จากเคยเสียใจ..ฟังมาแล้วคำขอโทษ

ความรัก..มันช่างน่าอัศจรรย์ยิ่ง

หลายคนบอกว่า...ความรักมักเคียงคู่ไปกับความเจ็บปวด

ใช่มันคือรสชาติของชีวิตอย่างหนึ่ง

แต่แปลกที่ความรัก..ทำให้คนๆนึง..อดทนได้มากมาย

ฉันไม่เคยเข้าใจ...ว่ามันจะทนกันเพื่ออะไร?

รักด้วยน้ำตา..แล้วจะรักกันไปทำไม

มาวันนี้..เข้าใจแล้วว่าเป็นเพราะอะไร

น้ำตา..รอยยิ้ม..หรือแม้แต่เสียงหัวเราะ

แม้จะร้องไห้มากี่ชั่วโมง...เพราะเขา

แต่เพียงแค่เสี้ยวนาที..ที่เค้าทำให้ยิ้มได้

ความเจ็บปวดทุกอย่าง..เหมือนไม่มีค่าอะไร

...ใช่การมีหัวใจ สองดวง มันเหนื่อยแบบนี้นี่เอง..

ฉันเห็นด้วยกับเจ้าของ ไดอารี่ อีกท่านหนึ่ง

นี่กระมังที่ฉันอยากจะเขียนบอกมาบ้าง..

เพราะฉันยังมีโอกาสเขียนต่อ

เพราะฉันเคยมีความรู้สึกเจ็บปวดแบบนั้น

เพื่อไว้อาลัยแด่เธอ...และหัวใจที่บอบช้ำของตัวเอง

อยู่ไหน? กินเข้าหรือยัง?

ความห่วงใยของฉัน..กลายเป็นเรื่องวุ่นวายของเขา

ฯลฯ...ฯลฯ....ฯลฯ

หากเธอรักอิสระขนาดนั้น...แล้วเข้ามาวุ่นวายในชีวิตกันทำไม

...เธอรักฉัน... ฉันกว่าจะบอกเธอได้

แต่ในเมื่อบอกใปแล้ว...ใจฉันก็เป็นของเธอ

ไม่ว่าตอนไหน..เมื่อไหร่...ไม่มีใครมาแทนที่เธอ

ความรักของฉันอาจจะเริ่มต้นจากศูนย์

แต่มันก็เพิ่มขึ้นทุกวัน..ๆ

แต่ยิ่งนานวัน...มันเหมือนมีปลายเข็มมาทิ่มแทงหัวใจ

ใช่..มันเจ็บที่หัวใจ

เพราะไม่มีความเจ็บปวดใด......

จะเจ็บเท่าเมื่อโดนคนที่เรารักทำร้าย

ฉันไม่เคยเข้าใจตัวเองเหมือนกัน

ฉันทนกับความเจ็บปวดแบบนี้มาได้อย่างไรเป็นปีๆ

ใจที่โดนทำร้ายจนเป็นแผลแบบนี้

มันก็ยากที่จะกักเก็บความรักไว้ได้นาน

สุดท้ายความรักที่ไม่มีการเติมเต็ม..มันย่อมมีหมด

ฉันยอมปล่อยเค้าไป...ขังตัวเองไว้ในห้องแคบ

ฉันเคยคิดว่าหากฉันเหลือเพียงตัวคนเดียว

ฉันคงไม่สามารถทนหายใจอยู่ต่อไปได้..

ฉันร้องไห้ให้กับเค้า...จนหมดน้ำตาที่จะไหล

แต่การที่ต้องยอมเสียเค้าไป...ฉันก็ได้สิ่งหนึ่งที่สำคัญ