ชมพู่แก้มแหม่ม ตอนที่ 5

รำพึงสะดุ้งตื่นตกใจเมื่อฝันถึงจอร์จในชุดนักโทษ กำลังจะตายพร้อมกับบอกว่าเขาอยากเจอลูก รำพึงยกมือขึ้นอนุโมทนา โล่งใจถ้าเป็นเช่นนั้นจริง ตอนเช้ารำพึงจึงชวนให้ชมพู่ใส่บาตรโดนบอกแค่ว่าอุทิศส่วนกุศลให้กับญาติ ชมพู่งงๆ ว่าญาติคนไหน
เช้าวันเดียวกันจอร์จพาไอซ่าลูกสาวไฮโซของเขาเขาอีกคน เดินทางจากต่างประเทศเพื่อมาตามหารำพึง แต่แล้วรถเกิดเสีย ท่ามกลางแดดร้อนเปรี้ยง ทำให้ไอซ่าหงุดหงิด ชมพู่กับโต้งขับรถอีแต๋นผ่านมาจึงเข้าไปถามดู จอร์จถูกชะตากับชมพู่อย่างไม่รู้ตัว

ชมพู่เอารถอีแต๋นลากรถเก๋งของจอร์จไปอย่างทุลักทุเล อธิคมขับรถไปรับอาคมมาจากกรุงเทพฯ อาคมรำคาญบีบแตรไล่รถลากข้างหน้าเพราะอยากถึงบ้านเร็วๆ จอร์จจึงโบกมือให้รถของอธิคมไปก่อน
รถของอธิคมแซงไปข้างหน้าอาคมตะลึงเมื่อเห็นไอซ่าสวยเปรี้ยวถูกใจ จึงเปลี่ยนเป็นคนละคนตะโกนถามว่าจะให้เขาช่วยอะไรไหม ไอซ่าไม่สนใจเพราะไม่ชอบที่อาคมบีบแตรไล่รถเธอ จอร์จตะโกนบอกว่าไม่เป็นไร มีคนช่วยแล้ว อธิคมแซงขึ้นมา ผ่านรถอีแต๋นของโต้งและชมพู่ ชมพู่มอง ไม่ทักทายแต่อธิคมมีน้ำใจ
"ให้ฉันช่วยอะไรหรือเปล่า"
"ช่วยไปไกลๆ หน่อยแล้วกัน"
อธิคมนำรถของจอร์จมาที่อู่ซ่อมและเจรจาเรื่องซ่อมให้ ชมพู่ลงจากรถ ปรายตามองอธิคมอย่างรำคาญ
"สาระแน"
"งั้นเราก็เหมือนกันสิ ชอบช่วยคนอื่น"

ชมพู่หมั่นไส้เดินเลี่ยงไปดูรถ ไอช่าและจอร์จลงจากรถ ไอซ่าร้อนดึงจอร์จออกมานั่งข้างนอก จอร์จดูแลลูกสาวอย่างห่วงใย เอาผ้าเช็ดหน้ามาโบกเป็นพัดลมให้ ชมพู่มองภาพพ่อลูกรักกันแล้วเมินไปเก็บความรู้สึกเศร้าไม่ให้ใครเห็นแต่อธิคมก็เห็นจนได้
จอร์จเอารถทิ้งไว้ที่อู่ อธิคมจึงส่งจอร์จกับลูกสาวที่บ้านญาติ อธิคมกลืนไม่เข้าคายอไม่ออก เมื่อเห็นรำพึงส่งสายตาพร้อมเสียงเด็ดขาดยืนยันว่าไม่เคยมีญาติอย่างจอร์จ
"แต่ผมเป็นพ่อของชมพู่ ผมจะกลับมาอยู่กับลูก"
ชมพู่นั่งรถอีแต๋นกลับมาบ้าน จอร์เห็นหน้าชมพู่ ตื่นเต้น เมื่อลูกคนที่คิดถึงคือเด็กสาวที่มีน้ำใจ รำพึงรีบไล่ชมพู่ไปที่อื่นก่อนบอกว่าชมพู่ไม่เกี่ยว
"เกี่ยว ชมพู่เป็นลูกผม รำพึงห้ามไม่ให้ผมเจอลูกไม่ได้"
"ลูก!! ป้ารำพึง ไม่จริงใช่ไหมจ๊ะ ไม่จริง"
"ชมพู่ นี่พ่อไง พ่อจอร์จ ชมพู่จำพ่อไม่ได้เหรอลูก"
ชมพู่สับสน เจ็บปวด ส่ายหน้าไม่อยากยอมรับ ภาพอดีตย้อนเข้ามา
"ไม่จริง พ่อคนนั้นติดคุกไปแล้ว ชมพู่ไม่เคยมีพ่อ"

ชมพู่วิ่งออกไปด้วยความเสียใจ สับสน รำพึงรีบตามชมพู่ไป ชมพู่เดินมาถึงที่ดินที่ฝังไหโดยไม่รู้ตัว รำพึงเดินตามมาทัน
"ไม่จริงใช่ไหมจ๊ะป้า ชมพู่ไม่เคยมีพ่อ"
รำพึงอึ้ง ไม่กล้าตอบ ก้มลงมองดินที่ฝังไหจดหมายไว้ จอร์จเข้ามาได้ยิน ไม่อยากเชื่อ
"พ่ออยู่ตรงนี้ไงชมพู่ พ่อคิดถึงชมพู่ทุกลมหายใจ"
"คุณไม่เคยทำให้ฉันรู้เลยว่าฉันยังมีพ่ออยู่"
"ตัวอักษรในจดหมายนั้นมันไม่ได้บอกลูกเลยหรือว่าพ่อยังรักชมพู่อยู่เสมอ"
"จดหมาย ป้ารำพึง" ชมพู่มองรำพึง รำพึงอ้ำอึ้ง
"รำพึง คุณไม่เคยให้ชมพู่อ่านจดหมายผมเลยสินะ"
ชมพู่มองพื้นดินที่รำพึงก้มหน้าลงมอง นึกถึงที่รำพึงกำชับไม่ให้ชมพู่ขุดดินเปิดไห

ชมพู่เดาเรื่องราวทั้งหมด เธอขุดไหขึ้นมาแล้วเปิดดูจดหมาย รำพึงรีบาะฉันไม่อยากให้ชมพู่ต้องทุกข์ใจอีก ฉันไม่อยากให้ชมพู่จำพ่อที่ทำร้ายจิตใจแม่ของลูกจนตรอมใจตาย พ่อที่ทิ้งๆ ขว้างๆ ลูก"
"จดหมายกับเงินที่ส่งมายังไม่เรียกว่าดูแลหรือ"
ชมพู่จี๊ด หัวใจที่อ่อนลงแล้วกลับกระด้างขึ้น
"ดูแล เงินซื้อความรักไม่ได้ ความเป็นพ่อก็ห่อกระดาษส่งมาไม่ได้เหมือนกัน ที่ผ่านมาคุณไปอยู่ที่ไหน ฉันทุกข์ฉันสุขฉันก็มีแต่ป้ารำพึงเท่านั้น"
"ชมพู่ พ่อรักลูกนะ เรียกพ่อสิลูก พ่อกลับมาอยู่กับลูกแล้ว"
"สายไปแล้วมิสเตอร์จอร์จ ที่ผ่านมา ไม่มีคุณฉันก็อยู่ได้ และมีความสุขมากด้วย"

ชมพู่เดินร้องไห้อยู่คนเดียวเงียบๆ นึกถึงวันที่จากกับพ่อ ยิ่งคิดยิ่งเจ็บปวด โมโห นึกถึงภาพจอร์จดูแลไอซ่าก็ยิ่งน้อยใจ ส่วนจอร์จเก็บจดหมายแต่ละฉบับอย่างทะนุถนอม รำพึงไล่ให้จอร์จกลับไป แต่จอร์จยืนยันว่าที่นี่เป็นบ้านของเขากับรำไพ เขาส่งเงินมาซื้อที่ดินที่นี่แล้ว รำพึงเจ็บใจเมื่อจอร์จหาว่าเธอจะโกงเงินของน้องสาว
อธิคมมองเข้าไปในรั้วบ้านรำพึงด้วยความเป็นห่วงชมพู่ ชมพู่นั่งชันเข่า เช็ดน้ำตา หันหลังให้รั้วบ้าน ปรับทุกข์กับนกกลีบผกา

"ฉันจะทำยังไงดีกลีบผกา จู่ๆ ฉันก็มีพ่อ พ่อที่ไม่เคยดูแลให้ความรักเลยแม้แต่นิด"
กลีบผกากินมะละกออย่างเบิกบาน ไม่ได้สนใจ อธิคมอยู่อีกฝั่งรั้ว ดัดเสียงบีบจมูก พูดเป็นเสียงกลีบผกา
"อ่ะค่อก อ่ะแค่ก ฝนที่ตกทางโน้น หนาวถึงคนทางนี้"
อธิคมร้องเพลงเป็นเสียงกลีบผกาสื่อให้ชมพู่รับรู้ถึงความห่วงใยของเขา
"ยังอยากได้ยินทุกเรื่องราว เธอลำบากอะไรไหม เธอสู้ไหวหรือเปล่า อย่าลืมเล่าสู่กันฟัง"
ชมพู่ปาดน้ำตา ยิ้มออก "นอกจากป้ารำพึง ฉันก็มีป้าสายใจ โต้งแล้วก็แกนี่แหละ กลีบผกา ขอบใจที่เป็นห่วงนะ"
"แต๊งกิ้ว แต่ยังมีอีกคนนะ นายเกษตรอำเภอไง"
"นายนมเย็นชมพูมาเกี่ยวไรด้วย"

ชมพู่หันมองกลีบผกา ยิ่งฉุนขึ้น เห็นกลีบผกากำลังจิกมะละกอกินเอร็ดอร่อย ไม่ได้พูด แต่มีเสียงกลีบผกาพูดตอบมา
"เกี่ยวสิ เขาเป็นห่วงลูกพี่มากรู้ป่าว กลีบผกาเป็นนกรู้ รู้ตลอด"
ชมพู่ชะโงกหน้ามอง เห็นอธิคมนั่งพิงรั้วพูดเสียงเล็กเสียงน้อย
"รู้มากนักเรอะ ไอ้นกเวร"
อธิคมสะดุ้ง เงยหน้าขึ้นมอง ชมพู่เทน้ำเต็มถังใส่อธิคมด้วยความโมโห
"ไอ้นมเย็นชมพู ไอ้ตัวแสบ"
"ชมพู่ ฉันเป็นห่วงเธอจริงๆ นะ"
"ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน"
ชมพู่วิ่งออกจากบ้านไป อธิคมเห็นแล้วอดไม่ได้อยากให้ชมพู่สบายใจขึ้น รีบตามไป เห็นชมพู่นั่งร้องไห้อยู่ริมบึงน้ำ

"ชมพู่ ฉันหวังดีกับเธอนะ ลองมองคนในแง่ดีบ้างสิ"
"ไม่มอง ไม่ต้องมายุ่ง ผู้ชายเหมือนกันทั้งโลก"
"เธออาจไม่ชอบหน้าฉัน แต่คุณจอร์จเป็นพ่อเธอ เขาคือผู้มีพระคุณ"
"เฮอะ ถ้าพระคุณหมายถึงความรัก ความอาทรแบบพ่อที่มีต่อลูกล่ะก็ ฉันไม่เคยได้รับสักหยดเดียว"
"แต่เธอควรให้โอกาสเขาได้ทำหน้าที่พ่อบ้าง"
"ทำไมฉันต้องให้โอกาสคนอย่างนั้น"
"แต่เขาเป็นพ่อเธอ"

"ฉันไม่มีพ่อ คุณเป็นผู้ชาย ดีแต่พูดเท่านั้น หึ อย่างมิสเตอร์จอร์จก็แค่ผู้ชายไร้ความรับผิดชอบ ไข่แล้วทิ้ง ฉันเกลียดเขา ได้ยินไหม ฉันเกลียดมิสเตอร์จอร์จ"
ชมพู่ผลักอธิคมอย่างแรง อธิคมหงายหลังตกบ่อน้ำ ชมพู่รู้สึกผิดนิดหนึ่งที่มบอธิคม แต่ในใจคิดว่าในเมื่อเป็นผู้ชายเหมือนกันก็ต้องรับผิดชอบร่วมกัน
สายใจกับโต้งพาจอร์จและไอซ่ามาที่บ้านทรงไทยหลังเก่า ไม้ผุพังเป็นหย่อม โทรมมาก ซึ่งเป็นบ้านของรำไพเดิมที่จอร์จส่งเงินมาซื้อ โดยรำพึงยังเก็บไว้ในสภาพเดิม จอร์จเห็นบ้านแล้วคิดถึง ส่วนไอซ่ารับไม่ได้ที่จะอยู่ที่นี่จริง

ค่ำนั้น รำพึงและชมพู่นั่งกินข้าวด้วยกันเงียบๆ รำพึงอึด พูดขอโทษหลานสาวเรื่องจดหมาย ชมพู่คิดได้ คลานเข้ามากอดรำพึง กราบลงที่ตัก
"ป้าจ๋า ชมพู่ต่างหากที่ต้องขอโทษป้า ชมพู่เข้าใจแล้ว ที่ป้าปกป้องชมพู่จากจดหมายของมิสเตอร์จอร์จเพราะไม่ต้องการให้ชมพู่โหยหาความรักลมๆ แล้งๆ จากเขา"
สองป้าหลานกอดกันด้วยความเข้าใจ และในคืนนั้น ทั้งคู่ก็ออกปฏิบัติการเงียบโดยไม่ได้นัดแนะกัน โดยชมพู่แอบเอาจิ้งจกไปใส่ในห้องน้ำของไอซ่า ส่วนรำพึงแอบเอาตุ๊กแกไปใส่ในห้องน้ำขณะที่จอร์จอาบน้ำ สองพ่อลูกร้องลั่นด้วยความตกใจ ในขณะที่รำพึงกับชมพู่หัวเราะสะใจที่ได้แกล้งสองพ่อลูก

ตอนเช้ารำพึงเข้าไปอาบน้ำอย่างมีความสุข เธอตกใจมากเมื่อเห็นจอร์จอยู่ในห้องน้ำ จับตุ๊กแกตัวเดิมมายื่นใส่รำพึง รำพึงกรี๊ดลั่น เอาขันฟาดหัวจอร์จแล้วรีบหนีออกมา ขณะนั้นเกษมปีนรั้วอยากดูความเป็นไปของรำพึง แต่แล้วก็ชะงักเมื่อเห็นจอร์จเดินกระย่องกระแย่งตามมาออกมา เกษมรับไม่ได้ คิดว่ารำพึงมีอะไรกับจอร์จ รำพึงจึงแกล้งเข้าไปอี๋อ๋อกับจอร์จ เกษมเสียใจมาก เอมอรตามออกมาเห็นท่าทางสามีก็โกรธจี๊ดรีบลากสามีกลับเข้าบ้านไป ฝ่ายจอร์จไม่สนใจเล่นละครต่อ จนถูกรำพึงตีเข่าจนหมอบลงไปนอนจุกกับพื้น