ความรักของเจนจิรา-3
"ท่านคะ ..ลูกสาวดิฉันประสบอุบัติเหตุ..นอนไม่รู้สึกตัวมาหลายวันแล้ว...เขาจะฟื้นไหมคะ ดิฉันไม่รู้จะทำอย่างไรดีแล้ว" เสียงของคุณโสมส่อง มารดาของเจนจิราถามพระภิกษุชรา ด้วยเสียงสั่นเครือ เธอรู้สึกหมดหวัง
พระภิกษุชราลืมตา พร้อมกับพูดเบาๆ ปลอบใจคุณโสมส่องที่น้ำตาไหลออกมาต่อหน้า
"ยังดอกโยม...เขาต้องหาทางกลับมาให้ได้..นี่เป็นเพราะคำมั่นสัญญาสาบานที่ให้แก่กัน..และลูกสาวโยมน่ะ จริงๆแล้วเขาต้องกลับมาแก้กรรม..แก้ไขตัวเอง เพราะในอดีตเขาทำให้หลายคนต้องผิดหวัง เพราะความมากรัก และรักตัวเองมากเกิน...ขอโทษนะโยมที่อาตมาต้องพูดอย่างนี้...ดูเถิดชาตินี้เกิดมาแม้เป็นหญิง เขายังมากรักเหมือนเดิมใช่ไหม"
คุณโสมส่องเงยหน้าขึ้นมองพระภิกษุชราอย่างฉงนใจ...
ใช่ค่ะ...แต่เขาก็....เสียงแผ่วไป...แต่อย่างไรดิฉันก็เป็นแม่เจนในชาตินี้ ดิฉันยอมทุกอย่างที่ขอให้เขากลับคืนมา...เสียงสะอื้นคุณโสมส่องดังขึ้นอย่างน่าเวทนา..จนทำให้ผู้ติดตามต้องรีบประชิดตัว เพราะกลัวคุณโสมส่องจะไม่สบายไปอีกคน...
พระภิกษุชราถอนหายใจยาว พร้อมกลับพูดว่า "เอาเถิดคุณโยม คุณโยมสวดมนต์ไหว้พระรักษาศีลเพื่อรอเถิด หากนับจากวันนี้ไปอีก 3 วัน ถ้าลูกสาวโยมไม่สามารถกลับมาได้ด้วยตนเองแล้ว เขาอาจจะต้องอยู่ในภพที่คู่เขาอีกคนหนึ่งรอคอยอยู่ตลอดไป การติดในภพชาติอื่นที่ไม่ใช่ปัจจุบัน มันเป็นการใช้กรรมที่เหมือนไม่สิ้นสุดนะ แต่ถ้าบุญของเขายังมีเขาต้องกลับมาหาคุณโยมใน 3 วันข้างหน้า"..."อาตมาอวยพรให้เขาได้กลับมาได้เถอะนะ"....สิ้นเสียง พระภิกษุชราก็หลับตานั่งสมาธิ...
สารวัตรไม้นั่งอยู่พร้อมกับคุณโสมส่องต้องประคองให้ลงมาจากกุฏิ สุภาพสตรีชราหมดแรงเมื่อทราบว่า เจนจิรามีเวลาเพียง 3 วันเท่านั้น
..."พ่อไม้..ช่วยน้องด้วยเถิดนะ..แม่รู้ว่าเจนอาจจะทำให้พ่อไม้เสียใจ...แต่เข้าใจเขาเถิด...นี่เขาก็รับแมทธิว หลานชายเป็นลูกตัวเอง แม้แต่ในใบเกิด ยายเจนก็ลงชื่อเป็นแม่" ยายเมย์แกก็ตายไปแล้ว พ่อแท้ๆของแมทธิวก็ไม่มีใครรู้ว่าอยู่ไหน ยายเมย์แกไม่ได้สั่งเสียอะไรเลย มันเร็วมากพ่อไม้..พ่อไม่รู้ไหม ยายเจนบอกแม่ว่า พ่อไม้น่าจะเป็นพ่อที่ดีให้แมทได้ แกก็เลยลงมา อย่าว่าน้องเลยนะที่คิดแบบนั้น แกรักพ่อไม้จริงๆ"
สารวัตรไม้สบตาคุณโสมส่อง พร้อมกับตอบว่า "เอาเถิดครับคุณแม่ ไว้ให้เจนฟื้นก่อนแล้วค่อยคุยกัน ผมไม่รังเกียจเด็ก แต่เขาต่างหากอยากจะอยู่กับผมตลอดไปหรือครับ"
คุณโสมส่องกอดสารวัตรไม้ รำ่ไห้อย่างกลัวว่าจะเสียของรักไป ..."ถ้าเจนไม่กลับมา..พ่อไม้อย่าโกธรน้องเลยนะ จะอโหสิให้เจนได้ไหม..."
....ความเงียบเข้าปกคลุมบ้าฟ้าฮ่ามอีกครั้งเมื่อเวลาล่วงเข้าสองยาม....พระจันทร์ส่องแสงดูนวลตา เจนจิราลุกขึ้นไปยืนที่หน้าต่าง ใจหนึ่งประหวัดถึงอีกสถานที่และบุคคลที่อยู่อีกโลกหนึ่ง เธอตระหนักดีว่า ได้ล่วงล้ำเข้ามาสู่อีกมิติหนึ่งในอดีต...ความเย็นใจ เงียบสงบต่างจากในอีกโลกนัก....
ชายหนุ่มในอดีตเดินมาจากข้างหลัง มือทั้งสองจับบ่าเจนจิราไว้... "แม่จันทร์อย่าไปไหนอีกเลยนะ...อยู่กับพี่ที่นี่เถิด..." เขากระซิบที่ข้างหูเจนจิรา "แม่จันทร์กลับมาตามที่สัญญาไว้...พี่รู้...พี่รักแม่จันทร์คนเดียว อย่เลย"
เจนจิราหันกลับไปมองหน้าชายหนุ่มที่มีดวงหน้าละม้ายชายหนุ่มในอีกโลก ที่เธอเรียกพี่ชาย คนที่เธอผลักไสทิ้งเขาไป หญิงสาวถอนใจพร้อมกับพูดว่า "พี่ชายคะ...เจนอยากกลับบ้านโน้น....เจนมาอยู่นี่ได้ยังไงก็ไม่รู้...ส่งเจนกลับบ้านเถิดนะคะ"
เจนจิราไม่รู้เลยว่าแท้ที่จริงแล้วที่บ้านฟ้าฮ่ามในเวลานี้ คือสถานที่หนึ่งในดินแดนลับแล ที่เป็นส่วนต่อระหว่างภพ เหมือนโลกของมนตรา ไม่มีเวลา ไม่มีอนาคต มีแต่อดีต..ที่เกิดจากความฝังใจอย่างรุนแรง และเวทย์มนต์โบราณ หากใครก็ตามติดอยู่ระหว่างภพแแบบนี้ ก็เหมือนไม่ต่างจากวิญญาณที่ยังหาทางไปเกิด หรือไปภพไหนไม่ได้ ด้วยใจยังคงยึดมั่นในอดีต จนไม่ยอมจากไปไหน....แม้ส่วนหนึ่งจะไปจุติเกิดในภพหน้าแล้วก็ตาม จริงๆแล้วเจนจิราควรจะต้องตายในอุบัติเหตุนั้น แต่ด้วยความรักความผูกพันในสัญญารักที่เคยพลั้งปากมอบให้ชายในอดีตท่านนี้ เขาจึงดึงตัววิญญาณเธอออกมา เขารู้ดีว่าอีกเพียง 3 วันในโลกมนุษย์เท่านั้น หญิงสาวที่เขารักจะต้องติดอยู่ที่นี่ตลอดไปกับเขาเพียงผู้เดียว เธอจะไม่สามารถรักใครคนอื่นได้อีก....
....แต่ทำไมนะ..ทุกครั้งที่เห็นหญิงสาวน้ำตาไหล ทอดสายตามองออกไปเหมือนจะค้นหาอะไรสักอย่างนั้น..มันช่างบั่นทอนความตั้งใจที่จะกักเธอไว้เหลือเกิน....
....พี่ชายจ๋า..เจนคิดถึงแม่ คิดถึงบ้าน...เจนอยากกลับบ้าน....
พี่ชายจ๋าส่งเจนกลับบ้านเถิดนะคะ...เจนรักพี่..แต่เจนอยากกลับบ้าน....เสียงหญิงสาวพร่ำบอกเขาและร่ำไห้อย่างน่าเวทนา...
....อนิจจา...ความรักนี่มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน...เขารอคอยเธอมานานแสนนาน..แต่มันเจ็บปวดจริงที่เธอกลับไม่ยินดีที่จะกลับมาอยู่กับเขา...
"สัญญากับพี่ได้ไหม...ถ้าพี่พาไปส่งแล้ว...แม่จันทร์ต้องไม่ลืมพี่..และเมื่อเราได้พบกันอีกครั้งขอให้แม่จันทร์สัญญาว่าจะอยู่กับพี่เพียงผู้เดียว...เหมือนที่แม่จันทร์เคยสาบานไว้"......
"พี่ชายจ๋า..ถ้าเจนทำอะไรให้พี่ชายโกธร ทุกข์ใจเพราะเจน..เจนขอโทษนะคะ...อโหสิให้เจนเถิด...เจนรักพี่ แต่...เจน..." ปลายเสียงหญิงสาวแผ่วไป...
"เอาเถิด..หากแม่จันทร์ต้องการ..พี่จะไปส่ง แต่ขอให้รู้ว่า พี่ยังรอแม่จันทร์ และจะรักแม่จันทร์ตลอดไป...." ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาวคนรักอย่างอาลัย...ชั่วครู่หนึ่ง เขาพาเจนจิรากลับมาที่เตียงนอนที่เธอฟื้นขึ้นมา..พร้อมกับกอดเธอไว้แน่น และกระซิบว่า "ลาก่อนยอดรัก..แล้วขอให้เราพบกันและกลับมารักกันอีกครั้ง"....เจนจิราหลับตาลงและกอดชายหนุ่มเป็นครั้งสุดท้ายด้วยความรู้สึกสะเทือนใจ เสียใจด้วนความรู้สึกผิด ละอายใจที่ลืมคำมั่นสัญญาเสียสิ้น และกระซิบตอบกลับว่า ...."ค่ะ...ขอให้เรากลับมาพบกันและรักกันอีกครั้งนะคะ".........
สายลมแห่งอดีตพัดผ่านไป....เจนจิรารู้สึกได้ถึงความรัก ความเศร้าสร้อย ลอยอยู่ในอากาศ....ความรู้สึกผิดประดังขึ้นมา....อา...นี่เป็นเพราะเรามันหลายใจนี่เอง ที่ทำให้คนอื่นๆเขาเสียใจ เขารอคอยด้วยความหวัง...
....แม่ฟื้นแล้ว...แม่ฟื้นแล้ว...เด็กชายส่งเสียงดัง บอกให้คนอื่นๆในห้องพักคนไข้รีบวิ่งเข้ามาดูหญิงสาวที่หลับเป็นเจ้าหญิงนิทรามารวม 7 วันแล้ว...."เจนฟื้นแล้วหรือลูก"...คุณโสมส่องจับมือบุตรสาวไว้แน่นเหมือนเกรงว่าเธอจะหลับไปอีก...
"คุณแม่...เจน...เจนกลับมาได้แล้ว...แมทธิว..ลูกอยู่ไหน...."
"นั่น..พี่ไม้หรือคะ...พี่กลับมาหาเจนหรือคะ..."
.......................................................................................
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว .....คุณโสมส่องมองบุตรีจากทางเบื้องหลัง และถามว่า..
"เจน..ตัดสินใจดีแล้วหรือลูก"
"ค่ะแม่...เจนคิดแล้ว...เพราะเจนรักใคร ให้ความหวังใครๆไปทั่ว...สุดท้ายก็ไม่คิดจะจริงจังกับใคร..จนทำให้หลายคนต้องเสียใจเพราะเจน....แม่คะ...แม่ไม่ว่าใช่ไหม ถ้าเจนจะขออยู่กับแม่ และแมธไปตลอดโดยไม่แต่งงานกับใคร...เจนรู้สึกแย่มากกับเรื่องนี้ค่ะ"...สิ้นเสียงตอบพร้อมเสียงถอนใจยาวของหญิงสาวที่บัดนี้ล่วงเข้าสู่วัยกลางคนแล้ว..
...เจนขออวยพรให้พี่ไม้ไปได้ดีเถิดนะคะ..ขอให้เรารักกันแบบพี่-น้อง...เจนคงรักใครไม่ได้อีกแล้ว...เจนรู้ว่าพี่ไม้ต้องได้เจอกับคนที่ดีกว่าเจนอย่างแน่นอน.....
เจนจิรามองไปที่กรอบรูปภาพที่ตั้งไว้บนโต๊ะไม้ด้านข้างหน้าต่าง...มีกรอบรูปหลายอันวางตั้งไว้ แสดงให้เห็นถึงบรรดาบุคคลต่างๆ ในวาระต่างๆกัน...
..บ้างก็เป็นรูปสำเร็จการศึกษา...บ้างก็เป็นรูปในงานมงคล..งานแต่งงาน..รูปเด็กเกิดใหม่....ในภาพหนึ่งเป็นรูปนายตำรวจแต่งตัวเต็มยศ บ่งบอกถึงความภูมิฐาน..ยศนายพลตำรวจ..ส่งยิ้มให้หญิงสาว....
แม้เวลาจะผ่านไปหลายปี...ไม้ก็ไม่เคยลืมเจนจิราได้เลย..แม้เขาจะแต่งงานกับหญิงสาวที่ผู้ใหญ่หามาให้...แต่มันก็ไม่สามารถไปกันได้ตลอดรอดฝั่ง...ใจของเขารักเจนจิรามาตลอด...ผ่านมาหลายปีเขาก็ไม่สามารถหักใจได้....เขารู้ว่าหญิงสาวครองตัวเป็นโสดเพราะความรู้สึกผิด.....
....เจน...แต่งงานกับพี่เถิดนะ...เขากล่าวคำขอแต่งงานกับเธอเป็นครั้งแรกเมื่อวันที่ได้รับพระราชทานยศเป็นนายพล...
...พี่ไม้คะ....เจนทำไม่ได้ค่ะ...เจนรักพี่แต่เจนคงอยู่กับใครไม่ได้อีกแล้ว....
เจนขออโหสิกับพี่ไม้เถิดนะคะ...พี่ไม้ตัดใจจากเจนเถิดค่ะ...หญิงสาวกล่าวตอบไม้ก่อนที่จะเข้าพิธีโกนผมเข้าสู่ร่มศานา บวชเป็นแม่ชีตลอดชีวิต....
....ขอกุศลผลบุญที่ได้สร้าง ส่งถึงบรรดาเจ้ากรรมนายเวรด้วยเถิด....
พระภิกษุชราลืมตา พร้อมกับพูดเบาๆ ปลอบใจคุณโสมส่องที่น้ำตาไหลออกมาต่อหน้า
"ยังดอกโยม...เขาต้องหาทางกลับมาให้ได้..นี่เป็นเพราะคำมั่นสัญญาสาบานที่ให้แก่กัน..และลูกสาวโยมน่ะ จริงๆแล้วเขาต้องกลับมาแก้กรรม..แก้ไขตัวเอง เพราะในอดีตเขาทำให้หลายคนต้องผิดหวัง เพราะความมากรัก และรักตัวเองมากเกิน...ขอโทษนะโยมที่อาตมาต้องพูดอย่างนี้...ดูเถิดชาตินี้เกิดมาแม้เป็นหญิง เขายังมากรักเหมือนเดิมใช่ไหม"
คุณโสมส่องเงยหน้าขึ้นมองพระภิกษุชราอย่างฉงนใจ...
ใช่ค่ะ...แต่เขาก็....เสียงแผ่วไป...แต่อย่างไรดิฉันก็เป็นแม่เจนในชาตินี้ ดิฉันยอมทุกอย่างที่ขอให้เขากลับคืนมา...เสียงสะอื้นคุณโสมส่องดังขึ้นอย่างน่าเวทนา..จนทำให้ผู้ติดตามต้องรีบประชิดตัว เพราะกลัวคุณโสมส่องจะไม่สบายไปอีกคน...
พระภิกษุชราถอนหายใจยาว พร้อมกลับพูดว่า "เอาเถิดคุณโยม คุณโยมสวดมนต์ไหว้พระรักษาศีลเพื่อรอเถิด หากนับจากวันนี้ไปอีก 3 วัน ถ้าลูกสาวโยมไม่สามารถกลับมาได้ด้วยตนเองแล้ว เขาอาจจะต้องอยู่ในภพที่คู่เขาอีกคนหนึ่งรอคอยอยู่ตลอดไป การติดในภพชาติอื่นที่ไม่ใช่ปัจจุบัน มันเป็นการใช้กรรมที่เหมือนไม่สิ้นสุดนะ แต่ถ้าบุญของเขายังมีเขาต้องกลับมาหาคุณโยมใน 3 วันข้างหน้า"..."อาตมาอวยพรให้เขาได้กลับมาได้เถอะนะ"....สิ้นเสียง พระภิกษุชราก็หลับตานั่งสมาธิ...
สารวัตรไม้นั่งอยู่พร้อมกับคุณโสมส่องต้องประคองให้ลงมาจากกุฏิ สุภาพสตรีชราหมดแรงเมื่อทราบว่า เจนจิรามีเวลาเพียง 3 วันเท่านั้น
..."พ่อไม้..ช่วยน้องด้วยเถิดนะ..แม่รู้ว่าเจนอาจจะทำให้พ่อไม้เสียใจ...แต่เข้าใจเขาเถิด...นี่เขาก็รับแมทธิว หลานชายเป็นลูกตัวเอง แม้แต่ในใบเกิด ยายเจนก็ลงชื่อเป็นแม่" ยายเมย์แกก็ตายไปแล้ว พ่อแท้ๆของแมทธิวก็ไม่มีใครรู้ว่าอยู่ไหน ยายเมย์แกไม่ได้สั่งเสียอะไรเลย มันเร็วมากพ่อไม้..พ่อไม่รู้ไหม ยายเจนบอกแม่ว่า พ่อไม้น่าจะเป็นพ่อที่ดีให้แมทได้ แกก็เลยลงมา อย่าว่าน้องเลยนะที่คิดแบบนั้น แกรักพ่อไม้จริงๆ"
สารวัตรไม้สบตาคุณโสมส่อง พร้อมกับตอบว่า "เอาเถิดครับคุณแม่ ไว้ให้เจนฟื้นก่อนแล้วค่อยคุยกัน ผมไม่รังเกียจเด็ก แต่เขาต่างหากอยากจะอยู่กับผมตลอดไปหรือครับ"
คุณโสมส่องกอดสารวัตรไม้ รำ่ไห้อย่างกลัวว่าจะเสียของรักไป ..."ถ้าเจนไม่กลับมา..พ่อไม้อย่าโกธรน้องเลยนะ จะอโหสิให้เจนได้ไหม..."
....ความเงียบเข้าปกคลุมบ้าฟ้าฮ่ามอีกครั้งเมื่อเวลาล่วงเข้าสองยาม....พระจันทร์ส่องแสงดูนวลตา เจนจิราลุกขึ้นไปยืนที่หน้าต่าง ใจหนึ่งประหวัดถึงอีกสถานที่และบุคคลที่อยู่อีกโลกหนึ่ง เธอตระหนักดีว่า ได้ล่วงล้ำเข้ามาสู่อีกมิติหนึ่งในอดีต...ความเย็นใจ เงียบสงบต่างจากในอีกโลกนัก....
ชายหนุ่มในอดีตเดินมาจากข้างหลัง มือทั้งสองจับบ่าเจนจิราไว้... "แม่จันทร์อย่าไปไหนอีกเลยนะ...อยู่กับพี่ที่นี่เถิด..." เขากระซิบที่ข้างหูเจนจิรา "แม่จันทร์กลับมาตามที่สัญญาไว้...พี่รู้...พี่รักแม่จันทร์คนเดียว อย่เลย"
เจนจิราหันกลับไปมองหน้าชายหนุ่มที่มีดวงหน้าละม้ายชายหนุ่มในอีกโลก ที่เธอเรียกพี่ชาย คนที่เธอผลักไสทิ้งเขาไป หญิงสาวถอนใจพร้อมกับพูดว่า "พี่ชายคะ...เจนอยากกลับบ้านโน้น....เจนมาอยู่นี่ได้ยังไงก็ไม่รู้...ส่งเจนกลับบ้านเถิดนะคะ"
เจนจิราไม่รู้เลยว่าแท้ที่จริงแล้วที่บ้านฟ้าฮ่ามในเวลานี้ คือสถานที่หนึ่งในดินแดนลับแล ที่เป็นส่วนต่อระหว่างภพ เหมือนโลกของมนตรา ไม่มีเวลา ไม่มีอนาคต มีแต่อดีต..ที่เกิดจากความฝังใจอย่างรุนแรง และเวทย์มนต์โบราณ หากใครก็ตามติดอยู่ระหว่างภพแแบบนี้ ก็เหมือนไม่ต่างจากวิญญาณที่ยังหาทางไปเกิด หรือไปภพไหนไม่ได้ ด้วยใจยังคงยึดมั่นในอดีต จนไม่ยอมจากไปไหน....แม้ส่วนหนึ่งจะไปจุติเกิดในภพหน้าแล้วก็ตาม จริงๆแล้วเจนจิราควรจะต้องตายในอุบัติเหตุนั้น แต่ด้วยความรักความผูกพันในสัญญารักที่เคยพลั้งปากมอบให้ชายในอดีตท่านนี้ เขาจึงดึงตัววิญญาณเธอออกมา เขารู้ดีว่าอีกเพียง 3 วันในโลกมนุษย์เท่านั้น หญิงสาวที่เขารักจะต้องติดอยู่ที่นี่ตลอดไปกับเขาเพียงผู้เดียว เธอจะไม่สามารถรักใครคนอื่นได้อีก....
....แต่ทำไมนะ..ทุกครั้งที่เห็นหญิงสาวน้ำตาไหล ทอดสายตามองออกไปเหมือนจะค้นหาอะไรสักอย่างนั้น..มันช่างบั่นทอนความตั้งใจที่จะกักเธอไว้เหลือเกิน....
....พี่ชายจ๋า..เจนคิดถึงแม่ คิดถึงบ้าน...เจนอยากกลับบ้าน....
พี่ชายจ๋าส่งเจนกลับบ้านเถิดนะคะ...เจนรักพี่..แต่เจนอยากกลับบ้าน....เสียงหญิงสาวพร่ำบอกเขาและร่ำไห้อย่างน่าเวทนา...
....อนิจจา...ความรักนี่มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน...เขารอคอยเธอมานานแสนนาน..แต่มันเจ็บปวดจริงที่เธอกลับไม่ยินดีที่จะกลับมาอยู่กับเขา...
"สัญญากับพี่ได้ไหม...ถ้าพี่พาไปส่งแล้ว...แม่จันทร์ต้องไม่ลืมพี่..และเมื่อเราได้พบกันอีกครั้งขอให้แม่จันทร์สัญญาว่าจะอยู่กับพี่เพียงผู้เดียว...เหมือนที่แม่จันทร์เคยสาบานไว้"......
"พี่ชายจ๋า..ถ้าเจนทำอะไรให้พี่ชายโกธร ทุกข์ใจเพราะเจน..เจนขอโทษนะคะ...อโหสิให้เจนเถิด...เจนรักพี่ แต่...เจน..." ปลายเสียงหญิงสาวแผ่วไป...
"เอาเถิด..หากแม่จันทร์ต้องการ..พี่จะไปส่ง แต่ขอให้รู้ว่า พี่ยังรอแม่จันทร์ และจะรักแม่จันทร์ตลอดไป...." ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาวคนรักอย่างอาลัย...ชั่วครู่หนึ่ง เขาพาเจนจิรากลับมาที่เตียงนอนที่เธอฟื้นขึ้นมา..พร้อมกับกอดเธอไว้แน่น และกระซิบว่า "ลาก่อนยอดรัก..แล้วขอให้เราพบกันและกลับมารักกันอีกครั้ง"....เจนจิราหลับตาลงและกอดชายหนุ่มเป็นครั้งสุดท้ายด้วยความรู้สึกสะเทือนใจ เสียใจด้วนความรู้สึกผิด ละอายใจที่ลืมคำมั่นสัญญาเสียสิ้น และกระซิบตอบกลับว่า ...."ค่ะ...ขอให้เรากลับมาพบกันและรักกันอีกครั้งนะคะ".........
สายลมแห่งอดีตพัดผ่านไป....เจนจิรารู้สึกได้ถึงความรัก ความเศร้าสร้อย ลอยอยู่ในอากาศ....ความรู้สึกผิดประดังขึ้นมา....อา...นี่เป็นเพราะเรามันหลายใจนี่เอง ที่ทำให้คนอื่นๆเขาเสียใจ เขารอคอยด้วยความหวัง...
....แม่ฟื้นแล้ว...แม่ฟื้นแล้ว...เด็กชายส่งเสียงดัง บอกให้คนอื่นๆในห้องพักคนไข้รีบวิ่งเข้ามาดูหญิงสาวที่หลับเป็นเจ้าหญิงนิทรามารวม 7 วันแล้ว...."เจนฟื้นแล้วหรือลูก"...คุณโสมส่องจับมือบุตรสาวไว้แน่นเหมือนเกรงว่าเธอจะหลับไปอีก...
"คุณแม่...เจน...เจนกลับมาได้แล้ว...แมทธิว..ลูกอยู่ไหน...."
"นั่น..พี่ไม้หรือคะ...พี่กลับมาหาเจนหรือคะ..."
.......................................................................................
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว .....คุณโสมส่องมองบุตรีจากทางเบื้องหลัง และถามว่า..
"เจน..ตัดสินใจดีแล้วหรือลูก"
"ค่ะแม่...เจนคิดแล้ว...เพราะเจนรักใคร ให้ความหวังใครๆไปทั่ว...สุดท้ายก็ไม่คิดจะจริงจังกับใคร..จนทำให้หลายคนต้องเสียใจเพราะเจน....แม่คะ...แม่ไม่ว่าใช่ไหม ถ้าเจนจะขออยู่กับแม่ และแมธไปตลอดโดยไม่แต่งงานกับใคร...เจนรู้สึกแย่มากกับเรื่องนี้ค่ะ"...สิ้นเสียงตอบพร้อมเสียงถอนใจยาวของหญิงสาวที่บัดนี้ล่วงเข้าสู่วัยกลางคนแล้ว..
...เจนขออวยพรให้พี่ไม้ไปได้ดีเถิดนะคะ..ขอให้เรารักกันแบบพี่-น้อง...เจนคงรักใครไม่ได้อีกแล้ว...เจนรู้ว่าพี่ไม้ต้องได้เจอกับคนที่ดีกว่าเจนอย่างแน่นอน.....
เจนจิรามองไปที่กรอบรูปภาพที่ตั้งไว้บนโต๊ะไม้ด้านข้างหน้าต่าง...มีกรอบรูปหลายอันวางตั้งไว้ แสดงให้เห็นถึงบรรดาบุคคลต่างๆ ในวาระต่างๆกัน...
..บ้างก็เป็นรูปสำเร็จการศึกษา...บ้างก็เป็นรูปในงานมงคล..งานแต่งงาน..รูปเด็กเกิดใหม่....ในภาพหนึ่งเป็นรูปนายตำรวจแต่งตัวเต็มยศ บ่งบอกถึงความภูมิฐาน..ยศนายพลตำรวจ..ส่งยิ้มให้หญิงสาว....
แม้เวลาจะผ่านไปหลายปี...ไม้ก็ไม่เคยลืมเจนจิราได้เลย..แม้เขาจะแต่งงานกับหญิงสาวที่ผู้ใหญ่หามาให้...แต่มันก็ไม่สามารถไปกันได้ตลอดรอดฝั่ง...ใจของเขารักเจนจิรามาตลอด...ผ่านมาหลายปีเขาก็ไม่สามารถหักใจได้....เขารู้ว่าหญิงสาวครองตัวเป็นโสดเพราะความรู้สึกผิด.....
....เจน...แต่งงานกับพี่เถิดนะ...เขากล่าวคำขอแต่งงานกับเธอเป็นครั้งแรกเมื่อวันที่ได้รับพระราชทานยศเป็นนายพล...
...พี่ไม้คะ....เจนทำไม่ได้ค่ะ...เจนรักพี่แต่เจนคงอยู่กับใครไม่ได้อีกแล้ว....
เจนขออโหสิกับพี่ไม้เถิดนะคะ...พี่ไม้ตัดใจจากเจนเถิดค่ะ...หญิงสาวกล่าวตอบไม้ก่อนที่จะเข้าพิธีโกนผมเข้าสู่ร่มศานา บวชเป็นแม่ชีตลอดชีวิต....
....ขอกุศลผลบุญที่ได้สร้าง ส่งถึงบรรดาเจ้ากรรมนายเวรด้วยเถิด....
