มันผิดมากไหม..ที่ไม่ลืมเธอ
จากกันตอนนี้ดีกว่าไหม
...เพราะว่าฉันรักเธอเกินกว่าจะให้เหลือแค่เพียง "เพื่อน"
แต่เพราะไม่อยากเสียเธอไป
ฉันต้องทำอย่างไรดี...........
.............................
เพราะ..สุดท้ายแล้ว
เราสองคนไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้...
ความรักของเรา..มันไม่พอ
.......ที่จะทำให้เราได้อยู่ด้วยกัน....โดยปราศจากความผิด....
มันผิด....เพราะฉันมีคนเคียงข้างแล้ว
จึงเหลือแต่ความเสียใจอย่างที่สุด
และะฉันต้องเลือกที่จะเดินจากไป
.............................
ทำไมนะ...เวลานี้...
มันช่างเงียบเหงา และอ้างว้างเหลือเกิน
หรือว่า...
...การจากกันตลอดไป... กลายเป็นคำตอบสุดท้าย...
ทางที่ไม่ได้เลือก
แต่ต้องยอมรับ...
ยอมรับ...ที่ต้องอยู่อย่างหัวใจสลาย...
ยอมรับ...ที่ต้องอยู่โดยไม่เหลือใครเลย...
...ไม่มีเหลือแม้แต่หัวใจตัวเอง....
หัวใจเจ็บจนชาไปหมดแล้ว
น้ำตาไม่มีจะไหลอีกแล้ว
มันเสียใจ...จนร้าวไปหมด...
เป็นสิ่งตอบแทน....เพราะเราเลือกที่จะไม่ทำผิด..ไปมากกว่านี้...
วันนี้...เหมือนชีวิตถูกสาป
...ให้รักใครไม่ได้...
และไม่ให้สมหวังในรัก.....
ให้เสียใจเจียนตาย....
รู้ตัวดีว่า..เคยทำความผิดมหันต์
ดังนั้นวันนี้...
...จึงต้องก้มหน้ารับกรรมนี้จนกว่าจะสิ้นสูญ
ใจได้แต่ภาวนา และรอเวลาให้เขาเหล่านั้นให้อภัย....
...ซึ่งไม่รู้ว่าจะอีกนานแสนนานไหม...
เพราะความรักเท่านั้น
ที่ทำให้ฉันทำความผิดซ้ำซาก
เพราะไม่ได้มีรักเดียว...
เพราะความมากรัก
และความทะนงตน
..และไม่คิดว่าจะมีวันนี้...
วันที่ต้องอยู่อย่าง...ผู้แพ้...ที่หัวใจสลาย
...และตอนนี้...
คือ..วันที่ต้องชดใช้ในสิ่งที่ทำมา
แม้พยายามต่อรอง และภาวนา
แต่มันไม่มีผลเลย....
เหมือนกับว่า
ต้องชดใช้ให้สาสมเหมือนที่เคยทำมา
...น้ำตาที่หยดลงมานั้น..ต้องกล้ำกลืนลงคอไป
ยามใดก็ตาม...
...ที่คิดถึงดวงหน้าที่แสนรักนั้น...
คิดถึงคืนวันที่แสนงดงาม
ที่เราได้อยู่ด้วยกัน...
มันทำให้ยิ้มและน้ำตาตกในได้เสมอ
...................................
ฉันเกลียดตัวเองเสมอ
ที่ไม่เข้มแข็งพอ..ที่จะสลัดพันธนาการที่มี
วิ่งกลับไปหาเธอ.......แล้วอยู่กันอย่างถูกต้อง
...ปล่อยใจ...อนาคตจะเป็นอย่างไร..ช่างมัน...
ฉันเกลียดตัวเองเสมอ
ที่คิดถึงเหตุผลและความถูกต้อง
มากกว่าฟังหัวใจของตัวเอง
และเลือกที่จะเดินจากเธอมา...
......................
มันไม่ง่ายเลย....ที่จะหักใจได้
ไม่รู้ว่า..มันจะผิดไหม...
ถ้าจะขอแค่.....แอบ...ขอแค่...รักเธอ
แม้ว่าในโลกความจริง...
เราไม่มีวันได้อยู่เคียงข้างกัน
ขอฉันเก็บความทรงจำเรื่องเธอไว้ในหัวใจได้ไหม...
......................................
ฉันจะเก็บเธอไว้ในส่วนลึกที่สุดในหัวใจ
ในที่ไม่มีใครมาค้นเจอ..เธอที่ฉันรัก
และพรากให้จากกันไป...ได้อีก
แต่ความจริงที่โหดร้าย..ก็คือ
ยิ่งรัก ยิ่งคิดถึง มากเท่าไร
ความจริงก็คือ
เธอก็ลอยจากฉันไป....ไกลทุกทีๆ.......
มันเหมือนกับ..เราได้ตายจากกันแล้ว
จากกันทั้งๆที่ยังมีลมหายใจอยู่
และมันทำให้ปวดร้าวมากขึ้นทุกทีๆ
................................................
มีคนบอกว่า
วันหนึ่ง....แผลใจมันจะสมานได้ด้วยตัวเอง
แต่ไม่มีใครรู้ว่า อีกนานไหม
และไม่มีใครรู้ว่ามันจริงหรือไม่่
รู้แต่ว่า...
วันนี้มีแต่ความเสียใจ...
...เท่านั้นเอง....
...เพราะว่าฉันรักเธอเกินกว่าจะให้เหลือแค่เพียง "เพื่อน"
แต่เพราะไม่อยากเสียเธอไป
ฉันต้องทำอย่างไรดี...........
.............................
เพราะ..สุดท้ายแล้ว
เราสองคนไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้...
ความรักของเรา..มันไม่พอ
.......ที่จะทำให้เราได้อยู่ด้วยกัน....โดยปราศจากความผิด....
มันผิด....เพราะฉันมีคนเคียงข้างแล้ว
จึงเหลือแต่ความเสียใจอย่างที่สุด
และะฉันต้องเลือกที่จะเดินจากไป
.............................
ทำไมนะ...เวลานี้...
มันช่างเงียบเหงา และอ้างว้างเหลือเกิน
หรือว่า...
...การจากกันตลอดไป... กลายเป็นคำตอบสุดท้าย...
ทางที่ไม่ได้เลือก
แต่ต้องยอมรับ...
ยอมรับ...ที่ต้องอยู่อย่างหัวใจสลาย...
ยอมรับ...ที่ต้องอยู่โดยไม่เหลือใครเลย...
...ไม่มีเหลือแม้แต่หัวใจตัวเอง....
หัวใจเจ็บจนชาไปหมดแล้ว
น้ำตาไม่มีจะไหลอีกแล้ว
มันเสียใจ...จนร้าวไปหมด...
เป็นสิ่งตอบแทน....เพราะเราเลือกที่จะไม่ทำผิด..ไปมากกว่านี้...
วันนี้...เหมือนชีวิตถูกสาป
...ให้รักใครไม่ได้...
และไม่ให้สมหวังในรัก.....
ให้เสียใจเจียนตาย....
รู้ตัวดีว่า..เคยทำความผิดมหันต์
ดังนั้นวันนี้...
...จึงต้องก้มหน้ารับกรรมนี้จนกว่าจะสิ้นสูญ
ใจได้แต่ภาวนา และรอเวลาให้เขาเหล่านั้นให้อภัย....
...ซึ่งไม่รู้ว่าจะอีกนานแสนนานไหม...
เพราะความรักเท่านั้น
ที่ทำให้ฉันทำความผิดซ้ำซาก
เพราะไม่ได้มีรักเดียว...
เพราะความมากรัก
และความทะนงตน
..และไม่คิดว่าจะมีวันนี้...
วันที่ต้องอยู่อย่าง...ผู้แพ้...ที่หัวใจสลาย
...และตอนนี้...
คือ..วันที่ต้องชดใช้ในสิ่งที่ทำมา
แม้พยายามต่อรอง และภาวนา
แต่มันไม่มีผลเลย....
เหมือนกับว่า
ต้องชดใช้ให้สาสมเหมือนที่เคยทำมา
...น้ำตาที่หยดลงมานั้น..ต้องกล้ำกลืนลงคอไป
ยามใดก็ตาม...
...ที่คิดถึงดวงหน้าที่แสนรักนั้น...
คิดถึงคืนวันที่แสนงดงาม
ที่เราได้อยู่ด้วยกัน...
มันทำให้ยิ้มและน้ำตาตกในได้เสมอ
...................................
ฉันเกลียดตัวเองเสมอ
ที่ไม่เข้มแข็งพอ..ที่จะสลัดพันธนาการที่มี
วิ่งกลับไปหาเธอ.......แล้วอยู่กันอย่างถูกต้อง
...ปล่อยใจ...อนาคตจะเป็นอย่างไร..ช่างมัน...
ฉันเกลียดตัวเองเสมอ
ที่คิดถึงเหตุผลและความถูกต้อง
มากกว่าฟังหัวใจของตัวเอง
และเลือกที่จะเดินจากเธอมา...
......................
มันไม่ง่ายเลย....ที่จะหักใจได้
ไม่รู้ว่า..มันจะผิดไหม...
ถ้าจะขอแค่.....แอบ...ขอแค่...รักเธอ
แม้ว่าในโลกความจริง...
เราไม่มีวันได้อยู่เคียงข้างกัน
ขอฉันเก็บความทรงจำเรื่องเธอไว้ในหัวใจได้ไหม...
......................................
ฉันจะเก็บเธอไว้ในส่วนลึกที่สุดในหัวใจ
ในที่ไม่มีใครมาค้นเจอ..เธอที่ฉันรัก
และพรากให้จากกันไป...ได้อีก
แต่ความจริงที่โหดร้าย..ก็คือ
ยิ่งรัก ยิ่งคิดถึง มากเท่าไร
ความจริงก็คือ
เธอก็ลอยจากฉันไป....ไกลทุกทีๆ.......
มันเหมือนกับ..เราได้ตายจากกันแล้ว
จากกันทั้งๆที่ยังมีลมหายใจอยู่
และมันทำให้ปวดร้าวมากขึ้นทุกทีๆ
................................................
มีคนบอกว่า
วันหนึ่ง....แผลใจมันจะสมานได้ด้วยตัวเอง
แต่ไม่มีใครรู้ว่า อีกนานไหม
และไม่มีใครรู้ว่ามันจริงหรือไม่่
รู้แต่ว่า...
วันนี้มีแต่ความเสียใจ...
...เท่านั้นเอง....
