อดีตของโจ้

"โจ้" สุนัขที่เหลือแค่เพียง3 ขา ตาพิการข้างซ้าย มันเป็นหมาไทยพันธ์หลังอาน ลัษณะสีดำแซมน้ำตาล ซึ่งปัจจุบันมันก็อาศัยอยู่กับตายายคู่หนึ่งที่บ้านหลังเล็กๆ แลดูซอมซ่อ แม้อดีต...มันจะเคยเป็นหมาที่ได้อยู่สุขสบายในบ้านหลังโต ครอบครัวของมันใหญ่มาก พวกเขาดูแลและเล่นกับมันเสมอ แต่..พอไม่นานมันก็ถูกรถชน ต้องสูญเสียขาข้างหนึ่ง ชีวิตโจ้กลับเปลี่ยนไป จากครอบครัวที่อบอุ่นกลายเป็นครอบครัวที่ใจร้าย ทุกคนรังเกียจมันและสุดท้ายพวกเขาก็นำมันไปปล่อยทิ้งที่วัด โถ อนิจจา! มันรอคอย คอยแล้ว คอยเล่า เฝ้ารอวันเวลาที่เจ้าของจะมารับตัวมันกลับไป แต่เขาก็ไม่มีวี่แววกลับมา มันอาศัยอยู่ร่วมกินกับหมาวัดตัวอื่นๆ ต้องแย่งข้าวปลาอาหารกัน บางทีก็กัดกันเกือบตาย บ้างก็เป็นขี้เรื้อนเนื้อตัวเหวอะหวะ "ทำไมหนอ พวกเขาช่างใจร้ายจัง แค่เราโดนรถชนขาพิกากียจที่จะดูแลเรา ต่างกับตอนที่เรายังเล็ก พวกเขาช่างแสนจะเอ็นดู" คำรำพึงรำพันในใจของโจ้ มันแสนจะเจ็บปวดใจเหลือเกิน มาวันหนึ่ง..มันได้สังเกตเห็นเด็กวัดกลุ่มหนึ่งถือก้อนหินอันโตๆ แล้ววิ่งมาที่มัน โจ้คิดว่าพวกเด็กพวกนี้ต้องมาทำร้ายมันแน่นอน มันรีบวิ่งสุดชีวิต แต่ก็ไม่พ้นก้อนหินก้อนโต 4-5 ลูก เขวี้ยงเข้ามาที่มันอย่างรุนแรง "โถ..เด็กน้อยฉันเจ็บจะตายอยู่แล้ว โปรด..อย่าทำร้ายฉันเลย" และไม่ทันระวังก้อนหินก้อนหนึ่งก็ถูกเขวี้ยงเข้าลูกตาซ้ายของมัน เอ๊งๆๆ...! พวกเด็กๆต่างก็หัวเราะชอบใจเป็นหนักหนา ขณะที่หลวงพ่อได้เดินเข้ามาเห็นพอดี จึงทำโทษพวกเด็กวัดและท่านก็ว่าสั่งสอนตักเตือน "โจ้"หมาผู้น่าสงสาร ตาซ้ายของมันบอดสนิทน้ำตาหยดใสได้หยดลงมาหนึ่งแหมะ โดยไม่มีใครเลยที่จะได้สังเกตเห็น ต่อมา...3 วันถัดไป ได้มีตากับยาย 2 สามีภรรคู่หนึ่งเดินทางมาทำบุญที่วัด และได้เห็นเจ้าโจ้ช่างน่าสงสารและน่าเอ็นดู พวกเขาจึงขอพลวงพ่อที่จะรับเลี้ยงสุนัขตัวนี้ หลวงพ่อบอกว่าเจ้าของเก่าได้ตั้งชื่อมันว่า 'เจ้าโจ้' ตากับยายเรียกชื่อเจ้าโจ้ มันก็กระดิกหางต้อนรับกับครอบครัวใหม่มันทันที แม้เวลาจะผ่านไป 7 ปีแล้ว มันอาศัยอยู่กับตายายเพียงแค่ 2 ปี แต่มันกลับผูกพันกับครอบครัวใหม่ ครอบครัวเล็กๆ นี้เหลือเกิน พวกเขาทั้งรักและเอ็นดูมัน และทุกๆ วัน โจ้ก็จะคอยเฝ้าบ้าน คอยคาบคอยหิ้วของให้ตากับยาย และความสุขอีกอย่างของมันก็คือ การที่ได้คลอเคลียแสดงความรักกับผู้ที่เป็นเจ้าของ ของมันนั่นเอง.