ชมพู่แก้มแหม่ม ตอนที่ 11

ชมพู่แก้มแหม่ม ตอนที่ 11

ชมพู่แก้มแหม่ม ตอนที่ 11
แชร์เรื่องนี้
แชร์เรื่องนี้LineTwitterFacebook
รำพึงลงโทษชมพู่กับโต้งที่เป็นเจ้ามือรับพนันการแข่งไถนา ด้วยการให้ยกเข่งชมพู่อันหนักอึ้ง โดยไม่ใช้รถขน ระหว่างนั้นทั้งหมดได้ยินเสียงร้องครวญครางของไอช่าจึงเดินไปตามเสียงร้องก็เห็นไอช่านอนกุมท้องตัวสั่นหน้าซีดเผือด ทั้งหมดพาไอช่ามานอนบนเตียง รำพึงดูอาการของไอช่าแล้วบอกว่าไอช่าเป็นไข้ทับระดู สั่งให้สายใจไปเอายาที่บ้าน ชมพู่หงุดหงิดไม่เข้าใจในสิ่งที่รำพึงทำ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ต้องรีบไปต้มน้ำตามที่รำพึงสั่ง

รำพึงรินยาไทยน้ำสีดำให้ไอช่ากิน ไอช่าเห็นยาแล้วรู้สึกสะอิดสะเอียดจนต้องเบือนหน้าหนี ชมพู่ทนไมได้บอกว่าไอช่าไม่กินก็ปล่อยให้ตายไปเลย รำพึงไม่สนใจเสียงชมพู่ ประคองไอช่าขึ้น ไอช่ามองหน้ารำพึงก่อนจะยอมดื่มยา
จอร์จเดินเข้ามา มองทุกคนด้วยความแปลกใจ เพราะไม่คิดว่าจะเห็นชมพู่กับรำพึงมาอยู่นี่ รำพึงลุกดึงแขนเสื้อจอร์จออกไปคุยกันข้างนอก ต่อว่าว่าเป็นพ่อประสาอะไร ลูกไม่สบายไม่รู้เรื่อง จอร์จงงว่าไอช่าเป็นอะไร รำพึงเขินอายก่อนจะบอกว่าไอช่าเป็นโรคทับระดู

"เฮ้อ หัดเข้าใจผู้หญิงบ้าง เป็นพ่อที่แย่ที่สุดในโลก ลูกคนแรกก็ทิ้งๆ ขว้างๆ คนที่สองก็พาระหกระเหินยังกับพวกเร่ร่อน ผู้ชายอะไรทำอะไรตามแต่ใจตัวเอง ไร้ความรับผิดชอบ"
รำพึงมองจอร์จด้วยความโมโห เดินหนีไปดื้อๆ แล้วสั่งสายใจว่าช่วงนี้ต้องวานให้ทำแกงร้อนและต้มยามาให้ไอช่าด้วย ชมพู่โวยทันที ว่าทำไมต้องทำขนาดนี้
"ไอช่าพลัดพรากจากบ้านเกิดเมืองนอนมา ยามเจ็บไข้ได้ป่วยอย่างนี้ถ้าป้าไม่ไปดูแลจะหวังให้ใครเขามาดูแล เราคนไทยต้องมีน้ำใจนะลูก"

ตอนเช้าชมพู่เดินมากับโต้ง ถือปิ่นโตอาหารมาให้ไอช่าด้วยความเซ็ง จอร์จเห็นชมพู่แล้วอดยิ้มดีใจไม่ได้ ส่วนชมพู่หงุดหงิดทันที ให้ของที่รำพึงสั่งมาแล้วก็จะกลับ แต่จอร์จเรียกไว้
"พ่อฝากขอบคุณป้ารำพึงด้วยนะ อ้อ ขอบใจลูกด้วยที่เป็นห่วงน้อง"
"ถ้าป้าไม่ใช้ให้มา ก็อย่าหวังเลยว่าฉันจะมาเหยียบที่นี่ อ้อ แล้วเลิกเรียกฉันว่าลูกได้แล้วนะ มิสเตอร์จอร์จ"
ไอช่าค่อยๆ เดินออกมาด้วยอาการอิดโรย อยากจะขอบคุณชมพู่ ชมพู่หันไปมองแล้วรีบเดินหนีออกไป ก่อนจะตรงไปยังแปลงสาธิตของอธิคมด้วยอาการหงุดหงิด แล้วก็เห็นป้ายเล็กๆ เขียนไว้ว่า "อบรมกสิกรรมธรรมชาติ เพื่อชีวิตที่ยั่งยืน ฟรี" โต้งสงสัยว่าทำกสิกรรมแล้วชีวิตจะจะยั่งยืนนั้นเกี่ยวกันอย่างไร
"อยากรู้ก็สมัครสิ"
เสียงอธิคมดังเข้ามา ชมพู่กับโต้งหันไปด้านหลัง เห็นอธิคมเดินยิ้มเข้ามา
"แล้วฉันจะสอนให้"
"แต่เท่าที่ฉันดู ก็ไม่เห็นมีใครสนใจโครงการนี้" ชมพู่หันไปมองรอบๆ
"เงียบยังกับป่าช้าอย่างนี้ ไม่เจ๊งเหรอคุณเกษตงได้ยังไงในเมื่อฉันไม่ได้หวังผลกำไร ฉันหวังแค่ให้คนเข้าใจแล้วก็นำไปปฏิบัติตามก็พอแล้ว"
"เฮ้อ เห็นทีจะยาก ขนาดคนฉลาดๆ อย่างฉันยังไม่เข้าใจสิ่งที่นายทำเลย"
"ไม่เข้าใจจริง หรือแกล้งไม่เข้าใจ" อธิคมพูดอย่างรู้ทัน ทำเอาชมพู่ถึงกับชะงักทันที
"โอ๊ย จู้จี้ชิบเป๋งเลย บอกว่าไม่สนก็ไม่สนสิวะ"
"นั่นสิ คุณนมเย็น ลูกพี่เนี่ยใครจู้จี้มากๆ ไม่รักนะจะบอกให้"
"ไอ้โต้ง !" ชมพู่ถองโต้งไปทีหนึ่ง

ตอนเช้าเอมอรกับอาคมแต่งตัวสุดหรูเพื่อทำพิธิเปิดร้านอินเตอร์เน็ตของอาคมในตลาด หลังจากนิมนต์พระมาทำพิธีแล้ว สองแม่ลูกก็นั่งตบยุงเพราะไม่มีใครเข้าร้าน ชาวบ้านได้แต่เมียงมองว่าเป็นร้านอะไรแล้วก็ไม่สนใจ
"หลวงพ่อท่านสวดไล่หรือเรียกลูกค้ากันแน่คุณ ต๊าย ดูสิ ได้แต่มองเข้ามายังกับเราเป็นปลาทอง" เอมอรบ่น
"พ่อว่าร้านของแกมันหรูเกิน ลองออกไปเชิญพวกเขาด้วยตัวแกเองหน่อยก็ดีนะ เขาจะได้เข้าใจ"
"ไม่เอาหรอกครับ ไม่งั้นผมจะจ้างพนักงานมาทำไมให้เปลืองเงิน" อาคมปฏิเสธ เกษมไม่สนใจเดินออกไปนอกร้านเพื่อชักชวนชาวบ้านด้วยตัวเอง

ตอนเย็น อาคมกลับมาบ้าน เทเงินที่มีทั้งเศษเหรียญและแบ็งค์ย่อยลงบนโต๊ะด้วยความหงุดหงิดที่เปิดร้านทั้งวันได้เงินไม่ถึงสองร้อยบาท เอมอรก็บ่นเช่นกัน เป็นจังหวะเดียวกับที่อธิคมกลับบ้านมาพร้อมกับหอบกล้วยเครือใหญ่ ยิ้มให้ทุกคนอย่างอารมณ์ดี บอกว่าชาวบ้านมีน้ำใจให้กล้วยกลับมา
"รู้สึกพี่อธิจะภูมิใจกับน้ำใจราคาถูกมากเลยนะครับ"
"น้ำใจใครเขาตีเป็นราคากัน เงินเป็นล้านก็เทียบกับน้ำใจชาวบ้านจนๆ คนหนึ่งไม่ได้หรอกนะ"

อธิคมพูดอย่างจริงใจ แต่อาคมฉุนขาดโยนเงินบนโต๊ะหล่นกระจาย อธิคมไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น จนเกษมต้องอธิบายให้ฟัง
"โธ่ นึกว่าอะไร ใจเย็นๆ สิน้องชาย แค่วันแรกวันเดียววัดอะไรไม่ได้หรอก ค่อยๆ แก้จุดบกพร่องแล้วทุกอย่างจะดีเอง เชื่อพี่เหอะ"
"ดีเหรอ มาเป็นผมบ้างสิ แล้วพี่จะรู้ว่ามันรู้สึกยังไง โธ่โว้ย ไม่น่ามาอยู่อำเภอบ้านนอกนี่เลยจริงๆ โว้ย"

ขณะนั้นชมพู่กับรำพึงแอบมองเข้าไปในบ้านอธิคม แอบฟังว่าทะเลาะอะไรกัน
"เฮ้อ เกิดมามีแม่มีเมียอย่างนังเอมอรเนี่ย ป่านนี้ไม่เฉาตายไปทั้งพ่อทั้งลูกแล้วเหรอ" รำพึงเปรยขึ้น ชมพู่คิดตาม ถอนใจอดที่จะเป็นห่วงอธิคมไม่ได้
วันต่อมารำพึงขับรถปิกอัพเข้ามาจอดซุ่มอยู่ใต้ร่มไม้ ทั้งรำพึงกับสายใจรีบลงจากรถไปเปิดท้ายรถที่มีหม้อแกงวางอยู่สี่ห้าใบ โดยรำนำข้าวแกงมาช่วยพวกที่มาทำงานโครงการอบรมกสิกรรมธรรมชาติของอธิคม แต่ไม่อยากเปิดเผยตัว เพราะไม่อยากให้อธิคมกับจอร์จรู้สึกว่าตัวเองเห็นด้วย แตม่รู้เรื่องก็บอกให้จอร์จมาช่วยขนหม้อแกง รำพึงหน้าเสียที่จอร์จรู้ว่าเธอมาช่วย

ส่วนชมพู่กับโต้งอยากรู้ว่าอธิคมทำงานอย่างไรบ้าง จึงแอบปลอมมาเป็นชาวบ้านซุ่มดูความเคลื่อนไหว อธิคมกำลังเข็นรถใส่หญ้าแฝกและเข่งปุ๋ยหมักมาเต็มคันรถ พอเห็นทั้งสองก็รีบเรียก
"น้าๆ"
ชมพู่กับโต้งสะดุ้ง รีบดึงผ้าขาวม้ามาปิดหน้าปิดตา
"ขอแรงช่วยปลูกหญ้าแฝกหน่อยสิน้า เอ้า ทำงง ไปเร็ว"
อธิคมพูดเสร็จก็เข็นรถต่อไปทันที ชมพู่เปิดผ้าปิดหน้าออกมามองอธิคมด้วยความความโมโห
"โห เรียกน้าเลยนะ ไอ้บ้า"
"เอ้า เร็วจ้ะน้า"
"ไป ไปเดี๋ยวนี้แหละ"
อธิคมยื่นจอบใส่มือชมพู่กับโต้ง
"ขุดรอบๆ คันบ่อนี่แหละ ขุดไม่ต้องลึกหรอกจ้ะน้า"

ชมพู่ดัดเสียงห้าว "อะไรวะ ปลูกหญ้าแค่นี้ทำเป็นเรื่องใหญ่เรื่องโต"
"แต่นี่หญ้าแฝก จะช่วยยึดดินไม่ให้ชะพังลงไป แถมใบยังตัดมาคลุมดินรักษาความชื้น แล้วยังเป็นปุ๋ยชั้นดีอีกด้วยนะ"
ชมพู่กับโต้งลงมือขุดดินปลูกหญ้าแฝก แต่ท่าทางการขุดของชมพู่ดูเก้ๆ กังๆ มากจนอธิคมสังเกตเห็นรี่เข้ามาจะหยิบเสียมในมือชมพู่ เพื่อสอนขุด ชมพู่พยายามสะบัดมือให้หลุดจากมืออธิคม ขณะที่อธิคมชะงัก

"เอ๊ะ ทำไมมือน้านิ่มจัง"
"จะนุ่มจะนิ่มมันก็เรื่องของฉัน แล้วเลิกเรียกฉันว่าน้าซะทีได้มั้ยไอ้บ้า"
ชมพู่หลุดพูดเสียงตัวเองออกมา แล้วชะงักรู้ว่าพลาด อธิคมอมยิ้มรู้ทัน เอื้อมมือไปดึงผ้าขาวม้าที่ปิดหน้าชมพู่ออก ชมพู่กับโต้งหน้าเจื่อน ขยับจะหนีแต่ถูกอธิคมคว้าคอเสื้อไว้ได้ทันทั้งคู่
"เฮ้ย จะทำอะไรน่ะไอ้หวานเย็นชมพู ปล่อย ปล่อยนะโว้ย"
อธิคมยิ้มได้ใจ "ปล่อยแน่ แต่ไม่ใช่ที่นี่"
แชร์เรื่องนี้
แชร์เรื่องนี้LineTwitterFacebook