โชคดี..ที่ไม่ลืม

"มุกจ๋า พีมารับแล้วจ๊ะ" เสียงหวานๆจากหนุ่มหน้าตาดีที่ยืนส่งยิ้มมาจากหน้าประตู ทำให้สาวน้อยหน้าใสที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ต้องวางหนังสือในมือลง

"แฟนใครน้าตรงเวลาจริงๆเลย" เสียงแซวจากกลุ่มเพื่อนๆทำให้ม่านมุกอดที่จะถอนใจไม่ได้ "พีไม่ใช่แฟนของชั้น...อย่าพูดอย่างนี้อีกนะ" มุกก้มลงคว้ากระเป๋าและเดินออกจากห้องไปโดยมีพีระเดินตามไปไม่ห่าง

"ทำไมยัยมุกต้องโกรธขนาดนั้นด้วย"

"พวกเธอไม่รู้อะไรละซิ เอาเป็นว่านายพีระไม่ใช่แฟนของมุกก็แล้วกัน"

1 เดือนก่อนหน้า พีระโผล่มาหามุกถึงที่ทำงานหลังจากที่เขาหายหน้าไปหลายเดือน นับจากวันที่ทั้งสองคนทะเลาะกัน

เขามารับเธอไปทานข้าวและเล่าเรื่องราวมากมายให้เธอฟัง พร้อมๆกับคำพูดมากมายที่พร่ำบอกกับเธอว่า เขาคิดถึงเธอมากเพียงใด และนับจากวันนั้น พีระก็มาคอยรับส่งเธอทุกๆวัน เขาพาเธอไปทานข้าว ไปดูหนัง ไปฟังเพลงและคอยเอาอกเอาใจเธอทุกอย่าง

"ทำไมพีถึงได้ดีกับมุกจัง" ม่านมุกอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม ทั้งๆที่เธอก็รู้ดีว่าพีระจะพูดว่าอย่างไร

"โธ่มุก...มุกก็น่าจะรู้ว่าที่พีทำไปทั้งหมดเพราะอะไร พีรักมุกนะ พีทำเพื่อมุกได้ทุกอย่างมุกก็น่าจะรู้"

ม่านมุกได้แต่ยิ้ม เธอน่าจะดีใจใช่มั๊ย...ใช่..ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ ก่อนที่เธอจะโกหกฉัน การกลับมาอีกครั้งของเธอ ทำให้ใจของฉันหวั่นไหวไม่ใช่น้อย เธอช่างแสนดีเห.เราอย่ากลับมารักกันอีกเลย ฉันทนที่จะอยู่กับคนที่เคยโกหกฉันไม่ได้

"ชั้นว่าเธอนะใจดำเกินไปนะยัยมุก ถึงพีเค้าจะเคยโกหกเธอ แต่มันก็เป็นแค่เรื่องเล็กๆเอง ลืมๆมันไปเถอะน่า" คำเตือนทำนองนี้ม่านมุกได้ยินมาตลอด พวกเธอคิดอย่างนั้นเหรอ...แต่ชั้นไม่

"มุกครับพีรักมุกมากนะ...มุกจะแต่งงานกับพีได้มั๊ย" แล้ววันหนึ่งเธอก็เอ่ยคำๆนั้นออกมา เธอรู้มั๊ยฉันดีใจเหลือเกิน ฉันแทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหว ฉันรักเธอมากนะเธอรู้มั๊ย รักเหลือเกินแต่วันนี้มันสายไปแล้ว

"พี...มุกรักพีนะ แต่มุกว่าเราเป็นเพื่อนกันอย่างนี้เถอะนะ"

"ทำไมละมุก นี่มุกยังโกรธพีอยู่อีกเหรอ ทำไม..ก็แค่เรื่องผู้หญิงคนนึง มุกจะลืมมันไปไม่ได้เหรอ นี่มุกจะไม่ยอมลืมมันเลยใช่มั๊ย"

"ใช่มุกลืมมันไม่ได้" พีระมองหน้าฉันด้วยสายตาที่ปวดร้าว ใช่ปวดร้าว แต่มันยังน้อยกว่าสายตาของฉันที่มองเห็นเธอนอนอยู่บนเตียงกับผู้หญิงคนอื่น

แล้วนับจากวันนั้นเธอก็ไม่โผล่หน้ามาให้ฉันเห็นอีกเลย ฉันเหงาและรู้สึกว้าเหว่จัง ฉันเสียเธอไปแล้วจริงๆใช่มั๊ย แต่ฉันเลือกแล้วเลือกที่จะยอมเสียเธอไป...คนที่ครั้งหนึ่งเคยบอกว่ารักฉันมากมายและจะไม่มีวันนอกใจฉัน

"นี่..ยัยมุกเธอนะโชคดีมากเลยรู้มั๊ยที่ไม่แต่งงานกับนายพี"

"ทำไมเหรอ"เสียงเพื่อนๆเอ่ยถามแทนเธอ

"ก็ชั้นไปเจอนายพีระที่โรงพยาบาล มันพาผู้หญิองผู้หญิงคนนั้นยังเด็กอยู่เลยท้องก็โตมากแล้วด้วย"

"งั้นคุณพีระก็มีเมียแล้วนะซิ อย่างนี้มันก็ตั้งใจมาหลอกยัยมุกซิ" แล้วคำบริภาคมากมายจากกลุ่มเพื่อนๆก็พร้อมใจกันดังเป็นระยะ

"เฮ้อ..โชคดีไปนะยัยมุกที่ไม่ไปหลงเชื่อมัน ไม่งั้นต้องช้ำใจไปอีกนานแน่ๆเลย"

ฉันได้แต่ยิ้ม ใช่...ฉันโชคดี โชคดีที่ไม่ลืม ไม่ลืมว่าเธอเคยเป็นคนโกหก โกหกเก่งจนยากที่จะให้อภัย....