ปิ๊งรัก ยัยตัวร้าย (1)

บทที่ 1

เพื่อนใหม่

ต้นไม้ใหญ่ที่ปลูกอยู่ตามแนวรั้วของโรงเรียนมัธยมแฮมเชียร์ ไหวเอน และโบกสะบัด ตามแรงของลมที่พัดผ่าน แม้จะเป็นเวลาสายมากแล้ว แต่อากาศยังค่อนข้างเย็นสบาย เนื่องจากเป็นช่วงที่เมืองแฮมเชียร์ย่างเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงอย่างเต็มตัว ที่ประตูทางเข้าหลักของโรงเรียน ปรากฎร่างของสาวน้อยคนหนึ่ง ในเครื่องแบบนักเรียนที่ถูกระเบียบตั้งแต่หัวจรดเท้า ชนิดไม่มีที่ติ ผมยาวสีดำสลวยถูกรวบตึงไว้ด้านหลัง ปลายผมปลิวไสวตามแรงลม พอๆ กับชายกระโปรงที่โบกสบัด ใบหน้าที่ดูอ่อนหวาน ประดับไปด้วยรอยยิ้มบางๆ และดวงตาที่ซ่อนไว้เบื้องหลังแว่นตาทรงกลม รับกับใบหน้า มือข้างหนึ่งถือกระเป๋านักเรียนดูเรียบร้อย ในขณะที่มืออีกข้างกำกระดาษสองสามแผ่นไว้แน่น

ในที่สุด ฉันก็จะมีชีวิตใหม่กับเค้าเสียที สาวน้อยพูดกับตัวเอง พลางจ้องมองไปยัง อาคารเรียนที่อยู่เบื้องหน้า ก่อนจะก้มหน้าตรวจดูกระดาษในมืออีกครั้ง

อืม ห้องอาจารย์ใหญ่ๆ อยู่ตรงไหนน้า เด็กสาวยังคงสาระวนกับการดูรายละเอียดในกระดาษ ขณะที่ก้าวเข้าสู่เขตของโรงเรียน

ขืนมัวแต่เดินหาเองอย่างนี้ คงไม่เข้าท่าแน่ เด็กสาวลงความเห็นให้กับตัวเอง ก่อนจะมองซ้ายมองขวา นั่นไง พบแล้วเป้าหมายของเธอ กลุ่มนักเรียน 4-5 คน ที่กระจุกอยู่บริเวณ หน้าอาคาร ว่าแล้วก็เร่งฝีเท้ามุ่งไปยังเป้าหมายทันที

เอ่อ ขอโทษนะคะ รบกวนถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ ? น้ำเสียงที่หวาน กับใบหน้าที่ระบายด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ทำให้นักเรียนทั้งกลุ่มหันมามองด้วยความสนใจ และหนึ่งในนั้นก็ถึงกับผิวปากออกมาด้วยความลืมตัว ในขณะที่คนอื่นๆ ตกอยู่ในความตะลึง กับความน่ารักของสาวน้อยที่อยู่ตรงหน้า

อ่า มีอะไรให้ช่วยหรือครับน้องสาว หนึ่งในกลุ่มที่เพิ่งรวบรวมสติกลับมาได้ก่อนใคร รีบดันเพื่อนไปข้างๆ ก่อนจะแทรกตัวออกมาด้านหน้าทันที

คือว่า ฉันกำลังมองหาห้องอาจารย์ใหญ่น่ะค่ะ แต่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน สาวน้อยพูดเสียงหวานปานน้ำตาล กริยาท่าทีดูนุ่มนวลขณะยกกระดาษในมือขึ้นมาดู

ในกระดาษมีเขียนบอกไว้ แต่อ่านไม่เข้าใจน่ะค่ะ พูดพลาง คิ้วเรียวๆ ก็ขมวดเข้าหากัน น่ามองอยู่ไม่ใช่น้อย

อืม ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมจะช่วยพาไปเอง คนพูดรีบเสนอตัวให้ความช่วยเหลือ

เฮ้ย!! ได้ไงวะ เอ่อ...คืองี้ครับเดี๋ยวพวกเราช่วยเอง อีกคนเหมือนเพิ่งได้สติรีบขัดเพื่อนที่กำลังเสนอตัวให้ความช่วยเหลือแก่สาวน้อยหน้าหวานทันที

ว่าแต่ว่า ไม่เคยเห็นหน้าเลยนะครับน้องเนี่ย อีกคนพูดแทรกขึ้นมา

คือว่า ฉันเพิ่งย้ายมาน่ะค่ะ วันนี้จะต้องมารายงานตัว แต่ก็มัวหลงทางอยู่น่ะค่ะ สาวน้อยยังคงยิ้มละไม ขณะตอบคำถาม

โอ้ เด็กใหม่สินะ พวกนักเรียนชายหันไปมองหน้ากัน พลางทำหน้าตาเหมือนรู้กันอยู่ในที ทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น ทั้งหมดก็กระวีกระวาดเสนอตัวนำทางสมาชิกใหม่คนสวยของโรงเรียนไปยังห้องของอาจารย์ใหญ่ เพื่อรายงานตัวเข้าเรียนทันที

ระหว่างทางที่เดินไปตามระเบียงของอาคาร กลุ่มนักเรียนชายที่บัดนี้มีสาวน้อยคนสวยเดินอยู่กลางกลุ่มก็เป็นที่ได้รับความสนใจจากบรรดานักเรียนที่อยู่ตามรายทางอย่างมาก หลายคนถึงกับชะโงกตัวออกมาจากห้องเพื่อมองดูหน้าเด็กสาวคนใหม่ ไม่นานก็มีเสียงเล่าลือถึงเด็กใหม่ สาวน้อยคนสวย กระจายไปจนทั่วโรงเรียนในเวลาอันรวดเร็ว

............................................

ทันทีที่อาจารย์ที่ปรึกษาเดินเข้ามาสู่ชั้นเรียน เสียงโหวกเหวก โวยวาย ต่างๆ นานา ก็เงียบลงในเกือบจะทันทีทันใด นักเรียนในชั้นที่จับกลุ่มอยู่ตามมุมต่างๆ ของห้อง พากันแยกย้ายไปตามโต๊ะเรียนของตนเอง

อะแฮ่ม สวัสดีจ๊ะนักเรียนที่รักทุกคน เสียงอาจารย์ที่ปรึกษาเนิ่บนาบเป็นจังหวะมีเสียง สวัสดี ตอบกลับมาจากนักเรียน 2-3 คน และเสียงหัวเราะคิกคักที่ด้านหลังห้อง

เอาล่ะจ๊ะ วันนี้ครูมีเพื่อนใหม่จะมาแนะนำให้รู้จักนะจ๊ะ อาจารย์เวโรนิก้า พูดพลางหันไปพยักหน้าเป็นสัญญาณให้นักเรียนใหม่ที่ยืนรออยู่แล้วเดินเข้ามาในห้อง

ทันทีที่เด็กสาวก้าวเท้าเข้ามาในห้อง ก็เกิดเสียงฮือฮาเซ็งแซ่ขึ้นทันที นี่เองละมั้ง นักเรียนใหม่ สาวสวย ที่เป็นข่าวร่ำลือกันในโรงเรียนตั้งแต่ช่วงสายๆ ของวัน

เงียบๆ หน่อยจ๊ะ เอ้า! สาวน้อย แนะนำตัวเลยจ๊ะ อาจารย์เวโรนิก้า พูดยิ้มๆ ก่อนจะเบี่ยงตัวหลบให้นักเรียนใหม่ ได้ก้าวมายืนบริเวณหน้าชั้นเรียน เพื่อให้ทุกคนในห้องเรียน ได้เห็นเธอชัดๆ

สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ อชิตา คอส์ต ยินดีที่ได้รู้จักค่ะน้ำเสียงอ่อนหวานชวนฝันประกอบกับท่าทางที่นุ่มนวลอ่อนหวาน ทำให้ทุกคนในชั้นเรียนต่างเผลอตัวส่งเสียง สวัสดี ตอบกลับไปอย่างพร้อมเพรียงกันโดยไม่รู้ตัว ทำเอาอาจารย์ที่ปรึกษาหน้างอ เพราะขนาดเธอเป็นครูแท้ๆ ยังไม่มีใครใส่ใจจะตอบอย่างจริงๆ จังๆ สักที

เด็กสาวยิ้มละไมในหน้า พลางนึกขำท่าทางเหมือนคนละเมอของทุกคนในชั้นเรียน ซึ่งแต่นี้ต่อไปจะกลายเป็น เพื่อนใหม่ ของเธอนับแต่นี้ไป เฮ้อ ชีวิตใหม่ ชีวิตที่แสนจะสงบสุขที่เธอใฝ่หา มันกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว คิดแล้วมีความสุขจนเก็บไว้ไม่มิด เด็กสาวจึงฉีกยิ้มกว้างโปรยไปทั่วห้อง

เอาล่ะจ๊ะ ต่อไปนี้ มิสคอส์ต จะเป็นเพื่อนใหม่ของเรานะจ๊ะ อาจารย์เวโรนิก้าพูดบ้าง

อืม เธอย้ายมาจากโลคแลนด์ ซินะจ๊ะ อาจารย์หันมาถามนักเรียนใหม่

ค่ะ เป็นเมืองทางเหนือที่สวยงามมากค่ะ แต่ที่นี่ก็สวยมากนะคะ เสียงหวานตอบ ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้ม

เอ่อ เธอเป็นลูกครึ่งเหรอ เสียงหนึ่งดังขึ้นในหมู่นักเรียน พร้อมกับมือที่ชูไหวๆ ไปมา ตามด้วยเสียงแซ่ของนักเรียนคนอื่นๆ ในชั้น

ใช่จ๊ะ คุณแม่ของฉันเป็นคนเอเชียน่ะ อาชี่ ตอบเสียงใสอย่างอารมย์ดี

แล้วมีแฟนยังครับคนสวย อีกเสียงตะโกนขึ้นมา ก่อให้เกิดเสียงผิวปาก และเสียงฮือฮาดังเซ็งแซ่ไปทั่วห้อง

อาชี่ เลิกคิ้วขึ้นพร้อมยิ้มน้อยๆ ในหน้า นึกขำคำถามที่ดังขึ้นแต่ไม่ตอบ เสียงที่ดังแข่งกันนั้น ดังมากซะจนอาจารย์เวโรนิก้าต้องออกปากห้ามปราม เพราะคิดว่ามันชักจะไปกันใหญ่

เอาล่ะๆ พอแล้ว ถามอะไรเธอนี่ไม่เข้าเรื่อง เธอไปนั่งได้แล้วจ๊ะ มิสคอส์ต อาจารย์ที่ปรึกษาสาวใหญ่หันไปบอกอชิตา พร้อมชี้มือไปยังที่นั่งบริเวณริมหน้าต่าง ซึ่งว่างอยู่

อา...ทำเลเหมาะเหม๋ง อะไรใหม่ๆ มันดีอย่างนี้นี่เอง เด็กสาวนึกอยู่ในใจ ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะ นักเรียนที่นั่งอยู่ติดกับเธอ เป็นเด็กสาวทางทางกวนๆ คนหนึ่ง ส่วนด้านหน้าเป็นเด็กชายท่าทางเอาเรื่อง เธอหันไปยิ้มให้สาวน้อยด้านข้างก่อน

สวัสดีจ๊ะ อาชี่ เริ่มบทสนทนาก่อน แต่เธอเพียงแค่หันมามอง และไม่ตอบอะไรกลับมา อ๊ะยัยคนนี้ จะเอายังไงเนี่ย

นี่เธอ อย่าไปยุ่งกับเค้าเลย เสียงดังมาจากด้านหลัง พร้อมมือที่ยื่นมาสะกิดไหล่ อชิตาจึงหันไปมองที่ต้นเสียง ก็พบกับเด็กสาวหน้ากลมคนหนึ่ง

หวัดดีจ๊ะ อาชีตา ฉันชื่อมารีย เด็กสาวคนนั้นทักทาย พลางยิ้มแป้น

สวัสดีจ๊ะ เรียกฉัน อาชี่ ก็ได้ อาชี่บอกขำๆ กับสำเนียงที่เพื่อนใหม่เรียกชื่อของเธอ

บรรยากาศในการเรียนเป็นไปอย่างราบรื่น และแจ่มใส โอ้...ชีวิตใหม่ของฉันมันช่างแสนสดใส หอมหวานจริงๆ อาชี่คิด พลางทอดสายตาออกไปยังนอกหน้าต่าง แล้วอมยิ้มกับความคิดของตัวเอง ในที่สุดเราก็จะได้ใช้ชีวิตที่สงบกับเค้าบ้างซะที พอกันทีกับเรื่องวุ่นวาย น่าปวดหัว คิดแล้วก็คุ้มค่าจริงๆ ที่ลงทุนสร้างเรื่องให้พ่อรับเธอมาเรียนที่นี่ได้

.....................................