เมื่อฤดูเหงาเข้ามาเยือน..

เพราะว่าความเจ็บช้ำครั้งก่อนๆคอยตอกย้ำให้ฉันระมัดระวังในความรักให้มากขึ้น ไม่ว่าจะมีใครผ่านเข้ามาทักทายให้หัวใจชุ่มชื่นแต่สุดท้ายฉันก็ไม่ยอมรับใครให้ผ่านเข้าประตูหัวใจมาได้ซักที แล้วเมื่อวันที่เธอเดินเข้ามาฉันบอกกับตัวเองว่าไม่ใช่ไม่มีทาง สุดท้ายเธอก็เป็นคนที่ผ่านประตูที่ปิดตายเข้ามาได้ เวลาแห่งความไว้ใจและความสุขจึงเริ่มต้น ฉันได้แต่หวังว่าเธอคือคนที่ใช่ แต่ยังหวั่นใจว่าจะจริงไหม นี่ฉันผิดหรือเปล่าที่หวาดระแวงและคิดไปไกล แต่ทุกคำพูดที่สร้างความหวังและกำลังใจทำให้ฉันตั้งความหวังขึ้นมาอีกครั้งจนได้ หรืออาจจะเป็นเพราะความกลัว มันจึงทำให้ฉันไม่มั่นใจอยู่ตลอดเวลา ฉันยังสงสัยว่าจริงๆแล้ว เธอหรือฉันกันแน่ที่ไม่แน่ใจ จนมันทำให้ฉันกลัวเธอจะไม่รัก และแล้ววันที่ฉันกลัวมันก็มาเยือนจนได้ ฉันไม่รู้ว่าจริงๆแล้วมันเป็นความผิดของใคร แต่ก็ได้แต่โทษตัวเองว่าถ้าฉันไม่ทำอย่างนั้นเธอคงไม่เดินจากฉันไป แต่บางครั้งฉันก็คิดว่าฉันคงทำถูกแล้วเพราะถ้าเธอจริงใจเธอจะไม่ยอมจากฉันไปอย่างนี้ ฤดูนี้เป็นฤดูแห่งเทศกาล เมื่อวันนั้นที่เธอเดินเข้ามาฉันก็ได้แต่ดีใจว่าฤดูที่จะมาถึงนี้ฉันจะไม่เหงาอีกต่อไป แต่เพราะอะไร เพราะฉันหรือเธอกันแน่ เพราะเธอไม่จริงใจ หรือว่าเธอมีใคร หรือเพราะฉันมันคิดมากเกินไป คาดหวังกับเธอมากไป หรือเพราะว่าฉันหวาดระแวงและเป็นคนทำร้ายจิตใจของเธอด้วยคำบางคำจนเธอไม่อาจทนรักฉันอีกต่อไปได้ ในที่สุดฤดูที่จะผ่านเข้ามาฉันก็ไม่มีเธออีกต่อไป ฉันไม่รู้ว่าเธอเสียใจเหมือนฉันไหม ฉันไม่กล้าไปตัดสินใจคิดแทนเธอได้อีกแล้ว ฉันคิดแต่ว่าฉันคงผิดที่คิดแทนเธอไปหมดทุกอย่าง ไม่รู้สินะ พอถึงวันนี้มันอาจจะแก้ไขอะไรไม่ได้เพราะว่าเธอไม่อยากกลับมา และฉันก้อไม่สามารถฉุดรั้งเธอไว้ได้ ถ้าจำไม่ผิดเธอเคยบอกว่าจะไม่ทิ้งฉันไปไหน แต่สุดท้ายมันก็เกิดขึ้นจนได้ ทั้งทีจริงฉันคิดแต่ว่าฉันควรจะเป็นคนไปก่อนที่เธอจะไปจากฉันเสียอีก ไม่เป็นไรคนดี...ฉันบอกกับตัวเอง จงสดชื่นเิิบิกบานอยู่เสมอ แล้วฉันก็ยิ้มรับฤดูเหงาๆที่จะเข้ามาทักทายฉันอีก ถึงเขาจะไม่ได้รักฉันดังที่เคยบอกกันอยู่เสมอ แต่ฉันดีใจที่อยากน้อยฉันก็ได้รักเขาและจดจำเรื่องราวที่ดีๆีที่มีให้กัน แล้วอะไรจะเกิดขึ้นอีกในฤดูเหงาที่จะเข้ามาทักทายฉันอีกน้า...(โบว์นุ่น)