คงเป็นเพราะหัวใจที่เริ่มเหนื่อยหน่าย
...........กับสิ่งที่เป็นอยู่
คงเป็นเพราะโชคชะตา
คงเป็นเพราะคนเหงาสองคนมาพบกัน
...........................
เรากำลังจะทำอะไรลงไป
ทั้งๆที่เราก็มีคนของตัวเองอยู่แล้ว
ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจ...ว่าผิดมาก
แต่ฉันก็ปันใจรักเธอเหลือเกิน
คงเป็นเพราะแสงจันทร์
คงเป็นความผูกพัน...ความประทับใจ
ฉันจำมือที่อบอุ่นนั้นที่ดึงฉันออกจากความยุ่งยาก
ในวันที่มืดมิดที่สุด........
และคงเป็นเพลงหวานแว่วมา.....
รอยยิ้มที่น่ารักประทับใจอยู่มิคลาย
เหมือนเจ้าชายที่มาช่วย
.........................................
แต่เมื่อเราทั้งคู่ก้าวล้ำไปมากกว่าคำว่า เพื่อน
มากกว่าคำว่า พี่-น้อง
เราพบว่า
หัวใจเราทั้งสองเริ่มหวั่นไหว...ไม่แน่ใจ
เพราะมโนธรรมในหัวใจมันร้องเตือน
แต่เราก็รักกันเสียแล้ว
เรารู้ว่าเมื่อเราอยู่ด้วยกัน...แม้เวลาสั้นๆ
มันก็สุขใจอย่างประหลาด
มันทำให้เรายิ้มคนเดียวได้...เมื่อเราคิดถึงกันและกัน
.....................................
แม้สุดท้ายเราจะจากกัน
เราก็คิดถึงกันเสมอ....เราสัญญาต่อกัน...
แต่ความปวดใจที่ต้องจากกัน...
มันทำให้เราเริ่มจะโยนเหตุผลทิ้งไป
เรากำลังจะลืมโลกแห่งความจริง
เรากำลังจะทิ้งปัจจุบันไว้เบื้องหลัง
เพราะเรารู้แต่ว่า...เรารักกัน...
แค่เรามีกันและกัน....มันจะเพียงพอไหมนะ
เธอขอให้ฉันอยู่ด้วยในคืนนั้น
เราอยู่ด้วยกันในค่ำนนั้น
ในดินแดนที่ห่างไกลจากปัจจุบัน
และมันช่างแสนสุขใจ และเจ็บปวดใจทุกครั้ง
ที่นึกถึงมัน
...............................
แม้เราจะมีช่วงเวลาที่ดีด้วยกัน
แต่มันก็ไม่สามารถทำให้เรา..
อยู่ด้วยกันตลอดไปได้
เพราะในที่สุด...ฉันก็ทำไม่ได้
ฉันไม่อาจทำลายหัวใจของใครอีกคนได้
และเธอเองก็รู้ดีว่า....ฉันไม่อาจตัดใจ
ตัดทุกอย่าง....เพียงเพื่อมาอยู่กับเธอผู้เดียว
หรือว่า...ความรักของเรา..นั้นคงยังไม่พอ
................................
เรารู้ดีว่า...
ในที่สุดเรื่องราวความรักของเรา
สุดท้ายปลายทาง...หัวใจของเราทั้งคู่ต้องแตกสลาย
เพราะเราจะไม่สามารถรักใครอีกได้อีก
เพราะที่สุดแล้ว....เราต้องจากกัน
เพราะหน้าที่....เพราะชีวิตที่แตกต่าง
และเราก็จะรู้ในทีี่สุดว่า
..รักคำเดียว...มันไม่พอ...
ที่จะรั้งเราทั้งสองไว้
เราอาจจะคงความเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันไว้
เราคงต้องใช้เวลาทำใจ..ยอมรับ...ความจริงที่เจ็บปวด..
แต่มันคงจะดี..ที่ไม่ต้องจากกันตลอดกาล
........................................
แต่ก็ไม่เคยเสียใจ..ที่รักเธอเลย
ฉันต้องขอบคุณเธอเสมอ
ที่ช่วยฉันไว้ในวันที่ไม่มีใครเคียงข้าง
..ทำไมพรหม ลิขิตให้เรามาพบกัน
...มารักกัน
ในช่วงเวลาสั้นๆ....แต่ความรักที่มีให้กัน
กลับยาวนาน และไม่สามารถลืมได้ลง
ฉันจะจำดวงหน้าที่แสนรักนี้ไว้
ฉันจะจำวันเวลาดีๆที่เรามีด้วยกัน
แม้ว่าเราจะไม่อย่ด้วยกันได้....
แต่ฉันจะเก็บเธอไว้ในหัวใจเสมอ
............................................
และขอได้โปรด อย่าลืมฉัน
อย่าลืมความรักที่เรามีต่อกัน
อย่าลืมคืนวันของเรา..............
เราจะปล่อยเรื่องราวของเรา
ความรักของเรา
ให้เป็นแค่ความฝัน
เราจะตื่นและอยู่ในโลกความจริง
เราจะยิ้มให้กัน...เมื่อเวลามองพระจันทร์
มองฟ้าสีน้ำเงิน
เพราะเรามองฟ้าเดียวกัน
แม้ว่าจะอยู่ต่างกัน
เราก็ไม่ได้เสียความรักของเราไป
.......................................
