สัญญารัก สุดหัวใจ ให้เป็นเทอ ตอน2
"ทำไมกัน ทำไมสายตาของเขาถึงเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้ "
"ไลท์...ถึงตอนนายเล่นรอบสุดท้ายแล้ว" เพื่อนพี่ไลท์ตามเขาลงเล่นทำให้การสบตาของเราจบลง
ถึงรุ่นพี่จะลงเล่นแต่ฉันก็ยังไม่ละสายตาจากเขา เพราะอะไรกัน ทำไมฉันต้อง
สังเกตเขา เพราะสัญญานั่น เพราะเขาเปลี่ยนไป เพราะเราไม่ได้เจอกันมานาน เพราะคิดถึง หรือเพราะฉ....ฉ..ฉันชอบเขาซะแล้ว
ปี๊ด ปี๊ด เสียงปี๊ดของกรรมการตัดสินดังขึ้นหมดเวลาในการแข่งขัน" สีแดงชนะ"
"อ้ายๆๆๆ ไลท์ กรี๊ดๆๆๆไลท์" เสียงดังสนั่นกาแล็คซี่ดังขึ้นอีกครั้ง นี่ขนาดแข่งกันเล่นๆนะเนี๊ยะมีแค่ไม่กี่คนแต่เสียงโคตะระดังเลย ถ้าให้คนเข้าทั้งโรงเรียนมีหวังกาแล็คซี่นี้พังทลายเป็นแน่
"ยัยโบว์เราไปกันเถอะ จบการแข่งขันแล้ว เรากลับบ้านได้แระ..."ฉันชวนโบว์ให้กลับแต่ยัยโบว์กลับยืนนิ่งซะงั้น
" โบว์!! งั้นชั้นกลับก่อนนะ" ฉันจึงเดินล่วงหน้าใกล้จะถึงประตูทางออก
"อลิซ +++ รอชั้นด้วย ++ "เสียงยัยโบว์ตะโกนเรียกฉัน ฉันจึงต้องหันหลังกลับมาดูยัยโบว์และเสียงของยัยโบว์ก็ดังพอที่จะทำให้พี่ไลท์ที่กำลังเช็ดเหงื่ออยู่นั้นได้ยินชื่อของฉัน จนหันหน้ามามองคนที่ชื่ออลิซ(ก็ฉันนั่นและ)
"ซวยแร้ว พี่ไลท์เห็นฉันแล้ว ทำไงดี" ฉันทำอะไรไม่ถูกจึงเดินหนีออกมา โดยที่ไม่คอยยัยโบว์
"อะไรกันทำไมต้องมองชั้นด้วยสบายแบบนั้นด้วย แทนที่จะดีใจที่ได้เจอกับอลิซ แต่ทำไมต้องทำหน้าทำตาแบบนั้นด้วย"ฉันบ่นพร่ำเพื่ออยู่ในใจ
"อลิซ อลิซ.. รอชั้นด้วย" เสียงของยัยโบว์ตะโกนเรียกฉัน
"อลิซทำไมไม่คอยกันบ้างอ่ะ "ยัยโบว์ก้มตัวลงด้วยความเหนื่อยที่วิ่งตามฉันมา
"ก็.......แก ชัดช้านี่น่า" ฉันหาขออ้าง
"แล้วเป็นไงบ้างหล่ะ พี่เค้าสามารถเปลี่ยนใจแกได้อะป่าว" ยัยโบว์ทำหน้าออกเจ้าเล่ห์
"ม..ม ..ไม่..ไม่"
"ถ้าไม่แล้วทำไมต้องพูดอึ่ง...อ่างด้วยหล่ะ ชั้นเห็นน่ะว่าแกก็มองพี่เค้าอยู่เหมือนกัน แถมพี่เค้าก็ยังมามองแกด้วย "
"แกรู้ได้ยังงัย ชั้นไม่ได้มองซักกะหน่อย"(ชั้นแค่ดูเฉยๆ)
"รถมาพอดีเลย!! งั้นชั้นกลับก่อนนะ"
"อืมม"โชคดีน่ะเพื่อน แล้วอย่าหลับบนรถอีกหล่ะ"
"จ๊ะ บาย" คัยจะไปหลับลง ฉันต้องคิดเรื่องพี่ไลท์ว่าจะทำยังไงต่อดี
****ที่บ้าน***ณ ห้องนอน****
ฉันจะทำยังงัยดีหล่ะ เข้าไปบอกว่าชั้นคืออลิซบอกให้ดำเนินสัญญาต่อที่เราเคยสัญญากันไว้ หรือจะเข้าไปบอกยกเลิกสัญญาเขาตรงๆๆๆ เฮ้อทำไงดี
"นึกออกแล้ว!! " ดูไปก่อน ถ้าเกิดอะไรขึ้นค่อยคิดกันอีกที
ตอนที่ฉันกำลังจะเข้านอนก็ได้เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
ยังเก็บเบอร์โทร..ยังกดไปหา ก็ใจมันยังอ่อนแอเธอคงไม่เข้าใจ..คนมีแผล.ที่เจ็บและยังไม่หายดี ไม่ต้องกังวล..ก็แค่คนเหงาที่ยังรอเธอตรงนี้ขอเธอไม่รำคาญ..คนคนนี้.มันจบไม่ลงสักที่คําว่ารักเธอ..คําว่ารักเธอ..
"ฮาโหล สวัสดีค่ะ"
"สวัสดีคับ นั่นน้องอลิซใช่ไหมคับ นี่ผมต้นที่เพื่อนน้องให้เบอร์วันนี้อ่าคับ"
"อ๋อ..ค่ะ" ยัยโบว์น่ะยัยโบว์หาเรื่องเดือดร้อนให้ฉันแท้ๆ ไงดีหล่ะทีนี้ ฉันจึงหยิบกระดาษแล้วนำมาขย้ำทำเป็นสัญญาณไม่ดี
" ฮาโหล..โหล โทษน่ะค่ะ ไม่ได้ยินเลยค่ะ โหล... " ฉันวางสายโทรศัพท์ จากนั้นฉันก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกรอบ
คนละเบอร์กันนิ "ฮาโหล สวัสดีค่ะ"
" น้องอลิซใช่ไหมคับ"
" เสียงผู้ชายอีกแร้ว" ฉันจึงใช้ไม้เดิม คราวนี้แถมปิดเครื่องด้วย ไอเรื่องวางสายโทรศัพคนอื่นแบบนี้ฉันถนัดอยู่แล้ว บังเอิญทำมาตั้งแต่ประถม
-**ณ ห้างสรรพสินค้า***-
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อ้ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
"อะไรกันเสียงกรี๊ดแบบนี้คุ้นชะมัด นี่ถ้าอยู่ที่โรงเรียนชั้นคงนึกว่าเค้ากรี๊ดให้กับพี่ไลท์เป็นแน่"
"อลิซๆๆ ดูนู้นสิ พี่ไลท์เดินแบบอ่ะแก ว้าว เท่ห์จังเลย "ยัยโบว์ชี้นิ้วลงไปที่ชั้นหนึ่ง
"พี่ไลท์เค้าเดินแบบด้วยหรอ"ขนาดเดินแบบหน้ายังกะ................
"อืมม เดินให้กับบริษัทพ่อของเขา เกี่ยวกับโทรศัพย์อะไรนี่แหละ"
"หรอ" เมื่อก่อนครอบครัวพี่ไลยังขายโทรศัพย์มือ2อยู่เลย ไม่น่าเชื่อว่าเวลาเพียงไม่กี่ปีก็สามารถเปลี่ยนฐานะ เปลี่ยน........พี่ไลท์ให้เปลี่ยนไปยังกะคนละคน
"ลงไปดูข้างล่างดีกว่าไปตรงนี้ไม่ถนัดเลยอ่ะ ไปอลิซ"
"ไม่เอาอ่า แกไปดูเหอะ เดี๋ยวชั้นเดินเล่นแถวๆนี้พลาง"
"อืมๆๆ งั้นชั้นไปก่อนนะ"
"อื้ม"
ฉันเดินดูของแถวๆนั้นซักพักนึง พี่ไลท์หนิ ชั้นต้องบอกเขาให้รู้เกี่ยวกับสัญญานั่น ไม่งั้นชั้นนอนไม่หลับเป็นแน่
"พี่ไลท์ พี่ไลท์หยุดก่อนค่ะ โอ้ย!!"ฉันขาพลิกเพราะดันใส่ส้นสูง แต่ก็ไม่สูงอะไรมากหรอก พี่ไลท์เย็นชาไม่สนใจ แทนที่จะกลับหลังมาช่วยฉัน แต่หันหลังมา แค่ ยืนมองแล้วทำหน้าเย็นชา แป๊บนึงแล้วเดินจากไปซะงั้น
****วันจันทร์ ที่โรงเรียน *****
และแล้วเสียงดังสนั่นพิภพก็มาถึงเมื่อพี่ไลท์ขับรถสปอร์ตคันหรูมา ทำให้สาวๆที่อยู่บริเวณนั้นแห่กันมากรี๊ด
" พี่ไลท์. .หนิ แล้วนั่นใครอยู่ในรถด้วยอ่ะ"ฉันพูดในใจคนเดียว
ทันใดนั้นผู้หญิงคนที่อยู่ในรถ ก็เปิดประตูรถมา
" เอ๊ะ นั่นมัน....ยัยผีตองเหลืองนิ" คู่อริของชั้นสมัยประถม หน้าตายังไม่เปลี่ยนแปลง เป็นผีตองเหลืองเหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด ว่าแต่มาอยู่บนรถของไลท์ได้ยังไงหล่ะ
" ชั้นลิลลี่ เป็นแฟนไลท์ แล้วกำลังจะเป็นคู่หมั้น ภรรยาของไลท์ในอนาคต พวกแก...แก...แก...แกแกแกแก และก็แกอย่าริอาจมาแย่งไลท์เด็ดขาด ไม่งั้นได้เจอดีแน่โดยเฉพาะแกยายอลิซ"
" เห้ย!!ไหง มาพากพิงชื่อฉันด้วยหล่ะเนี้ยะ"
" ชั้นได้ยินมาว่าแกเรียนที่เดียวกันกับไลท์ ชั้นอาจจะไม่เห็นหน้าแกแต่ชั้นรู้นะว่าฟังอยู่ แกห้ามมายุ่งกับไลท์ของชั้นเป็นอันขาด สมัยประถมแกอาจจะเคยเป็นแฟนกับไลท์แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว ไลท์อ่ะเค้าลืมแกแล้ว จำไว้ซะด้วย ได้ยินไหม "ยัยผีตองเหลืองพูดพลันหันหลังกลับ ไปนั่งบนรถ ฉันพยายามเขย่งเท้าเพื่อดูสีหน้าของพี่ไลท์ว่าเป็นอย่างไร
" อะไรกัน ไม่รู้สึกอะไรบ้างหรอไง ทำไมถึงทำท่าทางเย็นชานิ่งเฉยแบบนั้น ยัยผีตองเหลืองมันว่าชั้นนะ ทำไมนายไม่......ทำไม เพราะอะไรกัน... หรือว่า... หรือว่า นายจะลืมชั้นจริงๆ" "พี่ไลท์"ฉันพูดอย่างแผ่วเบา ไม่ช้าน้ำตาของฉันเริ่มเอ่อไหลออกมา...มันกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ทั้งๆที่คิดไว้แล้วจะไม่ร้องไห้แต่ก็กลับร้องมันออกมา
ฉันวิ่งหลบมา แต่ไม่ได้ฝ่าฝูงคนเพราะฉันอยู่แถวข้างหลังสุด แล้ววิ่งมาร้องไห้คนเดียวที่หลังโรงเรียน ฉันนั่งร้องไห้จนเรียนผ่านไปได้หนึ่งคาบเรียน
" ทำไมกัน ทั้งๆที่ ทั้งที่ชั้น....... "ทันใดนั้นฉันก็ได้ยินเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์
ยังเก็บเบอร์โทร..ยังกดไปหา ก็ใจมันยังอ่อนแอ
ฉันหยิบมือถือขึ้นมาดู" เอ๊ะไม่ใช่ของชั้นนิ..คัยอยู่ตรงนั้นอ่ะออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ"
" ชั้นบอกให้ออกมายังไงหล่ะ"ฉันตะโกนทั้งน้ำตา2 ครั้งแต่ก็ไม่ได้รับเสียงตอบรับ
--ฉันจึงเดินไปแต่ไม่พบคัยอยู่บริเวณนั้น---ฉันจึงปาดน้ำตาแล้วจะไปเข้าเรียน เมื่อรู้ว่ามีคนรู้ว่าฉันแอบมานั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้
"ครูขาขออนุญาต เข้าห้องค่ะ"
"เข้ามาได้จ๊ะ แล้วไปไหนมา มาสายน่ะ เดี๊ยวต้องโดนเข้าห้องปกครองน่ะ"
"ครูค่ะ ตอนเช้าอลิซโทรมาบอกหนูแล้วค่ะว่า ไม่สบาย จะมาช้าหน่อย" ยัยโบว์ปกป้องฉัน
"อืมมม งั้นหัวหน้าก็ลงว่าป่วยจึงมาสายน่ะ "
"อลิซแกไปไหนมาฮะ ร้องไห้หรอ ทำไมตาแดงๆ(คัยแกล้งให้มาบอกน้อง)"ยัยโบว์ถามฉัน
"บ้า! คัยร้องไห้ ฝุ่นมันเข้าตา" ฉันพูดแก้ขัด
"หึ แกคิดว่าชั้นจะเชื่อเหรอ มุกน้ำเน่าของนางเอกอ่ะ ถ้าแกไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร"
----------หลังเลิกเรียน-----เวลา 15.30น.
"ยัยโบว์แกกลับไปก่อน...ชั้นมีอะไรต้องทำนิดหน่อยอ่ะ"
"อืมมม รีบทำหล่ะถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกได้น่ะ" บาย
"บาย จ้ะ "
ฉันนั่งเขียนจดหมายถึงพี่ไลท์ ที่ไม่เคยแม้แต่ได้หันมาคุยกันซักครั้ง เมื่อเขียนเสร็จ ฉันก็นำจดหมายนั่นไปเสียบไว้ที่ล็อคเกอร์ของพี่ไลท์ ซึ่งอยู่สุดมุม (ฉันรู้ได้ยังไงนั่นหรออันที่จิงก็ไม่รู้หรอกแต่ถามคนแถวๆนั้นดู)
ฉันเดินออกจาก ณ บริเวณนั้น เดินไปเรื่อยเปื่อยจู่ๆก็มาโผล่ที่หน้าโรงซ้อมบาส
" อ่าว...น้องอลิซมาทำอะไรตรงนี้คนเดียวคับ ให้พี่เดินเป็นเพื่อนไหม"
นั่นมันพี่ต้น คนที่ยัยโบว์ให้เบอร์ชั้นไปนี่หน่า "ไม่เป็นไรค่ะ อลิซจะกลับแล้ว"แล้วพี่ต้นก็ดักหน้าฉัน
"พี่ชอบอลิซน่ะ" พี่ต้นบอกฉันแต่ฉันกลับไม่รุสึกเขินอายแม้แต่นิ ตรงกันข้ามฉันกลับรู้สึกขนลุกขึ้นมา
"ค....ค่ะ.. อลิซขอตัวก่อนนะ"
"เดี๋ยวก่อนสิน้องอลิซ"พี่ต้นจับมือของฉันไว้
"ปล่อยอลิซ ปล่อย"ฉันสะบัดมือออก
"เสน่ห์เยอะจิงนะ"เสียงอันเย็นชาพูดมาจากข้างหลังฉัน
"พี่ไลท์ (มายืนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่) " เสน่ห์เยอะจิงนะ นี่หรือคำแรกที่ฉันได้ฟังจากปากคนที่ฉันเฝ้ารอคอยมาโดยตลอด นี่หรอคำแรกที่ฉันได้ยินกับคนที่ฉันคิดถึงเสมอมา
แล้วพี่ไลท์ก็เดินหันหลังจากฉันไป
"พี่ไลท์ทำไมต้องพูดแบบนั้นกับชั้นด้วย ทำไมต้องทำเย็นชา ทำหน้าเหมือนยังกะซากศพ ฉันชัดจะเกลียดพี่แล้วรู้ตัวบ้างไหม"
ทันใดนั้นพี่ไลท์ที่กำลังเดินอยู่ก็ต้องชะงักกลับคำพูดสุดท้ายที่ฉันพูด ไม่นานพี่ไลท์แล้วเดินต่อไป ฉันได้แต่มองแผ่นหลังของเขาที่เดินจากฉันไปอย่างช้าๆ
---เลิกเรียนของอีกวัน---
"พ..พ..พี่ไลท์"ฉันพูดด้วยความตกใจ อะไรกันหน้าตาเย็นชาแบบนี้อีกแร้ว
"เอาจดหมายของเธอคืนไป"เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือก พร้อมส่งจดหมายคืนมา
ฉันรับจดหมาย "อะไรกัน พี่ยังไม่เปิดอ่านอีกหรอ"
"ทำไมต้องอ่าน ผมไม่อยากอ่านจดหมายของคุณอีกครั้งที่2" เย็นชาอีกแล้ว
"ก็นี่มัน... จดหมายที่ชั้นเขียนเพื่อยกเลิกสัญญาไงละ"
เขาเอามือมาจับแขนฉันแต่ก็ไม่แรงนัก "เทอลืมไปแล้วหรือไง ว่าสัญญานั่นมันถูกยกเลิกตั้งแต่ประถมแล้ว จะมายกเลิกเพื่ออะไรอีก จะปั่นหัวพี่ไปถึงไหน"
" อะไรกัน ชั้นไม่เคย.... "
"ไม่ต้องมาปฏิเสธ พี่ไม่อยากฟังคำแก้ตัวอะไรทั้งนั้น"
"ทำไม!! พี่ถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ พี่ไม่ใช่พี่ไลท์ของชั้นอีกแร้ว ชั้นเกลียดพี่ไลท์ที่เป็บนี้ที่สุด เกลียดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ได้ยินไหม" ทันใดนั้นเขาก็รีบคว้าตัวฉัน จับแขนทั้ง2ข้างของฉันอย่างแรง
" ทำไมชอบพูดว่าเกลียดนักหะ และที่พี่เปลี่ยนไปมันก็เพราะเทอไงหล่ะ "ฉันอึ้ง
" ฉันมีส่วนทำให้พี่เปลี่ยนตรงไหน"
"ก็เทอไม่ใช่หรอที่เขียนจดหมายมาบอกกับพี่ว่าพี่ไม่ดีพอ เทอไม่ใช่หรอที่เขียนมาบอกว่าพี่มันไม่ได้เรื่อง เทอเองไม่ใช่หรอที่บอกว่าพี่ชอบยิ้มเกินเหตุจนเหมือนคนบ้า เทอเองไม่ใช่หรอที่ผลักใสไล่ส่งพี่ให้ไปกับลิลลี่ และเทอเอง....ไม่ใช่หรอที่เป็นที่เป็นคนทำลายสัญญานั่น จนพี่ต้องกลายเป็นคนเย็นชาแบบนี้"ฉันจ้องตาเค้าสังเกตได้ถึงดวงตาอันสั่นคลอ และน้ำเสียงแห่งความเจ็บปวดที่เหมือนอัดอั้นมาเป็นเวลานาน
"อ้ายๆๆจอดรถ "ไลท์ค่ะมาทำอะไรตรงนี้ค่ะ" ยัยผีตองเหลืองนิ
พี่ไลท์ค่อยๆปล่อยมือจากแขนทั้ง2ของฉัน
"อ้าว อลิซ เทอก้ออยู่ตรงนี้ด้วยหรอ ชั้นบอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่งกับพี่ไลท์ของช้าน"ยัยผีตองเหลืองทำท่าจะตบหน้าฉัน แต่พี่ไลท์ก็จับมือของยัยนั่นไว้ทัน
"ไลท์ นี่เธอปกป้องมันหรอ เทอลืมไปแล้วหรอว่ามันเคยทำอะไรกับเทอไว้บ้าง"ยัยผีตองเหลืองพูดยุแหย่
"พี่ไลท์ อลิซไม่ได้เขียนจดหมายนั่นนะ ให้อลิซไปสาบานที่ไหนก็ได้ อลิซจะเขียนเจดหมายนั่นไปพื่ออะไรหล่ะ"
"จะเพื่ออาร๊ายยย ก็แกเกลียดไลท์ไงหล่ะ อ๋อ..อีกอย่างแกก็ชอบคอกะไอบอสไง เพื่อที่จะให้ไลท์ออกไปให้ไกลจากชีวิตแก แกก้อเลยเขียนจดหมายนั่น ใช่ไหมค่ะไลท์ "ยัยผีตองเหลืองหันไปกอดกับแขนไลท์
"ไม่จริง ยัยผีตองเหลืองเทอเอาที่ไหนมาพูด" ฉันพูดแย้ง
"อ้ายกล้าว่าช้านเป็น ผีตองเหลืองหรอย่ะ" ยัยผีตองเหลืองกรี๊ดกร้าด
"อืมม! หรือจะให้ชั้นว่าเทอเป็นดอกลิลลี่เน่า "
"อ้ายๆๆ"
"หยุดซักทีทั้ง2คน รำคาน"แล้วพี่ไลท์ก็ลากยัยผีตองเหลืองไปจะขึ้นรถ
"เสียใจด้วยน่ะย่ะที่พี่ไลท์เค้าไม่เลือกแก แบร่......" ยัยผีตองเหลืองยังหันหน้าแลบลิ้นใส่ฉัน แล้วพี่ไลท์กับยัยนั่นก็ขับรถ....ด้วยความเร็วสูงหายไปในพริบตา
"นี่ชั้นไม่มีความสำคัญสำหรับพี่เลยใช่ไหม ชั้นจะเกลียดพี่จริงๆแล้วนะ ในเมื่อชั้นไม่มีความสำคัญในสายตาพี่ ชั้นจะถือว่าพี่ยกเลิกสัญญานั่นกับฉันแล้ว ต่อไปชั้นจะไม่สนใจพี่อีกต่อไป เราจะไม่รู้จักกัน และชั้นจะไม่หันหลังกลับไปดูพี่อีกเลย คอยดูสิ" เอาอีกแล้วน้ำตาบ้านี่หยุดซักทีซิ
---- บนรถไลท์----
"ขอโทดน่ะ อลิซ ที่พี่ต้องทำแบบนี้ ก็นี่มันเป็นความต้องการของเทอไม่ใช่หรอ"
"พี่ไลท์ในที่สุด ไลท์ก็เลือกลิลลี่ซินะค่ะ"
"ป่านนี้ ยัยอลิซคงร้องไห้ที่พี่ไลท์ไม่เลือกมัน กลับบ้านไม่ได้เพราะไม่มีรถเมลล์ผ่านมาแร้ว
"อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อะไรกันค่ะพี่ไลท์ หยุดรถแบบนี้ได้ไงกันค้า"
"ผมต้องถามลิลลี่มากกว่า เมื่อกี้พูดว่าอะไร"
ซวยแล้วตู เผลอพูดความลับออกไปซะแล้ว "อ๋อ ลิลลี่บอกว่า ยัยอลิซคงร้องไห้เพราะพี่ไลท์ไม่เลือกมัน และก็กลับบ้านไม่ได้อ่าค่ะ "
"ไม่ใช่ ที่ลิลลี่พูดว่า อลิซโดนใส่ร้ายมันหมายความว่ายังไง"
"พี่ไลท์ อย่าเขย่าแขนลิลลี่ซิ ลิลลี่เจ็บนะ"
"บอกความจริงมาเดี๋ยวนี้ ว่าคัยป็นคนเขียนจดหมายนั่น.. ลิลลี่"
"โอ้ย!!ลิลี่เจ็บน่ะค่ะ.. ลิลลี่เป็นคนเขียนจดหมายนั่นเองหล่ะค่ะ ก็จะให้ทำไงได้ละ ก็ลิลลี่ชอบพี่ไลท์หนิ ชอบมาตั้งนานแล้วด้วย แต่อยุดีๆยัยอลิซก็มาแย่งพี่ไลท์ไปจากลิลลี่"
"ลงไป ลงไปจากรถผมเดี๋ยวนี้"
"ไม่ลงค่ะ ลิลลี่ไม่ลง"
"ดี ถ้าลิลลี่ไม่ลง งั้นพี่ลงเอง"
"แท็กซี่" "ไปที่คอยรถเมลล์ข้างโรงเรียนนานาชาติหน่อยคับ"
-------จุดคอยรถเมลล์----
"เปาะเปาะ อุ้ย ทำไมยุงมันเยอะแบบนี้นะ "
ปี๊ดๆๆๆ เสียงแตรรถดังขึ้น
"อ่าวนั้นมัน พี่บอส หนิกลับมาจากอังกฤษตั้งแต่เมื่อไร" พี่บอส เป็นคนที่ยัยลิลลี่เน่าหาว่า. .เราชอบคอกัน ยัยนั่นเลอะเทอะไปกันใหญ่แล้ว พี่บอส เป็นเพื่อนกับฉันตั้งแต่อนุบาล บ้านเราอยู่ใกล้ๆกันจะชอบกันได้ยังงัย
"อลิซขึ้นมาสิ แม่เทอบอกให้ฉันมารับเทอ เห็นว่าเทอไม่กลับซักที "
" ค่ะๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละ" ขอบใจน่ะค่ะที่มารับ"
"พูดอะไรอย่างนั้นคนกันเอง ออกรถแระน่ะ"
"อืม"
"จอดตรงนี้หล่ะคับ เท่าไร นี่คับไม่ต้องทอน"
"อลิซ หยุดก่อนอลิซ"
