ชมพู่แก้มแหม่ม ตอนที่ 2

ตอนเช้า ชมพู่กับโต้งเห็นรีบย่องจะออกจากบ้าน รำพึงเรียกดักคอบอกว่าหลานสาวยังมีความผิดที่ทำให้เธอขายหน้า ต้องลงโทษด้วยการให้คัดลายมือพันจบ ชมพู่เซ็งเพราะมีนัดจึงต้องลงนั่งคัดลายมือ พอรำพึงเผลอ ชมพู่ก็ให้โต้งแต่งตัวเป็นเธอนั่งคัดลายมือตบตารำพึง แต่รำพึงก็จับได้
ชมพู่มาที่สำนักทรง แสดงตัวเป็นแม่หมอใบ้หวยหลอกเงินชาวบ้าน กำนันเงินพาอธิคมซึ่งเป็นเกษตรอำเภอนักพัฒนาผ่านมาหน้าบ้านสำนักทรง บอกว่าที่ผ่านมาไม่สามารถพัฒนาหมู่บ้านได้ก็เพราะมีต้นตอมาจากสำนักทรงนี้ อธิคมได้ยินชาวบ้านเรียกกันว่าแม่หมอ เขามองด้วยความแปลกใจ
"เนี่ยเหรอแม่หมอ"
"ไม่ใช่ครับ นั่นมันไอ้ชมพู่ หลานคุณนายรำพึงสตรีดีเด่นเมื่อวานนี้ไงครับ"
"ชมพู่!!"
อธิคมจำได้ว่าเมื่อวานที่ร้านกาแฟเฮียโบ้ได้ยินชื่อชมพู่มาแล้วครั้งหนึ่ง เขามองดอกชมพู่ที่ทัดหู จำได้เมื่อวานเพิ่งได้เจอเด็กที่ทัดดอกชมพู่
"ที่แท้ก็หนูนี่เอง เมื่อวานเลอะโคลนทั้งตัวเป็นลูกหมาตกน้ำ วันนี้เป็นแม่หมอแล้วเหรอ"

ชมพู่หรี่ตา ประมวลเหตุการณ์ ที่แท้ก็เป็นผู้ชายคนนี้ที่ว่าเธอเป็นเด็กนั่นเอง
"สามหาว เจ้าเป็นใคร ทำไมไม่คารวะข้า"
"คารวะเด็กเมื่อวานซืน คงไม่ต้องมั้งครับ แม่หมอ"
"ปากดี ลองของ"
ชมพู่สั่นพั่บๆ ชาวบ้านฮือฮา ส่งสายตาตำหนิอธิคมว่าไม่รู้ที่ต่ำที่สูง เฮียโบ้สั่งให้อธิคมไหว้แม่ เพราะท่านจะประธานความรวยให้ อธิคมอ่อนใจพยายามอธิบาย
"ทุกคนครับ ความรวยไม่ได้มาจากโชคลาภหรือการเพ้อฝันหรอกครับ มันได้มาจากน้ำพักน้ำแรง ความขยันทำมาหากิน เลิกหลอกลวงคนอื่นได้แล้วชมพู่"
ชมพู่เดือด ลืมตัว ลุกขึ้น ขันล้มกระจาย
"ข้าไม่ได้หลอก ชาวบ้านมาที่นี่ก็เพราะต้องการที่พึงทางใจ ทุกคนได้กำลังใจกลับไปเพื่อขยันทำมาหากิน เอ็งดูถูกข้า ไอ้หน้าอ่อน"
"ผมพูดความจริง หนูเป็นเด็ก กลับบ้านกินนมเถอะ ไม่งั้นโดนเตะก้นอีกนะ"
"แก!! ตาย"
ชมพู่ถึงขีดแตกหัก จะโผจัดการอธิคม กำนันเงินรีบเข้าไปขวาง
"พอเถอะไอ้ชมพู่ สงสารป้าแกบ้าง คุณนายรำพึงรู้คงเสียใจ ไป กลับบ้าน"
กำนันเงินพาชมพู่กลับมาบาวบ้านให้รำพึงฟังทั้งหมด รำพึงตีชมพู่อย่างแรง จนกำนันเงินสงสาร
"ป้าสอนแล้วใช่ไหม ไม่ให้หลอกลวงเอาเงินจากใคร แล้วทำไม่เชื่อ ที่สำคัญ ชมพู่โกหกป้า"
ชมพู่เงียบ กัดฟันแน่น ยอมรับ น้ำตาริน
"ป้าไม่เคยสั่งเคยสอนให้ชมพู่ทำตัวเลวๆ แบบนี้"
ชมพู่น้อยใจ น้ำตาหยด เหลือบมองป้า นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนอย่างฝรั่งนองด้วยน้ำตา
"ป้าว่าชมพู่เลว"
รำพึงมองนัยน์ตาชมพู่ ภาพฝรั่งคนหนึ่งแว่บเข้ามาตอกย้ำ
"ใช่ อย่าทำตัวเลวเหมือนพ่อแก ได้ยินไหม ชมพู่ อย่าทำตัวเป็นขยะสังคมเหมือนพ่อแก"
รำพึงฟาดไม่ยั้ง กำนันเงินและสายใจทนไม่ได้ รีบเข้าไปขวาง โต้งรีบพาชมพู่ออกไป เมื่อชมพู่ลับสายตา รำพึงอดกลั้นไม่ไหว ทรุดตัวลงนั่ง เจ็บปวด
ชมพู่นอนร้องไห้อยู่บนเตียง เจ็บปวดที่โดนป้าตียังไม่เท่ากับที่ป้าประณาม เธอนึกถึงอดีต เมื่อครั้งที่จอร์จพ่อของเธอถูกจับโทษฐานที่ไปขโมยนมผงจากซุปเปอร์มาเก็ตมาให้เธอ โดยเธอต้องถูกส่งไปสถานสงเคราะห์เพราะแม่ของเธอคือรำไพตายไปแล้วไม่มีใครเลี้ยงดูพ่อก็ต้องติดคุก รำพึงซึ่งเป็นป้าแท้ๆ จึงต้องพาชมพู่มาเลี้ยง จอร์จเสียใจมากที่ต้องพลัดพรากจากลูก แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ชมพู่มองพ่อด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์ในขณะที่ถูกรำพึงอุ้มจากไป

รำพึงเองเมื่อตีหลานสาวแล้วก็ได้แต่เศร้าเสียใจ มองรูปรำไพแล้วให้สัญญาต่อหน้ารูปน้องสาว
"รำไพน้องไม่ต้องห่วงลูกนะจ๊ะ ชมพู่ต้องไม่เป็นเหมือนจอร์จ พี่จะเลี้ยงชมพู่ให้ดีที่สุด"

เอมอรภรรยาของผู้พันเกษมสั่งให้สาวใช้จัดข้าวของให้เข้าที่ เพราะเพิ่งชวนให้เกษมย้ายมาซื้อบ้านใหม่ที่นั่นซึ่งเป็นบ้านที่รั้วชิดติดกับบ้านของรำพึง เกษมคิดจะผูกสัมพันธ์กับเพื่อนบ้านจึงถือแกงมาให้ พอเกษมกับรำพึงเห็นหน้ากันต่างก็ชะงัก ด้วยอดีตฝังใจเพราะเกษมเคยรักกับรำพึงสมัยเรียน แต่เอมอรก็มาแย่งเกษมไปจากรำพึง
เอมอรเดินตามหาเกษม นึกขึ้นได้ว่าเกษมอาจจะมาหารำพึงจึงตามมา ทำให้เกษมรู้ว่าแท้ที่จริงแล้วเอมอรต้องการจะย้ายมาอยู่บ้านนี้เพื่อเยาะเย้ยรำพึง เมื่อรำพึงเห็นหน้าเอมอรก็โกรธมากจะเดินหนี แต่เกษมขอร้องให้ฟังเขาอธิบายก่อน ขณะนั้นอธิคมเดินผ่านมาเห็นก็ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เอมอรมองอธิคมกับเกษมอย่างมีเลศนัย พร้อมหันไปพูดกับรำพึงอย่างยิ้มเยาะ

"ไม่ต้องห่วงนะรำพึง ของรักของเธอฉันดูแลให้เป็นอย่างดี แต่ถ้าจะขอคืน คงยาก"
"ชีวิตฉันไม่มีเวลาคิดเรื่องไร้สาระ เสียสมอง"
รำพึงมองเอมอรด้วยความรำคาญ หันเดินจะเข้าไปในบ้าน แต่เอมอรรั้งแขนรำพึงไว้
"จะเดินหนีความจริงเหรอ เสียใจด้วยนะที่เธอคงทำแบบนั้นไม่ได้ ยกเว้นเธอจะย้ายบ้าน"
"อ๋อ นี่แกจงใจย้ายมา เพื่อจะแกล้งฉันเนี่ยนะ"
"แหม ได้เห็นสีหน้าผิดหวังตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงของคู่แค้นเนี่ยเป็นการลงทุนที่คุ้มค่าที่สุด"

รำพึงโกรธสุดขีดเอื้อมไปหยิบชามแกมสาดใส่เอมอร เอมอรเบี่ยงหลบทัน อธิคมรีบเข้าไปดูแม่ด้วยความเป็นห่วง
ชมพู่เดินกลับมาบ้านได้ยินเสียงร้องกรี๊ดๆ ของเอมอรก็ตกใจรีบไปที่หน้าบ้าน เห็นเอมอรปรี่เข้าจะตบรำพึง ชมพู่ปรี่เข้ามาคว้าแขนเอมอรไว้ได้อย่างทันควัน
"จะทำอะไรเจ๊ ถือดียังไงจะมาตบป้าฉัน"

ชมพู่จับแขนเอมอรเหวี่ยงกระแทกไปแรงๆ เอมอรเซถลา ชมพู่กับรำพึงมองด้วยความสะใจ ชมพู่ชะงักเมื่อเห็นอธิคม จำได้ทันที เธอเดินเข้าไปชกหน้าอธิคมเต็มแรง จนหน้าหงาย จากนั้นชมพู่กับอธิคมก็จับคู่โต้ตอบกัน ในขณะที่เอมอรกับรำพึงก็เปิดศึกอีกคู่

เวลาต่อมา ชมพู่กับรำพึงสภาพร่างกายมีแต่รอยฟกช้ำ นั่งให้สายใจกับโต้งทายากันไปสะดุ้งกันไปด้วยความเจ็บ แล้วชมพู่ก็ถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้นว่าเป็นอย่างไร ฝ่ายอธิคมก็ขอร้องให้พ่อกับแม่ช่วยเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังเช่นกัน
เมื่อรำพึงเล่าเรื่องความรักในอดีตของเธอให้ฟังแล้วก็บอกกับชมพู่และโต้งให้ช่วยกันคิดว่าเธอจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร ชมพู่รีบใช้สมองอันปราดเปรื่องช่วยคิด และในเช้าวันรุ่งขึ้น ชมพู่กับโต้งก็ช่วยกันเอาต้นหมามุ่ยมาปลูกไว้ที่รั้วบ้านด้านที่ติดกับบ้านอธิคม โดยเอาเถาของต้นพันไปรอบรั้ว จากนั้นชมพู่ก็พารำพึงไปดูหลุมไข่เน่าที่เธอกับโต้งฝังไข่เน่าเอาไว้ หากเอมอรแหยมเข้ามาก็ให้เอาไข่เน่าอัดหน้า รำพึงมองไข่เน่าด้วยความพอใจ

ในขณะที่เอมอรก็สั่งเกษมเด็ดขาดว่าห้ามเข้าใกล้รั้วบ้านรำพึง ห้ามพูด ห้ามคุย ห้ามมอง ห้ามสบตา และห้ามจินตนาการ เวลาเดียวกันนั้น รำพึงเอากรงนกกลีบผกามาแขวนไว้ใกล้ริมรั้ว
"ช่วยเป็นปากเป็นเสียงแทนฉันหน่อยนะ เจ้ากลีบผกา"
นกกลีบผกากระโดดเหย็งๆ ร้องด่าไปเรื่อย
"นังเอมอรปากมอม นังเอมอรอ้วนฉุ เอมอรตุ่มสูบลม ประกาศ ประกาศ คนบ้าอยู่บ้านโน้นเจ้าข้าเอ๊ย คนบ้าอยู่บ้านโน้น"
รำพึงยิ้มพอใจกับเสียงพูดของนกกลีบผกาที่เธอฝึกมาอย่างดี