University

University

แชร์เรื่องนี้
แชร์เรื่องนี้LineTwitterFacebook
สวัสดีพี่ป้าน้าอาทุกท่านกระผม เริ่มเข้ามาเรียนที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้ เอ่อ มหาลัยที่ผมอยู่ชื่อ(นายกท่างหนึ่งครับ)เหตุที่ไม่บอกเพราะผมเองอยากให้หากันดูนะครับบอกง่ายๆก็ไม่น่าสนใจ อยู่ภาคใต้ครับ จังหวัดพัทลุง ผมเองก็ไม่เคยมาหรอกครับที่พัทลุงเนี๊ยะวันที่รู้ว่าตัวเองสอบติดที่วิทยาเขตนี้ งงเต๊กเลยครับ ไม่รู้จักจิงๆผมเรียนฟิสิกส์ประยุกต์-พลังงานครับ ชื่อดูดีใช่ป่าว แต่นั้นละครับไอผมเนี๊ยะมันโง่ฟิสิกส์ครับ ปีแรกก็ปางตายอยู่บ้าง เอ่อ เทอมแรกติดโปรด้วยครับ คือที่นี่เค้าดีทุกอย่างอะครับเครื่องมือ คอมพิวเตอร์ดีหมดละครับ เว้นก็แต่ บางอย่างที่สร้างไม่เสร็จ รุ่นพี่ก็ดีครับ ผมว้าไม่ดุหรอก แต่เพราะเค้าเป็นคนทางภาคใต้ซ่ะส่วนใหญ่เลยหน้าดุนะครับ ผมมาเรียนที่นี้เทอมแรกขี่จักรยานครับก็เช่ามหาลัยนี่แหละ มาวันนึงจักรยานผมหายครับคุร้ป่าวผมไปเจอจักรยานของผมที่ไหน ในคน้ำครับ ก็ไม่รู้หรอกครับว่าใครแกล้ง แต่ผมไม่คิดแบบนั้นหรอกครับ เค้าคงยืมไป ผมคิดว่าอะครับ มองโลกที่นี้สดใสครับ เพราะมันคือท้องนา แดนสวรรนค์ที่ใครๆก็คงไม่อยากอยู่ใช่ครับผมเพิ่งเป็นวัยรุ่นนี่นา ให้ผมตื่นมาเจอวัว เจอควาย ก็คงไม่ปรารถนาสักเท่าไหร่ อีกอย่างด้วยความที่ว่ามันเพิ่งสร้างอะไรๆก็ใหม่ครับ เว้นก็เรื่องทางเข้าหอนี่แหระครับ โคลนตมเชียวผมไม่เคยเดินเข้าหอด้วยรองเท้าหนังหรือผ้าใบเลยครับตั้งแต่อยู่ปี1 ผมมักจะเอาถุงพลาสติกหอเท้าทุกครั้ง ป่าวดัดจริต ครับ คือ มันเป็นโคลนจิงๆเลยครับแต่ตอนนี้เดชะบุญที่เค้าสร้างทางดีๆให้มนุษย์อย่างผมเดินแล้วครับ พอกลับมาถึงห้อง ห้องนึงอย่กันสี่คนครับในห้องเรียนคณะวิทย์สองคนเรียนคณะวิทยาการสุขภาะหรือพวกสาธาอะครับหนึ่งคน คนทุดท้ายนี้สนิดครับชื่อวุฒิบ้านมันอยู่สุราด ครับเรียนคณะเทคโนโลยีและการพัฒนาชุมชนสาขาผลิตสัตว์ มันเพื่อนซี้ผมครับ ผมมาจากสงขลาก็เพิ่งมารู้จักกันนี้แหละ มันเดินมาทักผมก่อนครับ พูดใต้มาเลย "หมึงเด็กไหนว่ะ" งงเลยครับแถวบ้านผมนี่เรียกหาเรื่องเลยครับ "สงขลาอยู่ห้องไหนละเนี๊ยะเราอยู่ห้องนี้รอกุญแจอยู่"ผมตอบกลับภาษากลาง เอ่อไม่ได้ดัดจริตอีกล่ะครับเพราะอยู่บ้านผมก็พูดกลาง ''เอ่อ หมึงอยู่ห้องนี่เฮ้อ กูว่าแล้วพี่เค้าว่าให้กูมาแทงตูให้มึงกูวุฒิห้องเดียวกะหมึงเลย ชื่อไหร่อ่ะ"มันก็ยังใต้ใส่ผมอะครับ แต่ไม่เปงไรผมรู้เรื่องทุกคำที่มันพูด สุดท้ายผมก็เข้าห้องไปกะมัน พ่อกะแม่ผมท่านก็ขนของขึ้นมาให้ผมละครับ แต่ไอวุฒินี่ดิ่ แมร่งพาไม่กี่อย่างครับมาคนเดียวซ่ะด้วย มันพากระเป๋าใบโตมาใบนึงครับ กับพัดลมตัวนึง สุดยอดครับ มันก็หันมาสวัสดีแม่ผมนะ แม่ผมถามว่าลูกมาจากที่ไหนเนี๊ยะ ฝากแมนด้วยนะ มีไรก็ช่วยๆกันนะ โห ผมดูเป็นลูกติดแม่ไปเลยครับ ไอวุฒินี่ซิ่ มองหน้ายังกะหมาวัดครับแต่อย่าให้พูดถึงจิตใจเลย ยิ่งว่านางฟ้าอีกครับ ผมละกลัวมันเลย เพราะมันโหด ดุ สัส อย่างสุดตีนครับ ไม่สนว่าผู้ดีหรือไพร่ พี่แกจัดไว้ชั้นเดียวกันหมด แต่ผมก็ไม่เคยรังเกียจมีนครับกลับนับถือมันซ่ะอีก ผมนะเด็กในเมืองครับไม่ได้ดัด แต่บางสิ่งที่ต้องทำที่หอ แห่งนี้ผมก็ไม่เป็นจริงๆอย่างซักผ้านี่หยอดเหรียญตลอดครับ แต่ผมไม่เคยเห็นไอวุฒิหยอดเหรียญซักผ้าสักครั้งเลยครับ วันนึงผมจะตากผ้า มันมองครับไอผมก็งง ซิ่ครับ กรุส์ตากผ้าซ้อนที่มันป่าว ป่าวครับมันมองผมแล้วพูดว่า "หมึงเอาเบี้ยซักผ้ามาซื้อข้าวไม่หรอยหวา เฮ้อ"งง ครับเลยตอบไปว่า "กรุส์ขี้เกียจนี่หว่าเดี๋ยวก็ต้องไปรับน้องอีกเอาเวลาไหนว่ะ''ผมถาม ''เวลาที่หมึงอี่นอนนั้นแล ลำบากเฮ้อแค่ซักผ้า''มันถาม ผมหยุดคิดแล้วก็จริงนั้นแหระครับ ไม่มีเวลาที่ผมอ้างมันนะ แค่คำพูดของคนขี้เกียจครับ จากนั้นการซักผ้ากับมือของผมก็เริ่มต้นขึ้น ไม่บ่อยหรอกครับบางครั้ง ก็คนเพิ่งปรับตัวนี่นา พอถึงตอนไปเรียนปีหนึ่งมีจักรยานคู่ใจครับ ผมเรียนรวมกะไอวุฒิบางวิชา จะขี่จักรยานไปด้วยกันไอวุฒิบอกมันอายครับ มันบอกขี่กะมึงกูเดินดีกว่า มันตื่นแต่เช้าครับอาบน้ำเรียบร้อย มันเป็นคนเดียวเลยครับที่ไม่ต้องแย่งใช้ห้องน้ำเพราะมันจะตื่นเช้าที่สุด มีต่อให้ติดตามอีกนะคร๊าบบบบบย
แชร์เรื่องนี้
แชร์เรื่องนี้LineTwitterFacebook