ชมพู่แก้มแหม่ม ตอนที่ 6

คนงานซ่อมบ้านเก่าของจอร์จอย่างขะมักเขม้น บ้านไทยโทรมๆ เริ่มจะดูดีขึ้น โต้งรีบวิ่งไปบอกรำพึง ส่วนชมพู่เดินไปเล่นงานคนงาน ถามว่าใครใช้ให้มาซ่อม ไอช่าบอกว่าเธอเอง ชมพู่หมั่นไส้มองอย่างปรามาส ปรายตามองไปที่จอร์จ บอกว่าจะซ่อมทำไมให้เสียเวลา บ้านนี้เป็นความหลัง ปล่อยให้ตายไปกับเวลาดีกว่า
"พ่อก็จะทำให้ความทรงจำนั้นมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง พ่อจะทำให้ชมพู่จำได้ว่ามีพ่อชื่อจอร์จ และพ่อรักลูกเสมอ"

จอร์จเดินมาหา โกนหนวดเสร็จ หน้าเกลี้ยงเกลาเหมือนเดิม ชมพู่เห็นชะงัก นึกถึงจอร์จเมื่อสมัยเธอเด็กๆ ชมพู่ยิ่งเจ็บปวด แต่ตอนนี้จอร์จมีลูกรักอยู่ข้างตัวไม่ใช่เธอ และดูท่าทางจะรวยขึ้นมาก ชมพู่พยายามทำเข้มแข็งไม่สนใจ

สายใจทำข้าวต้มมัดเสร็จ บอกชมพู่ให้ไปส่งที่ร้านเม้งโภชนา เพราะวันนี้มีงานใหญ่ เลี้ยงคนทั้งอำเภอ ชมพู่อยากรู้ว่างานอะไรรีบขึ้นมอเตอร์ไซค์ออกไปพร้อมโต้ง ก็เห็นป้ายโฟมสีแจ๋นๆ แปะอยู่บนกำแพงร้านว่า "ยินดีต้อนรับกลับบ้าน ซูซาน+ซูซี่"
ชมพู่และโต้งขี่มอเตอร์ไซค์พ่วงข้างมาติดอยู่ที่ถนนสี่แยกกลางตลาด ไปไม่ได้เพราะแตรวงใหญ่เดินนำขบวนมา ลูกน้องสนองถือป้ายซูซาน ซูซี่ โดยมีสนอง เสนาะ รัตนา ภรรยาสาวของสนอง และหวานนั่งยิ้มปั้นหน้ามาในรถด้วย แล้วชมพู่ก็ถึงบางอ้อว่าซูซานกับซูซี่ที่แท้ก็คือสำนวนกับสำเนา สองสาวคู่ปรับเก่า ซึ่งไปเรียนแต่งหน้าทำผมที่กรุงเทพฯ เพิ่งกลับมา

ฝ่ายอธิคมกับอาคมขับรถมาในตลาดก็ติดขบวนแห่ไปด้วย สำนวนกับสำเนาเห็นอธิคมก็เกิดอาการปิ๊งชายหนุ่ม ขณะที่สองสาวกำลังแนะนำตัวเองกับชาวบ้านร้านตลาด ชมพู่หยิบประทัดปาไปกลางถนน เสียงดังลั่นเปรี้ยงปร้าง รถแห่เบรกกระทันหัน ทุกคนในรถร่วงลงมาระเนระนาด
ชมพู่และโต้งเดินอาดๆ เข้ามาเย้ย สำนวนกับสำเนาเย้ยกลับว่าชมพู่ว่าเป็นลูกฝรั่งไข่แล้วทิ้ง ผู้คนในตลาดลุ้นว่าคราวนี้ชมพู่เอาเรื่องแน่ แต่ผิดคาด ชมพู่หันหลังเดินกลับไป จนทุกคนงง โต้งรีบตามมาทันที่รถแล้วก็เริ่มเข้าใจ ชมพู่เปิดกล่องอุปกรณ์ที่รถมอเตอร์ไซค์พ่วงข้าง
"ฮ่าๆ ฉันก็ว่าแล้ว คนอย่างพี่ชมพู่ไม่ยอมให้ใครมาดูถูกง่ายๆ"
"แล้วมันจะต้องสำนึก เจ้าแม่บางแก้มปลั่ง ฆ่าได้หยามไม่ได้"
รถแห่แล่นมาเรื่อยๆ อธิคมและอาคมโดนจับขึ้นรถมาด้วย สองคนหน้าแหย แต่ลงไม่ได้เพราะเสนาะกับหวานจับตัวไว้ เด้วยเห็นว่าสำนวนกับสำเนาชอบ รถแห่กำลังจะแล่นผ่าน ตะปูเรือใบถูกโปรยลงมา ยางแบน รถส่ายไปมาแล้วพุ่งไปยังท้องนาซึ่งมีขี้โคลนเต็มนา ชมพู่และโต้งขี่ควายมองอยู่ริมนาหัวเราะลั่น

ตอนเช้า อธิคมเปิดประตูบ้านออกมาเพื่อที่จะขับรถออกไปทำงาน แต่ต้องชะงักเมื่อเห็นชมพู่นั่งยองๆ ใส่บาตรอยู่หน้าบ้าน
"เจ้าประคู้ณ ขออุทิศส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวร ปลากัด ไก่ชน ปลาช่อน ปลาหมอ ปลาตะเพียน เขียด กบ ตุ๊กแก ที่ลูกเคยทำผิดพลาดไปด้วย อย่าจองเวรกันเลย"
ชมพู่พนมมือขึ้นจบท่วมหัว อธิคมแอบมองอยู่อดขำไม่ได้ หลวงตายืนอยู่ตรงหน้าชมพู่ถอนใจด้วยความระอา

"ถ้าใส่บาตบาปกรรมไม่ใช่อาหารที่เปื้อนจานจะได้ล้างออกกันง่ายๆ ทางที่ดีที่สุดคือเอ็งควรเลิกทำบาปซะ"
ชมพู่ถอนใจเซ็ง บ่นอุบ "โห อุตส่าห์ตื่นแต่เช้า รู้งี้นอนต่อดีกว่า ถ้าทำแล้วไม่ได้ผลน่ะ"
"การทำบุญต้องไม่หวังสิ่งตอบแทน แต่ถ้าเอ็งตั้งใจจริงหลวงตาก็อนุโมทนาด้วย"
หลวงตาขยับจะเดินออก แต่เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ หันมาพูดต่อ
"อ้อ แล้วเวลาทำบุญ ไม่ต้องเอาอาวุธติดมาด้วยหรอกนะไอ้ชมพู่"
หลวงตาถอนใจแล้วเดินจากไป ชมพู่สะดุ้งรีบหยิบหนังสติ๊กประจำตัวออกมา หันไปเห็นอธิคมยืนหัวเราะชอบอกชอบใจอยู่ที่หน้าบ้านก็นึกฉุน
"ตลกนักใช่มั้ย"

ชมพู่ล้วงกระสุนดินใส่หนังสติ๊กจะยิงอธิคม อธิคมรีบชี้หน้าห้ามทันที
"อ๊ะๆ ๆ เมื่อกี้หลวงตาบอกว่าไง หลวงตา..."
อธิคมแกล้งจะตะโกนเรียกหลวงตาที่ยังเดินไปได้ไม่ไกลนัก ชมพู่ตกใจรีบพุ่งเข้าไปเอามือปิดปากอธิคมทันที
"เฮ้ย จะแหกปากให้มันเกิดอะไรขึ้นมาวะ เมื่อกี้เพิ่งโดนด่าไปหยกๆ"
อธิคมชำเลืองมาที่มือชมพู่ซึ่งปิดปากเขาอยู่ ชมพู่รู้ตัวตกใจรีบปล่อยมือด้วยความอาย
"เฮ้ย"
"เฮ้อ มือนุ่มๆ หอมๆ ดีเหมือนกันนะ"
อธิคมลอยหน้าลอยตาพูดกวนๆ จนชมพู่ฉุนขาดง้างหมัดสวนไปแต่คราวนี้อธิคมหลบทัน แถมคว้ามือชมพู่ไว้ได้อีก
"หมัดนี้ไม่ได้แอ้มฉันหรอก"
"โอ๊ย ปล่อยนะโว้ย"
"เมื่อกี้เธอเอามือมาโดนจมูกฉันเองนะ คราวนี้ก็เหมือนกัน หมัดเธอลอยมาอยู่ในมือฉันเอง ไหนพิสูจน์กลิ่นหน่อยสิว่ายังหอมเหมือนเมื่อกี้รึเปล่า"
"เฮ้ยๆๆ จะทำอะไร อย่านะโว้ย ปล่อยๆ"

ชมพู่พยายามดิ้นให้หลุดจากมือของอธิคม ขณะที่อธิคมก็แกล้งดึงมือชมพู่ไปเหมือนจะหอมแต่ไม่ได้หอมจริงๆ ชมพู่ฉุนขาด กระโดดถีบอธิคมจนกระเด็นก้นจ้ำเบ้า สะบัดแขนหลุดออกมาได้ ชมพู่เปิดประตูวิ่งเขามาในรั้วบ้าน พลางแอบมองอธิคมที่อยู่ข้างนอกแล้วอดที่จะรู้สึกอายขึ้นมาไม่ได้ ค่อยๆ เอามือของตัวเองขึ้นมาดู เช็ดๆ ถูๆ
"แหวะ ไอ้บ้า จะอ้วก"

สนองพร้อมลูกๆ มาที่อำเภอ เพื่อถามนายอำเภอเรื่องโควต้าปุ๋ยของเขา ซึ่งนายอำเภอบอกว่าไม่มีปัญหา คำสั่งเซ็นออกมาแล้ว ระหว่างนั้นอธิคมเดินเข้ามามีธุระกับนายอำเภอเห็นสนองและลูกๆ ก็ไม่ค่อยพอใจนัก เมื่อสนองเสร็จธุระกลับไป อธิคมจึงนำโครงการใช้ชีวิตที่พอเพียง ใช้เกษตรอินทรีย์แทนปุ๋ยเคมีมาเสนอต่อนายอำเภอ แต่นายอำเภอไม่เห็นด้วย ย้ำว่าถ้าใครทำอย่างนี้มีแต่จน
"ใครจนกันแน่ครับ ชาวบ้านหรือเจ้าของปุ๋ย"
"พอๆ ผมไม่ฟังคุณแล้ว ข้าราชการที่ดีต้องฟังคำสั่งที่ได้รับมาเท่านั้น ไม่ได้สอนให้คิดอะไรนอกกรอบแบบนี้"
"แต่"
"แล้วตอนนี้เบื้องบนสั่งให้คุณหยุดคิดอะไรบ้าๆ ได้แล้ว"
นายอำเภอยื่นเอกสารให้ อธิคมเปิดแฟ้มดูแล้วชักสีหน้ารู้ทันที
"โควต้าปุ๋ยเคมี นี่ยังจะสนับสนุนให้เกษตรกรใช้อีกเหรอครับ รู้มั๊ยครับว่าเป็นการเร่งให้ชาวบ้านเป็นหนี้เป็นสินเพิ่มขึ้น แล้วยัง"
"เพิ่งย้ายมาใหม่ คุณอย่าทำตัวมีปัญหาดีกว่านะ"

อธิคมชะงักมองนายอำเภอด้วยควหวัง เขานำเรื่องนี้ไปเล่าให้กำนันเงินฟัง บอกว่าเขาจะอดทน ชมพู่เดินเข้ามาเย้ยว่าถ้าทนไม่ไหวก็ย้ายออกไป กำนันเงินปรึกษาเรื่องโครงการปุ๋ยชีวภาพที่เขาร่วมมือกับอธิคมคิดว่าผู้ใหญ่คงไม่เห็นด้วย แต่อธิคมไม่ยอมพับเก็บแน่ บอกว่าเขาฝากโรงหมักปุ๋ยไว้ที่บ้านกำนันก่อน หาที่ได้เมื่อไหร่จะย้ายออกทันที ชมพู่ครุ่นคิดเรื่องโรงงานปุ๋ยของอธิคม

ระหว่างนั้นหวานแอบฟังเรื่องโรงงานปุ๋ยชีวภาพ รีบนำเรื่องนี้ไปบอกสนองกับเสนาะ สองพ่อลูกพร้อมกับหวานจึงบุกเข้าไปในสวนของกำนันเงินที่ทำปุ๋ยหมักด้วยอุจาระชาวบ้านไว้ ในกลางดึกของวันนั้น แล้วทั้งสามก็ลงมือทำลายเสียจนราบคาบ ขณะนั้นอธิคมเดินปรึกษามากับกำนันใกล้ถึงบ้านได้ยินเสียงโครมครามก็รีบวิ่งไปดู
สนองและพวกได้ยินเสียงปืนของกำนันเงิน ตาเหลือกรีบวิ่งหนี แต่หวานเกิดสะดุดล้มคว้ามือเสนาะดึงล้มลงไปด้วย เสนาะตกใจคว้าผมสนอง จนสนองลื่นล้มตกลงไปในบ่อทั้งสามคน ก่อนจะตะกายขึ้นมาแล้วรีบวิ่งหนีกลับไป

กำนันเงินกับอธิคมมาเห็นเข้าก็รู้ว่ามีคนไม่พอใจกับโครงการนี้ กำนันเงินอยากจับตัวพวกนี้ส่งตำรวจ เพื่อจะประจานให้ทั่วอำเภอ
"ใจเย็นกำนัน โรงหมักปุ๋ยนี่เราสร้างใหม่ได้ครับ ฮึๆ ผมว่างานนี้มันได้บทลงโทษที่เหม็นที่สุดในชีวิตมันไปแล้ว"
สนอง เสนาะ และหวานกลับไปที่บ้าน ก็ถูกสำนวนและสำเนาจับให้นุ่งผ้าขาวม้ายืนอยู่ที่กลางลานปูนหลังบ้านแล้วเอาน้ำฉีดใส่ พร้อมกับใช้สบู่แชมพูมากมายเพื่อให้กลบกลิ่น ในขณะที่เจ้าตัวเองก็รู้สึกขยะแขยงตัวเองอย่างที่สุด สองพ่อลูกร้องไห้กอดกันด้วยความเวทนาตัวเอง