บทสุดท้ายของความรัก

เคยสัญญากับตัวเองว่าจะไม่มีความรู้สึกที่เรียกว่า "รัก คิดถึง" ใครอีกแล้วเพราะคำๆ นี้มันทำให้หัวใจบอบช้ำมามากมาย จนมีความรู้สึกเบื่อ ไม่อยากจะพบอีกแล้วกับความรู้สึกแบบนี้ ใช่มันห่างหายมานานจนชาชิน และหัวใจดวงนี้มันก็อยู่มาได้ โดยไม่มีใครเข้ามารบกวนให้วุ่นวายหัวใจ

แต่..สุดท้ายก็หนีไม่พ้น กับคำว่า รัก ต้องมาพบและสัมผัสอีกครั้ง พยายามสักแค่ไหนที่จะไม่ให้มีความรู้สึกนี้เกิดขึ้นกับตัวเอง แต่ก็แพ้ใจตัวเองจนได้

ทำไมเราสองคนต้องมาพบและได้รู้จวยนะ ทั้งๆ ที่ต่างคนต่างรับรู้ว่ารักแค่ไหน สุดท้ายก็ต้องจากกัน และคนที่เจ็บสุดท้ายก็คือ ฉัน เฝ้าบอกตัวเองว่าหัวใจดวงนี้ทำไมถึงชอบความเจ็บปวด เสียใจ กับความรักเสียเหลือเกิน วันนี้ยอมรับมีความสุขที่มีเธออยู่เคียงข้าง รู้สึกดีๆ ทุกครั้งที่เราสองคนมีความทรงจำร่วมกัน ตลอดเวลาที่คบกันก็พยายามไม่ให้คิดถึงวันที่จะต้องจากกันแค่นึกถึงภาพที่เธอเดินจากไปในวันนั้น ฉันก็แทบหมดแรง ใจหายไม่รู้ว่าถึงวันนั้นฉันจะทำตัวให้เข้มแข็ง ได้อย่างไร เมื่อไม่มีเธอเหมือนที่เคยมี เมื่อคิดถึงเมื่อไหรันก็อยากจะตัดใจเสียแต่เนิ่นๆๆ แต่มันก็ทำไม่ได้สักครั้ง มันคงเป็นพรมลิขิตที่ฉันจะต้องพบเธอและจากเธอ และเธอคงเป็นคนสุดท้ายที่ฉันจะมีความรู้สึกที่เรียกว่า "รัก" ก่อนที่จะหมดลมหายใจไปจากโลกนี้....แม้น ฉันจะไม่มีชีวิตอยู่บนโลกนี้เมื่อไหร่ แต่ความรู้สึกที่ฉันมีเธอมันจะติดตามหัวใจของฉันตลอดไป...