ชมพู่แก้มแหม่ม ตอนที่ 7

ชมพู่เดินมาตามชายทุ่ง เพื่อจะหาที่เหมาะๆ อ่านหนังสือสอบ โดยให้โต้งมานั่งอ่านหนังสือเกี่ยวกับการเกษตรเป็นเพื่อนด้วย แต่ขณะกำลังจะเริ่มอ่าน ทั้งสองกลับชะงัก
"แหวะ ส้วมบ้านใครแตกวะ
ทั้งสองสงสัยพากันเดินไปที่สวนกำนันเงิน ก็เห็นกองปุ๋ยหมัก โดยมีอธิคมกับกำนันเงินกำลังปรึกษาหารือกันอยู่
"อ๋อ เนี่ยเหรอโปรเจ็คพันล้านของนาย" ชมพู่กระแนะกระแหน
"ปุ๋ยหมัก หวังว่าเธอคงรู้จักนะ"
"แต่ฉันเคยเห็นแต่เขาเอาขี้วัวขี้ควายมาทำ ไม่ใช่เอาของคนมาทำอย่างนี้ สกปรกเป็นบ้า ถามจริงนายเพี้ยนรึเปล่าวะ"
"มูลสัตว์กับอึคนมันก็กากอาหารเหมือนกัน ทำให้ดีๆ รับรองไม่สกปรก"
"นายจะทำขายเหรอ"
"อยากรู้ก็มาช่วยขนไม้ก่อน ไม่งั้นไม่ตอบ"
"อะไรวะ ถามนิดเดียวให้ช่วยทำงาน ไม่มีวันซะล่ะ ที่บางแก้มปลั่งเนี่ยใครกล้าใช้ไอ้ชมพู่บ้างไปถามได้เลย ไม่มีทาง"

ชมพู่เก่งแต่ปาก ท้ายที่สุดด้วยความอยากรู้จึงต้องลงมือช่วยอธิคมเข็นรถและช่วยขนไม้ออกเรียง
"โอ๊ย จะบอกได้รึยังเนี่ย เหนื่อยแล้วนะ"
อธิคมมองชมพู่อย่างขำๆ รู้ว่าชมพู่จริงๆ แล้วอยากรู้เรื่องนี้
"ฉันทำแจก"
"อะไรนะ อย่าบอกนะว่าลดแหลกแจก อึ"
"ลองคิดดูสิชมพู่ ถ้าชาวบ้านทำปุ๋ยใช้เองพวกเขาจะประหยัดเงินค่าปุ๋ยไปได้อีกเท่าไหร่ แถมปุ๋ยอินทรีย์ยังปลอดภัยกว่าปุ๋ยเคมีตั้งเยอะ"
อธิคมพูดอย่างตั้งใจ ชมพู่ชะงักมองอธิคมอย่างสงสัยในความคิดของผู้ชายคนนี้
"ปุ๋ยเคมีฆ่าดิน ยากำจัดศัตรูพืชฆ่าคน ทั้งสองอย่างเป็นการฆ่าอย่างเลือดเย็นโดยไม่รู้ตัวนะชมพู่"
"แต่ฉันก็ยังไม่เห็นทางที่นายจะทำสำเร็จ ในเมื่อชาวไร่ชาวนาแทบทั้งประเทศด้วยมั้งที่นิยมใช้ปุ๋ยเคมี ฉันว่านายเหนื่อยเปล่าแน่"
"เราถึงต้องสร้างแนวร่วมไง เมื่อมีแนวร่วม เราก็จะสร้างเครือข่ายได้ เมื่อเครือข่ายของเราดำรงชีวิตอยู่ได้ด้วยวิถีเกษตรแบบนี้ ประหยัด พอเพียง ใช้สิ่งที่มีอยู่อย่างฉลาด ชาวบ้านทุกคนก็จะเห็น เพียงแต่เราต้องอดทน"
ชมพู่อึ้งในความคิดของอธิคม แต่พยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกไว้เพราะกลัวเสียฟอร์ม
"ว้า ลืมไป มัวแต่มาวุ่นที่นี่ เสียเวลาไปเดินโพยหวยเลย"
"อ้าว ไหนเมื่อกี้โต้งบอกกำนันว่าเธอออกมาหาที่อ่านหนังสือ"

ชมพู่ชะงักนึกโมโหโต้งที่ปากสว่าง เหงื่อของชมพู่ไหลย้อยออกมา อธิคมรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าส่งให้ ชมพู่ชะงัก ก่อนยกแขนเสื้อของตัวเองมาปาดลวกๆ สะบัดหน้าเดินหนีออกไป อธิคมพูดไล่หลัง
"เครือข่ายของฉันรอเธออยู่นะชมพู่"
ชมพู่เดินกลับมาที่ใต้ต้นไม้ริมน้ำ เปิดหนังสืออ่านอย่างเสียอารมณ์
"เฮ้อ เสียเวลาอ่านหนังสือชะมัด"
"คนเราหนอคนเรา ไปยุ่งกับเขาเอเรียกอะไรน้า"
โต้งนอนไขว่ห้างอ่านหนังสือ พูดออกมาลอยๆ อย่างกวนๆ ชมพู่หมั่นไส้ หยิบหนังสติ๊กเอาก้อนดินยิงใส่ก้น จนโต้งสะดุ้งโหยง
"แหม ฉันแค่พูดความจริง บางทีฉันยังเคยคิดเลยนะว่าลูกพี่หาเรื่องเพราะอยากเข้าใกล้คุณเกษตรอำเภอ อาจจะหลงรักเขาอยู่ก็ได้"
"ไอ้โต้ง นี่เอ็ง หือ อย่าอยู่"

ชมพู่ฉุนลุกพรวดขึ้นจะเตะโต้ง โต้งทะลึ่งพรวดด้วยความตกใจ ชี้ไปด้านหลังบอกว่าอธิคมมา ชมพู่หันไปมองไป ไม่เห็นอธิคม พอหันกลับมาโต้งก็ไม่อยู่แล้ว
"หนอยไอ้โต้งบังอาจหลอกฉันเหรอเอ็ง"
"แหม ดุจริงเว้ย"
ชมพู่กำลังจะออกวิ่งตามต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงอธิคม เธอหันกลับไปอีกทีเจออธิคมยืนพิงต้นไม้มองมาอย่างกวนๆ
"ข้าราชการอย่างนายนี่ว่างมากนักรึไง ถึงได้เที่ยวตามกวนชาวบ้าน"
"ใครว่า ฉันกำลังปฏิบัติหน้าที่อยู่"
อธิคมไม่ว่าเปล่า กลับทิ้งตัวลงนอนบนเสื่อ พร้อมหยิบหนังสือเรียนของชมพู่ไปอ่านอย่างสบายใจ ชมพู่พยายามแย่งคืน แต่อธิคมเบี่ยงตัวหลบอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะยอมคืนหนังสือให้ชมพู่
"ฉันมองคนไม่ผิด ฉลาด ขยัน ถึงจะแกมโกงเยอะไปหน่อยก็เถอะ มาช่วยงานฉันมั้ยชมพู่"
"งานอะไร อย่าบอกนะว่าจะชวนฉันไปหมักอึหมักฉี่ ฉันไม่เอาด้วยหรอกฉันกินน้อย อึก็น้อย"
"เธอรู้จักคนเยอะ จะช่วยงานฉันได้มาก" อธิคมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังมากขึ้น ชมพู่นิ่งฟังแต่ยังไม่เชื่อนัก
"โอ๊ย ไม่เอาหรอกวุ่นวาย"
"แต่มันจะช่วยให้ชาวบ้านที่นี่มีชีวิตที่ดีขึ้นนะ"
"แต่ฉันว่าชีวิตของชาวบ้านที่นี่ก็ดีอยู่แล้ว ไปเลยจะไปไหนก็ไปฉันไม่อยากเห็นหน้าไอ้หวานเย็นชมพู ไป!"

ชมพู่ไม่สนใจ ลุกขึ้นดึงชายเสื่อกระชากเทอธิคมออก อธิคมกลิ้งตกจากเสื่ออย่างไม่ทันระวังตัว ชมพู่หัวเราะชอบใจพลางม้วนเสื่อเก็บอย่างรวดเร็ว แล้วเดินหนีไป อธิคมถอนใจหงุดหงิดที่เจรจากับชมพู่ไม่สำเร็จสักที

ตอนค่ำ อธิคมนั่งทำงานอยู่ที่สวนหย่อมหลังบ้าน เขาคิดจะหาแปลงสาธิตเรื่องเศรษฐกิจพอเพียงแต่ไม่รู้จะหาที่ดินได้ที่ไหน งบราชการก็ไม่มีสนับสนุน จะขอแม่ก็คงถูกว่า พลันอธิคมก็มองไปเห็นที่ดินของรำพึงซึ่งเป็นสวนร่มครึ้มไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไร จึงแอบไปหลังบ้าน เห็นชมพู่เดินเล่นคุยกับนกกลีบผกาอยู่ก็เข้าไปหาพร้อมกับพูดถึงเรื่องที่ดิน
"ไม่มีทาง ยังไงก็ไม่มีทาง ป้าฉันไม่มีวันยอมให้นายเช่าที่ดินด้านหลังแน่ๆ"
"แต่ถ้าเธอช่วยพูด มันก็น่าจะมีโอกาส"
"แล้วทำไมฉันจะต้องช่วยนาย ในเมื่อบ้านนายกับบ้านฉันไม่ถูกกัน"

อธิคมยังไม่ได้ข้อสรุปก็ได้ยินเสียงรำพึงร้องตะโกนถามชมพู่ออกมาว่าคุยกับใคร อธิคมจึงต้องรีบหลบไป ส่วนชมพู่ก็อ้างว่าคุยกับนกกู่
อธิคมมาหากำนันเงินบอกว่าหลวงตาที่วัดรับปากว่าจะช่วยเจรจากับชาวบ้านที่พอจะมีที่ดินให้เช่าทำแปลงสาธิต แต่กำนันเงินยังหวั่นใจว่าเจ้าของที่ดินจะไม่เข้าใจในสิ่งที่อธิคมต้องการจะทำ

จอร์จพาไอช่ามาวัดเพื่อให้ไอช่ารู้จักประเพณีการใช้ชีวิตแบบคนไทย เป็นจังหวะเดียวกับที่อธิคมกับกำนันเงินเดินมาที่วัดพอดี ทั้งหมดจึงพากันไปหาอะไรกินแล้วคุยกันไป จอร์จถามว่าอธิคมจะตระเวนหาที่ดินไปทำอะไร อธิคมบอกว่าเขาจะเอาไปทำแปลงสาธิต เรื่องเศรษฐกิจพอเพียง

จอร์จพอจะเข้าใจเรื่องนี้จึงพาอธิคมมาที่ที่ดินของเขาและบอกว่าเขาให้ใช้ทำแปลงสาธิตโดยไม่คิดค่าเช่า เพราะเขาถือว่าร่วมทำบุญกับแผ่นดินไทยด้วย แต่ยังไม่ทันที่จอร์จจะบอกอะไรต่อ ชมพู่กับโต้งก็เดินอาดๆ เข้ามา บอกว่าทางเดินไปที่ดินของจอร์จต้องผ่านที่ดินของรำพึง พร้อมกับโมเมว่ารำพึงมอบที่ดินส่วนนั้นให้เธอแล้ว หากใครจะผ่านเข้าไปก็ต้องเสียค่าผ่านทาง ทั้งหมดจึงต้องยอมจ่ายค่าผ่านทางให้ชมพู่

เมื่อรำพึงรู้ถึงการกระทำของชมพู่ก็ไม่พอใจ มาอาละวาดเอากับชมพู่แล้วอนุญาตให้อธิคมเดินผ่านที่ดินของเธอได้โดยไม่คิดเงิน หากอธิคมทำงานทั้งหมดเพื่อประโยชน์ส่วนรวมจริงๆ
หวานกับเสนาระมาแอบดูพวกของอธิคมกำลังช่วยกันยกป้าย "แปลงนาสาธิต" ที่ทำขึ้นจากแผ่นไม้ง่ายๆ
"พวกมันบังอาจคิดคดต่อพ่อข้า หนอย คราวก่อนหมักอึ มาคราวนี้มันคิดทำใหญ่กว่าเดิมอีก"
"ใช่ วันก่อนฉันเห็นมันคุยกันที่ร้านเฮียโบ้ ว่ามันจะให้ชาวบ้านปลอดหนี้ไม่เป็นทาสเคมีๆ อะไรนี่แหละจ้ะ"
เสนาะไม่พอใจแต่ไม่กล้าบุกเข้าไป รีบนำเรื่องนี้กลับไปฟ้องสนอง