ชมพู่แก้มแหม่ม ตอนที่ 3
เกษมโผล่หน้าออกมาจากด้านในของบ้าน มองซ้ายมองขวาเพื่อความปลอดภัยก่อนจะขยับออกมาที่ระเบียง พยายามชะเง้อมองไปทางบ้านรำพึง เสียงนกกลีบผกาดังขึ้น
"เผลอไม่ได้ เผลอไม่ได้"
เกษมชะงักด้วยความตกใจว่าเสียงใคร คิดว่ารำพึงพูด ขยับจะเดินเข้าไปใกล้รั้ว แต่ต้องชะงักเมื่อเสียงเอมอรตวาดเข้ามา ยังไม่ทันทีเกษมจะอธิบายเสียงนกกลับผกาก็ดังขึ้น ด่าทั้งสองคน
"ผัวก็โง่ เมียก็แก่ แย่ทั้งคู่ !"
เอมอรกรี๊ดลั่นเมื่อเห็นว่าเป็นเสียงนก ชมพู่กับรำพึงแอบดูจากในบ้าน พากันหัวเราะด้วยความชอบอกชอบใจ
ชมพู่กับโต้งเดินกินไอศกรีมที่รำพึงให้เป็นรางวัลอย่างอารมณ์ดี เด็กชายคนหนึ่งวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามากระซิบอะไรบางอย่าง ชมพู่กับโต้งรีบวิ่งไปหลังโกดังไม้กองใหญ่เห็นสนองกำลังสั่งงานเสนาะซึ่งเป็นลูกชาย ให้ไปลักลอบตัดไม้ในป่า
"ตัดไม้ล็อตนี้เสร็จ พ่อต้องพาหนูไปสู่ขอไอ้ชมพู่นะ"
ชมพู่สุดจะกลั้นในสิ่งที่เสนาะพูด มือไม้ป่ายไปโดนไม้แผ่นหนึ่งร่วงลงมาเสียงดัง ทุกคนในโกดังตกใจ สนองสั่งให้ลูกน้องตามไปดูว่าเป็นใคร
ชมพู่กับโต้งวิ่งหนีหอบเหนื่อยกลับมาที่กระท่อม โต้งบอกให้แจ้งตำรวจ แต่ชมพู่คิดว่าคงไม่มีใครเชื่อเด็กอย่างพวกเธอ
ใกล้ค่ำ ชมพู่กับโต้งยังไม่กลับบ้าน รำพึงกับสายใจเดินวนเวียนด้วยความเป็นห่วง อธิคมมองมาจากบ้านตัวเอง นึกตำหนิชมพู่ที่ปล่อยให้ป้าต้องเป็นห่วง
คืนนั้นชมพู่กับโต้งแบกเป้ใบโตขึ้นเขามาตามทางเดินลาดชัน ไปจนถึงมุมหนึ่งของป่าที่เสนาะและพวกพากันขนเครื่องมือตัดไม้มากอง ลมพัดกรรโชกเข้ามาพร้อมกับฟ้าที่เริ่มแลบดูน่ากลัว ลูกน้องเสนาะจะลงมือตัดไม้แต่ต้องชะงักเมื่อเห็นต้นไม้ใหญ่รอบๆ นับสิบต้นถูกล้อมพันไว้ด้วยผ้าแพรหลากสี บางต้นมีดอกไม้มาวางบูชาไว้ทำให้บริเวณนั้นดูขลังมาก ทุกคนต่างกลัวไม่กล้าตัด เสนาะเองก็กลัวแต่พยายามทำใจบอกกับลูกน้องว่าไม่มีอะไร
โต้งกับชมพู่ใส่หน้ากากเป็นผีห้อยหัวลงมาจากต้นไม้ พร้อมกับเปิดเสียงร้องโหยหวนจากเครื่องเทป ทำหยดเลือด กลิ่นธูป ให้ดูมีอาถรรพ์ เสนาะกับลูกน้องกลัวขึ้นสมองวิ่งหนีกันป่าราบ
ชมพู่กับโต้งหัวเราะสะใจก่อนจะช่วยกันขนเครื่องมือตัดไม้ไปกองรวมไว้หน้าบ้านกำนันเงิน พร้อมทิ้งจดหมายไว้ ตอนเช้ากำนันและอธิคมมาเห็นกองเครื่องไม้เครื่องมือจึงหยิบจดหมายมาอ่าน
"ของพวกตัดไม้ทำลายป่า ได้มาแต่ของกลาง ส่วนเจ้าของวิ่งหางจุกตูดหนีไปแล้ว"
"ใครเป็นคนเอาของพวกนี้มา แล้วพวกตัดป่านี่ใคร" อธิคมแปลกใจ
สนองกับเสนาะรีบขับรถมาดูของกลาง เสนาะโวยวายทันทีเพราะจำของได้ สนองต้องรีบสะกิดปรามลูกชายกลัวความแตก อธิคมบอกให้กำนันเงินนำข้าวของพวกนี้านได้ใช้ประโยชน์ เสนาะโวยวายทันทีว่าให้ขอเจ้าของก่อน ชมพู่กับโต้งเดินเข้ามา ประชดประชันว่าเสนาะเดือดร้อนราวกับเป็นเจ้าของเครื่องมือตัดไม้พวกนี้ สนองกลัวความแตกจึงลากลูกชายกลับไปอย่างหงุดหงิด อธิคมมองชมพู่อย่างสงสัย
ชมพู่กับโต้งเดินเฮฮามาหน้าบ้าน รำพึงดักรอชำระความเรื่องที่ทั้งสองไม่ยอมกลับบ้านเมื่อคืน ชมพู่ยืนยันว่าเธอไม่ได้ไปทำเรื่องเสื่อมเสียจริงๆ ทำแต่เรื่องมีประโยชน์แต่จะบอกรำพึงตอนนี้ไม่ได้ รำพึงบอกว่าเธอจะยอมเชื่อสักครั้งแต่เพื่อเป็นการไถ่โทษ ชมพู่ต้องไปตัดกิ่งไม้หน้าบ้านที่รกๆ ให้หมดและห้ามไม่ให้โต้งช่วย
ชมพู่ยืนอยู่บนบันไดตัดกิ่งไม้ตากแดดเปรี้ยง เหงื่อเต็มหน้า อธิคมเดินเข้ามาหาบอกว่าเขาจะช่วยให้งานเสร็จไวๆ เพราะมีเรื่องอยากจะคุยกับชมพู่ แต่ชมพู่บอกว่าเธอไม่มีอะไรจะคุยด้วย อธิคมยื้อจะขึ้นบันไดไปคุยให้ได้ ทั้งสองคนยื้อกันไปมาจนบันไดล้มลง ชมพู่เสียหลักล้มลงมา อธิคมคว้าตัวชมพู่ไว้ได้ทันพอดี ดูเหมือนอุ้มชมพู่ไว้ ชมพู่ตั้งสติได้รีบผลักอธิคมออก พร้อมปล่อยหมัดทิ่มหน้าอธิคม แต่อธิคมหลบทัน
"เฮ้ย ฉวยโอกาสเหรอ"
"ฉวยที่ไหน เธอล้มมาให้ฉันอุ้มเองนะ"
"อุ้มก็อุ้มอย่างเดียวสิ กอดฉันทำไม"
"โห อุตส่าห์อุ้มไว้ไม่ให้เจ็บแล้วยังหาว่ากอด เดี๋ยวก็กอดจริงๆ หรอก"
"เฮ้ย อย่าเข้ามานะโว้ย ไม่งั้นเที่ยวนี้ได้เลือดจริงๆ ไม่รู้ล่ะ ยังไงฉันก็ถือว่านายฉวยโอกาส ขยะแขยง ฉันไม่เคยให้ผู้ชายมาทำอย่างนี้นะโว้ย"
อธิคมมองท่าทีของชมพู่ที่ปัดเนื้อปัดตัวอย่างขำๆ
"นี่ เลิกโวยวายแล้วฟังฉันหน่อยได้มั้ย"
"ไม่โว้ย ไม่ฟัง หลีกไป"
ชมพู่ผลักอธิคมจนเซ แล้วรีบเดินเข้าไปในบ้านอย่างหงุดหงิด
"เฮ้ย เดี๋ยวสิเธอ เดี๋ยว โธ่เอ๊ย จะพึ่งได้มั้ยเนี่ย"
อธิคมมาดื่มกาแฟกับกำนันเงินที่ร้านเฮียโบ้ก็ได้ยินชาวบ้านพากันบ่นแต่เรื่องปัญหาปากท้อง อธิคมจึงเสนอให้ทุกคนลองทำบัญชีรายรับรายจ่ายดูก็จะเห็นปัญหาของการใช้เงินเพื่อจะได้หาทางประหยัดในส่วนนั้น รำพึงเดินมาที่ร้านเฮียโบ้ฟังความคิดของอธิคมด้วยความสนใจและทึ่งในความคิดของชายหนุ่ม
ชาวบ้านฟังอธิคมพูดแล้วยังไม่ค่อยเข้าใจนัก เสนาะกับพวกเข้ามาในร้านก็เยาะเย้ยอธิคมว่าพูดแทบตายก็ไม่มีใครเข้าใจ อธิคมไม่สนใจบอกกับชาวบ้านว่าไว้เขาจะคุยให้ฟังใหม่ แล้วก็เดินออกไปพร้อมกำนันเงินที่เซ็งกับเสนาะมาก เสนาะออกอาการก๋าเต็มที่ อธิคมหมั่นไส้เหยียบเท้าเสนาะเข้าอย่างจัง เสนาะร้องลั่นมองอธิคมด้วยความแค้นเคือง
"ลองดีกะข้าเหรอไอ้เกษตรอำเภอ เดี๋ยวเถอะ โดนดีแน่"
กำนันเงินขับรถพาอธิคมมาถึงถนนลูกรัง อธิคมบอกขอลงกลางทางเพราะ แล้วจะเดินกลับบ้านเอง เสนาะกับหวานซุ่มรออยู่ พอเห็นอธิคมเดินผ่านมาก็เงื้อไม้จะตีอธิคม
"ระวัง !"
เสียงชมพู่ดังลั่น อธิคมหันมาพอดีเป็นจังหวะเดียวกับที่เสนาะหวดไม้ลงมา อธิคมหลบได้อย่างเฉียดฉิว เสนาะง้างไม้จะตีอีกแต่กลับโดนกระสุนดินของชมพู่กับโต้งจนต้องยอมจำนน อธิคมจะส่งทั้งสองไปให้ตำรวจ แต่ชมพู่ค้านว่าลูกของคนมีอิทธิพลเข้าคุกแล้วตำรวจก็ต้องปล่อยออกมา เธอมีวิธีจัดการที่ดีกว่านั้น
ชมดู่กับโต้งช่วยกันจับเสนาะกับหวานถอดเสื้อผ้าเหลือแต่กางเกงใน มัดนั่งอยู่บนปลักควาย โดยมีตาข่ายล้อมอยู่เหมือนเลี้ยงเป็ดแล้วปล่อยปลาไหล และปูลงไปเล่นสงครามประสาทกับทั้งคู่ อธิคมรับไม่ได้
"ชมพู่นี่เธอ"
"บางครั้งกฎหมายเมืองก็มาใช้กับกฎหมายทุ่งไม่ได้หรอก อยู่เฉยๆ แล้วเรียนรู้กับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าดีกว่า"
สักครู่ชมพู่พาอธิคมมาที่ริมคลองสายเล็กๆ ฮัมเพลง ล้างมืออย่างอารมณ์ดี อธิคมลงมานั่งใกล้ๆ มองชมพู่เหมือนกับจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ชมพู่รู้ทัน
"ไม่ต้องห่วงไอ้สองคนนั่นหรอกน่า เดี๋ยวไอ้โต้งก็ปล่อยมันเองแหละ"
"เธอทำอย่างนี้ประจำเหรอ"
"ฉันก็ไม่ใช่คนดีนักนี่ ก็อย่างที่นายเคยเห็น หลอกชาวบ้านให้งมงาย แล้วนับประสาอะไรกับเรื่องแค่นี้"
"ยังไงฉันก็ขอบใจที่อุตส่าห์ช่วย"
"ไปทำอะไรให้มันโกรธเอาล่ะ มันถึงได้มาแว้งกัดอย่างนี้"
"คงเรื่องที่ฉันไปสอนให้ชาวบ้านทำบัญชีครัวเรือน"
ชมพู่มองอธิคมอย่างตั้งคำถาม อธิคมยิ้มกวนๆ
"อ้า สนใจล่ะสิ ถ้าสนใจจะสอนให้ หรือถ้าอยากร่วมโครงการก็ได้นะ ฉันถึงอยากคุยเรื่องนี้กับเธอไง" ชมพู่ลุกขึ้นเดินหนี
"โอ๊ยไม่เอาด้วยหรอก ครัวใครครัวมันดีกว่า จะได้ไม่ต้องเกี่ยวข้องกัน"
อธิคมถอนใจ มองตามชมพู่ไปแล้วอดยิ้มออกมาไม่ได้ เขารู้สึกเอ็นดูผู้หญิงคนนี้อย่างไม่รู้ตัว
"เผลอไม่ได้ เผลอไม่ได้"
เกษมชะงักด้วยความตกใจว่าเสียงใคร คิดว่ารำพึงพูด ขยับจะเดินเข้าไปใกล้รั้ว แต่ต้องชะงักเมื่อเสียงเอมอรตวาดเข้ามา ยังไม่ทันทีเกษมจะอธิบายเสียงนกกลับผกาก็ดังขึ้น ด่าทั้งสองคน
"ผัวก็โง่ เมียก็แก่ แย่ทั้งคู่ !"
เอมอรกรี๊ดลั่นเมื่อเห็นว่าเป็นเสียงนก ชมพู่กับรำพึงแอบดูจากในบ้าน พากันหัวเราะด้วยความชอบอกชอบใจ
ชมพู่กับโต้งเดินกินไอศกรีมที่รำพึงให้เป็นรางวัลอย่างอารมณ์ดี เด็กชายคนหนึ่งวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามากระซิบอะไรบางอย่าง ชมพู่กับโต้งรีบวิ่งไปหลังโกดังไม้กองใหญ่เห็นสนองกำลังสั่งงานเสนาะซึ่งเป็นลูกชาย ให้ไปลักลอบตัดไม้ในป่า
"ตัดไม้ล็อตนี้เสร็จ พ่อต้องพาหนูไปสู่ขอไอ้ชมพู่นะ"
ชมพู่สุดจะกลั้นในสิ่งที่เสนาะพูด มือไม้ป่ายไปโดนไม้แผ่นหนึ่งร่วงลงมาเสียงดัง ทุกคนในโกดังตกใจ สนองสั่งให้ลูกน้องตามไปดูว่าเป็นใคร
ชมพู่กับโต้งวิ่งหนีหอบเหนื่อยกลับมาที่กระท่อม โต้งบอกให้แจ้งตำรวจ แต่ชมพู่คิดว่าคงไม่มีใครเชื่อเด็กอย่างพวกเธอ
ใกล้ค่ำ ชมพู่กับโต้งยังไม่กลับบ้าน รำพึงกับสายใจเดินวนเวียนด้วยความเป็นห่วง อธิคมมองมาจากบ้านตัวเอง นึกตำหนิชมพู่ที่ปล่อยให้ป้าต้องเป็นห่วง
คืนนั้นชมพู่กับโต้งแบกเป้ใบโตขึ้นเขามาตามทางเดินลาดชัน ไปจนถึงมุมหนึ่งของป่าที่เสนาะและพวกพากันขนเครื่องมือตัดไม้มากอง ลมพัดกรรโชกเข้ามาพร้อมกับฟ้าที่เริ่มแลบดูน่ากลัว ลูกน้องเสนาะจะลงมือตัดไม้แต่ต้องชะงักเมื่อเห็นต้นไม้ใหญ่รอบๆ นับสิบต้นถูกล้อมพันไว้ด้วยผ้าแพรหลากสี บางต้นมีดอกไม้มาวางบูชาไว้ทำให้บริเวณนั้นดูขลังมาก ทุกคนต่างกลัวไม่กล้าตัด เสนาะเองก็กลัวแต่พยายามทำใจบอกกับลูกน้องว่าไม่มีอะไร
โต้งกับชมพู่ใส่หน้ากากเป็นผีห้อยหัวลงมาจากต้นไม้ พร้อมกับเปิดเสียงร้องโหยหวนจากเครื่องเทป ทำหยดเลือด กลิ่นธูป ให้ดูมีอาถรรพ์ เสนาะกับลูกน้องกลัวขึ้นสมองวิ่งหนีกันป่าราบ
ชมพู่กับโต้งหัวเราะสะใจก่อนจะช่วยกันขนเครื่องมือตัดไม้ไปกองรวมไว้หน้าบ้านกำนันเงิน พร้อมทิ้งจดหมายไว้ ตอนเช้ากำนันและอธิคมมาเห็นกองเครื่องไม้เครื่องมือจึงหยิบจดหมายมาอ่าน
"ของพวกตัดไม้ทำลายป่า ได้มาแต่ของกลาง ส่วนเจ้าของวิ่งหางจุกตูดหนีไปแล้ว"
"ใครเป็นคนเอาของพวกนี้มา แล้วพวกตัดป่านี่ใคร" อธิคมแปลกใจ
สนองกับเสนาะรีบขับรถมาดูของกลาง เสนาะโวยวายทันทีเพราะจำของได้ สนองต้องรีบสะกิดปรามลูกชายกลัวความแตก อธิคมบอกให้กำนันเงินนำข้าวของพวกนี้านได้ใช้ประโยชน์ เสนาะโวยวายทันทีว่าให้ขอเจ้าของก่อน ชมพู่กับโต้งเดินเข้ามา ประชดประชันว่าเสนาะเดือดร้อนราวกับเป็นเจ้าของเครื่องมือตัดไม้พวกนี้ สนองกลัวความแตกจึงลากลูกชายกลับไปอย่างหงุดหงิด อธิคมมองชมพู่อย่างสงสัย
ชมพู่กับโต้งเดินเฮฮามาหน้าบ้าน รำพึงดักรอชำระความเรื่องที่ทั้งสองไม่ยอมกลับบ้านเมื่อคืน ชมพู่ยืนยันว่าเธอไม่ได้ไปทำเรื่องเสื่อมเสียจริงๆ ทำแต่เรื่องมีประโยชน์แต่จะบอกรำพึงตอนนี้ไม่ได้ รำพึงบอกว่าเธอจะยอมเชื่อสักครั้งแต่เพื่อเป็นการไถ่โทษ ชมพู่ต้องไปตัดกิ่งไม้หน้าบ้านที่รกๆ ให้หมดและห้ามไม่ให้โต้งช่วย
ชมพู่ยืนอยู่บนบันไดตัดกิ่งไม้ตากแดดเปรี้ยง เหงื่อเต็มหน้า อธิคมเดินเข้ามาหาบอกว่าเขาจะช่วยให้งานเสร็จไวๆ เพราะมีเรื่องอยากจะคุยกับชมพู่ แต่ชมพู่บอกว่าเธอไม่มีอะไรจะคุยด้วย อธิคมยื้อจะขึ้นบันไดไปคุยให้ได้ ทั้งสองคนยื้อกันไปมาจนบันไดล้มลง ชมพู่เสียหลักล้มลงมา อธิคมคว้าตัวชมพู่ไว้ได้ทันพอดี ดูเหมือนอุ้มชมพู่ไว้ ชมพู่ตั้งสติได้รีบผลักอธิคมออก พร้อมปล่อยหมัดทิ่มหน้าอธิคม แต่อธิคมหลบทัน
"เฮ้ย ฉวยโอกาสเหรอ"
"ฉวยที่ไหน เธอล้มมาให้ฉันอุ้มเองนะ"
"อุ้มก็อุ้มอย่างเดียวสิ กอดฉันทำไม"
"โห อุตส่าห์อุ้มไว้ไม่ให้เจ็บแล้วยังหาว่ากอด เดี๋ยวก็กอดจริงๆ หรอก"
"เฮ้ย อย่าเข้ามานะโว้ย ไม่งั้นเที่ยวนี้ได้เลือดจริงๆ ไม่รู้ล่ะ ยังไงฉันก็ถือว่านายฉวยโอกาส ขยะแขยง ฉันไม่เคยให้ผู้ชายมาทำอย่างนี้นะโว้ย"
อธิคมมองท่าทีของชมพู่ที่ปัดเนื้อปัดตัวอย่างขำๆ
"นี่ เลิกโวยวายแล้วฟังฉันหน่อยได้มั้ย"
"ไม่โว้ย ไม่ฟัง หลีกไป"
ชมพู่ผลักอธิคมจนเซ แล้วรีบเดินเข้าไปในบ้านอย่างหงุดหงิด
"เฮ้ย เดี๋ยวสิเธอ เดี๋ยว โธ่เอ๊ย จะพึ่งได้มั้ยเนี่ย"
อธิคมมาดื่มกาแฟกับกำนันเงินที่ร้านเฮียโบ้ก็ได้ยินชาวบ้านพากันบ่นแต่เรื่องปัญหาปากท้อง อธิคมจึงเสนอให้ทุกคนลองทำบัญชีรายรับรายจ่ายดูก็จะเห็นปัญหาของการใช้เงินเพื่อจะได้หาทางประหยัดในส่วนนั้น รำพึงเดินมาที่ร้านเฮียโบ้ฟังความคิดของอธิคมด้วยความสนใจและทึ่งในความคิดของชายหนุ่ม
ชาวบ้านฟังอธิคมพูดแล้วยังไม่ค่อยเข้าใจนัก เสนาะกับพวกเข้ามาในร้านก็เยาะเย้ยอธิคมว่าพูดแทบตายก็ไม่มีใครเข้าใจ อธิคมไม่สนใจบอกกับชาวบ้านว่าไว้เขาจะคุยให้ฟังใหม่ แล้วก็เดินออกไปพร้อมกำนันเงินที่เซ็งกับเสนาะมาก เสนาะออกอาการก๋าเต็มที่ อธิคมหมั่นไส้เหยียบเท้าเสนาะเข้าอย่างจัง เสนาะร้องลั่นมองอธิคมด้วยความแค้นเคือง
"ลองดีกะข้าเหรอไอ้เกษตรอำเภอ เดี๋ยวเถอะ โดนดีแน่"
กำนันเงินขับรถพาอธิคมมาถึงถนนลูกรัง อธิคมบอกขอลงกลางทางเพราะ แล้วจะเดินกลับบ้านเอง เสนาะกับหวานซุ่มรออยู่ พอเห็นอธิคมเดินผ่านมาก็เงื้อไม้จะตีอธิคม
"ระวัง !"
เสียงชมพู่ดังลั่น อธิคมหันมาพอดีเป็นจังหวะเดียวกับที่เสนาะหวดไม้ลงมา อธิคมหลบได้อย่างเฉียดฉิว เสนาะง้างไม้จะตีอีกแต่กลับโดนกระสุนดินของชมพู่กับโต้งจนต้องยอมจำนน อธิคมจะส่งทั้งสองไปให้ตำรวจ แต่ชมพู่ค้านว่าลูกของคนมีอิทธิพลเข้าคุกแล้วตำรวจก็ต้องปล่อยออกมา เธอมีวิธีจัดการที่ดีกว่านั้น
ชมดู่กับโต้งช่วยกันจับเสนาะกับหวานถอดเสื้อผ้าเหลือแต่กางเกงใน มัดนั่งอยู่บนปลักควาย โดยมีตาข่ายล้อมอยู่เหมือนเลี้ยงเป็ดแล้วปล่อยปลาไหล และปูลงไปเล่นสงครามประสาทกับทั้งคู่ อธิคมรับไม่ได้
"ชมพู่นี่เธอ"
"บางครั้งกฎหมายเมืองก็มาใช้กับกฎหมายทุ่งไม่ได้หรอก อยู่เฉยๆ แล้วเรียนรู้กับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าดีกว่า"
สักครู่ชมพู่พาอธิคมมาที่ริมคลองสายเล็กๆ ฮัมเพลง ล้างมืออย่างอารมณ์ดี อธิคมลงมานั่งใกล้ๆ มองชมพู่เหมือนกับจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ชมพู่รู้ทัน
"ไม่ต้องห่วงไอ้สองคนนั่นหรอกน่า เดี๋ยวไอ้โต้งก็ปล่อยมันเองแหละ"
"เธอทำอย่างนี้ประจำเหรอ"
"ฉันก็ไม่ใช่คนดีนักนี่ ก็อย่างที่นายเคยเห็น หลอกชาวบ้านให้งมงาย แล้วนับประสาอะไรกับเรื่องแค่นี้"
"ยังไงฉันก็ขอบใจที่อุตส่าห์ช่วย"
"ไปทำอะไรให้มันโกรธเอาล่ะ มันถึงได้มาแว้งกัดอย่างนี้"
"คงเรื่องที่ฉันไปสอนให้ชาวบ้านทำบัญชีครัวเรือน"
ชมพู่มองอธิคมอย่างตั้งคำถาม อธิคมยิ้มกวนๆ
"อ้า สนใจล่ะสิ ถ้าสนใจจะสอนให้ หรือถ้าอยากร่วมโครงการก็ได้นะ ฉันถึงอยากคุยเรื่องนี้กับเธอไง" ชมพู่ลุกขึ้นเดินหนี
"โอ๊ยไม่เอาด้วยหรอก ครัวใครครัวมันดีกว่า จะได้ไม่ต้องเกี่ยวข้องกัน"
อธิคมถอนใจ มองตามชมพู่ไปแล้วอดยิ้มออกมาไม่ได้ เขารู้สึกเอ็นดูผู้หญิงคนนี้อย่างไม่รู้ตัว
