บ้านไร่ไม่ไร้รัก

"ก่อนกลับบ้านเราจะแวะซื้อของที่ตลาดก่อน เธอกลับกันไปก่อนก็ได้ ไม่ต้องรอเราหรอก" กชกรพูดกับนิด และหน่อย เพื่อนร่วมงานของเธอ

"เอางั้นหรอ ก็ได้ งั้นเราสองคนไปก่อนนะ กลับบ้านดี ๆ หล่ะ กร บ๊าย บาย" นิด และหน่อยพูด

"บายจ๊ะ" กชกรพูดพร้อมหันหลัง และเดินแยกจากกลุ่มเพื่อน เมื่อเดินมาถึงตลาดใกล้บ้าน อยู่ ๆ มีชายชุดดำประมาณ 4-5 กรูกันเข้ามาจับกชกร เธอพยายามดิ้น และขอความช่วยเหลือกับคนตลาด แม่ค้า พ่อค้าแถวตลาดจำเธอได้จึงช่วยกันหาเครื่องไม้เครื่องมือที่อยู่แถว ๆ นั้น มาช่วยกันตีชายชุดดำให้ออกห่างจากตัวเธอ กชกรสามารถออกจากมือชายชุดดำคนหนึ่งได้และรีบวิ่งให้เร็วที่สุด จนเจอรถคันหนึ่งที่คนขับกำลังจะถอยรถอย่างช้า เพื่อไม่ให้ชนโดนคนที่ผ่านไปมา กชกรตัดสินใจเปิดประตูด้านหลังและขึ้นรถไปอย่างรวดเร็ว

"นี่คุณเป็นใคร ขึ้นมาในรถผมทำไมเนี่ย" ชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับเธอถามกชกรอย่างประหลาดใจ

"ขอร้องนะ คุณรีบออกรถก่อน เดี๋ยวฉันจะอธิบายให้ฟัง" กชกรหน้าตาตื่นอยู่เบาะหลังพูดอย่างร้อนรน แล้วชายหนุ่มก็ออกรถทันที ขับออกจากตลาดมาได้ซักพัก ชายหนุ่มมองกชกรอย่างสงสัยแล้วถามขึ้นว่า "คุณขโมยของในตลาดมาหรือเปล่าเนี่ย" ... ไม่มีคำตอบจากหญิงสาวที่อยู่เบาะหลังรถเขา "นี่ คุณ ได้ยินผมหรือเปล่า" ... มีแต่เสียงร้องไห้ที่ออกมาจากหญิงสาวผู้นั้น เขาคิดในใจว่า "อะไรกันยัยนี่ ขึ้นรถเรามาร้องไห้หรือไงกันนะ"

"คุณกำลังขับรถไปไหนหรือค่ะ" กชกรถามเสียงสะอึกสะอื้น

"ตกลงคุณเป็นขโมยหรือเปล่า" ชายหนุ่มถาม

"เปล่าค่ะ มีคนจ้องทำร้ายฉัน ฉันแค่จะหนีไม่ให้เขาจับได้" กรกชพูดไปเช็ดหน้าไป

"ทำไมคุณต้องหนีหล่ะ เฮะ ช่างเถอะ คุณจะให้ผมไปส่งที่ไหนหล่ะ ผมไปส่งให้ ไหน ๆ ก็ขึ้นรถผมมาแล้วนี่"

"คุณกำลังจะไปไหนหล่ะ"

"ผม ... เออ ผมจะไปไหนก็เรื่องของผมสิ คุณหล่ะจะไปไหน ผมจะไปส่ง"

"ฉันจะไปกับคุณด้วยได้ปะ"

"วะ นี่แม่คุณอะไรกันเนี่ย จะเอาไงห๊า ผมต้องรีบกลับนะ"

"ก็ฉันขอไปกับคุณด้วยไง นะ นะ" กชกรพูดไปยกมือไหว้ไป "ไหน ๆ คุณก็ช่วยชีวิตฉันแล้ว ฉันขอตอบแทนคุณด้วยการเป็นคนรับใช้ของคุณ นะ"

"คนรับใช้ บ้าหรือเปล่าคุ๊ณ" ชายหนุ่มพูดกึ่งขำ ๆ "ผมไปช่วยชีวิตคุณตอนไหนไม่ทราบครับ"