จากความเสียใจ

จากความเสียใจคำขอโทษ

สิ่งที่ผมจะเริ่มต้นเขียนต่อไปนี้เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับผมเอง

ผมอยากขอโทษ และผมเสียใจกับสิ่งที่ผมทำกับเธอมาก ผมรู้สึกได้ว่าผมนี้แย่มาก แย่มากๆ ผมกับเธอเป็นแฟนกันมาได้ สามปีแล้วเธอเป็นคนต่างจังหวัดที่มาเรียนที่นี้ เธอมาคนเดียว ตัวคนเดียวไม่มีญาติ ไม่มีเพื่อน จะมีก็แต่แฟนแย่ๆอย่างผม ผมรู้จักเธอในวันที่เธอถูกแฟนคนก่อนนอกใจแต่เธอก็เข้มแข็งพอที่จะตัดเนื้อร้ายนั้นทิ้ง เพราะมันไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเจอเรื่องแบบนี้ มันทำให้เธอท้อและไม่อยากวิ่งตามหารักแท้ของเธออีกแล้ว เธออยากให้ลมพัดเธอไปเหมือนเมล็ดพันธุ์ที่ปลิวไปตามแรงลมแล้วตกลงที่ที่สายลมเห็นว่าที่นั้นเหมาะกับเธอ ตั้งแต่วันนั้นเธอจึงคิดเสมอว่าเธอจะรักผมเป็นคนสุดท้าย ผมเป็นความรักสุดท้ายที่เธอจะยอมเสี่ยง จะยอมเจ็บ แต่ผมเองไม่เคยรู้เลยว่าผมเองเป็นคนที่ทำร้ายเธอ ทำให้เธอต้องร้องไห้ ทำให้เธอเจ็บแทบขาดใจ

ผมเพิ่งรู้ถึงความรู้สึกของเธอก็ตอนเมื่อสามเดือนที่ผ่านมาผมเจอสมุดดัยอารี่เล่มสีชมพูเล่มโตเล่มนึง เธอสามารถเขียนดัยอารี่ด้วยสมุดเล่มโตได้วันละหลายๆหน้า เรื่องราวของเธอในแต่ละวันช่างมากมายเหลือเกิน เธอมีเรื่องเล่ามากมายที่ผมไม่เคยได้รู้เลย เธอแอบน้อยใจเสมอเมื่อผมเห็นอะไรมาก่อนเธอซึ่งผมเห็นว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ ผมลืมใส่ใจความรู้สึกของเธอไปสนิท ส่วนเธอสามารถร้องไห้ได้หลายๆชั่วโมงหลังจากที่ผมเดินออกจากห้องของเธอไป โดยที่ผมไม่รู้ว่าเธอร้องไห้จนกว่าผมจะกลับมาอีกครั้ง ไม่ว่ามันจะผ่านไปกี่ชั่วโมง หรือกี่วันก็ตาม เธอทำได้อย่างไรกับการร้องไห้มาราธอน ผมรู้แค่ว่าเธอขี้แย อะไรเธอก็ร้องได้ทั้งนั้นเพาะฉะนั้นมันเป็นเรื่องปกติ จนผมมาอ่านดัยอารี่ของเธอผมจึงรู้ว่าเธอทุกทรมานแค่หนัย

ผมเป็นคนทำงานตอนกลางคืน แล้วนอนตอนกลางวัน หากครัยไม่เคยทำงานตอนกลางคืนคงไม่รู้หรอกว่ามันเหนื่อยแค่หนัย ผมมักบอกกับเธอเสมอ และผมชอบหงุดหงิดกับเธอเสมอเมื่อผมนอนหลับไม่อิ่ม หรือเธอทำอะไรเสียงดังจนผมตื่น เธอเคยบอกกับผมว่า ผมไม่ค่อยมีเวลาให้เธอ เรามีเวลาไม่ตรงกันกลางวันเธอไปเรียน ส่วนผมหลับ ตกเย็นเธอกลับมาพร้อมกับข้าวเย็น ผมก็แค่ตื่นมากินข้าวเย็นแล้วก็หลับต่อจนได้เวลาถึงไปทำงาน คิดๆไปแล้วผมไม่มีเวลาให้เธอจริงๆ เราเจอกันตอนกินข้าวเย็นเท่านั้น ผมแทบไม่ได้คุยกับเธอด้วยซ้ำ

พอวันหยุดของผมเธอดีใจมากที่จะได้อยู่กับผมทั้งวันทั้งคืน เธอแทบไม่อยากให้ผมไปไหนจนผมคิดในใจว่าทำไมหนอเธอถึงไม่ลามโซ่ผมไว้ชะ คงเพราะเดือนนึงผมหยุดงานได้แค่สี่วัน แต่บางเดือนก็ไม่ค่อยหยุด เธอเลยอยากให้ผมอยู่ด้วยมั้ง แต่ไม่รู้เป็นอะไรวันหยุดผมที่ไรเพื่อนผมมันมักชวนออกไปโน้นนี่ตลอด แต่กับเธอผมมักปฏิเสธว่าอยากนอน อยากพักผ่อน ซึ่งเธอเองก็ไม่เคยไปเที่ยวที่ไหนเลยเรียนเสร็จก็กลับห้อง หากผมไม่ไปเธอก็ไม่ไป เธออยากอยู่กับผมมากกว่าแม้ผมจะนอนหลับไม่รู้เรื่องก็ตาม หากผมไม่พาเธอเที่ยวเธอก็ไม่ไป พอเธอชวนผมกลับปฏิเสธเธอเสียนี้ เธอเองก็คงเบื่อที่จะอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ อย่างวันนั้นเป็นวันหยุดของผม ผมบอกเธอว่าวันหยุดนี้ผมยกให้เธอ ผมตามใจเธอแล้วแต่เธอจะไปเที่ยวที่ไหน หรือจะนอนดูหนังที่ห้องก็ไม่ว่ากันทั้งที่ผมสัญญากับเธอแล้วเชียว แต่เช้านั้นผมเลิกงานเพิ่งนอนแค่สองสามชั่วโมง เพื่อนเจ้ากรรม ของผมมันโทรให้ไปรับผมเองก็ยังนอนไม่อิ่มเลยไม่รู้ทำไงเกรงใจเธอเลยไม่ไป พอบ่ายวันถัดมาผมจะพาเธอไปเที่ยวตามสัญญา แล้วเจ้าเพื่อนมันก็โทรมาอีกแล้วผมก็เลือกที่จะออกไปหาเพื่อน ทิ้งเธอไว้ที่ห้องทั้งๆที่เธอร้องไห้เพียงเพราะผมพูดแล้วไม่ได้ทำตาม วันนั้นผมทำไมไม่มีหัวใจบ้าง ผมเดินมาทั้งๆที่เธอร้องไห้ได้อย่างไร ผมขอร้องให้เธอยิ้มให้ผมเพื่อแสดงว่าเธอจะไม่โกรธผม ผมทำน่าเกียดมาก แต่เธอก็ยิ้ม...ยิ้มทั้งน้ำตาเพื่อให้ผมสบายใจ

วันนั้นในดัยอารี่ของเธอเขียนไว้ว่า วันนี้ฉันเจ็บที่ใจอย่างมาก มันทรมานเหลือเกิน ฉันอยากเข้มแข็งกว่านี้ ยิ้มให้เค้าก่อนเค้าออกไปแล้วค่อยร้องไห้ที่หลัง แต่ฉันอ่อนแอเหลือเกิน ฉันแทบไม่อยากจะทนต่อไปอีกแล้ว เป็นเพราะฉันเอาหัวใจของเค้ามาหรืออย่างไร เค้าถึงไม่มีหัวใจเค้าถึงไม่มีความรู้สึก เค้าเลือกที่จะเดินจากฉันไปหาเพื่อนทั้งๆที่เค้าสัญญาแล้วว่าวันนี้ยกให้ฉัน วันนี้จะไปเที่ยวกับฉัน หากเค้าทำไม่ได้เค้าจะพูดทำไม แต่นี้มันไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อยฉันก็น่าจะเข้าใจ นี้ว่าทุกสิ่งสำคัญกับเค้ายกเว้นฉัน ฉันชวนเค้าไปไหมถึงเป็นแบบนั้นละ มันแสดงให้เห็นว่าเค้าให้ความสำคัญกับฉันมากน้อยเพียงใด ฉันอยากมีชีวิตที่ปกติเหมือนคนอื่นๆ มีแฟนอยู่ใกล้ ๆไปเที่ยวด้วยกัน นอนดูทีวีด้วยกัน (ฉันมักดูทีวีคนเดียวเสมอ) จับมือกันบ้าง คอยพูดคุยกันเรื่องที่ไม่เป็นสาระบ้าง เหมือนแฟนคนอื่นที่เค้าทำกันก็แค่นั้น

ฉันอยากจะควักหัวใจของเค้าคืนให้เค้าไปแม้มันจะเจ็บปวดมาก แต่มันจะค่อยๆหายได้เอง การที่คนเรามีหัวใจสองดวงมันคงไม่ดี หัวใจมันทำงานไม่ปกติ มันชอบเต้นแรงเกินไป แล้วก็ว่างงานมากจนคิดมากอยู่บ่อยๆ หากคืนให้เค้าแล้วบางทีเค้าจะสนใจ แคร์ฉันบ้าง อยู่ที่ว่าฉันไม่กล้าที่จะตัดใจคืนเค้าไป

ฉันรอเค้ามากี่วันเลย กี่วันแล้วที่ฉันไม่ทำอะไรเลย กี่วันเลยที่ฉันเอาแต่ร้องไห้

ฉันมีมันเป็นเพื่อนจริงๆหรือนี้ ชีวิตของฉันรอมาตลอด รอแต่เค้า ว่าเมื่อหรั่ยที่เค้าจะมาหาฉัน

นี้เป็นเพียงส่วนหนึ่งของดัยอารี่ที่เธอเขียนไว้ ผมเองพิมพ์ไปน้ำตามันก็ไหลแทบไม่อยากพิมพ์ต่ออีก เมื่อนึกถึงวันนั้น วันที่ผมเดินจากห้องของเธอมาด้วยความเลือดเย็น ทั้งๆที่รู้ว่าผมผิด แต่ก็ยังทำเมินเฉย ผมเสียใจกับเหตุการณ์วันนั้นจริงๆ เธอไม่ได้เป็นแบบนี้แค่วันนั้นวันเดียว แต่เชื่อไหมว่าดัยอารี่เล่มสีชมพูเล่มโตของเธอเต็มไปด้วยความปวดร้าว ความเหงา ความอ้างว้าง และความน้อยใจ ชีวิตของเธอที่เหลืออยู่เธอพยายามทุ่มให้ผมทั้งหมด แต่ผมไม่เคยใส่ใจมัน ไม่เคยเสียดายเวลา คิดแต่เพียงว่าเจอเธอทุกวันมีเวลามากมาย แต่กับเพื่อนนานๆจะเจอที

หากวันไหนไม่มีฉันให้เธอดูแล เธอจะเสียดายวันเวลาที่ผ่านเลยไป

คำพูดตอนท้ายดัยอารี่ของเธอ ซึ่งผมเองไม่ได้ดูแลอะไรเธอเลย มีแต่เธอที่ดูแลผมเป็นอย่างดี ทั้งอาหารการกิน เสื้อผ้า รายรับรายจ่ายต่างๆ เธอจัดการทั้งนั้น เธอเก่งวางแผนได้ดี และดูเป็นผู้ใหญ่กว่าผมมาก ตั้งแต่ผมมาอยู่กับเธอผมโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก

และนี้เป็นสิ่งเดียวที่ผมพอจะทำอะไรให้เธอเป็นครั้งสุดท้ายได้ เพราะเมื่อสามเดือนที่ผ่านเธอเกิดอาการโรคภูมิแพ้ตัวเอง กำเริบหนักจนเสียชีวิต ทั้งที่ผมเองไม่เคยรู้มาก่อนว่าเธอเป็นโรคภูมิแพ้ตัวเองที่มีอาการหนักขนาดนั้น ผมเพียงแค่คิดไปเอง... (ผมแค่...คิดไปเอง ผมแค่คิดมาตลอดไม่เคยถามไม่เคยใส่ใจเลย )ว่าเธอเป็นเพียงภูมิแพ้อากาศธรรมดาๆเท่านั้น เพราะเธอมักเป็นหวัดตลอดทั้งปี กินยาแก้แพ้ก็คงหาย ผมคิดเช่นนั้น ส่วนเธอเองอาจจะรู้ว่าเธอไม่มีเวลาจึงอยากอยู่กับผมนานๆก็แค่นั้นเอง แต่ผมกับไม่เข้าใจเธอ

ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมไม่เคยใส่ใจเธอเลย ขนาดเธอไม่สบายผมก็ไม่รู้ ผมปล่อยให้เธอนอนป่วยอยู่ที่ห้องคนเดียว มีครั้งนึงเธอปวดท้องทั้งที่ผมก็รู้ว่าเธอไม่สบาย แต่ผมคิดว่าคงไม่เป็นอะไรมาก เพราะเธอบอกว่าเธอไม่เป็นไร ผมปล่อยให้เธอไปโรงบาลเองตามลำพัง ทำไมผมไม่ไปรับเธอ จนเธอขี่มอเตอร์ไซค์ไปชนกับรถกระบะเข้า โชคดีที่เธอไม่เป็นอะไรมาก เธอบอกผมว่าเธอไม่เห็นรถกระบะคันนั้น เธอหลับนัย หรือลอยๆอะไรสักอย่างพอรู้ตัวอีกทีก็ชนเข้าแล้ว

ผมหวังว่าผู้ชายทุกคนจะดูแลแฟนของตัวเองให้ดีกว่าที่ผมทำอย่าทำตัวแบบผม จิตใจของผู้หญิงบอกบางยิ่งนักแม้ดูจากภายนอกเธอดูเข้มแข็งช่วยเหลือตัวเองได้ แท้ที่จริงแล้วเธออ่อนแอมาก เพียงแค่ไม่อยากให้คนที่เธอรักต้องเป็นกังวลเท่านั้นเอง เหตุผลของผู้หญิงไม่ได้ยากที่จะเข้าใจเลย เพียงแต่ผู้ชายไม่ใส่ใจในเรื่องเล็กๆเท่านั้นเอง

เรื่องเล็กของผม แต่เป็นความสุขล้นเหลือของเธอ

หากผมรู้ว่าเพียงแค่เรื่องเล็กๆ ที่ผมทำได้อย่างสบายๆ ทำแล้วเธอมีความสุขผมคงทำมันตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน

หากวันไหนไม่มีฉันให้เธอดูแลเธอจะเสียดายวันเวลาที่ผ่านเลยไป

อย่าเข้าใจคำพูดประโยคนี้หลังจากไม่มีเธอให้ดูแล

ผมขอโทษ ผมเสียใจ