ณ เมือง อูด้ง มีเจ้าเมืองรูปงามนามหนึ่งว่า ซัง ฮี ซึงและมีมเหสีนามว่า คู รันเจ้าชายซัง ฮี ซึง เป็นเจ้าชายที่มีรูปงดงาม เป็นพระราชาที่ดี แต่ว่า มเหสี คู รัน นั้น กลับตรงกันข้ามกับพระราชา ทั้งเจ้าโมโห เอาแต่ใจ และที่สำคัญ ชอบหลงในรูปโฉมตนเอง จนวันหนึ่ง พระนาง คู รัน ได้จัดงานเฉลิมฉลองเมืองขึ้น และได้ส่งสารเชิญ เจ้าเมืองทั่วทุกแห่งให้มาร่วมงาน ในครั้งนี้ พระมเหสี คู รัน รู้สึกตื่นเต้นมากที่จะได้ออกงานในครั้งนี้ จึงบอกให้นางสนมและคนสนิท ให้เตรียมงานให้ยิ่งให้สมกับพระเกียติของพระราชา แต่พระราชาไม่ทรงเห็นด้วยเนื่องจาก พระองค์เป็นคนที่เรียบง่ายไม่ต้องการความหรูหรา แต่ก็ไม่สามารถขัดความต้องการของพระนาง คู รัน ได้ เมื่อวันงานมาถึง เจ้าเมืองน้อยใหญ่ได้มารวมตัวกัน ในงานนั้น ได้มีเจ้าหญิ อัง รี ดา สหายเก่าของเจ้าชาย ซัง ฮี ซึง ทั้งสองคนคุยกันอย่างสนุกสนานทำให้เป็นที่ไม่พอใจกับพระนาง คู รัน เป็นอย่างยิ่ง เมื่อถึงเวลาที่เจ้าชาย ซัง ฮี ซึง ออกมากล่าวต้อนรับแขกผู้มางาน เจ้าชายรูปงาม ออกมาเคียงคู่กับพระนางผู้เลอโฉม เสียงปรบมือก้องทั่วท้องพระโรง เจ้าชายกล่าวต้อนรับผู้มาเยือนด้วยไมตรีจิต เจ้าหญิง อัง รี ดา ได้มอบภาพวาดสวนดอกไม้ให้เป็นของขวัญ เป็นที่ชื่นชอบของเจ้าชายเป็นอย่างยิ่ง เจ้าชายจึงเชิญให้เจ้าหญิงอัง รี ดา อยู่ต่อที่เมืองของเจ้าชาย เจ้าหญิงอัง รี ดา จึงตอบรับ เพราะเห็นว่าเป็นสหายเก่ากันมาก่อน แต่พระนาง คู รัน กลับไม่คิดเช่นนั้น แต่กลับคิดว่า เจ้าหญิงอัง รี ดา จะมาแย่ง สามีตัวเอง จึงวางแผนกับนางในคนสนิทนางหนึ่งเพื่อทำให้พระเกียตริของเจ้าหญิง อัง รี ดาเสื่อมเสีย โดยการใส่ร้ายองค์หญิง อัง รี ดา ว่า ลักลอบได้กับเจ้าชาย ซัง ฮี ซุก แต่ว่า แผนการของพระนางไม่ได้ผล ไม่มีผู้ใดเชื่อคำพูดของพระนาง เนื่องจากพระนางเองชอบแต่งเรื่องขึ้นมาอย่างเพ้อเจ้อ เจ้าชายรู้สึกไม่พอพระทัยจึงบอกเลิกพระนางคูรัน พระนางเสียพระทัยอย่างยิ่งจนคลุ้มคลั้งเหมือนคนบ้าอย่างไร้สติ บรรดานางในที่คอยให้ความช่วยเหลือพระนางก็ต่างหนีหายเพราเกรงว่าจะโดนลงโทษ เจ้าชายจึงขับไล่พระนาง คู รัน ให้กลายมาเป็นข้ารับใช้ใต้ฝ่าเท้าของเจ้าหญิงอัง รี ดา

เรื่องราวจะเป็นอย่างไร โปรดติดตามตอนต่อไป