รักยาก ลืมยาก และเราต้องจากกัน
" นี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะ หากยังดื้อดึงไม่เชื่อกัน แม่จะปล่อยให้ไป ...
แต่จำไว้ว่าจะกลับมาที่นี่ไม่ได้อีก"
เสียงเรียบของมารดาบอกหญิงสาว บ่งบอกถึงความเฉียบขาด และเอาจริง
หญิงสาวคอตก ก้มหน้า กลั้นน้ำตาไม่ให้หยดลงมา กล้ำกลืนความสะเทือนใจเอาไว้
จิตหวลประหวัดถึง "เขา..ชายหนุ่ม ผู้อยู่ไกล..คนนั้น"...
คนที่เธอพบว่า โชคชะตา..ทำให้เธอและเขาที่อยู่ห่างแสนไกลกัน มาพบและรักกันได้ ขณะที่เธอมีคู่หมั้นแล้ว ส่วนเขาก็มีฐานะที่แตกต่างจากเธอ
โชคชะตามันจะเล่นตลกกับเราเสมอ
และบางครั้ง...ก็เพื่อที่จะทดสอบความแข็งแกร่งของจิตใจ...ว่าจะสามารถ.."ผ่าน" ..ไปได้หรือไม่
เพราะบางครั้ง...มันสุดแสนจะสะเทือนใจ และเจ็บปวดเหลือล้น...
ใจหญิงสาวนึกไปถึงการสนทนากับ ชายหนุ่มรุ่นพี่ คนหนึ่ง
...พี่ชายเตือนให้หญิงสาวรับทราบ ถึงเรื่องในอดีต...
"มันเป็นความลับของสวรรค์..แต่พี่ต้องพูด"
ผู้ชายคนนั้น เขาตามน้องมา..จากเวลาอื่นๆ...
น้องเคยไปให้คำมั่นสัญญาที่ไม่มีวันทำได้กับเขาไว้...
เขารอคอย..แบบหัวใจสลาย...
และน้องก็ไม่เคยทำตามสัญญา...
น้องไปหลอกเขาไว้...ให้เขารอเป็นเวลานานแสนนาน....
ไม่สังเกตุหรือ...
....ว่ามันแปลกมากที่น้องไปพบรักเขาได้...โดยไม่ได้ตั้งใจใช่ไหม
และชาตินี้..น้องก็ต้องรักเขา รักเหมือนที่เขาเคยทุ่มเทให้...
เขาจะทำให้น้องรัก..และทำทุกอย่างที่ทำลายตัวน้องเอง...และน้องจะรักเขาอย่างที่ไม่รักใครมาก่อน...
น้องจะทำลายทุกคน...รวมทั้งตัวเองในที่สุด...
เขาไม่ได้เกิดมาเพื่อรักน้อง...แต่น้องนั่นแหละที่ต้องรักเขา ทุ่มเทให้เขาจนหมดใจ..
และที่สุดแล้ว..พี่เห็นแต่ความ...ตาย...ของน้องเอง..เพราะความอัปยศ...
เชื่อพี่เถิด..หักใจเสีย...อโหสิให้เขา แล้วเดินหันหลังไป..อย่าหันกลับมาอีก...
แล้วเราจะตัดกรรมกัน...
วันหนึ่งกุศลผลบุญ..อาจจะทำให้น้องและเขากลับมาพบกันในเรื่องดีอีกครั้งก็ได้..
"งั้นขอเป็นเหลือเพียงพี่น้อง จะได้ไหมคะ" ...หญมพำต่อรอง
"ไม่ได้..จะมาพบกัน หรือโทรมา..ก็ไม่ต้องรับสาย ต้องตัดโดยเด็ดขาด ไม่งั้นจะเรียกตัดใจได้อย่างไร" มารดาย้ำเสียงหนักแน่น
....................................................
ใจของหญิงสาวระลึกถึงเขาคนนั้น ...เขาคนนั้น...ที่ทำให้เธอต้องแอบยิ้มคนเดียว.....
หัวใจเต้นแรงทุกครั้งเมื่อพบกัน หรือแม้แต่รับสายโทรศัพท์ที่โทรเข้ามา..
ที่ผ่านมาหญิงสาวแอบไปพบเขา หรือพูดคุยกัน โดยไม่ให้มารดาและแม้แต่คู่หมั้นทราบ.. แต่มีสิ่งหนึ่งที่เธอลืมไปคือ
อาการ อากัปกริยา ที่เปลี่ยนไปของเธอ...
มันไม่ยากที่จะสังเกตุเห็น และเดาไม่ยาก...ว่าเธอกำลังมีใครอยู่...
แต่ที่คนรอบข้างไม่พูด เพราะต้องการเก็บอารมณ์ไว้ และพูดให้รู้เรื่องเมื่อเวลาสมควร
หญิงสาวปล่อยหัวใจเป็นอิสระจากทุกอย่าง
คู่หมั้น ครอบครัว ที่เธอปล่อยทิ้งไว้ที่บ้าน
จนครั้งล่าสุด เธอบินไปหาเขาที่ภาคใต้ โดยอ้างว่าเป็นเรื่องงาน
เรื่องราวต่างๆไม่สามารถเล็ดลอดจากสายตามารดาไปได้
จนพิจารณาเห็นแล้วว่าถ้าปล่อยตามใจไปเรื่อยๆ
คงจะมีแต่เรื่องน่าอับอายเกิดขึ้นแน่นอน
เพราะบุตรสาวเป็นคนเอาแต่ใจตัวเอง ดีที่ยังฟังมารดาอยู่บ้าง
หญิงสูงอายุจึงต้องตัดสินใจพูดกันให้เด็ดขาด
"อย่างไรเสียก็มีคู่หมั้น-คู่หมาย ที่ลูกเลือกเองแล้ว...จะทำอะไร ก็ขอให้นึกถึงวันข้างหน้าบ้าง" มารดาชี้แจงเหตุผล
"คิดว่าถ้าทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ จะดีหรือ....วันหนึ่งลูกจะเป็นคนที่เสียใจที่สุด..และไม่มีใครช่วยได้"
"ทำในสิ่งที่ถูกต้องเถิด..อย่าทำตามใจ โดยไม่คิดให้ถี่ถ้วน"
"เพราะแม่รักและหวังดีหรอกนะ แต่นี่เป็นการเตือนครั้งสุดท้าย..เพราะหากผิดพลาดไปกว่านี้ แม้แต่แม่..ลูกก็อาจจะกลับมาหาไม่ได้"
หญิงสาวชะงักและเงยหน้าขึ้นมองมารดา...เธอตกใจ แต่ไม่แปลกใจ...
น้ำตาที่กำลังหยด ไหลย้อนกลับไป หญิงสาวกลืนก้อนสะอื้นลงคอ
เธอรู้ดีว่า..มารดาเอาจริง...
แต่...เธอคิดถึงเขาเหลือเกิน...ความรักที่มีให้เขาเกือบจะทำให้เธอทำลายทุกคนรอบข้าง....ความรักบังตาเอาไว้...เธอพบเขาแล้ว..และเธอคิดว่าเขาอาจจะคือคนที่ฝากชีวิต ความรัก ความหวัง ความฝัน ไว้ได้....แม้ใจนั้นลึกแล้ว..ก็ไม่แน่ใจเลย...
เพราะเธอรักเขาเท่านั้น....มันยังไม่พออีกหรือ.....แค่รักกัน...ฉันไม่สนหรอกว่าจะเกิดอะไรขึ้น...หล่อนคิดเข้าข้างตัวเอง
...ลูกจะหลอกตัวเองไปถึงไหน...ลองคิดดีๆ...ลูกอยู่กับเขาไม่ได้...มันผิดไปหมดทุกอย่าง...แค่รักกัน มันไม่พอหรอก....เชื่อแม่เถิด..แล้วความรัก...มันก็จะผ่านไป...
.....สายลมแผ่วมาปะทะใบหน้า...
หญิงสาวยืนอยู่ที่ดาดฟ้าของตึก 50 ชั้น ที่เป็นคอนโดที่เธออาศัยอยู่
เธอหยิบรูปเขาคนนั้นขึ้นมา...มองใบหน้าที่แสนรักนั้นเป็นครั้งสุดท้าย...
....เธอยิ้มให้...และพึมพำออกไป..."ลาก่อน"....
แล้วเธอปล่อยมือที่จับรูปเขาคนนั้น....ให้ลอยจากไป....
.....................
"แม่คะ...ลูกจะทำตามที่แม่บอกค่ะ"
"แต่ลูกเสียใจค่ะ"....หญิงสาวซบกับอกมารดา
"แล้วลูกจะลืมได้ในที่สุด....แม่รู้..." มารดากระซิบบอกลูกสาว...............
แต่จำไว้ว่าจะกลับมาที่นี่ไม่ได้อีก"
เสียงเรียบของมารดาบอกหญิงสาว บ่งบอกถึงความเฉียบขาด และเอาจริง
หญิงสาวคอตก ก้มหน้า กลั้นน้ำตาไม่ให้หยดลงมา กล้ำกลืนความสะเทือนใจเอาไว้
จิตหวลประหวัดถึง "เขา..ชายหนุ่ม ผู้อยู่ไกล..คนนั้น"...
คนที่เธอพบว่า โชคชะตา..ทำให้เธอและเขาที่อยู่ห่างแสนไกลกัน มาพบและรักกันได้ ขณะที่เธอมีคู่หมั้นแล้ว ส่วนเขาก็มีฐานะที่แตกต่างจากเธอ
โชคชะตามันจะเล่นตลกกับเราเสมอ
และบางครั้ง...ก็เพื่อที่จะทดสอบความแข็งแกร่งของจิตใจ...ว่าจะสามารถ.."ผ่าน" ..ไปได้หรือไม่
เพราะบางครั้ง...มันสุดแสนจะสะเทือนใจ และเจ็บปวดเหลือล้น...
ใจหญิงสาวนึกไปถึงการสนทนากับ ชายหนุ่มรุ่นพี่ คนหนึ่ง
...พี่ชายเตือนให้หญิงสาวรับทราบ ถึงเรื่องในอดีต...
"มันเป็นความลับของสวรรค์..แต่พี่ต้องพูด"
ผู้ชายคนนั้น เขาตามน้องมา..จากเวลาอื่นๆ...
น้องเคยไปให้คำมั่นสัญญาที่ไม่มีวันทำได้กับเขาไว้...
เขารอคอย..แบบหัวใจสลาย...
และน้องก็ไม่เคยทำตามสัญญา...
น้องไปหลอกเขาไว้...ให้เขารอเป็นเวลานานแสนนาน....
ไม่สังเกตุหรือ...
....ว่ามันแปลกมากที่น้องไปพบรักเขาได้...โดยไม่ได้ตั้งใจใช่ไหม
และชาตินี้..น้องก็ต้องรักเขา รักเหมือนที่เขาเคยทุ่มเทให้...
เขาจะทำให้น้องรัก..และทำทุกอย่างที่ทำลายตัวน้องเอง...และน้องจะรักเขาอย่างที่ไม่รักใครมาก่อน...
น้องจะทำลายทุกคน...รวมทั้งตัวเองในที่สุด...
เขาไม่ได้เกิดมาเพื่อรักน้อง...แต่น้องนั่นแหละที่ต้องรักเขา ทุ่มเทให้เขาจนหมดใจ..
และที่สุดแล้ว..พี่เห็นแต่ความ...ตาย...ของน้องเอง..เพราะความอัปยศ...
เชื่อพี่เถิด..หักใจเสีย...อโหสิให้เขา แล้วเดินหันหลังไป..อย่าหันกลับมาอีก...
แล้วเราจะตัดกรรมกัน...
วันหนึ่งกุศลผลบุญ..อาจจะทำให้น้องและเขากลับมาพบกันในเรื่องดีอีกครั้งก็ได้..
"งั้นขอเป็นเหลือเพียงพี่น้อง จะได้ไหมคะ" ...หญมพำต่อรอง
"ไม่ได้..จะมาพบกัน หรือโทรมา..ก็ไม่ต้องรับสาย ต้องตัดโดยเด็ดขาด ไม่งั้นจะเรียกตัดใจได้อย่างไร" มารดาย้ำเสียงหนักแน่น
....................................................
ใจของหญิงสาวระลึกถึงเขาคนนั้น ...เขาคนนั้น...ที่ทำให้เธอต้องแอบยิ้มคนเดียว.....
หัวใจเต้นแรงทุกครั้งเมื่อพบกัน หรือแม้แต่รับสายโทรศัพท์ที่โทรเข้ามา..
ที่ผ่านมาหญิงสาวแอบไปพบเขา หรือพูดคุยกัน โดยไม่ให้มารดาและแม้แต่คู่หมั้นทราบ.. แต่มีสิ่งหนึ่งที่เธอลืมไปคือ
อาการ อากัปกริยา ที่เปลี่ยนไปของเธอ...
มันไม่ยากที่จะสังเกตุเห็น และเดาไม่ยาก...ว่าเธอกำลังมีใครอยู่...
แต่ที่คนรอบข้างไม่พูด เพราะต้องการเก็บอารมณ์ไว้ และพูดให้รู้เรื่องเมื่อเวลาสมควร
หญิงสาวปล่อยหัวใจเป็นอิสระจากทุกอย่าง
คู่หมั้น ครอบครัว ที่เธอปล่อยทิ้งไว้ที่บ้าน
จนครั้งล่าสุด เธอบินไปหาเขาที่ภาคใต้ โดยอ้างว่าเป็นเรื่องงาน
เรื่องราวต่างๆไม่สามารถเล็ดลอดจากสายตามารดาไปได้
จนพิจารณาเห็นแล้วว่าถ้าปล่อยตามใจไปเรื่อยๆ
คงจะมีแต่เรื่องน่าอับอายเกิดขึ้นแน่นอน
เพราะบุตรสาวเป็นคนเอาแต่ใจตัวเอง ดีที่ยังฟังมารดาอยู่บ้าง
หญิงสูงอายุจึงต้องตัดสินใจพูดกันให้เด็ดขาด
"อย่างไรเสียก็มีคู่หมั้น-คู่หมาย ที่ลูกเลือกเองแล้ว...จะทำอะไร ก็ขอให้นึกถึงวันข้างหน้าบ้าง" มารดาชี้แจงเหตุผล
"คิดว่าถ้าทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ จะดีหรือ....วันหนึ่งลูกจะเป็นคนที่เสียใจที่สุด..และไม่มีใครช่วยได้"
"ทำในสิ่งที่ถูกต้องเถิด..อย่าทำตามใจ โดยไม่คิดให้ถี่ถ้วน"
"เพราะแม่รักและหวังดีหรอกนะ แต่นี่เป็นการเตือนครั้งสุดท้าย..เพราะหากผิดพลาดไปกว่านี้ แม้แต่แม่..ลูกก็อาจจะกลับมาหาไม่ได้"
หญิงสาวชะงักและเงยหน้าขึ้นมองมารดา...เธอตกใจ แต่ไม่แปลกใจ...
น้ำตาที่กำลังหยด ไหลย้อนกลับไป หญิงสาวกลืนก้อนสะอื้นลงคอ
เธอรู้ดีว่า..มารดาเอาจริง...
แต่...เธอคิดถึงเขาเหลือเกิน...ความรักที่มีให้เขาเกือบจะทำให้เธอทำลายทุกคนรอบข้าง....ความรักบังตาเอาไว้...เธอพบเขาแล้ว..และเธอคิดว่าเขาอาจจะคือคนที่ฝากชีวิต ความรัก ความหวัง ความฝัน ไว้ได้....แม้ใจนั้นลึกแล้ว..ก็ไม่แน่ใจเลย...
เพราะเธอรักเขาเท่านั้น....มันยังไม่พออีกหรือ.....แค่รักกัน...ฉันไม่สนหรอกว่าจะเกิดอะไรขึ้น...หล่อนคิดเข้าข้างตัวเอง
...ลูกจะหลอกตัวเองไปถึงไหน...ลองคิดดีๆ...ลูกอยู่กับเขาไม่ได้...มันผิดไปหมดทุกอย่าง...แค่รักกัน มันไม่พอหรอก....เชื่อแม่เถิด..แล้วความรัก...มันก็จะผ่านไป...
.....สายลมแผ่วมาปะทะใบหน้า...
หญิงสาวยืนอยู่ที่ดาดฟ้าของตึก 50 ชั้น ที่เป็นคอนโดที่เธออาศัยอยู่
เธอหยิบรูปเขาคนนั้นขึ้นมา...มองใบหน้าที่แสนรักนั้นเป็นครั้งสุดท้าย...
....เธอยิ้มให้...และพึมพำออกไป..."ลาก่อน"....
แล้วเธอปล่อยมือที่จับรูปเขาคนนั้น....ให้ลอยจากไป....
.....................
"แม่คะ...ลูกจะทำตามที่แม่บอกค่ะ"
"แต่ลูกเสียใจค่ะ"....หญิงสาวซบกับอกมารดา
"แล้วลูกจะลืมได้ในที่สุด....แม่รู้..." มารดากระซิบบอกลูกสาว...............
