ฉันจะลืมเธอ...เพื่ออะไร

ฉันจะลืมเธอ...เพื่ออะไร

แชร์เรื่องนี้
แชร์เรื่องนี้LineTwitterFacebook

แปลกดีนะครับ ความรัก เวลาที่มันเข้ามา เราไม่มักไม่รู้ตัว พอรู้ตัวอีกทีก็รักเค้าไปแล้ว

แต่เวลาที่ มันจะจากไป เรากลับรับรู้ตลอดเวลา

ย้อนไป 8 ปีก่อน ผมเป็นนักศึกษาชั้นปีที่2 ของมหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง ย่านปทุมธานี ด้วยความที่เป็นเด็กต่างจังหวัด หน้าตาบ้านนอก รูปชั่วตัวดำ พ่อไม่รวย ตรงตามตำราทุกอย่าง ผมก็เลยมีสโลแกนประจำตัวว่า "ถึงพี่จะไม่หล่อ โง่แต่ก็จนนะเพ้ย" ช่างน่าภาคภูมิใจจริงๆ ผมมีโอกาสเรียนได้ 4 ปีก็ต้องโบกมือลาเพราะไม่สามารถสู้ค่าหน่วยกิจได้ แต่อย่างน้อยผมก็ได้คนที่รักผมมาหนึ่งคน

ไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้จะมีแฟนกับเค้า เพราะผมไม่ใช่คนที่จีบผู้หญิงด้วยความที่เรา มันจน ไม่หล่อ ไม่ฉลาด ง่ายๆก็คือ ตัวเปล่านั้นเอง แล้วฟ้าก็ประทานให้มีเธอหลงหน้ามืดมารักเรา บอกเดิมที ผมไม่ได้ใช้รักหรือชอบเธอเลย แต่สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้ต่อความดี ความรักที่เธอมอบให้ในที่สุด ทุกคืนผมมันจะถามเธอเสมอว่า "ทำไมถึงเลือกผม ผู้ชายที่ไม่มีอะไรเลย เริ่มต้นจากติดลบ แถมไม่รู้ติดลบ่าไร่ ทำไมไม่หาคนที่ดีกว่านี้ ถ้าจะแยกกันตรงนี้ก็ไม่เป็นไรนะ"แต่เธอก็ตอบให้ผมชื่นใจทุกครั้ง "ตัวเองดีที่สุดแล้ว สำหรับเค้า ไม่ต้องห่วงเค้าจะหาเลี้ยงตัวเองเอง"

จนกระทั้งเวลาล่วงผ่านมา 8 ปี เธอทำงานบริษัทเกี่ยวกับสื่อการเรียนการสอน เงินเดือน 20,000 ส่วนผมทำงานร้านเกมส์และเรียนที่รามไปด้วย เงินเดือนไม่ถึงครึ่งของเธอด้วยซ้ำ แต่ทุกครั้งที่ผมเดินกับเธอก็หวั่นใจ กลัวเธอจะอายที่ต้องเดินกับผู้ชายคนนี้ "ไม่เห็นจะอายเลย ก็เค้ารักตัวเองนิ" ทุกครั้งที่ได้ฟังผมมีความสุขที่สุดกับคำคำนี้

ไม่คิดว่า วันเวลาเหล่านั้น จะหมดไป เมื่อวันหนึ่งเธอบอกว่า"เธอไม่ได้รักผม อีกต่อไปแล้ว เธอต้องการสิ่งที่ดีกว่าที่เป็นอยู่" เพียงแค่นั้น หัวใจ ของผมแทบแตกสลาย ภาพความฝันที่เคยวาดกันไว้ หายไป ความรู้สึกเหมือนโดนชกเข้าที่หน้าอย่างจัง มันมึน ซ็อค และน้ำตาของผู้ชายคนหนึ่งก็ใหล วันแล้ววันเล่า ผมเข้าใจเหตุผลที่เธอให้มา พยายามทำใจ แต่ทำไม มันช่างยากเหลือเกิน เพราะก่อนหน้าี้ เราใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันราวกับตัวติดกันเสมอ ไปว่าไปไหนทำอะไร จนมีหลายๆคนอิจฉา ปกติผมเป็นคนนอนหลับยาก จนกระทั่งมีเธอเข้ามา ทำให้ผมหลับง่ายขึ้นเพราะเรามีคนที่ไว้กอดตอนที่หนาว แย่งพัดลมตอนที่ร้อน อาบน้ำด้วยกัน คอยนวดให้เวลาเธอเมื่อย ดูแลซึ่งกันและกัน วันนี้ ผมต้องจำใจปล่อย เธอคนนั้น คนที่ครั้งหนึ่งบอกว่ารักผมที่สุด ทุกนาทีที่ผ่านไป มันทรมาน ผมไม่ได้โกรธ ไม่ได้เกลียด ผมแค่น้อยใจ และเสียใจที่มันเป็นแบบนี้ มันรับไม่ทันจริงๆ เพราะผมรักเค้าสุดหัวใจ แต่เค้าก็ต้องจากไปเพื่อฝันของเค้า

หากผมรั้งไว้ ก็จะกลายเป็นคนเห็นแก่ตัว ได้แต่รอคอยว่า สักวันหนึ่ง สายธารของกาลเวลาจะหมุนย้อนกลับมา เพื่อที่เธอคนเดิมคนนั้นจะกลับมารักกันอีกครั้ง ผมได้แต่รอคอย รอคอยด้วยลมหายใจที่แผ่วเบา...

แชร์เรื่องนี้
แชร์เรื่องนี้LineTwitterFacebook