วันรุ่นสายพันธ์ใหม่..มีหัวใจยังไงก็รักเธอ! บทที่ 2
**จากชื่อเรื่อง "วัยรุ่นอันตราย..เเต่รักเธอเต็มร้อย" เปลี่ยนเป็น "วันรุ่นสายพันธ์ใหม่..มีหัวใจยังไงก็รกเธอ" นะ ^^ ฝากด้วยค๊า!!!
บทที่ 2
เค้าเลิกยิ้มให้ฉันเเล้วมองหน้าฉันอย่างนิ่ง ๆ เเล้วคำพูดที่ฉันคิดไม่ถึงก็เอ่ยออกมาจากปากของเค้า มาเมืองไทยทำไมไม่บอกกับพี่ ? เคยสัญญากันไว้ไม่ใช่เหรอ ว่ากลับมาเมื่อไหร่จะให้พี่ไปรับ เเล้วนี่มันอะไร ไม่บอกกันซักคำเดียว, ช้วยตอบพี่ได้ไหมว่าคนที่ยืนอยู่ต่อหน้าพี่ตอนนี้ มันไม่ใช่เพย์!!
พีตั้ม ? พี่จำเพย์ได้ด้วยเหรอ ? นี่มันพี่ตั้มจริง ๆ เหรอ คนที่ฉันคุยมาด้วยตั้ง 3ปีทางเอ็ม ที่บอกกับเค้าว่ารักเเละคิดถึงอยู่ทุกวัน นี่ฉันฝันไปหรือเปล่าอ่ะ ทำไมโลกมันชั่งกลมขนาดนี้
ทำไมพี่จะจำไม่ได้ เเค่หลับตาลงพี่ก็เห็นภาพเราอยู่ตลอดเวลา เเต่มันคงไม่สำคัญเเล้วเเหละเพราะคนที่พี่รักมาตลอดไม่ได้เป็นอย่างที่คิด เค้าดีเเต่พูด เเต่ไม่เคยจริงใจเลย
พี่ตั้มไม่เข้าใจอ่ะ เพย์มีเหตุผลที่ต้องกลับมาที่นี้โดยที่บอกกับพี่ไม่ได้
เหตุผลเหรอ ? เหตุผลอะไรอ่ะ ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้ป่ะ ที่เพย์กำลังถูกฆ่าเพราะไอ้ผู้ชายคนนี้อ่ะ พี่ตั้มพูดเสียงดังเหมือนตะครอก
....
เพย์มันเห็นเเก่ตัวรู้บ้างป่ะ ถ้าเราเป็นอะไรไปโดยที่พี่ไม่รู้อะไรเลย รู้ไหมว่าพี่จะรู้สึกยังไงบ้าง คำดี ๆ ไม่มีให้กันสักคำอ่ะ, เพย์ พี่รักเรามากนะ ถึงพี่จะทำตัวกะล่อนเเต่พี่ก็มีเราอยู่เเค่คนเดียวในใจ ไม่เหมือนคนบางคนพูดมันออกมาเเต่ไม่เคยสนใจมันเลย"
ไม่จริงนะ, เพย์ก็รักพี่เหมือนกัน เพราะว่ารักเพย์ถึงไม่บอกกับพี่ไง
คนรักเค้าทำกันแบบนี้เหรอเพย์ความรักของเพย์มันเป็นเเบบไหนกัน ช้วยอธิบายให้พี่เfont>
ยังไม่ใช่ตอนนี้ ฉันก้มหน้าลงตอบพี่ตั้ม เพราะรู้ว่าตอบนี้มันต้องทำให้พี่ตั้มต้องเจ็บ เเต่ฉันจำเป็นจริง ๆ ที่จะต้องทำเเบบนี้ เพราะเพย์ไม่อยากให้พี่เป็นอะไรไปเพราะเพย์ มันไม่สนุกเลยนะ ทำไมความรักกับหน้าที่ถึงไปด้วยกันไม่ได้อ่ะ บ้าเอ้ย
อืม พี่เข้าใจเเละ เอาเป็นว่า..พี่จะไม่ยุ่งกับเรื่องของเพย์อีก เเล้ว..พี่จะตัดเพย์ออกจากชีวิตเอง
พูดจบพี่ตั้มก็หันหลังเดินหนีฉันไปโดยไม่สนใจใคร ๆ เลย ปล่อยให้ฉันยืนอึ้งอยู่กับคำพูดของเค้า นี่พี่ตั้มพูดจริง ๆ เหรอ ? ไม่นะ..
พี่ตั้ม!! ฟังเพย์ก่อนดิ..
เห้ยไอ้เพย์ โทษทีที่ที่พวกพี่มาช้า รถติดอ่ะ เเหะ ๆ.... เอ้ย!!! นี่มันเกิดอะไรขึ้นอ่ะ ไอ้ผู้ชายคนนี้มันเป็นใคร
เสียงของรุ่นพี่เเละเพื่อน ๆ ของฉันที่นัดกันเอาไว้ที่นี้มากันเเล้ว ทำให้ฉันต้องหยุดวิ่งตามพี่ตั้มเเล้วหันมาเจอหน้าพวกเค้า เฮ้อ...
มากันเเล้วเหรอ ? ฉันหันไปยิ้มให้พวกเค้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นพลางเดินมายืนอยู่ข้าง ๆ
เพย์ เป็นอะไรหรือเปล่าอ่ะ ไอ้คนนี้มันทำร้ายเพย์เหรอ ? พี่เจถามฉันด้วยความเป็นห่วงละจับมือจับเเขนมาดู
เปล่าอ่ะ เพย์ไม่เป็นไร^^
ตัวอาจจะไม่ได้เป็นไรแต่ใจคงจะเป็นหนักซินะ พี่ก้างเอ่ยขึ้นทำให้ฉันจากรอยยิ้มกลายเป็นหน้าเศร้าไปอีกครั้ง เมื่อกี้กำลังวิ่งตามใครไปเหรอ ? คำถามของพี่ก้างทำเอาทุกคนหันไปมองตามทางที่พี่ตั้มเดินหนีไปเมื่อกี้นี้
ชั้งเหอะ ไม่มีไรหรอก จับตัวไอ้คนนี้ไปนะ เเล้วถามมันด้วย ฉันตัดบทเพื่อจะไม่ให้ทุกคนต้องเป็นกังวลไปกับฉันด้วย กลับมาเมืองไทยกันทั้งที มันต้องฉลองไม่ใช่เหรอ ไม่ใช่มาเศร้าเเบบนี้...
ฉันเหลือบสายตาไปมองทางที่พี่ตั้มเดินหนีฉันไป สักวันพี่จะเข้าใจนะว่าสิ่งที่เพย์ทำ... มันจำเป็น !!!!!
