เวลาแสนสั้นในวันนี้

คงเป็นเรี่องราวเกี่ยวกับฉัน ที่วันวานคงไม่อาจกลับคืนได้มาเหมือนเก่า เมื่อเรื่องราวที่รับรู้ในวันนี้มันทำให้ฉันช็อค นิ่งงัน เมื่ผลตรวจสุขภาพของฉันมีผลเลือดเป็นบวก วินาทีแรกที่รับบรู้คืออาการของคนนิ่งงัน ไม่มีนำตาสักหยดให้ไหลริน งงงัน ในวัยขนาดนี้นะ ฉันยังไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างเต็มที่เลย ฉันต้องเริ่มกับชีวิตใหม่แล้วเหรอ สมองไมมีอาการรับรู้เมื่อพยาบาลถามว่า แล้วจะทำอย่างไรต่อไป ใช่แล้วฉันจะทำอย่างไรต่อไปละ ฉันยังได้เตรียมใจกับผลการตรวจสุขภาพ กับผลของคำถามนี้ มีแต่คำถาม ทำไมถึงเป็นฉัน

รู้ตัวอีกทีก็ได้แต่วิ่งหนีออกจากที่นั่น ชีวิตฉันหมดแล้ว มันเป็นวันที่โหดร้ายจัง เป็นวันที่ฉันต้องรับรู้ก่อนวันปีใหม่ไม่กีดคำถามนี้นมนาน คิดไม่ออกว่า เราติดมาอย่างไร ได้ไง ทำไมเวลาวันนี้ช่างยาวนานจัง ฉันสับสน งงัน แล้วฉันจะทำอย่างไร กับชีวิตนี้ดี หมดแล้วกับการจะเริ่มต้นใหม่ที่ฉันวางแผนหลายๆอย่างไว้ ตอนนี้คิดอย่างเดียว ฉันจะอยู่อย่างไร และ จะอยู่ได้อีกกี่ปี

วันเวลาในแต่ละวันช่างเดินช้าจัง ฉันจะผ่านวันนี้ไปได้อย่างไร ฉันจะบอกใครๆว่ายังไง แล้วเธอละ จะทำยังไง ฉันจะบอกเธอได้อย่างไร ในเมื่อฉันยังรับสิ่งที่ตัวเองเป็นไม่ได้ ไม่เคยคาดคิดว่าฉันจะมีวันนี้

วันนี้เข้าวันที่ 15 ฉันก็ยังทำใม่ได้เลย พยายามเข้าใจตัวเอง พยายามรักตัวเอง แต่บางครั้งก็อ่อนแอ จนไม่อยากทำอะไร ยังตั้งคำถามกับตัวเองซ้ำๆ ทำไมเป็นฉัน ขนาดฉันใช้ชีวิตธรรมดากาศเสี่ยงได้ ทั้งที่ฉันก็คิดว่าตัวเองอยู่ห่างไกลกับคำว่า ผู้ติดเชื้อ มาก

เสียดายกับโอกาศหลายๆอย่างที่กำลังเข้ามา ฉันจะทำอย่างไร ความรู้ที่มีมาไม่อาจใช้ได้ในเวลาที่อารมณ์เป็นใหญ่อย่างนี้เลย การศึกษาสูงบางครั้งมันก็ทำให้ฉันมีความเชื่อมั่นเกินไป บางที่ภาพที่มองเธอมันอาจเป็นภาพลวงตา ที่วันนั้นฉันมองไม่เห็น จนมาถึงวันนี้ก็ได้แค่งงงัน

อยากให้มันเป็นฝันร้าย ที่ยามตื่นฝันนั้นก็หายไป ไม่ต้องตามหลอกหลอนฉันทุกวินาทีเหมือนตอนนี้