ชมพู่แก้มแหม่ม ตอนที่ 1

วันต่อมามีการจัดงานงานมอบรางวัลสตรีดีเด่นประจำอำเภอบางแก้มปลั่ง เนื่องในปีแห่งความพอเพียง ซึ่งรำพึงเป็นผู้ได้รับมอบรางวัลนี้ เธอปลื้มใจน้ำตาไหล ก่อนจะขึ้นกล่าวความในใจ
"กว่าจะมาเป็นสตรีดีเด่นในวันนี้ไม่ใช่ง่ายๆ เลยค่ะ ดิฉันตั้งใจทำตัวดีเพื่อให้เป็นแบบอย่างที่ดีแก่เยาวชน และดิฉันมีกำลังใจเต็มเปี่ยมจากหลานสาวสุดที่รักคนเดียวของดิฉัน หลานชมพู่"
รำพึงภาคภูมิใจมากยิ่งกว่าได้รางวัลเสียอีกเมื่อเอ่ยถึงหลานสาว ทำให้ชาวบ้านนึกถึงชมพู่ไปในทางที่ดี
"ถึงชมพู่จะไม่มีพ่อมีแม่ แต่ฉันก็เป็นป้าแท้ๆ เป็นญาติคนเดียวที่เหลืออยู่ ฉันทุ่มเททุกอย่างเพื่อหลาน ดูแลปกป้องชมพู่ไม่ให้ต้องแผ้วพานเรื่องต่อยตีก้าวร้าว ชมพู่ถึงได้ถอดแบบมาจากฉันทุกกระเบียดนิ้ว คำพูดคำจาน่ารักอ่อนหวาน คะ ขา ทุกคำ กิริยามารยาทก็เรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้ หลานชมพู่สมกับเป็นกุลสตรีจริงๆ"
"ได้ข่าวว่าหนูชมพู่เรียนจบมัธยมปลาย สอบได้ที่หนึ่งของจังหวัด" เฮียโบ้ถามขึ้น
"ค่ะ เรื่องฉลาดแกมโกงล่ะก็ เอ๊ย เรื่องความฉลาดล่ะก็เป็นที่หนึ่งเชียวค่ะ มหาวิทยาลัยดังๆ ก็ติดต่อขอเชิญไปเรียน แต่ชมพู่เขาอยากอยู่กับป้า ก็เลยจะเรียนมหาวิทยาลัยเปิด ตอนนี้ก็กำลังอ่านหนังสืออย่างขะมักเขม้นน่ะค่ะ"

ขณะที่รำพึงกำลังกล่าวชื่นชมหลานสาว เวลาเดียวกันนั้น ชมพู่เห็นโต้ง ลูกน้องคนสนิทเข้ามาเรียก ด้วยสภาพสะบักสะบอม
"เฮ้ย ไอ้โต้ง หมาที่ไหนโซ้ยแกจนเละเป็นโจ๊กอย่างนี้วะ"
ชมพู่เลือดขึ้นหน้า ถลกแขนเสื้อขึ้น เสยผม ถูจมูก อย่างเอาเรื่อง
"มันไม่รู้จักชมพู่ เจ้าแม่บางแก้มปลั่งซะแล้ว"
ชมพู่ไม่รอช้า กระชากกระโปรงออก ข้างในเป็นกางเกงขาสั้นสุดกิ๊บเก๋ ชวนโต้งไปแก้แค้นโต้งขี่มอเตอร์ไซค์พ่วงให้ชมพู่นั่งออกไป โดยชมพู่ไม่ลืมหยิบดอกชมพู่ทัดหูไปด้วย

บริเวณริมทุ่ง ชมพู่นั่งยองๆ อยู่หน้ากองไฟ หินสามก้อนเป็นฐานของถังขนาดใหญ่ที่วางเหนือไฟ เธอจะต้มหวานให้สุกในฐานที่มาทำร้ายโต้งลูกน้องสุดที่รัก หวานกลัวตายร้องขอชีวิตแต่ชมพู่ไม่ปราณี จับหวานต้มลงในถัง แต่เธอทำเพียงแต่ต้องการขู่หวานโดยใช้ไฟอ่อนๆ เพียงให้ร้อนเท่านั้น แล้วก็ทิ้งหวานให้ตกใจกลัวอย่างนั้นไป ซึ่งอีกไม่นานไฟก็จะมอดลง

ชมพู่ไปที่บ่อนปลากัด เพื่อเก็บค่าต๋ง แล้วก็แอบมาหลังบ่อน เทปลากัดจากขวดโหลทั้งหมดออกแล้วตีขวดโหลล้มแตกก่อนจะแอบเอาปลากัดไปปล่อยที่คันคลองริมนา ขณะนั้นอธิคมขี่จักรยานผ่านมา เสียงหัวเราะร่าเริงของชมพู่และโต้งดังลั่นทุ่ง ทำให้อธิคมสนใจ หยุดมอง เห็นเด็กสองคนนำปลามาปล่อยก็ถามว่ามีทำอะไรกัน ชมพู่หันหลังตquot;อืม ไอ้หนูสองคนนี่เป็นเด็กดีนี่"
ชมพู่เคืองทันทีที่โดนว่าเป็นเด็ก
"ใครหนู ใครเด็ก หา"

ชมพู่จะหันมาเล่นงาน แต่เพราะมัวแต่โกรธ ใจไปก่อนเท้า ขาขัดกัน ล้มคะมำหน้าทิ่มโคลน พอเงยหน้าขึ้นมาได้ หน้าเลอะโคลน อธิคมหัวเราะร่วน มองชมพู่เห็นแต่หน้าเลอะโคลน ทัดดอกชมพู่ที่หู เขารู้สึกประทับใจในความน่ารักทั้งที่หน้ามอมๆ ชมพู่ฉุนกึกเดินเข้ามาใกล้เพื่อจะมองหน้าให้ชัด แต่อธิคมหันหลังให้ดวงอาทิตย์ ชมพู่มองย้อนแสงตะวัน หน้าอธิคมตกอยู่ในเงามืด
"ไอ้หน้ามืด รู้หรือเปล่าว่าฉันเป็นใคร หา"
ชมพู่เหวี่ยงขี้โคลนใส่อธิคมด้วยความโมโห อธิคมหลบไม่ทันโดนขี้โคลนเต็มหน้า
"เด็กบ้า"

โทรศัพท์ของอธิคมดังขึ้น อธิคมหันหลังให้ชมพู่ รับโทรศัพท์
"ครับท่าน ผมมาดูพื้นที่น่ะครับ เจอเรื่องต้องพัฒนาเยอะแยะโดยเฉพาะเด็กเหลือขอ "
อธิคมวางโทรศัพท์ต้องรีบไปไม่อยากเสียเวลากับเด็กไร้สาระ เขาเตะก้นชมพู่แล้วฉวยดอกชมพู่ที่ทัดหู ขี่จักรยานออกไปอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าไปยังอำเภอบางแก้มปลั่ง โดยมีดอกชมพู่เสียบอยู่ที่อกเสื้อ ฝ่ายชมพู่ได้แต่ยืนตะลึง หน้าแดงทั้งโกรธทั้งอาย
"อะ อะ ไอ้บ้า อย่าให้จับได้นะเว้ย หนอย ฝากไว้ก่อน แค้นนี้ต้องชำระ"
ชมพู่กับโต้งมาที่กระท่อมริมคลอง ชมพู่ปั้นตุ๊กตาดินเหนียวผู้ชายโดนหนามไม้ไผ่ทิ่มรอบตัว ด้วยความโมโห
"ฉันจะแก้แค้นแก ไอ้หน้ามืด แกจะต้องเจ็บ อาย ตายไปเลยยิ่งดี"
ชมพู่หน้าแดง ยิ่งคิดยิ่งแค้น โต้งแอบเห็นลูกพี่หน้าแดง ก็รู้ว่าชมพู่เขินมาก ชมพู่สตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์คิดจะไปตามหาอธิคมเพราะรู้ว่าเขาต้องไม่ใช่คนบางแก้มปลั่ง เพราะเขาไม่รู้จักเธอ

อธิคมยืนอยู่หน้าร้านขายของชำ ป้าเจ้าของร้านเอ็นดูยกน้ำออกมาให้ ชมพู่แอบมองนึกหมั่นไส้ อธิคมหันไปมองด้านหลังรู้ว่าชมพู่กับโต้งตามมา ก็ขี่จักรยานให้ช้าที่สุด ผ่านมาในเส้นทางแคบ ชมพู่กับโต้งตามมา เอาหน้ากากผีใส่แล้วเหวี่ยงกระสอบคลุมตัวอธิคมอย่างพอเหมาะพอเจาะ อธิคมยืนนิ่งให้จับแต่โดยดี จ่าวิ่งเข้ามา ชมพู่รีบลากอธิคมไปทางหนึ่ง โต้งรีบวิ่งไปดักจ่าล่อไปอีกทาง
อธิคมถูกชมพู่หมุนตัวรอบให้เวียนหัว ชมพู่หัวเราะสะใจ คิดว่าอธิคมมึนหมดสภาพได้โอกาสหันหลังควานหาประทัดเตรียมจุด อธิคมเลิกกระสอบออก ยิ้มกริ่มเพราะเขาเตรียมตัวมาโดนแก้แค้น
"มันก็ไม่หมูทุกคนหรอกน้อง"
ชมพู่ได้ยินเสียงตกใจ ละล้าละลัง หยิบไม้หน้าสามกระชับมือ อธิคมเดินเข้ามาด้านหลังชมพู่ ล็อกแขนเพื่อจะจับชมพู่มาดูหน้าให้ได้ ชมพู่เหวี่ยงไม้ไปด้านหลัง อธิคมรับได้ทุกครั้ง ในที่สุดอธิคมรวบตัวชมพู่ได้ ชมพู่พยายามดิ้นทั้งที่อยู่ในอ้อมแขนอธิคม แต่พยายามไม่ให้เห็นหน้า อธิคมแรงเยอะกว่าบิดตัวชมพู่คืนได้ ชมพู่ดึงหน้ากากใส่หน้าได้ทัน แล้วลางตัว อธิคมตัวงอ แต่ก็เกิดลูกฮึด บุกเข้าชาร์จชมพู่ ตีก้นหญิงสาว

"ปล่อยฉันนะไอ้บ้า ปล่อย ฉันไม่ใช่เด็ก"
อธิคมกอดไปตีไปแล้วพลันค่อยรามือเพราะรู้สึกบางอย่างว่าชมพู่ไม่ใช่เด็กแล้ว เขารีบปล่อยทันทีเพราะความเป็นสุภาพบุรุษ ชมพู่ได้จังหวะต่อยอธิคมล้มคว่ำ อธิคมนอนจุก ชมพู่จุดประทัดพวงยาวสองสายโยนใส่อธิคมแล้วรีบเผ่นทันที อธิคมเห็นว่ามีสองสาย รีบเหวี่ยงอีกเส้นใส่ชมพู่
"ไอ้บ้า ฉันจะจ้องล้างจองผลาญแกไปจนตาย คอยดู"
"พี่จะรอนะน้อง"

อธิคมมาที่ว่าการอำเภอในสภาพยับเยิน ในขณะที่ชมพู่ก็นัดพบกับโต้งที่ตลาดในสภาพสะบักสะบอมไม่แพ้กัน โต้งแอบอมยิ้มคิดว่าคราวนี้ลูกพี่ของเขาโดนเข้าบ้าง
"ยิ้มอะไรไอ้โต้ง ห้ามยิ้ม ห้ามถาม ห้ามสงสัย ข้านี่แหละ เจ้าแม่ชมพู่ สวย เริ่ด เชิด หยิ่ง นักเลงแห่งบางแก้มปลั่งที่ยังไม่มีใครลบเหลี่ยมได้"
ชมพู่กับโต้งรับงานเชิดสิงโตไว้ที่วัด ขณะเชิดสิงโตไปรับซองเงินก็รู้สึกคุ้นหน้าเจ้าภาพ พอเชิดไปใกล้ๆ รำพึงซึ่งเป็นเจ้าภาพมองผ่านปากสิงโตก็รู้สึกคุ้นหน้า พอชมพู่กับโต้งเชิดสิงโตเข้ามาใกล้ๆ รำพึงกับสายใจแม่ของโต้งก็จำได้
"ไอ้ชมพู่"
เท่านั้นเองทุกคนในงานต่างก็รู้ว่า ชมพู่ หลานสาวกุลสตรีของคุณนายรำพึงที่แท้ก็คือไอ้พู่ ตัวแสบนั่นเอง

เมื่อกลับมาบ้าน รำพึงกับสายใจเอาไม้ไล่ตีชมพู่กับโต้งเป็นการใหญ่ แต่ชมพู่รอบจัดแกล้งทำเป็นสลบ รำพึงตกใจรีบเข้ามาดูหลานสาว จับตัวดูเห็นว่าตัวร้อนมาก ก็เป็นห่วงเพราะใจจริงแล้วรักหลานสาวมาก สายใจก็ตกใจเลิกตีโต้งหันมาช่วยรำพึงปฐมพยาบาลชมพู่ โดยไม่มีใครรู้ว่าชมพู่แอบซ่อนกระเป๋าน้ำร้อนไว้ใต้เสื้อ
รำพึงไปหยิบผ้าชุบน้ำจะมาเช็ดตัวให้ชมพู่ ระหว่างนั้นชมพู่รีบเอาไดร์เป่าผมเป่าความร้อนใส่ตัวเองให้ทั่วตัว ให้ดูเหมือนมีไข้ พอเช็ดตัวเสร็จรำพึงก็บอกว่าจะนอนเฝ้าไข้ชมพู่อยู่ใกล้ ๆ ทำให้ชมพู่อึดอัดขัดใจ พยายามคิดหาทางหนี