ชมพู่แก้มแหม่ม ตอนที่ 12
อธิคมหิ้วคอเสื้อชมพู่และโต้งมาปล่อยตรงหน้าป้าย รับสมัครอบรมกสิกรรมธรรมชาติ
"เอ้า ปล่อยแล้ว ไหนๆ ก็มาแล้ว สมัครเข้ารับอบรมเลยแล้วกัน"
"ไม่สมัคร"
"ไม่สมัครแล้วแอบเข้ามาที่นี่ทำไม"
"ก็ไม่อยากมาเหยียบนักหรอกนะ ถ้าไม่"
"ถ้าไม่อยากเข้ามาศึกษาเหมือนคนอื่นๆ"
อธิคมพูดดักคอจนชมพู่พูดอะไรไม่ถูก อธิคมลอยหน้าลอยตาพูดยิ้มๆ ขยับเดินเข้ามาใกล้ชมพู่
"คนเราถ้าไม่มีฟอร์ม ก็ไม่ต้องกลัวเสียฟอร์ม โครงการนี้มีแต่ความรู้สำหรับชีวิตในชุมชนพอเพียง ถ้าเปลี่ยนใจก็ตามเข้าไปสมัครนะ"
บริเวณป่าละเมาะใกล้แปลงสาธิต สนอง เสนาะ และหวานแฝงตัวอยู่ใต้ลอมฟางแอบสอดแนมการทำงานของอธิคม แล้วคิดจะทำลายแปลงสาธิตด้วยการเผา แต่แล้วไฟเกิดติดลองฟางเสียก่อนทำเอาทั้งสามคนวิ่งหน้าตั้งลงคลองเล็กๆ แทบไม่ทัน
ตอนค่ำ เอมอรเดินไปมาอย่างหงุดหงิดไม่รู้ว่าเกษมหายไปไหน สักครู่เกษมกลับมาบ้านเอมอรสังเกตชุดของเกษมที่ใส่มาเป็นชุดเสื้อแขนยาวแบบที่เกษตรกรชอบใส่ เอมอรแว้ดทันทีว่าไปเอาชุดอะไรมาใส่ไม่มีสง่าราศี เกษมส่งถุงชุดเครื่องแบบที่เขาใส่ไปตอนเช้าให้เอมอร บอกว่าเขาลาออกจากราชการแล้ว เอมอรตกใจจะเป็นลม อธิคมมองแม่ด้วยความเป็นห่วงแต่เกษมสะกิดเรียกให้ออกไปคุยกับข้างนอก บอกว่าเอมอรไม่เป็นลมง่ายๆ
"คุณพ่อแน่ใจแล้วนะครับ ว่าต้องการอย่างนี้"
"อธิเป็นคนพูดกับพ่อเองไม่ใช่เหรอ เรื่องข้าราชการน่ะ ข้าราชการต้องถือว่าตัวเองเป็นข้าประชาชน ต่อไปนี้พ่อจะทำตามฝัน และเป็นข้าประชาชนสมบูรณ์แบบที"
"แล้วคุณแม่ล่ะครับ"
"ทำใจสักพัก คงรับได้ อย่างน้อยพ่อก็ยังมีบำนาญให้เขาใช้ไม่เดือดร้อน ถ้าเขาพอเพียงนะอธิ"
"ถ้างั้นโครงการของผม ยินดีต้อนรับท่านผู้พันครับผม"
คืนนั้นชมพู่เดินมานั่งกางหนังสืออ่าน แต่ไม่ถนัดนักเพราะบริเวณนั้นแสงสลัว สักครู่แสงจากไฟฉายสาดมาที่หนังสือ ชมพู่สะดุ้งหันไปด้านหลังเจออธิคมยืนถือไฟฉายส่องมาจากบ้านตัวเอง
"ทำไมไม่อ่านต่อล่ะชมพู่"
"ทะลึ่งแล้วทะลึ่ง"
"ทะลึ่งที่ไหน หวังดีเห็นๆ ใช่มั้ยกลีบผกา"
"อุ๊ย คร็อก ฟี้" กลีบผการู้ตัว รีบเงียบปาก
"จะต้องให้ก่อกำแพงสูงยันเมฆเลยใช่มั้ย ถึงจะเลิกยุ่งกับฉัน"
"ก็เมื่อไหร่เธอจะเข้าร่วมโครงการกับฉันซะทีล่ะ อย่าบอกนะว่าไม่สนใจ ถ้าไม่สน เธอไม่แอบเข้าไปสังเกตการณ์อย่างนั้นหรอก"
"เอ่อ ก็แค่อยากเห็นโครงการเพ้อฝันที่ไม่มีวันเป็นจริงแค่นั้น"
"แล้วนั่นอ่านหนังสืออะไรอยู่ เกษตรทฤษฎีใหม่"
อธิคมฉายไฟไปที่หนังสือในมือชมพู่ ชมพู่รี/>"ก็ ก็หยิบผิดมา"
"แหม ฟังขึ้นมากเลย เมื่อกี้ยังจะเปิดอ่านอยู่เลย"
"นังกลีบผกา เดี๋ยวโดนชุบแป้งทอดหรอกเอ็ง"
ชมพู่หันมามองอธิคมซึ่งยิ้มมาให้อย่างชอบใจ ชมพู่รีบหันเดินกลับเข้าไปในบ้านยืนพิงฝาบ้านด้วยความอาย
"ไอ้บ้า ไอ้หวานเย็น"
แสงไฟฉายสาดผ่านหน้าต่างเข้ามาที่หน้าชมพู่ ชมพู่ตกใจหันไปเห็นอธิคมยิ้มอยู่ที่ริมรั้ว
"เฮ้ย!"
"แหม นักเลงก็อายเป็นเหมือนกันนะเนี่ย"
ชมพู่รีบปิดหน้าต่างทันที ทั้งอายทั้งโมโห อธิคมยืนยิ้มด้วยความชอบใจ กลีบผกาได้ทีพูดสอดขึ้นมาทันที
"ดวงตาคือหน้าต่างของดวงใจ"
"อย่ามั่ว พูดมากเดี๋ยวก็หักคอจิ้มน้ำพริกซะหรอก" อธิคมโวยพอกลบเกลื่อนความรู้สึกที่อยู่ในใจ แล้วเดินออกไปทันที
ตอนเช้าไอช่าเดินตามหาจอร์จมาในสวน เห็นจอร์จอยู่ในแปลงพืชผักสวนครัวก็แปลกใจ จอร์จจูงมือไอช่าเข้ามาดูด้วยรอยยิ้มแห่งความภูมิใจ แต่ไอช่าไม่ยินดียินร้ายอะไร แล้วบอกว่าเธอหิวข้าว จอร์จจึงพาไอช่ามากินอาหารที่เขาทำจากพืชผักที่หาได้ในสวน ไอซ่าสุดเซ็งที่นับวันจอร์จจะเข้าสู่ยุคหินเข้าไปทุกที
จอร์จยังบอกให้ไอช่าโอนย้ายหน่วยกิตจากเมืองนอกมาเรียนต่อที่โรงเรียนในอำเภอบางแก้มแปลั่ง ทำให้ไอช่ายิ่งรับไม่ได้ เดินพรวดพราดออกจากบ้านไป จนเกือบจะถูกรถของรำพึงที่ชมพู่ขับมาชนเข้าให้ ชมพู่ลงไปต่อว่าไอช่า รำพึงเห็นว่าไอช่าจะไปตลาดก็ชวนขึ้นรถไปด้วยกัน ทำให้ไอช่าและชมพู่ต่างแปลกใจ
อธิคม เกษม กำนันเงิน และจอร์จ นั่งอยู่ในเรือหางยาวที่กำลังจอดเทียบท่า อธิคมถือโทรโข่งพูดกับชาวบ้านที่อยู่บนฝั่ง เชิญชวนให้ชาวบ้านช่วยกันลดภาวะโลกร้อนด้วยวิถีชีวิตที่พอเพียง สักครู่อธิคมเห็นรำพึงเดินมากับชมพู่ จึงฝากให้เกษมพูดประชาสัมพันธ์ไปก่อน แล้วเขาก็รีบขึ้นฝั่งเดินไปหาชมพู่
ขณะนั้นรำพึงสั่งให้ชมพู่ยืนรออยู่ตรงทางแยก เธอจะเข้าไปซื้อของก่อน ชมพู่หิ้วถุงข้าวของเดินมายืนหลบมุมอยู่ที่ราวไม้ริมน้ำ หันไปทักทายผู้คนที่เดินผ่านไปมาอย่างคุ้นเคย
"ไงวะชมพู่ งวดนี้มีเลขเด็ดอะไรวะ"
"เลขตามใจท่านจ้ะ วันนี้พูดมากไม่ได้ ป้าอยู่แถวนี้เดี๋ยวโดน บ่ายๆ จะไปเก็บโพยที่แผงนะจ๊ะ ขอไปส่งป้ามหาภัยก่อน"
"อย่าลืมของที่สั่งไว้ล่ะ ใกล้วันทำบุญบ้านข้าแล้วนะ"
"กระแช่ข้าวเหนียวดำ ไม่ลืมแน่นอน เด็ดกว่าเดิมด้วย"
"ขายของเถื่อนด้วยเหรอน้อง"
เสียงอธิคมดังเข้ามา ชมพู่สะดุ้ง
"ชวนทำเรื่องดีๆ ไม่ทำ มัวแต่เอาเวลามาจมอยู่กับอบายมุข"
"อ้าวๆ พูดให้ดีๆ นะ ฉันจะทำดีทำชั่วก็ไม่ได้ไปนั่งทำบนหัวใคร"
&quoดกฎหมาย"
"ใครว่าผิด มันเป็นการขายตรงระดับชุมชน งง สิ งง ของแบบนี้ไม่มีในตำราเรียนหรอกเว้ย"
"ไม่มีในตำราเรียน แต่ฉันมีหลักฐานคนทำผิดกฏหมายทั้งหวยเถื่อนทั้งต้มเหล้า ฮึๆ ฉันเป็นข้าราชการ เห็นคนทำผิดต่อแผ่นดินไทยก็ต้องจัดการแจ้งตำรวจ"
อธิคมยิ้มอย่างมีเลศนัยหยิบโทรศัพท์มือถือซึ่งแอบถ่ายวิดีโอตอนชมพู่คุยกับชาวบ้านขึ้นมาโชว์
"ทั้งเสียงทั้งภาพ มัดแน่นจนดิ้นไม่หลุดเลยล่ะชมพู่"
อธิคมพูดกวน ๆ แล้วเดินหนีออกไป ชมพู่ตะลึงงันก่อนตั้งสติได้รีบวิ่งตามไปแย่งมือถืออธิคม
"นี่ ฉันขอร้องล่ะ อย่าไปแจ้งตำรวจเลยได้มั้ย ฉันสัญญาว่าต่อไปจะไม่ทำแล้ว จริงๆ นะๆ"ชมพู่ชูสองนิ้วเป็นเชิงให้สัญญา พร้อมกระพริบตาถี่ๆ เป็นเชิงอ้อน อธิคมแกล้งยิ้มอย่างใจดี พร้อมยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปชมพู่
"เสียใจนะจ๊ะ ฉันไม่เชื่อ"
อธิคมแกล้งเดินต่อไป ชมพู่โมโหถอดรองเท้าเขวี้ยงไล่หลังอธิคม อธิคมหลบได้ทันอย่างหวุดหวิด รองเท้าลอยหวือไปโดนรำพึงซึ่งเดินเลี้ยวหัวมุมมา ชมพู่กับอธิคมตกใจรีบเข้าไปดูอาการรำพึง รำพึงเบลอๆ ลืมตาเห็นหน้าอธิคมก็ถอนใจ
"เธออีกแล้ว"
ไอช่าแวะเข้าไปในร้านอินเตอร์เน็ตของอาคม เปิดเว็บไซต์หารายชื่อโรงเรียนนานนาชาติในกรุงเทพฯ อาคมมาเห็นเข้ารีบเข้าไปคุยบอกว่าเขาจะให้ใช้อินเตอร์เน็ตฟรี สำนวนกับสำเนาไม่พอใจโวยวายขึ้น ไอช่ารำคาญหยิบเงินวางไว้ให้บอกว่าไม่ชอบเป็นหนี้บุญคุณใครแล้วออกจากร้านไป อาคมไม่สนใจสำนวนกับสำเนารีบตามไอช่าออกไป
"เอ้า ปล่อยแล้ว ไหนๆ ก็มาแล้ว สมัครเข้ารับอบรมเลยแล้วกัน"
"ไม่สมัคร"
"ไม่สมัครแล้วแอบเข้ามาที่นี่ทำไม"
"ก็ไม่อยากมาเหยียบนักหรอกนะ ถ้าไม่"
"ถ้าไม่อยากเข้ามาศึกษาเหมือนคนอื่นๆ"
อธิคมพูดดักคอจนชมพู่พูดอะไรไม่ถูก อธิคมลอยหน้าลอยตาพูดยิ้มๆ ขยับเดินเข้ามาใกล้ชมพู่
"คนเราถ้าไม่มีฟอร์ม ก็ไม่ต้องกลัวเสียฟอร์ม โครงการนี้มีแต่ความรู้สำหรับชีวิตในชุมชนพอเพียง ถ้าเปลี่ยนใจก็ตามเข้าไปสมัครนะ"
บริเวณป่าละเมาะใกล้แปลงสาธิต สนอง เสนาะ และหวานแฝงตัวอยู่ใต้ลอมฟางแอบสอดแนมการทำงานของอธิคม แล้วคิดจะทำลายแปลงสาธิตด้วยการเผา แต่แล้วไฟเกิดติดลองฟางเสียก่อนทำเอาทั้งสามคนวิ่งหน้าตั้งลงคลองเล็กๆ แทบไม่ทัน
ตอนค่ำ เอมอรเดินไปมาอย่างหงุดหงิดไม่รู้ว่าเกษมหายไปไหน สักครู่เกษมกลับมาบ้านเอมอรสังเกตชุดของเกษมที่ใส่มาเป็นชุดเสื้อแขนยาวแบบที่เกษตรกรชอบใส่ เอมอรแว้ดทันทีว่าไปเอาชุดอะไรมาใส่ไม่มีสง่าราศี เกษมส่งถุงชุดเครื่องแบบที่เขาใส่ไปตอนเช้าให้เอมอร บอกว่าเขาลาออกจากราชการแล้ว เอมอรตกใจจะเป็นลม อธิคมมองแม่ด้วยความเป็นห่วงแต่เกษมสะกิดเรียกให้ออกไปคุยกับข้างนอก บอกว่าเอมอรไม่เป็นลมง่ายๆ
"คุณพ่อแน่ใจแล้วนะครับ ว่าต้องการอย่างนี้"
"อธิเป็นคนพูดกับพ่อเองไม่ใช่เหรอ เรื่องข้าราชการน่ะ ข้าราชการต้องถือว่าตัวเองเป็นข้าประชาชน ต่อไปนี้พ่อจะทำตามฝัน และเป็นข้าประชาชนสมบูรณ์แบบที"
"แล้วคุณแม่ล่ะครับ"
"ทำใจสักพัก คงรับได้ อย่างน้อยพ่อก็ยังมีบำนาญให้เขาใช้ไม่เดือดร้อน ถ้าเขาพอเพียงนะอธิ"
"ถ้างั้นโครงการของผม ยินดีต้อนรับท่านผู้พันครับผม"
คืนนั้นชมพู่เดินมานั่งกางหนังสืออ่าน แต่ไม่ถนัดนักเพราะบริเวณนั้นแสงสลัว สักครู่แสงจากไฟฉายสาดมาที่หนังสือ ชมพู่สะดุ้งหันไปด้านหลังเจออธิคมยืนถือไฟฉายส่องมาจากบ้านตัวเอง
"ทำไมไม่อ่านต่อล่ะชมพู่"
"ทะลึ่งแล้วทะลึ่ง"
"ทะลึ่งที่ไหน หวังดีเห็นๆ ใช่มั้ยกลีบผกา"
"อุ๊ย คร็อก ฟี้" กลีบผการู้ตัว รีบเงียบปาก
"จะต้องให้ก่อกำแพงสูงยันเมฆเลยใช่มั้ย ถึงจะเลิกยุ่งกับฉัน"
"ก็เมื่อไหร่เธอจะเข้าร่วมโครงการกับฉันซะทีล่ะ อย่าบอกนะว่าไม่สนใจ ถ้าไม่สน เธอไม่แอบเข้าไปสังเกตการณ์อย่างนั้นหรอก"
"เอ่อ ก็แค่อยากเห็นโครงการเพ้อฝันที่ไม่มีวันเป็นจริงแค่นั้น"
"แล้วนั่นอ่านหนังสืออะไรอยู่ เกษตรทฤษฎีใหม่"
อธิคมฉายไฟไปที่หนังสือในมือชมพู่ ชมพู่รี/>"ก็ ก็หยิบผิดมา"
"แหม ฟังขึ้นมากเลย เมื่อกี้ยังจะเปิดอ่านอยู่เลย"
"นังกลีบผกา เดี๋ยวโดนชุบแป้งทอดหรอกเอ็ง"
ชมพู่หันมามองอธิคมซึ่งยิ้มมาให้อย่างชอบใจ ชมพู่รีบหันเดินกลับเข้าไปในบ้านยืนพิงฝาบ้านด้วยความอาย
"ไอ้บ้า ไอ้หวานเย็น"
แสงไฟฉายสาดผ่านหน้าต่างเข้ามาที่หน้าชมพู่ ชมพู่ตกใจหันไปเห็นอธิคมยิ้มอยู่ที่ริมรั้ว
"เฮ้ย!"
"แหม นักเลงก็อายเป็นเหมือนกันนะเนี่ย"
ชมพู่รีบปิดหน้าต่างทันที ทั้งอายทั้งโมโห อธิคมยืนยิ้มด้วยความชอบใจ กลีบผกาได้ทีพูดสอดขึ้นมาทันที
"ดวงตาคือหน้าต่างของดวงใจ"
"อย่ามั่ว พูดมากเดี๋ยวก็หักคอจิ้มน้ำพริกซะหรอก" อธิคมโวยพอกลบเกลื่อนความรู้สึกที่อยู่ในใจ แล้วเดินออกไปทันที
ตอนเช้าไอช่าเดินตามหาจอร์จมาในสวน เห็นจอร์จอยู่ในแปลงพืชผักสวนครัวก็แปลกใจ จอร์จจูงมือไอช่าเข้ามาดูด้วยรอยยิ้มแห่งความภูมิใจ แต่ไอช่าไม่ยินดียินร้ายอะไร แล้วบอกว่าเธอหิวข้าว จอร์จจึงพาไอช่ามากินอาหารที่เขาทำจากพืชผักที่หาได้ในสวน ไอซ่าสุดเซ็งที่นับวันจอร์จจะเข้าสู่ยุคหินเข้าไปทุกที
จอร์จยังบอกให้ไอช่าโอนย้ายหน่วยกิตจากเมืองนอกมาเรียนต่อที่โรงเรียนในอำเภอบางแก้มแปลั่ง ทำให้ไอช่ายิ่งรับไม่ได้ เดินพรวดพราดออกจากบ้านไป จนเกือบจะถูกรถของรำพึงที่ชมพู่ขับมาชนเข้าให้ ชมพู่ลงไปต่อว่าไอช่า รำพึงเห็นว่าไอช่าจะไปตลาดก็ชวนขึ้นรถไปด้วยกัน ทำให้ไอช่าและชมพู่ต่างแปลกใจ
อธิคม เกษม กำนันเงิน และจอร์จ นั่งอยู่ในเรือหางยาวที่กำลังจอดเทียบท่า อธิคมถือโทรโข่งพูดกับชาวบ้านที่อยู่บนฝั่ง เชิญชวนให้ชาวบ้านช่วยกันลดภาวะโลกร้อนด้วยวิถีชีวิตที่พอเพียง สักครู่อธิคมเห็นรำพึงเดินมากับชมพู่ จึงฝากให้เกษมพูดประชาสัมพันธ์ไปก่อน แล้วเขาก็รีบขึ้นฝั่งเดินไปหาชมพู่
ขณะนั้นรำพึงสั่งให้ชมพู่ยืนรออยู่ตรงทางแยก เธอจะเข้าไปซื้อของก่อน ชมพู่หิ้วถุงข้าวของเดินมายืนหลบมุมอยู่ที่ราวไม้ริมน้ำ หันไปทักทายผู้คนที่เดินผ่านไปมาอย่างคุ้นเคย
"ไงวะชมพู่ งวดนี้มีเลขเด็ดอะไรวะ"
"เลขตามใจท่านจ้ะ วันนี้พูดมากไม่ได้ ป้าอยู่แถวนี้เดี๋ยวโดน บ่ายๆ จะไปเก็บโพยที่แผงนะจ๊ะ ขอไปส่งป้ามหาภัยก่อน"
"อย่าลืมของที่สั่งไว้ล่ะ ใกล้วันทำบุญบ้านข้าแล้วนะ"
"กระแช่ข้าวเหนียวดำ ไม่ลืมแน่นอน เด็ดกว่าเดิมด้วย"
"ขายของเถื่อนด้วยเหรอน้อง"
เสียงอธิคมดังเข้ามา ชมพู่สะดุ้ง
"ชวนทำเรื่องดีๆ ไม่ทำ มัวแต่เอาเวลามาจมอยู่กับอบายมุข"
"อ้าวๆ พูดให้ดีๆ นะ ฉันจะทำดีทำชั่วก็ไม่ได้ไปนั่งทำบนหัวใคร"
&quoดกฎหมาย"
"ใครว่าผิด มันเป็นการขายตรงระดับชุมชน งง สิ งง ของแบบนี้ไม่มีในตำราเรียนหรอกเว้ย"
"ไม่มีในตำราเรียน แต่ฉันมีหลักฐานคนทำผิดกฏหมายทั้งหวยเถื่อนทั้งต้มเหล้า ฮึๆ ฉันเป็นข้าราชการ เห็นคนทำผิดต่อแผ่นดินไทยก็ต้องจัดการแจ้งตำรวจ"
อธิคมยิ้มอย่างมีเลศนัยหยิบโทรศัพท์มือถือซึ่งแอบถ่ายวิดีโอตอนชมพู่คุยกับชาวบ้านขึ้นมาโชว์
"ทั้งเสียงทั้งภาพ มัดแน่นจนดิ้นไม่หลุดเลยล่ะชมพู่"
อธิคมพูดกวน ๆ แล้วเดินหนีออกไป ชมพู่ตะลึงงันก่อนตั้งสติได้รีบวิ่งตามไปแย่งมือถืออธิคม
"นี่ ฉันขอร้องล่ะ อย่าไปแจ้งตำรวจเลยได้มั้ย ฉันสัญญาว่าต่อไปจะไม่ทำแล้ว จริงๆ นะๆ"ชมพู่ชูสองนิ้วเป็นเชิงให้สัญญา พร้อมกระพริบตาถี่ๆ เป็นเชิงอ้อน อธิคมแกล้งยิ้มอย่างใจดี พร้อมยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปชมพู่
"เสียใจนะจ๊ะ ฉันไม่เชื่อ"
อธิคมแกล้งเดินต่อไป ชมพู่โมโหถอดรองเท้าเขวี้ยงไล่หลังอธิคม อธิคมหลบได้ทันอย่างหวุดหวิด รองเท้าลอยหวือไปโดนรำพึงซึ่งเดินเลี้ยวหัวมุมมา ชมพู่กับอธิคมตกใจรีบเข้าไปดูอาการรำพึง รำพึงเบลอๆ ลืมตาเห็นหน้าอธิคมก็ถอนใจ
"เธออีกแล้ว"
ไอช่าแวะเข้าไปในร้านอินเตอร์เน็ตของอาคม เปิดเว็บไซต์หารายชื่อโรงเรียนนานนาชาติในกรุงเทพฯ อาคมมาเห็นเข้ารีบเข้าไปคุยบอกว่าเขาจะให้ใช้อินเตอร์เน็ตฟรี สำนวนกับสำเนาไม่พอใจโวยวายขึ้น ไอช่ารำคาญหยิบเงินวางไว้ให้บอกว่าไม่ชอบเป็นหนี้บุญคุณใครแล้วออกจากร้านไป อาคมไม่สนใจสำนวนกับสำเนารีบตามไอช่าออกไป
