ปฎิบัติการตามล่าหัวใจของนายไฮโซจอมป่วนvsยัย(สุด)น่ารัก
"นี้ยัยป่าน รอฉันก่อนสิ ยัยป่านๆๆ" ยัยป่านเพื่อนบ้าไม่
อยู่รอฉันทำเวรเสร็จก่อน หนีกลับไปเฉยเลย
"ฉันกลับบ้านเองคนเดียวก็ได้" หน้าตาที่แสนน่ารักของผู้เรียก
หาเพื่อนเต็มไปด้วยเหงื่อ เธอคิดในใจว่าพรุ่งนี้ เธอจะต้อง
จัดการกับเพื่อนเธอที่หนีกลับไปบ้านก่อนให้ได้ แต่คิดไม่ทันไร
ยัยเพื่อนคนนั่นก็ดั้นเดินมาสะแล้ว "เธอไปในมายัยป่าน
รู้ไมฉันเรียกหาเธอตั้งนาน" "ฉันไปสนามกีฬามา ขอโทษทีที่
ไม่ได้บอก" ป่านพูด ขอโทษแต่หน้าตามันไม่สำนึกผิดเลย
ยังคงมองไปที่สนามกีฬาเหมือนเดิม "แล้วเธอไปทำอะไร
ที่สนามกีฬาละ "ฉันไปดูพี่ปอยมานะ พี่ปอยหล้อหล่ออะ"
ดูมันสิ ทิ้งฉันไว้ที่ห้องส่วนตัวเองไปหาผู้ชาย เพื่อนยังงี้
มันน่าคบไมนิ๊ "แล้วเธอจะไปดูนายปอยเค้าทำไม"
"นี้! พี่ปอยเค้าเป็นพี่เธอนะ ทำไมถึงเรียกว่า
"ปอย"เฉยๆละ" ดูเพื่อนฉันสิทั้งที่รู้ว่าฉันไม่ค่อยชอบ
นายปอยอะไรนี้ยังจะมาพูดทำเป็นปกป้องนายปอยให้ฉันฟังอีก
"ู้นี้นา ว่าฉันไม่ค่อยชอบการกระทำของนายนั่นอะ
ท่าทางดูอวดรวยชะมัด" "อะไรของเธอเนี้ยย! อย่าอคติสิ
คิดสะว่าเป็นคนหล่อก็พอ" ดูมันสิมันกำลังทำให้ฉัน
อารมเสียยิ่งขึ้นนะย่ะ "นี้!! เข้าประเด็นได้แล้ว ฉันถามเธอ
ว่าเธอไปดูนายปอยบ้าบอคอแตกทำไม""ก็ฉันเห็นว่าวันนี้
เธอทำเวรนานนิฉันก็คิดว่าไปดูสักพักกลับมาเธอคงไม่ว่าอะไร"
ทำหน้าสำนึกผิดแต่ก็ยังคงเลียวหลังหันไปมองที่สนามกีฬา
เหมือนเคย "ฉันละเบื่อจริงๆ" "เธอเบื่อฉันหรออาย ฉันขอโทษนะ"
ยัยเพื่อนบ้าก็ยังคงหันไปหันมามองฉันทีที่สนามทีเหมือนเดิม
"เธอก็เลิกมองที่สนามกีฬาสะที่สิย่ะ ยัยเพื่อนบ้า
อีกอย่างฉันบ่นเบื่อเธอที่ไหน ฉันบ่นเบื่อนายปอยต่างหาก"
"หวัดดีครับ คุยอะไรกันหรอคับ ดังไปถึงสนามกีฬาเลย"
กรี๊ดดดดดด ฉันอยากจะบ้าตายนี้มัน นะ นะ นาย....
