หอพระ

หอพระ

หอพระ
แชร์เรื่องนี้
แชร์เรื่องนี้LineTwitterFacebook

ด้วยลมหายใจ...

ผมตั้งใจจะเขียนเรื่องทั้งหมดนี้ออกมาให้ดีที่สุด

และผมตั้งใจจะเขียนจนจบ โดยหลักๆ แล้ว

การที่ผมได้เริ่มต้นทำอะไรสักอย่าง มันต้องมีสาเหตุ

ผมแค่คิดถึงเพื่อน

ผมเลยเขียนโดยที่แต่ละบุคคลในหนังสือมีอยู่จริง พวกมัน

ไม่รู้ตัวเลยว่า ผมกำลังเอาพวกมันมาเล่า ผ่านออกมาเป็นตัวหนังสือ

พวกมันคงจะโกรธผมไม่ได้ ที่ไม่ได้ขออนุญาตพวกมันก่อน

ก็พวกมันทำให้ผม คิดถึง ทำไมละ...

เวลาผมนั่งเหม่อจากการทำอะไรต่อมิอะไรในแต่ละวัน ก็มีพวกมันนี่แหละที่แล่นเข้ามาในความคิดและความรู้สึกของผมเสมอ จนผมทนไม่ได้ที่จะแอบเก็บความรู้สึกนี้ไว้คนเดียว พวกมันมีอะไรให้ผมคิดถึงตั้งเยอะแยะ ภาพอดีตที่หวนเข้ามาในความคิด มันเป็นเรื่องที่น่าจดจำ มาถึงตอนนี้ยังไม่มีใครตายไปจากผม หลังจากคุณได้อ่านและรู้จักพวกเค้า คุณอาจจะมองย้อนคิดไปถึงเพื่span style="FONT-SIZE: 16pt">

หลับตาสิครับ ผมอยากให้คุณหลับตา แล้วคิดถึงหน้าเพื่อนที่คุณรักมากที่สุดแล้วเพื่อนคนนั้นก็จะ คิดถึง คุณเหมือนกัน

คุณเคยมีเพื่อนแบบนี้บ้างไหม?

แชร์เรื่องนี้
แชร์เรื่องนี้LineTwitterFacebook