เรื่องมันก็....อ่ะนะ
เรื่องมันก็ ..... อ่ะนะ
เหตุเกิดที่สถาบันการศึกษาแห่งหนึ่ง อย่าถามนะคะว่าสถาบันไหน เสียชื่อสถาบันเค้าโหม๊ด อิอิอิ ก็สถาบันที่เดี๊ยะเรียนอยู่นี่ล่ะ ไม่รู้ว่าจะต้องโทษสถาบันอ่ะ ป่าวนะที่รับคนติ้งต้องบ๊องค์ซ่าห์ อย่างกะพวกเดี๊ยนเข้ามาเรียนอ่ะโหๆๆ ก็คนมาน
เกิดมาพร้อมกะความเก่งนี่นา ห้ามไม่ได้ด้วยจิ ขอห้ามฝนไม่ให้ตกยังจะง่ายกว่านะ เราว่า ก๊ากๆๆๆ
เย็นวันหนึ่ง หลังจากที่เรียนวิชาคาบสุดท้ายกันเสร็จสรรพ แต่ละคนต่างก็สาละวนเก็บข้าวของเตรียมตัวกลับบ้าน แต่สาวบางคนก็นั่งแต่งหน้าทาปาก เพราะมี เดทนัดเที่ยวกะแฟนนะอิ อันนี้เดี๊ยนก็คงไม่ว่าใครเขานะเครอะ ก็มันเป็นอภิสิทธิชน นี่นา ครายจาว่าครายด้ายย ! ตัวใครตัวมาน เพียงแค่อิจฉานิด ๆ ก็แค่นั้นเอง
สำหรับเดี๊ยน กะเพื่อน ๆ กลุ่มสาวซ่าห์ห้าสาวซน ยังคงเกาะกลุ่มกันเหนียวแน่นเหมือนเดิม พวกเรายังครองตำแหน่ง รอคานทองมาเยือน ไม่มีอะไรมาแยกพวกเราจากกันได้ คนมานเกิดมาไร้คู่ตุนาหงันนี่นา อีกอย่างเนื้อคู่ของพวกเราคงลืมลงมาเกิดฮือๆๆๆ พวกเราต่างเตรียมตัวเดินทางไปเรียนวิชากฎหมายต่ออีกที่หนึ่ง ที่นั่นเป็นศูนย์การเรียนรู้ของ มหาลัย รามคำแหง ก็คนละที่คนละสถาบันกับที่เรียนอยู่ล่ะ พวกเราต้องยกโขยงกันออกไปเรียนนอกรั้ว มหาลัย โน้นแน๊ะ
เราก้มมองดูนาฬิกาที่ข้อมือมันบอกเวลา 3 โมงเย็นล่ะ เรายังมีเวลาเดินโต๋เต๋อีกตั้งนาน เราเรียน 6 โมงเย็น ถึง 2 ทุ่มโน่นอ่ะ เหลือเวลาอีกตั้งเยอะ ทำไงดีจึงถามเจ้าโบว์เพื่อนรัก ก็ได้ข้อสรุปว่าพวกเราต้องไปรอไอ้หนิ๋ง,ไอ้เจี๊ยบ ที่หน้าตึกคณะ ฯ ของมันอ่ะดิ โห...รองัยไหว อีกเป็นชั่วโมง ๆ กว่าพวกนั้นจะเรียนเสร็จ
ในขณะที่รอ ท้องก็ร้องจ๊อกๆ น้องตัวจี๊ด น้องใบไม้ น้องรากหอม และเส้นด้าย ต่างพากันร้องไห้โหยหวนขอส่วนบุญจากเรา โอย ๆๆ หิวจนไส้กิ่ว พวกมานคงกำลังแทะลำไส้ของเราแระ กรี๊ดดดดๆๆๆ มื้อกลางวันเรายังมะด้ายกินนี่นา มื้อเช้ามากินเอาก็ปาเข้าไปตั้งกะ 11 โมงอ่ะดิ มิน่ามานถึงได้ตอดไส้เราตุ๊บๆ ตั๊บๆ แบบนี้กริ๊ดส์ส์ส์
ทำไงดีว๊ะ ไอ้พวกน้อง ๆ พยาธิต่างพากันกัดแทะลำไส้เรากันยกใหญ่แล้ว ขืนชักช้าเสียเวลาแบบนี้ มีหวังเราอ่ะนะลำไส้เละแน่ ๆ เลยอ่ะดิ ซีดส์ส์ ว้ายยยย กริ๊ดดด
เราจึงชวนเพื่อนเกลอทั้งสองไปให้อาหารสัตว์กันก่อน นั่งกินสุกี้เจ้าเก่าที่หัวมุมถนน ใกล้ ๆ คณะฯ วิทย์วะ ก็เถือก ๆ แถว ๆ โรงเรียนสาธิต ของ ม.เราอ่ะ อาเฮียเค้าจะมาขายเฉพาะช่วงเย็น ๆ ถึงดึกดื่นเที่ยงคืนโน่นน่ะ อ๋อ...เราลืมบอกนะ ก็นอกรั้วด้านหลัง ของมหาลัย เราอ่ะดิ ตอนกลางคืนเค้าจะมีถนนคนเดินด้วยนะ ใครอยากกินรัยมีขายทุกอย่าง ของใช้กระจุกกระจิ๊กก็มีมาวางขายนะ เค้าขายตลอดแนวรั้ว ยาวไปจนเกือบจะถึง สี่แยกตลาดต้นพะยอมโน้นแน๊ะ เราเองยังเคยแอบขโมยเอาวิทยุโบราณ, เทปเพลงเก่า ๆของคุณพ่อ คุณแม่ มาวางขายด้วยเลยอ่ะ คริๆๆๆ กลับไปถึงบ้าน ถูกด่าซะ !
กินกันเสร็จสิ้นขบวนการ เราก็ขับรถย้อนกลับไปรับยัยเจี๊ยบ กะยัยหนิ๋ง ที่ตึกคณะ ฯ มนุษย์ ศาจ (จุ๊ ๆ อย่าบอกใครนะ อันนี้เราพูดเองอ่ะ ! ) พอไปถึง ยัยหนิ๋ง ทำหน้าตาบอกบุญไม่รับ มันบอกกับพวกเรา แบบโมโหหน่อย ๆ ว่า
ไอ้เจี๊ยบ มานจะพา จาน ดรุณี ฯ ไปเอาของฝากที่หอด้วยอ่ะ ฉานจะรอไปกับมัน พวกแกไปก่อนละกัน เอ้านี่กุญแจห้อง ไอ้เคียร์ ฯ แกพาพวกเราไปก่อนนะ แกรู้ใช่ม๊ะ ว่ากุญแจห้องฉันอันไหนอ่ะ ? อืม...เห็นว่ามีของฝากพวกแกด้วยนะ เมื่อคืนฉันเห็นมันจัดของ มันบอกว่าแบ่ง ๆ กันไปกิน อยากกินรัยก็กินกันเลยนะ เดี๋ยวฉันกะไอ้เจี๊ยบจะนั่งรถจาน ดรุณี ฯ ตามไปทีหลังน่ะ !
แค่นั้นแหละ พวกเราต่างหูผึ่ง ตาโต ของฝากๆๆๆ โย้ ๆๆ เย้ ๆๆ ได้กินของฟรีแล้วอ่ะอิ มีของฝากวางรอล่อใจอยู่ตรงโน้น เราขับรถพุ่งลิ่วฉิวเฉียดเบียดเอี๊ยดอ๊าดท์แทบเหมือนจะเหาะได้ พอไปถึงหอพัก ของยัยเจี๊ยบ กะยัยหนิ๋ง เรารีบไขกุญแจมือไม้สั่นพอเข้าไปข้างในได้เท่านั้นล่ะเจ้าข้าเอ้ย ! สารพัดของโปรดถุงขนมวางอยู่บนโต๊ะ มีทุเรียนกวนวางอยู่ด้วย เราใช้สายตามองกราดดูจนทั่ว นับ หนึ่ง สอง สาม รวมทั้งหมดแล้วมีทุเรียน 5 อันพอดิบพอดี เท่ากับจำนวนพวกเราเดี๊ยะ ต่างก็ช่วยกันแกะ
แทะกินของฝากจากเมืองนนท์ เจ้าทุเรียนกวนแท่งสวย สีเหลืองทองนวลมองจน น้ามลายไหล น้ามลายหยด อืมๆๆๆ น่ากินจัง หม่ำๆๆๆ
ตอนนี้ต่างก็ไม่สนล่ะว่า อีกแป๊บ ๆ ก็จะต้องไปเรียนกฎหมายกันต่อ เรื่องกลิ่น
นั่นน่ะเหรอ ไม่ต้องห่วง มีแน่นอนมีแบบติดแน่นติดทนเลยอ่ะคร้า ทุเรียนกวนหมดไปสามท่อนใหญ่ ๆ ต่อสามสาวที่สวาปามจนพุงอึด พุงกาง สักครู่ ไอ้เจี๊ยบ ไอ้หนิ๋ง ก็เดินนำหน้าอาจารย์ ดรุณี ฯ เข้ามาในห้อง ไอ้เจี๊ยบใช้สายตามองหาของฝากสำหรับอาจารย์พลันมันก็เบิ่งตามองอย่างตื่นตะหนก ตกตะลึง มันมองไปที่โต๊ะซึ่งเคยวางถุงขนมของฝาก กับทุเรียนกวนไว้ บัดนี้ว่างเปล่าไม่เหลือหลอ คงมีแต่เศษขยะ ถุงพลาสติกที่หล่นกระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะ และตกเรี่ยราดกระจัดกระจายเต็มพื้นห้องไปหมด มันมองไปที่วิญญาณทุเรียนกวน กับถุงขนมของฝากจากเมืองนนท์ อย่างงงๆ มันพยายามบังคับเสียงพูด อย่างยากเย็นแสนเข็น จนฟังดูอู้อี้แทบฟังไม่ได้สรรพ พูดเหมือนคนติดอ่างว่า
อะ ไอ้ คะ เคียร์ กะ แกเห็นทุ ระ เรียนกวน ของ ฉะ ฉาน มั้ย ฉะ ฉาน จะเอา มะ มา ฝะ ฝะ ฝาก อะ อา จาน ดะ รุ นะ นี อ่ะ กะ แก เฮ้อ ! ๆๆๆๆๆ หมดกัน หมดกันใครกินของฉาน ห๊า ! เอาคืนมาเดี๋ยวนี้นะพวกแก แงๆๆๆ จานขา หนูขอโทดค่ะแงๆๆหนูไม่รู้ว่าเพื่อนหนูมาน ตาย..อด ตาย..อยาก กันมา จากไหน มันฟัดกันจนหมดจนเกลี้ยง ละแล้ว อ่ะ คร้า แงๆๆๆ
เอางัยหล่ะทีนี้ พวกเราต่างก็มองหน้ากันเลิกลัก แบบไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีในตอนนี้ ก็มันไปนอนกองกันอยู่ในท้องของพวกเราหมดแล้วอ่ะดิ ! เรามองไปทางยัยหนิ๋ง แบบว่า ..แกบอกหั้ยพวกฉานกินนี่หว่า ยัยโบว์เอามือลูบท้องไปมา หน้าซีดเซียว เราจึงตัดสินใจบอกอาจานไปว่า
จานคะ มันยังมีอีกนิดหนึ่งค่ะ ของ เคียร์ยังทานไม่หมด เหลืออีกสองห่อครึ่งอ่ะ อิ อืม ไอ้เจี๊ยบ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉานเอามาให้แกใหม่นะ ฉานจะหามาใช้คืนแก จะให้คืนตอนนี้ ฉานไม่มีปัญญาว๊ะ จนปัญญาจริง ๆ ก็มัยไม่บอกล่ะว่าของฝากนั่น มันของฝากจาน ดรุณี ฯ น่ะ เห>
ไม่เป็นไร ๆ จานไม่ว่ารัยหรอกจ๊ะ อืม ๆ งั้นจานกลับก่อนละกาน ขอบใจนะจ๊ะหนูเจี๊ยบ ไม่ต้องไปส่งจานหรอก ขอบใจอีกทีนะ นี่ ! พวกเธอ ทำอะไรคิดกันบ้างนะ พวกเธอนะโตกันแล้วนะ ทำอะไรเหมือนเด็ก ๆ ดูสิพื้นห้องรก สกปรกเต็มไปหมด เอ้า ๆ ช่วยกันทำความสะอาดซ๊ะนะ ! เดี๋ยวจะไปเรียนกฎหมายกันต่อมิใช่รึฮึ ?!
อาจารย์ดรุณี ฯ พูดจบ ก็สะบัดหน้า ยึดตัว ทำคอตั้งบ่า แล้วเดินเชิดหน้า ออกจากประตูห้องหอของสาวเจ้าไป โดยไม่แม้แต่จะหันหน้ามามองสามสาวจอมซ่าห์ ที่ตอนนี้นั่งก้มหน้า ทำตาปริบๆ มองอาจารย์ตาละห้อย แถมยังเอามือลูบท้องอย่างสำนึกผิดอีกนะ แต่..หากอาจารย์จะเดินย้อนกลับมาดูใหม่หลังจากนั้นนะ อาจารย์จะเห็นว่าไม่มีสิ่งใดเที่ยงแท้แน่นอน อิอิอิ สี่สาวต่างพากันนั่งหัวเราะงอหงาย ทั้งขำ ทั้งสาแก่ใจ ที่เพื่อน
ไม่สามารถทำคะแนนสงสาร นำหน้าพวกเราได้ ฮ้าๆๆๆ คริๆๆๆๆ
ส่วนเจ้าเจี๊ยบก็นั่งซึมไปเลยอ่ะดิ มันนั่งหน้างอง้ำ ดำ เครียด ! คะแน้น คะแนน คะแน้น คะแนน แล้วก็ยังจะ คะแนน หดอีกแย้วตู ฮือๆ แงๆๆ ไอ้เคียร์นะไอ้เคียร์ ตูอุตส่าห์หอบหิ้วขนมมาจากเมืองนนท์ ก็เพราะเพียงเพื่อคะแนน สงสารจากอาจารย์โหด กระซิ๊กๆๆๆ แกทามฉานด้าย พวกแกนะพวกแก ทามมายถึงทามกาบฉานด้ายยยยย แงๆๆๆๆ พรุ่งนี้ พวกแกต้องมาชำระความกาบฉานนะ แต่วันนี้ฉานฝากไว้ก่อนนะย๊ะ ยังไม่ต้องรีบเอามันออกมานะแก เหม็นว๊ะ ฮ้าๆๆๆๆๆ
เช้าวันต่อมา สิ่งที่ทำลงไปได้เห็นผลทันตา โดยไม่ต้องรอคำพิพากษาจากศาลสถิตยุติธรรม มาเป็นตัวช่วยตัดสินคดีความให้ยุ่งยากสลับซับซ้อน แถมเสียเวลาทำมาหารับประทาน สี่สาวหน้าตาซีดเซียว ต่างก็เอามือกุมท้องร้องโอ๊ยๆ เจ้าเจี๊ยบเห็นดังนั้นก็ลืมความโกธร ที่ยังคงคุกรุ่นอยู่เล็ก ๆ ในใจ เธอตกใจในภาพที่เห็นเบื้องหน้า จึงร้องถามเพื่อนหน้าตาตื่นว่า
เฮ้ย พวกแก เปงรัยไป ทำมัยเป็นกันแบบนี้ ?
ฮือ ๆๆ ๆ ก็เพราะทุเรียนกวนของแกอ่ะดิ ฉานวิ่งเข้าห้องน้ำทั้งคืนเลย นี่หากไม่ติดสอบนะแก จ้างให้ฉานก็ไม่มาหรอกนะ ฮือ ๆ เพราะทุเรียนกวนของแกแท้ ๆ เชียว ฮือๆๆๆ
สี่สาวต่างก็เอามือกุมท้อง ปิดตูด วิ่งแนบกลับไปเข้าห้องน้ำกันอีกครั้ง และอีกครั้ง พวกเราวิ่งสลับสับเปลี่ยนหมุนเวียนกันทั้งวัน ทั้ง ๆ ที่เพิ่งจะออกมา ไม่ทันหายเหนื่อยเลย และเรื่องนี้เราขอรับปากเป็นคำสัตย์ว่า ตั้งแต่นี้ต่อไป เราจะไม่เห็นแก่กินของฟรีล่ะ โห....แทบแย่ คริๆๆๆ
