ตอนที่ 3:
"เออ ขอบคุณ" ฉันพูดโดยไม่มองหน้า
"พี่น้ำข้าว ช่วยอันด้วย ยัยนี่มันตบอันกะเพื่อนอ่ะ " กระเเหนะกระแหนเชียวนะ แต่มันบอกว่าน้ำข้าวหรอ
"พี่" ฉันเรียกพี่ข้าวแบบอุทานอ่ะ
"ชา " ทุกคนกำลังงงหมด
"นี่มันไรกันค่ะ พี่น้ำข้าวขา"
"นี่ยัยอันเธอตบชาหรอห๊ะ " โหพี่ฉันดุก็เป็นแหะ
"เออ คือว่า ......"พูดไม่ออกเลยสิ
"แล้วนายไปยุ่งเรื่องน้องเค้าทำไมว่ะไอ้ข้าว "ธารโผล่หน้ามาถามแบบหงุดหงิดอ่ะ คือแบบว่าหิวไง
"อ่าวเธอ" กำลังงว่าไม่นึกว่าคนที่ตบจะเป็นชา
"นายหน้าปลาจรวด"
"ข้าวไปกินข้าวกัน กูหิวแล้ว " ธารเดินออกไป ตามด้วยนายรักษ์ แต่พี่ก็อยู่ที่เดิมแล้วยังจับมือฉันด้วย
"จะไปไหมว่ะ" ตาธารนี่อารมณ์ร้อนจังเลย
"ยัง พวกแกไปกันก่อนเหอะ"
"ทำไม เออนั่นแกจับมือน้องเค้าทำไมว่ะ " รักษ์ถามขึ้นเมื่อเห็นพี่ข้าวจับมือฉันแบบว่าแรงมาก ส่วยยัยเชกะเฟรมและอีนัง...2ตัวพวกคนอื่นพาไปห้องพยาบาลแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแค่ ฉัน ยัยอัน พี่ข้าว พี่รักษ์ นายหน้าปลาจรวด
"ทำไมจะจับไม่ได้"พี่ข้าวตอบ พวกนั้นงงล่ะสิ ว่าฉันกะพี่ข้าวเป็นไรกัน
"พี่น้ำข้าวเป็นอารัยกะนังหน้าด้านนี้หรอค่ะ" ดูมันว่าฉัน คอยดูเถอะเสร็จแน่
"เออ แกเป็นไรว่ะ "ธารถาม
"จะเป็นอารัยกันไม่ต้องสน ต่อไปนี้ห้ามใครมายุ่งกับชานะ ถ้าไม่เชื่อเตรียมตัวตายๆได้เลย" โห พี่พี่เท่ห์มากอ่ะ
"จำเอาไว้ใส่กะโหลกเธอนะอัน พี่จะไม่ชอบเธอ เมื่อก่อนพี่ไม่ใส่ใจว่าเธอจะทำไง แต่ในเมื่อเธอทำคนที่พี่รักที่สุดก็อย่าหวังว่าพี่จะให้อภัย ไปไกลๆเลย ไปให้พ้นพี่เลยนะ" พี่ฉันเริ่มควบคุมสติไม่ได้แล้ว ก็เคยบอกแล้วไงว่าพี่หวงฉันที่สุดนะ
"เธอเป็นอารัยกับข้าวมันอ่ะ" นายหน้าปลาจรวดมันถามฉัน
"หุหุ คิดเอาเองดิ"
"น้องเป็นใคร เป็นไรกะข้าวมันหรอ พี่ไม่เคยเห็นมันโกรธขนาดนี้เลย มันคงรักน้องมากแน่ๆ " ใช่สิ บ้าป่าวว่ะ พี่ก็ต้องรักน้องดิ
"นี่พวกแกออกไปห่างๆ น้องกูก่อนที่พวกแกจะตายด้วย "เอาแล้วไง โรคหวงฉัน
"เมื่อกี้แกบอกว่ายัยนี่เป็น น้อง "พวกพี่ธารและพี่รักษ์พูดแล้วทำท่างงชี้มาที่ฉัน
"เออ นี่น้องข้าชื่อน้ำชา ส่วนนี่เพื่อนพี่ ชื่อธารกะ รักษ์"
"อืมหวัดดี "
"เออ เธอคือน้องไอ้ข้าวมันหรอ " นายธารถามแบลุกลี้ลุกลนมาก
"พี่วันนี้นายเนี้ยเค้า อุ๊บ" โธ่จะฟ้องพี่มาปิดปากทำไม ไอ้บ้าธาร
"อะไรชา เฮ้ยไอ้ธาร มึงปล่อยน้องกูนะ ถ้าไม่อยากตาย"
"พี่นายนี้ วันนี้ตอนพี่ไม่อยู่ ฉันมาเองอ่ะ วิ่งมา ตาเนี้ยมันขับรถเฉี่ยวฉันอ่ะ พอทะเลาะกันมันก็..มันก็ฉวยโอกาสหอมแก้มชาอ่ะ" นั่นไง พี่ฉันตาเป็นไฟเลย
"จิงมั้ยว่ะไอ้ธาร" รักษ์ถามธารอย่างเปงห่วง เพราะคิดว่าตอนนี้น้ำข้านากลัวมากมาก
"จิงว่ะ" ธารตอบเสียงเบามาก แต่น้ำข้าวก็ดันได้ยิน
"ไอ้ธาร พลั้ก" โดน พี่ต่อยมันไปที1 ทีเดียวเองอ่ะ เสียดาย
"ข้าต่อยแกทีเดียวเพราะแกหอมแก้มน้องข้า แต่แกเป็นเพื่อนข้า ฉะนั้นข้ารู้ว่าแกไม่ยุ่งกะผู้หญิง แกมายุ่งกะน้องข้าแสดงว่าไอ้ชามันพิเศษสำหรับแกใช่มั้ย" พี่อย่าถามแบบนี้ดิ อายแย่
"เออ ข้าว่าข้าชอบน้องแก ขอจีบได้ป่ะ "ขอจีบหน้าด้านๆอย่างนี้อย่าหวังว่าพี่จะให้เลย
เออ แต่ถ้ามึงทำน้องกูร้องไห้ กูข้ามึงแน่ไอ้ธารน้ำ" เพล้ง พี่ทำงี้ได้ไงทุกทีหวงฉันนิ พี่ไม่รักฉันแล้วแน่เลย
"ฮือ ฮือ ฮือ ......"ฉันน้อยใจจนร้องไห้ออกมาเลย
"เฮ้ยเธอเป็นไร โกรธชั้นหรอ" นายเนี้ยฉันไม่ได้โกรธแต่โกรธพี่
"กูว่าน้องน้ำชาเค้าโกรธไอ้ข้าวว่ะ" พี่รักษ์บอก ถูกต้องนะคร๊าบบบบ
"โกรธกู ชาโกรธรัยพี่อ่ะ"พี่ข้าวไม่น่าโง่ถามเลย
"ก็พี่ อึก พี่ .. ทุกที ..จะ ..หวงชา ....อึก มะใช่หรอ... แล้วทำไม ...ถึงอยาก...ให้ อึก ชาไปคบกับ นาย..หน้า..ปลา..จรวดล่ะ ไม่รัก..ชาแล้ว...รึไง"
"ป่าวนะชา ชาเป็นน้องที่พี่รักที่สุดอยู่แล้ว พี่แค่เชื่อใจธารมันเท่านั้น พี่รู้มันพูดคำไหนคำนั้น มันน่ากลัว
กว่าพี่เวลาโกรธเสียอีก แต่มันก็ปกป้องชาได้นะ" พี่ข้าวบอก ค่อยโล่งอกหน่อย
"จิงนะ" ฉันหยุดร้องไห้แล้วถาม
"อืม"พี่รับคำ
"งั้นดีกัน" ฉันยื่นนิ้วก้อยออกไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยพี่ข้าว
"ฮ่ะ ฮ่า ฮ่า..ฮ่ะ ฮ่ะ" นายธารกะพี่รักษ์ หัวเราะในความเป็นเด็กต๊องของฉันกะพี่อ่ะ
"ป่ะกลับบ้านกัน" พี่ชวนฉัน เอ๋แต่ไรหายไปว่ะ อ๋อเชกะเฟรม
"พี่ไปห้องพยาบาลกัน ไปรับเชกะเฟรมอ่ะ"แล้วพวกเราทั้งหมดก็ไปห้องพยาบาลกัน เชกะเฟรมค่อยยังชั่วแล้ว
น้องเชเป็นอะไรชา เจ็บมากมั้ย สงสัยพี่ข้าวต้องชอบเชแน่เลย ดูดิเป็นห่วงจนออกนอกหน้าแบบนั้น
"พี่ข้าวชอบเชใช่ป่ะ"ฉันกระซิบถาม เพราะถ้าเป็นเช ฉันให้ 100% เลยอ่ะ ผ่านฉลุย
"ป่าวซะหน่อยนะ" เขินด้วยพี่เรา
"งั้นพี่ไปส่งเชล่ะกันนะ เดี่ยวชากลับเองได้"
"อืม ก็ได้ระวังตัวล่ะ รักษ์แกไปส่งน้องเฟรมทีดิ"พี่ข้าววานพี่รักษ์ไปส่งยัยเฟรม แสดงว่า อย่าบอกนะจะให้ชากลับกะอีตาธาร ไม่อ้าวดีกว่า รีบไปดีกว่า
"งั้นชาไปก่อนนะ"ฉันรีบวิ่งออกจากตรงนั้นทันที
"ชา เดี่ยวก่อน น้อง น้ำ ชา หยุด เดี่ยว นี้ " เสียงตาธารนิ ทำไมต้องตะโกนด้วยเลยมะกล้าวิ่งต่อเลยขาขยับไม่ได้เลยอ่ะ
"กึก" เสียงหยุดเพราะตกใจเสียงนายหน้าปลาจรวดอ่ะ
