ห่าง......เหิน เกินทนไหว....

ฉันเป็นเด็กสาว ซื่อๆใสๆ ร่าเริง ใครอยู่กับฉันมีแต่เสียงหัวเราะ ฉันทำให้ใครๆหลายคน

ยิ้มได้ แต่....ฉันทำให้ตัวเองยิ้มรับความเจ็บที่เขา มอบให้ฉันไม่ได้ เขา...อาจไม่ได้ทิ้ง

ฉัน เขาอาจจะยังรักฉันอยู่ แต่....เมื่อเขาไม่มีเวลาให้ฉัน เขาห่างเหินไปทุกวันๆ เขาไม่

สนใจและใส่ใจฉันเหมือนที่เคย มันก็คล้ายๆกับการถูกทิ้งอยู่ดี......ใครๆหลายคน ที่

โดนคนรักห่างเหิน เพื่อนเธอหลายๆคนคงรู้และสามารถปลอบใจได้ แต่สำหรับฉัน .....

ไม่มีใครรับรู้การคบกันของฉันและเขา เขากลัว....กลัวว่าเพื่อนของเขาจะล้อ....ฉันทน

ไม่ได้กับคำนั้น ฉันอยากจะพูดกับเขาให้รู้ยงของเขา ฉันก็ใจอ่อน

ไม่กล้าพูดออกมา ฉันมีความสุข ที่ได้คุยกับเขา เขามักจะดูอ่อนโยนและห่วงใย แต่....

มันไม่มีประโยชน์อะไร ถ้าตอนนี้...เขา....ไม่เหมือนเดิม----

เขาเป็นคนหนึ่ง ที่ใครๆก็เอ่ยปากว่า ถึงเขาจะไม่หล่อ แต่เขาก็นิสัยดี เพื่อนของเขา

หลายๆคนชอบนิสัยของเขา ฉันอาจไม่กังวลเรื่องนี้เท่าไหร่ เพราะเขาจะชอบบอกให้

ฉันอย่าคิดมากทุกที....ตอนที่มีเวลาว่าง เขาไม่เคยคิดที่จะเดินมาพูดคุยกับฉัน เขาไม่

เคยมองมาทางฉัน ฉันคิดที่จะประชดเขาหลายๆครั้งด้วยการทำหลายๆสิ่งที่คิดว่า อาจ

จะทำให้เขากลับมาใส่ใจฉันบ้าง เช่น เล่นอบหน้า แต่เขาไม่เคย

มองมาเห็น เวลาที่เราเคยมีให้กัน ลดลง ลดจนแทบจะไม่เหลือ ทุกครั้งที่คุยโทรศัพท์

กับเขา จากที่เคยคุยกันนานๆเป็นชั่วโมง ตอนนี้เหลือเพียงแค่ 5-10นาทีเท่านั้น บาง

ครั้ง แปปเดียว เขามักจะบอกว่าแบตหมด ฉันก็ยอมเชื่อ แม้น้ำตามันจะไหลทุกครั้งก็

ตาม----