ความพอใจของจ้อย

ทุกๆเช้าเวลาตื่นหวังว่าวันนี้คงสดใสกว่าเมื่อวานเป็นแน่แท้ ความบริสุทธิ์ของอากาศ และแสงแดดที่สว่างสดใสส่องประกายเพื่อปลุกให้ทุกชีวิตได้ตื่นจากวังวนแห้งห้วงความฝันในยามราตรีที่สงบลง...อาการตื่นงัวเงียหัวฟู พร้อมอาการมึนๆงง ของเด็กชายอายุราวสักสิบปีที่นอนอยู่บริเวณบนเวทีการแสดง พร้อมกับกองเครื่องดนตรี และอุปกรณ์การแสดงที่คลุมไว้ด้วยผ้าสีทึบ..จ้อย..จ้อย..เสียงหัวหน้างานเรียกหาในขณะที่จ้อยยังงงกับอาการง่วงแสนง่วงอยู่เช่นเคย "ครับๆ..ผมตื่นแล้วครับว่าอย่างไรครับลูกพี่" จ้อยรีบตอบหัวหน้างานทันทีที่ได้ยินเสียงเรียก "มานี่หน่อยว่ะ ข้าอยากให้แกช่วยงานด้านนี้หน่อย"
จ้อยรีบกระตือรืกกองนอนของเขาที่บนเวทีแล้วกระโจนลงไปเพื่อไปหาหัวหน้างาน และรับคำสั่งจากหัวหน้างานและเริ่มงานในเช้าของวันใหม่นี้
วันนี้หัวหน้างานพาจ้อยและลูกน้องอีกสามสี่คนขนลังเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ประเภทฟองฟู่เวลาเท ไปไว้อีกด้านของเวทีและเป็นที่เก็บของก็ว่าได้ จ้อยช่วยงานอย่างเต็มที่พร้อมงานสมบุกสมบันมานานแล้ว...กับการได้ออกมาเผชิญโลกกว้างอย่างที่จ้อยไม่เคยเจอมาก่อน..วันนี้จอยยังคิดอยู่เสมอว่าถ้าย้อนเวลากลับได้คงต้องอยู่กับครอบครัวที่ต่างจังหวัด อยู่กับท้องทุ่งทีมีแต่ทุ่งข้าวและไร่มันสำปะหลัง ของท้องถิ่นบ้านเกิด..แต่วันนี้จ้อยมิอาจย้อนวันและเวลาดังกล่าวได้อีกแล้ว..ดวงตาอันเหม่อลอย แต่มีความหวังลึกๆ ของจ้อยยังประกาย พร้อมมองออกไปข้างหน้าอยู่เสมอ เอานนึงคงเป็นของเราคิดไว้อย่างนี้คงทำให้เรามีกำลังใจขึ้น จ้อยได้แต่คิด เอาเถอะน่าจ้อยเอ็งก็ขยันอย่างงี้หัวหน้าคงเพิ่มค่าแรงให้หรอก ..นี่เป็นคำปลอบใจของโข่ง เด็กตัวสูงโยงกว่าราว สิบถึงสิบห้าเซนติเมตร พร้อมหัวเกรียนๆ ฟันเหยิน เพื่อนร่วมงานและเพื่อนสนิทของจ้อยหนึ่งในสี่ห้าคน