ความทรงจำ 6

"เรื่องราวของเธอกับฉันมันเป็นเพียงเสี้ยวหนึ่งของความทรงจำที่หายไปในห้วงมิติแห่งเวลา"
มันเป็นเช้าที่ไม่เลวนักหรอกในความรู้สึกของฉัน ที่จริงมันคงเป็นเรื่องดีไม่น้อยหากฉันพยาพยามและยอมทำใจให้พี่แทจุนมาด้วยตั้งแต่เเรก เมื่อคืนก่อนเข้านอนพี่แทจุนยอมคุกเข่าขอโทษยายกับแม่เรื่องที่สนามบิน ที่ทำไปทั้งหมดเพราะต้องการแกล้งฉัน แต่ดูยายยังเคืองๆอยู่แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย( ฉันคิดนะ)
"ยูริ เธอตื่นแต่เช้านะวันนี้" เสียงนั้นดูงัวเงียเพราะเพิ่งตื่นนอนร่างนั้นอยู่ในชุดนอนแต่ข้างล่างแทนที่จะเป็นกางเกงเข้าชุดกลับเป็นโสร่งสีกลางเก่ากลางใหม่
"หนูตื่นตั้งแต่ตีห้าแล้ว แล้วก็ตื่นอย่างนี้ทุกวันด้วย"
"แต่ที่เกาหลีเธอตื่นเกือบเที่ยงไม่ใช่เหรอ"
"พี่ไปรู้มาจากไหนนะ หนูไม่ได้อยู่บ้านเดียวกับพี่สักหน่อย"
"ก็ยัยซูจองบอกพี่เอง แล้วเธอจะไปไหนล่ะ่เนี้ย" พี่แทจุนเปลี่ยนเรื่องคุยก่อนจะมองฉันแปลกๆก่อนจะเอามือปิดปากหาวหวอดๆ
"ไปทำงานน่ะสิหนูไม่ได้ว่างเหมือนพี่นี่"
"งั้น พี่ไปด้วยสิให้อยู่บ้านเบื่อตายเลย แต่นี่ยังไม่ได้กินข้าวเลยะไปทำงานนะกินข้าวเช้าก่อนสิเดี๋ยวก็หิวสิ"
ฉันล่ะอดขำไม่ได้เลยปล่อยเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ อีกฝ่ายทำหน้างงๆก่อนจะเอามือเท้าสะเอว
"ขำอะไรยูริ เธอหัวเราะโดยไม่มีสาเหตุเธอบ้ารึปล่าว"
"ปล่าวววววว.... "ฉันลากเสียงยาวกลั้นหัวเราะ
"แล้วเธอเป็นอะไรล่ะ"
"พี่หิวใช่ไหมล่ะ พี่ต้องไม่้ต้องไปหรอกแม่กำลังต้มข้าวต้มอีกหน่อยคงเรียกพี่ไปกินเองแหละอีกอย่างหนูจะไปเดี๋ยวนี้ถ้าพี่ไปด้วยคงเสียเวลาไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอีก"
"อืม...." พี่แทจุนทำท่าคิดก่อนที่จจะปลดโสร่งออกฉันต้องรีบหันหน้าหนีปากก็ตะโกนด่าอีกฝ่ายเสียงดัง
"พี่จะบ้าเหรอพี่จะถอดอะไรกันตอนนี้เล่า ไปเลยนะ เข้าไปในบ้าน"
"ยูริพี่จะไปกับเธอเดี๋ยวนี้"
"ไปไม่ได้นะพี่จะมาถอดอะไรๆต่อหน้าหนูแบบนี้ไม่ได้นะ "ฉันพูดโดยที่ยังไม่หันไปมองร่างพี่แทจุน
"ยัยลามก พี่ไม่มั่นใจที่จะใส่ไอ้นี่พี่ก็เลยใส่กางเกงขาสั้นไว้ข้างในเธอนี่คิดลึกไปได้" เขาชูโสร่งให้ฉันดู
ไม่กี่นาทีต่อมาร่างสูงก็เดินตามหลังฉันต้อยๆพลางฮัมเพลงเบาๆ