ก่อนจะรู้จักเธอ

ฉันเปรียบเสมือน 'ต้นไม้'ในป่าใหญ่

ซึ่ง'ป่าใหญ่'นั้น ก็คือ

'พ่อ แม่ เพื่อน ทุกๆคนที่รักฉัน'อย่างบริสุทธิ์ใจ

ฉันเดินทางจากป่าใหญ่

ตามเธอมาจนกระทั่งถึง โอเอซิส

'โอเอซิส'ซึ่งเปรียบเสมือน'ความรักของเธอ'

ดินแดนแห่งนี้ สวยงามราวสรวงสวรรค์

สิ่งเดียวที่ฉันคิด คือ

จะอยู่ที่โอเอซิสแห่งนี้ไปจนวันตาย...

อนิจจา...

กว่าที่ฉันจะมองเห็นสิ่งต่าง-ต่างเบื้องนอกโอเอซิส

ว่าแท้ที่จริงคือ

'ทะเลทรายอันแห้งแล้งสุดเส้นขอบฟ้า'

โอเอซิสที่เคย'ห่อหุ้มหล่อเลี้ยง ต้นไม่หลงป่า'

ค่อยๆเหือดแห้งเหมือนเป็นดัง'ภาพมายา'

'ทอดทิ้ง'ต้นไม้หลงป่า

ผจญทะเลทรายอันแห้งแล้งเดียวดาย...

ความรักของเธอเป็นเช่นนี้เอง

เหมือน'โอเอซิสชั่วคราวในท้องทะเลทราย'

'หมดรัก'แล้วฉันก็เหมือน'สิ่งที่ไร้ความหมาย'

ไม่ได้ลงมือ'ฆ่า'

แต่ฉันก็กำลังจะ'ตายลงอย่างช้า-ช้า'

ถ้าวันนี้ฉันไม่มี'ป่าใหญ่'

ฉันคง'ไม่มีลมหายใจ'มาเขียนข้อความเหล่านี้

'ความรัก'ทั้งหมดที่ฉันมี

กลายเป็น'ความเจ็บปวด'เท่าตัวทวีคูณ

ถ้า'ความทุกข์ทรมาน'เหล่านี้คือ'ชะตา'

ถ้าหากว่าคือ'บาปกรรม'ที่เคยทำเธอเอาไว้

ขอให้เรา'สิ้นสุดชาตินี้' ไม่ว่า 'บุญ กรรม'ใดใด

เกิดชาติหน้าชาติไหน 'ขอเราสอง'

อย่าได้พานพบกันอีกเลย...