หอพระ
ด้วยลมหายใจ...
ผมตั้งใจจะเขียนเรื่องทั้งหมดนี้ออกมาให้ดีที่สุด
และผมตั้งใจจะเขียนจนจบ โดยหลักๆ แล้ว
การที่ผมได้เริ่มต้นทำอะไรสักอย่าง มันต้องมีสาเหตุ
ผมแค่คิดถึงเพื่อน
ผมเลยเขียนโดยที่แต่ละบุคคลในหนังสือมีอยู่จริง พวกมัน
ไม่รู้ตัวเลยว่า ผมกำลังเอาพวกมันมาเล่า ผ่านออกมาเป็นตัวหนังสือ
พวกมันคงจะโกรธผมไม่ได้ ที่ไม่ได้ขออนุญาตพวกมันก่อน
ก็พวกมันทำให้ผม คิดถึง ทำไมละ...
เวลาผมนั่งเหม่อจากการทำอะไรต่อมิอะไรในแต่ละวัน ก็มีพวกมันนี่แหละที่แล่นเข้ามาในความคิดและความรู้สึกของผมเสมอ จนผมทนไม่ได้ที่จะแอบเก็บความรู้สึกนี้ไว้คนเดียว พวกมันมีอะไรให้ผมคิดถึงตั้งเยอะแยะ ภาพอดีตที่หวนเข้ามาในความคิด มันเป็นเรื่องที่น่าจดจำ มาถึงตอนนี้ยังไม่มีใครตายไปจากผม หลังจากคุณได้อ่านและรู้จักพวกเค้า คุณอาจจะมองย้อนคิดไปถึงเพื่span style="FONT-SIZE: 16pt">
หลับตาสิครับ ผมอยากให้คุณหลับตา แล้วคิดถึงหน้าเพื่อนที่คุณรักมากที่สุดแล้วเพื่อนคนนั้นก็จะ คิดถึง คุณเหมือนกัน
คุณเคยมีเพื่อนแบบนี้บ้างไหม?