "ไม่รู้ดิ...แต่ก็มากกว่าที่ผ่านมา" 555+++ หนูนิดหน่อยหน้าบานเป็นกระด้งเลย เป็นปลื้มไปทั้งวัน

แต่พอมาฟังคำตอบกับคำที่เคยพูด....กรูไม่เข้าใจ...ตกลงยังไงกันแน่ฟร่ะ!!!

ทุกครั้งที่รู้สึกน้อยใจเรื่องแฟนเก่าของเขา...เราก็จะพยายามปลอบใจตัวเองเสมอว่า...

"พี่ปอคือผู้ชายที่อบอุ่นและน่ารัก เป็นผู้ชายที่นิดหน่อยไม่รู้ว่าทำไมถึงรักแต่ก็มั่นใจว่าไม่ใช่เพราะความสงสาร หรือเพราะไม่มีใครแต่อย่างใด และอีกอย่างที่มั่นใจแน่ๆล่ะว่า...อยู่กับพี่ปอแล้วมีความสุขมากกว่าความทุกข์ มันคงเป็นเรื่องธรรมดาที่ใครสักคนที่มีความรักฝังใจแล้วมันจะฝังไปจนตาย แต่ทว่าเขาก็ยังอยู่กับปัจจุบัน...ให้ความสำคัญกับปัจจุบัน เราควรจะเข้าใจเขานะ...ถ้าเราน้อยใจไปก็งอนกันไปเปล่าๆ เข้าใจพี่แกบ้างจะดีกว่านะ" นี้คือสิ่งที่ปลอบตัวเองมาตลอด

แต่ครั้งนี้ฉันชักไม่แน่ใจแล้วว่า...ความคิดเหล่านั้นยังจะสามารถช่วยฉันได้หรือเปล่า

เพราะคำตอบนั้นมันทำร้ายจิตใจกันเหลือเกิน

สรุปแล้วที่คบกันอยู่ทุกวันนี้...เขารักฉันเพราะสงสารกันหรือเปล่า

หรือว่า...เขาไม่รักฉันแล้วกันแน่...อยากรู้จริงๆ