ชมพู่แก้มแหม่ม ตอนที่ 13
รำพึงเดินงอนมาโดยมีชมพู่กับอธิคมเดินตามหลังมาติดๆ ชมพู่พยายามง้อให้ป้าหายงอน แต่ก็ไม่ได้ผลจึงใช้ศอกกระทุ้งอธิคมให้ช่วยพูดบ้าง อธิคมบอกขอโทษรำพึงว่าเขาก็มีส่วนผิดอยู่เหมือนกัน รำพึงพูดกับอธิคมอย่างจริงจังเพื่อไม่ให้อธิคมมายุ่งกับหลานสาวของเธออีก โดยบอกว่าการจะเข้ามาเปลี่ยนแปลงอะไรที่บางแก้มปลั่งไม่ใช่เรื่องง่าย ให้เขาเอาเวลาไปทำสิ่งเหล่านั้นจะดีกว่า อย่ามัวเสียเวลาตอแยกับเด็กเหลือขออย่างไอ้ชมพู่
จอร์จใส่ชุดมนุษย์ใบตอง ขึ้นไปยืนบนโต๊ะในร้านเฮียโบ้ ป่าวประกาศให้ทุกคนช่วยกันลดขยะ ใช้ของอย่างคุ้มค่าเพื่อลดภาวะโลกร้อน แต๋วและชาวบ้านยืนล้อมมองด้วยความสนุกสนาน ไอช่าแหวกกลุ่มผู้คนเข้ามายืนมองจอร์จด้วยความไม่พอใจ ต่อว่าว่าจอร์จทำตัวเหมือนคนบ้า
"แด๊ดดี้มาจากประเทศที่พัฒนาแล้วนะคะ ทำไมพอมาใช้ชีวิตอยู่กับพวกด้อยพัฒนา กลับทำตัวด้อยความคิดลงตามไปด้วย"
ชมพู่ อธิคม รำพึง เดินผ่านมา ทั้งหมดหยุดดูด้วยความตะลึง
"ไอช่า นี่ไม่ใช่เรื่องด้อยพัฒนานะลูก นี่คือวิถีชีวิตที่ดีตลอดไป"
"แต่ไอช่าไม่ต้องการ ไอช่าไม่ต้องการอยู่ที่นี่ แด๊ดดี้เข้าใจมั้ย!!"
ไอช่าวิ่งออกไปด้วยความโมโห จอร์จไปนั่งซึมอยู่ที่ท่าน้ำด้วยความไม่สบายใจ ชมพู่เดินมามองจอร์จ รู้สึกสงสารขึ้นมาเหมือนกัน
"ไม่คิดไปปลอบพ่อเขาหน่อยเหรอ" อธิคมถามขึ้น
"เขาไม่ใช่พ่อฉัน"
"เฮ้อ คนเราหนอ ปากแข็งใจอ่อน ถามใจตัวเองดูสิว่าเธอสบายใจนักรึ ที่เห็นผู้ชายคนนี้ไม่สบายใจน่ะ"
"แล้วนายมายุ่งอะไรกับเรื่องส่วนตัวของฉัน"
รำพึงเดินเข้ามา มองอธิคมด้วยความรำคาญ บอกว่าคนใจดำอย่างจอร์จต้องได้รับบทเรียนเสียบ้าง แล้วก็ชวนชมพู่กลับ แต่สองป้าหลานก็อดหันมามองจอร์จด้วยความเห็นใจไม่ได้
อธิคมเดินคุยกับจอร์จพยายามปลอบให้ใจเย็นๆ บอกว่าทั้งเขาและจอร์จเหมือนกันคือต้องใช้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ตัวเอง แปลงสาธิตก็ต้องใช้เวลาทำให้คนเห็นว่าวิถีชีวิตพอเพียงนั้นอยู่ได้ เขาเชื่อว่าความเพียรจะทำให้สำเร็จ แต่แล้วอธิคมก็เริ่มหนักใจเพราะคนในบ้านของเขาเองยังไม่ยอมเข้าใจเขา
เอมอรออกกฎเหล็กให้เกษมและลูกชายอีกสองคนห้ามไปยุ่งกับคนที่บ้านรำพึงเด็ดขาดไม่เช่นนั้น จะตัดอาหาร กาแฟ น้ำหวาน ขนม และผลไม้
จอร์จพยายามไปเคาะประตูเรียกไอช่าออกมาทำความเข้าใจกัน แต่ไอช่าไม่ยอมเปิดประตูออกมา จอร์จจึงออกไปทำงานโดยบอกว่าเขาทำกับข้าวไว้ให้แล้ว ไอช่าแอบแง้มประตูออกมาดู พอเห็นอาหารที่ทำจากตำลึง ผักบุ้งก็สุดเซ็งและเริ่มหมดความอดทน
ชมพู่นอนอ่านหนังสือเรียนอยู่อย่างตั้งใจที่ชานกระท่อม โดยมีโต้งบคอยบีบนวดให้ ระหว่างนั้นเสนาะเดินเข้ามาบอกให้หวานนำเสื่อมาปูใกล้ๆ กปไม่อยากตอแยด้วย แต่เสนาะไม่ยอม ชมพู่เลยลุกขึ้นเตะก้านคอเสนาะอย่างจัง พร้อมหยิบหนังสติ๊กขึ้นมายิงกระสุนดินเฉียดตัวเสนาะไป เสนาะโดดหลบตัวลอยเด้งขึ้นไปขี่หลังหวานวิ่งออกไปทันที โต้งแซวว่าเสนาะคงจะรักชมพู่จริงๆ แต่ขมพู่บอกว่าเธอรักไม่ลงทั้งเลวทั้งลามก โต้งแอบเหล่ตามองชมพู่อย่างกรุ้มกริ่ม
"รักไอ้เหนาะไม่ลง แล้วลูกพี่รักใครลงเหรอ"
"ทะลึ่ง !!"
ชมพู่ชะงักรู้สึกอายขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว เดินหน้ามุ่ยออกไปทันที โต้งรีบเดินตาม
"แหม ทำอายๆ ซ่อนไว้บอกใครไม่ได้ บอกโต้งก็ได้นะลูกพี่ รับรองเก็บความรักในใจลับๆ ของลูกพี่มิด"
"เอ๊ะ ไอ้นี่ ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้รักใคร วอนโดนเตะซะแล้วนะเอ็ง"
ชมพู่ตอบบ่ายเบี่ยงพร้อมเดินต่อไป ขณะที่โต้งเดินตามไปอย่างขำๆ
"จะรีบไปไหนเหรอชมพู่" เสียงอธิคมดังขึ้น
ชมพู่กับโต้งชะงักหันไปเห็นอธิคมถือถุงผ้าใบโตเดินพ้นแนวไม้ออกมา โต้งได้ทีรีบแซวทันที
"แหม อายุยืนนะคุณเกษตรอำเภอ พูดถึงปุ๊บโผล่มาปั๊บเลย โอ๊ย"
"ไอ้โต้ง ใครไปพูดถึงเขาอย่ามั่ว มายุ่มย่ามอะไรในสวนป้าฉัน จะขโมยของรึไง"
อธิคมไม่ตอบได้แต่ยิ้ม แล้วเดินเลี่ยงออกไปหยิบลูกมังคุดผลย่อมๆ จากพื้นใส่ในถุงผ้า
ชมพู่ปรี่เข้าไปแย่งของจากมืออธิคมมาดู แล้วต้องตกใจเมื่อเป็นเพียงลูกมังคุดผลย่อมๆ ถามว่าเขาจะเอาไปทำอะไร อธิคมบอกว่าเขาเอาไปทดลองแล้วจะเดินไป ชมพู่คว้าแขนอธิคมไว้ อธิคมมองมือชมพู่ที่จับอยู่ที่แขนตนยิ้มๆ ชมพู่อายรีบปล่อยมือทันที โต้งแซวว่าชมพู่หน้าแดงอีกแล้ว ชมพู่หันไปดุโต้งแล้วถามย้ำอธิคมว่าเขาจะเอาผลไม้เหล่านั้นไปทำอะไร อธิคมไม่ตอบเดินยิ้มออกไป
ขณะนั้นเสนาะกับหวานมาแอบดูอยู่ เสนาะไม่พอใจที่อธิคมมาตอแยกับชมพู่ จึงย่องไปทำลับๆ ล่ออยู่ที่บ้านชมพู่ แล้ววางแผนวิวาห์เหาะโดยจะจับตัวชมพู่ไป แต่กลับจับผิดตัวจับตัวรำพึงไปแทน จึงโดนรำพึงเล่นงานซะน่วมทั้งเสนาะและหวาน
ไอช่าตัดสินใจชวนจอร์จกลับไปอยู่บ้านที่อังกฤษ แต่จอร์จยังพยายามชวนไอช่าดูไก่ที่เขาเลี้ยง ชวนดูบ่อปลา ผักผลไม้ที่เขาปลูกไว้
"นี่ใช่มั้ยพอเพียงของแด๊ดดี้"
"ใช่ลูกพอเพียง ไม่ใช่ยากจน แต่พอเพียงในสิ่งที่ตนมี นี่แหละคือแนวทางของความสุขที่แท้จริงของชีวิต"
ไอช่าแค่นหัวเราะอย่างดูถูกในสิ่งที่จอร์จพูด แล้วหันจะเดินกลับ จอร์จยิ้มมองลูกอย่างอารมณ์ดีบอกว่าเขาทำอาหารของโปรดของไอช่าไว้ให้ ไอช่าคิดว่าคงเป็นผักไร้ราคาต่างๆ ที่จอร์จปลูกขึ้นมาเอง เธอหมดความอดทนอีกต่อไปแล้ว จึงเก็บเสื้อผ้าหนีไปที่ท่ารถเพื่อจะไปจากตำบลที่มีแต่ความล้าหลัง
ขณะจะขึ้นรถสองแถว ผู้โดยสารบนรถต่างจำไอช่าได้ว่าเธอเป็นลูกสาวของจอร์จที่ด่าพ่อกลางตลาด จึด็กรถไม่ให้รับไอช่าไปด้วย ไอช่าโมโหเดินไปที่ท่าเรือ ร้องเรียกให้รอเธอด้วยแต่ผู้โดยสารก็จำไอช่าได้ว่าเป็นลูกที่ด่าพ่อตัวเองจึงไม่ให้รับไป
ไอช่าเซ็ง หันมองไปรอบๆ ตัว ชาวบ้านที่เดินไปมาต่างมองเธอด้วยความรังเกียจ บ้างเดินเลยไปอย่างหมางเมิน ไอช่ายังคงมองชาวบ้านเหล่านั้นอย่างไม่เข้าใจ เธอเดินลากกระเป๋าอย่างเดียวดายผ่านหน้าร้านเฮียโบ้ เฮียโบ้กำลังเลื่อนบานประตูปิดพอดี ไอช่ารู้สึกกระหายน้ำมากขอซื้อน้ำ เฮียโบ้ชะงักมองไอช่าอย่างดูแคลนก่อนปิดประตูใส่หน้าเสียงดังไม่ยอมขาย ไอช่าไปที่ร้านอินเตอร์เน็ตของอธิคมแต่ร้านปิด ไอซ่าเซ็งแต่เธอก็ยังมุ่งมั่นที่จะไปจากบางแก้มปลั่งให้ได้
จอร์จเดินเข้ามาในบ้านอย่างอารมณ์ดี เขาชะงักเมื่อหันไปเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งวางไว้ที่โต๊ะ จอร์จหยิบขึ้นมาอ่านด้วยความสงสัย แล้วตกใจที่เห็นว่าเป็นจดหมายของไอช่า
"แด๊ดดี้ กว่าแด๊ดดี้จะได้อ่านจดหมายฉบับนี้ ไอช่าคงออกไปจากเมืองที่แสนจะล้าหลังแห่งนี้แล้ว ไอช่าหมดความอดทนที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป หมดความอดทนต่อสิ่งที่แด๊ดดี้พยายามยัดเยียดให้ ไอช่าไม่มีวันใช้ชีวิตแปลกๆ เหมือนคนสติไม่ดี ไอช่าต้องการความเจริญ ไม่ต้องการถอยหลังสู่ยุคหิน ทั้งๆ ที่โลกเดินทางไปถึงดาวอังคารแล้ว เรามีความฝันคนละอย่าง ก็ควรแยกทางกันเดิน ไอช่าจะกลับอังกฤษ ไอช่าจะหาเงินเรียนเอง ที่นั่นคือบ้านของไอช่า ไม่ใช่ในสวนหรือท้องไร่ท้องนาที่แด๊ดดี้พยายามยัดเยียดให้เป็นบ้านใหม่ของไอช่า แด๊ดดี้ไม่ต้องห่วงไอช่านะ ไอช่าโตแล้วดูแลตัวเองได้ แด๊ดดี้นั่นแหละดูแลตัวเองให้ดี แล้วไอช่าจะส่งข่าวมา รักแด๊ดดี้นะ ไอช่า"
ไอช่ารู้สึกหน้ามืดขึ้นมา เสียหลักเซออกไปที่ถนน จังหวะเดียวกับที่แสงไฟหน้ารถก็สาดเข้ามาเต็มหน้าพร้อมเสียงแตรและเสียงเบรกดังลั่น ไอช่าตะลึงร้องเสียงหลง กระเป๋าเดินทางกระเด็นตก ข้าวของหล่นกระจาย
จอร์จออกตามหาไอช่าไม่พบ เขาตัดสินใจมาหารำพึงกับชมพู่เพื่อขอความช่วยเหลือ บอกว่าไอช่าหนีไปแล้ว
จอร์จใส่ชุดมนุษย์ใบตอง ขึ้นไปยืนบนโต๊ะในร้านเฮียโบ้ ป่าวประกาศให้ทุกคนช่วยกันลดขยะ ใช้ของอย่างคุ้มค่าเพื่อลดภาวะโลกร้อน แต๋วและชาวบ้านยืนล้อมมองด้วยความสนุกสนาน ไอช่าแหวกกลุ่มผู้คนเข้ามายืนมองจอร์จด้วยความไม่พอใจ ต่อว่าว่าจอร์จทำตัวเหมือนคนบ้า
"แด๊ดดี้มาจากประเทศที่พัฒนาแล้วนะคะ ทำไมพอมาใช้ชีวิตอยู่กับพวกด้อยพัฒนา กลับทำตัวด้อยความคิดลงตามไปด้วย"
ชมพู่ อธิคม รำพึง เดินผ่านมา ทั้งหมดหยุดดูด้วยความตะลึง
"ไอช่า นี่ไม่ใช่เรื่องด้อยพัฒนานะลูก นี่คือวิถีชีวิตที่ดีตลอดไป"
"แต่ไอช่าไม่ต้องการ ไอช่าไม่ต้องการอยู่ที่นี่ แด๊ดดี้เข้าใจมั้ย!!"
ไอช่าวิ่งออกไปด้วยความโมโห จอร์จไปนั่งซึมอยู่ที่ท่าน้ำด้วยความไม่สบายใจ ชมพู่เดินมามองจอร์จ รู้สึกสงสารขึ้นมาเหมือนกัน
"ไม่คิดไปปลอบพ่อเขาหน่อยเหรอ" อธิคมถามขึ้น
"เขาไม่ใช่พ่อฉัน"
"เฮ้อ คนเราหนอ ปากแข็งใจอ่อน ถามใจตัวเองดูสิว่าเธอสบายใจนักรึ ที่เห็นผู้ชายคนนี้ไม่สบายใจน่ะ"
"แล้วนายมายุ่งอะไรกับเรื่องส่วนตัวของฉัน"
รำพึงเดินเข้ามา มองอธิคมด้วยความรำคาญ บอกว่าคนใจดำอย่างจอร์จต้องได้รับบทเรียนเสียบ้าง แล้วก็ชวนชมพู่กลับ แต่สองป้าหลานก็อดหันมามองจอร์จด้วยความเห็นใจไม่ได้
อธิคมเดินคุยกับจอร์จพยายามปลอบให้ใจเย็นๆ บอกว่าทั้งเขาและจอร์จเหมือนกันคือต้องใช้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ตัวเอง แปลงสาธิตก็ต้องใช้เวลาทำให้คนเห็นว่าวิถีชีวิตพอเพียงนั้นอยู่ได้ เขาเชื่อว่าความเพียรจะทำให้สำเร็จ แต่แล้วอธิคมก็เริ่มหนักใจเพราะคนในบ้านของเขาเองยังไม่ยอมเข้าใจเขา
เอมอรออกกฎเหล็กให้เกษมและลูกชายอีกสองคนห้ามไปยุ่งกับคนที่บ้านรำพึงเด็ดขาดไม่เช่นนั้น จะตัดอาหาร กาแฟ น้ำหวาน ขนม และผลไม้
จอร์จพยายามไปเคาะประตูเรียกไอช่าออกมาทำความเข้าใจกัน แต่ไอช่าไม่ยอมเปิดประตูออกมา จอร์จจึงออกไปทำงานโดยบอกว่าเขาทำกับข้าวไว้ให้แล้ว ไอช่าแอบแง้มประตูออกมาดู พอเห็นอาหารที่ทำจากตำลึง ผักบุ้งก็สุดเซ็งและเริ่มหมดความอดทน
ชมพู่นอนอ่านหนังสือเรียนอยู่อย่างตั้งใจที่ชานกระท่อม โดยมีโต้งบคอยบีบนวดให้ ระหว่างนั้นเสนาะเดินเข้ามาบอกให้หวานนำเสื่อมาปูใกล้ๆ กปไม่อยากตอแยด้วย แต่เสนาะไม่ยอม ชมพู่เลยลุกขึ้นเตะก้านคอเสนาะอย่างจัง พร้อมหยิบหนังสติ๊กขึ้นมายิงกระสุนดินเฉียดตัวเสนาะไป เสนาะโดดหลบตัวลอยเด้งขึ้นไปขี่หลังหวานวิ่งออกไปทันที โต้งแซวว่าเสนาะคงจะรักชมพู่จริงๆ แต่ขมพู่บอกว่าเธอรักไม่ลงทั้งเลวทั้งลามก โต้งแอบเหล่ตามองชมพู่อย่างกรุ้มกริ่ม
"รักไอ้เหนาะไม่ลง แล้วลูกพี่รักใครลงเหรอ"
"ทะลึ่ง !!"
ชมพู่ชะงักรู้สึกอายขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว เดินหน้ามุ่ยออกไปทันที โต้งรีบเดินตาม
"แหม ทำอายๆ ซ่อนไว้บอกใครไม่ได้ บอกโต้งก็ได้นะลูกพี่ รับรองเก็บความรักในใจลับๆ ของลูกพี่มิด"
"เอ๊ะ ไอ้นี่ ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้รักใคร วอนโดนเตะซะแล้วนะเอ็ง"
ชมพู่ตอบบ่ายเบี่ยงพร้อมเดินต่อไป ขณะที่โต้งเดินตามไปอย่างขำๆ
"จะรีบไปไหนเหรอชมพู่" เสียงอธิคมดังขึ้น
ชมพู่กับโต้งชะงักหันไปเห็นอธิคมถือถุงผ้าใบโตเดินพ้นแนวไม้ออกมา โต้งได้ทีรีบแซวทันที
"แหม อายุยืนนะคุณเกษตรอำเภอ พูดถึงปุ๊บโผล่มาปั๊บเลย โอ๊ย"
"ไอ้โต้ง ใครไปพูดถึงเขาอย่ามั่ว มายุ่มย่ามอะไรในสวนป้าฉัน จะขโมยของรึไง"
อธิคมไม่ตอบได้แต่ยิ้ม แล้วเดินเลี่ยงออกไปหยิบลูกมังคุดผลย่อมๆ จากพื้นใส่ในถุงผ้า
ชมพู่ปรี่เข้าไปแย่งของจากมืออธิคมมาดู แล้วต้องตกใจเมื่อเป็นเพียงลูกมังคุดผลย่อมๆ ถามว่าเขาจะเอาไปทำอะไร อธิคมบอกว่าเขาเอาไปทดลองแล้วจะเดินไป ชมพู่คว้าแขนอธิคมไว้ อธิคมมองมือชมพู่ที่จับอยู่ที่แขนตนยิ้มๆ ชมพู่อายรีบปล่อยมือทันที โต้งแซวว่าชมพู่หน้าแดงอีกแล้ว ชมพู่หันไปดุโต้งแล้วถามย้ำอธิคมว่าเขาจะเอาผลไม้เหล่านั้นไปทำอะไร อธิคมไม่ตอบเดินยิ้มออกไป
ขณะนั้นเสนาะกับหวานมาแอบดูอยู่ เสนาะไม่พอใจที่อธิคมมาตอแยกับชมพู่ จึงย่องไปทำลับๆ ล่ออยู่ที่บ้านชมพู่ แล้ววางแผนวิวาห์เหาะโดยจะจับตัวชมพู่ไป แต่กลับจับผิดตัวจับตัวรำพึงไปแทน จึงโดนรำพึงเล่นงานซะน่วมทั้งเสนาะและหวาน
ไอช่าตัดสินใจชวนจอร์จกลับไปอยู่บ้านที่อังกฤษ แต่จอร์จยังพยายามชวนไอช่าดูไก่ที่เขาเลี้ยง ชวนดูบ่อปลา ผักผลไม้ที่เขาปลูกไว้
"นี่ใช่มั้ยพอเพียงของแด๊ดดี้"
"ใช่ลูกพอเพียง ไม่ใช่ยากจน แต่พอเพียงในสิ่งที่ตนมี นี่แหละคือแนวทางของความสุขที่แท้จริงของชีวิต"
ไอช่าแค่นหัวเราะอย่างดูถูกในสิ่งที่จอร์จพูด แล้วหันจะเดินกลับ จอร์จยิ้มมองลูกอย่างอารมณ์ดีบอกว่าเขาทำอาหารของโปรดของไอช่าไว้ให้ ไอช่าคิดว่าคงเป็นผักไร้ราคาต่างๆ ที่จอร์จปลูกขึ้นมาเอง เธอหมดความอดทนอีกต่อไปแล้ว จึงเก็บเสื้อผ้าหนีไปที่ท่ารถเพื่อจะไปจากตำบลที่มีแต่ความล้าหลัง
ขณะจะขึ้นรถสองแถว ผู้โดยสารบนรถต่างจำไอช่าได้ว่าเธอเป็นลูกสาวของจอร์จที่ด่าพ่อกลางตลาด จึด็กรถไม่ให้รับไอช่าไปด้วย ไอช่าโมโหเดินไปที่ท่าเรือ ร้องเรียกให้รอเธอด้วยแต่ผู้โดยสารก็จำไอช่าได้ว่าเป็นลูกที่ด่าพ่อตัวเองจึงไม่ให้รับไป
ไอช่าเซ็ง หันมองไปรอบๆ ตัว ชาวบ้านที่เดินไปมาต่างมองเธอด้วยความรังเกียจ บ้างเดินเลยไปอย่างหมางเมิน ไอช่ายังคงมองชาวบ้านเหล่านั้นอย่างไม่เข้าใจ เธอเดินลากกระเป๋าอย่างเดียวดายผ่านหน้าร้านเฮียโบ้ เฮียโบ้กำลังเลื่อนบานประตูปิดพอดี ไอช่ารู้สึกกระหายน้ำมากขอซื้อน้ำ เฮียโบ้ชะงักมองไอช่าอย่างดูแคลนก่อนปิดประตูใส่หน้าเสียงดังไม่ยอมขาย ไอช่าไปที่ร้านอินเตอร์เน็ตของอธิคมแต่ร้านปิด ไอซ่าเซ็งแต่เธอก็ยังมุ่งมั่นที่จะไปจากบางแก้มปลั่งให้ได้
จอร์จเดินเข้ามาในบ้านอย่างอารมณ์ดี เขาชะงักเมื่อหันไปเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งวางไว้ที่โต๊ะ จอร์จหยิบขึ้นมาอ่านด้วยความสงสัย แล้วตกใจที่เห็นว่าเป็นจดหมายของไอช่า
"แด๊ดดี้ กว่าแด๊ดดี้จะได้อ่านจดหมายฉบับนี้ ไอช่าคงออกไปจากเมืองที่แสนจะล้าหลังแห่งนี้แล้ว ไอช่าหมดความอดทนที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป หมดความอดทนต่อสิ่งที่แด๊ดดี้พยายามยัดเยียดให้ ไอช่าไม่มีวันใช้ชีวิตแปลกๆ เหมือนคนสติไม่ดี ไอช่าต้องการความเจริญ ไม่ต้องการถอยหลังสู่ยุคหิน ทั้งๆ ที่โลกเดินทางไปถึงดาวอังคารแล้ว เรามีความฝันคนละอย่าง ก็ควรแยกทางกันเดิน ไอช่าจะกลับอังกฤษ ไอช่าจะหาเงินเรียนเอง ที่นั่นคือบ้านของไอช่า ไม่ใช่ในสวนหรือท้องไร่ท้องนาที่แด๊ดดี้พยายามยัดเยียดให้เป็นบ้านใหม่ของไอช่า แด๊ดดี้ไม่ต้องห่วงไอช่านะ ไอช่าโตแล้วดูแลตัวเองได้ แด๊ดดี้นั่นแหละดูแลตัวเองให้ดี แล้วไอช่าจะส่งข่าวมา รักแด๊ดดี้นะ ไอช่า"
ไอช่ารู้สึกหน้ามืดขึ้นมา เสียหลักเซออกไปที่ถนน จังหวะเดียวกับที่แสงไฟหน้ารถก็สาดเข้ามาเต็มหน้าพร้อมเสียงแตรและเสียงเบรกดังลั่น ไอช่าตะลึงร้องเสียงหลง กระเป๋าเดินทางกระเด็นตก ข้าวของหล่นกระจาย
จอร์จออกตามหาไอช่าไม่พบ เขาตัดสินใจมาหารำพึงกับชมพู่เพื่อขอความช่วยเหลือ บอกว่าไอช่าหนีไปแล้ว
