ปาฏิหาร์ยที่รอคอย ตอนที่ 1

"ตัวเอง คืนนี้ต้นขอไปเที่ยวกับพี่เอ้ได้ไหมครับ..." ไม่น่าเชื่อว่าแค่คำพูด แค่นี้จะทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งกับตกหลุมรัก และรู้สึกดีๆ เกิดขึ้นมาอย่างประหลาด กับผู้ชายคนหนึ่งได้ ใครๆ ก็คงคิดว่าโง่ และบ้ามาก แต่ผู้หญิงคนนั้นก็คือฉันเอง ฉันไม่สนใครจะว่าฉันบ้า แต่ใครจะรู้ล่ะว่า เมื่อเวลาผ่านไป 5 ปี ผู้หญิงบ้าๆ คนนี้ ที่ไปตกหลุมรักกับคำพูดที่เขาพูดกับแฟนเขาเมื่อ 5 ปีที่แล้ว จะมีวันมาอยู่เคียงข้างกับฉันได้ แม้นแต่ตัวฉันเองยังไม่อยากจะเชื่อเลย ยังคิดว่าฝันไปหรือเปล่าจำได้ว่าเย็นวันนั้นเขามาส่งฉันที่บ้านกับน้องชายของฉัน เพราะเขาเป็นเพื่อนกัน วินาทีแรกที่น้องชายแนะนำให้รู้จัก ก็ได้แค่มองหน้ากัน และเขาก็โทรศัพท์ หาแฟน คุยกับแฟน จนฉันนึกอิจฉาผู้หญิงคนนั้นอย่างไม่รู้ตัว..จากแค่ประโยคที่เขาขออนุญาติแฟนไปเที่ยว ฉันก็ประทับใจอย่างไม่รู้ตัว คงนับจากวินาทีนั้น หัวใจและสมอง ของฉันก็สั่งการให้เก็บเธอไว้ในใจตลอดมา อย่างเงียบๆๆ นับจากวันนั้นที่ได้พบกัน โดยไม่มีแม้นแต่คำพูด ของกันและกัน ก็ผ่านไปเป็นเวลายาวนาน จนฉันลืมๆ เรื่องราวของเขาไปแล้ว แต่สุดท้ายเหตุการณ์ที่ทำให้เราสองคนต้องมีโอกาสได้มาพบกันอีกครั้งก็มีจนได้ หลังจากไม่พบกันเลยตลอดระยะเวลา 5 ปีกว่า..แต่ใครจะรู้ว่าช่วงเวลาที่ไม่ได้พบกันเลย ตัวฉันไม่เคยได้รับรู้เรื่องราว หรือความเป็นไปของเขาเลยแต่เขากลับรับรู้เรื่องราวของฉันตลอดมา อาจเป็นเพราะเขาสงฉันมาก จึงรู้ความเป็นไปของฉัน จำได้ว่าวันที่เราสองคนมาพบกันครั้งนี้ มันช่างแตกต่างจากวันแรกอย่างสิ้นเชิง เราพบกันที่เที่ยวกลางคืน รู้สึกจะเป็นครั้งแรกที่น้องชายชวนฉันไปเที่ยวกลางคืน ปกติฉันไม่ใช่ปาร์ตี้ เกริล์ นานๆ ถึงจะไปครั้ง แต่ช่วงหลังเป็นเพราะฉันกำลังมีปัญหากับแฟน (น้องชายที่พูดถึงเป็นน้องชายแฟนนะ)ก็เลยออกไปเที่ยว และจึงเป็นโอกาสที่ได้มาพบกับเขา พอเจอกันทำไมวันนั้นฉันถึงเกลียดเขา ไม่ยอมคุยกับเขา มาคิด ๆดู ก็แปลกมาก จนทุกวันนี้เขาถามว่าทำไมวันนั้นถึงเกลียดขี้หน้าเขา ฉันก็ยังไม่มีคำตอบที่ชัดเจนให้เขาเลย จำได้ว่าคืนนั้นตัวเองเมามาก ดูแล้วเป็นผู้หญิงที่ไม่ดีเอามากๆ ในสายตาคนที่พบเห็นแต่ก็แปลกอีกแหล่ะที่ยังมีสายตาคู่หนึ่งที่แอบมอง และคอยเทคแคร์อย่างดีในสภาพที่ฉันเมา คิดถึงวันนั้นแล้วก็ยังอายไม่หาย พอหายเมาแล้วบอกตรงๆ ว่าไม่อยากเจอเขาอีกเลย ปกติตัวเองไม่เคยดื่มแล้วเมามากมายขนาดนั้น แต่หัวใจเจ้ากรรม กลับไม่เป็นอย่างที่คิด ได้แต่คิดถึง อยากเจอ อยากคุย แต่จะทำไงได้ล่ะ เพราะสถานะตอนนั้นฉันทำอะไรไม่ได้เลย จะถามจากน้องชายก็ไม่กล้า อีกอย่างมีเวลาอยู่เมืองไทยอีกแค่ 1 อาทิตย์ ฉันก็จะต้องไปอังกฤษแล้ว จะทำงัยดีอยากพูดกับเขาสักครั้งก่อนไป สุดท้ายก็เงียบหาย จนถึงวันที่ 24 ธันวาคม 2551 ฉันต้องออกเดินทางไปอังกฤษแล้ว ไปโดยหัวใจห่อเหี่ยวมากๆนึกแล้วก็ตลกตัวเองเฝ้าวเองว่าจะไม่มีโอกาสได้ยินเสียงเขาก่อนไปเลยหรืองัย ได้แต่ขอให้ปาฏิหาร์ยมีจริงให้เขาโทรมาหาทีเถอะจนถึงเวลาที่เขาประกาศขึ้นเครื่องแล้ว ฉันก็ยิ่งใจหายเขาจะไม่โทรมาหาจริงๆเหรอทำไมฉันต้องรอ ก็เพราะว่ามีเพื่อนโทรไปหาเขาบอกว่าวันนี้เวลานี้ฉันกำลังจะเดินทางไปอังกฤษ บอกเขาให้โทรหาฉันฉันก็เฝ้ารอ สุดท้ายอีก 10 นาทีเครื่องจะออก มือถือที่ฉันกำลังจะปิด ก็เกิดเสียงดังขึ้น ทั้งตกใจและดีใจ คิดว่าเบอร์แปลกๆ ต้องเป็นเขาแน่เลย รีบรับสาย ก็เป็นเสียงเขาจริงๆ ถึงแม้นไม่ค่อยจะคุ้นเสียงเขา แต่ความรู้สึกตอนนั้นบอกว่ามันใช่ ฉันดีใจ และตื่นเต้นมาก กับการที่เฝ้ารอคอย แล้วไม่พบกับความผิดหวัง..ยังไม่หายคิดถึงก็ต้องวางสายเพราะเครื่องจะออกแล้วต้องปิดโทรศัพท์แต่หัวใจฉันกับพองโตขึ้นมากเมื่อเขาบอกว่าถึงที่โน้นแล้วส่ง SMS บอกเบอร์โทรศัพท์ที่อังกฤษให้เขา เพราะเขาจะได้โทรไปคุยด้วยเวลาอยู่ที่นั้น...แค่นี้ฉันก็อยากจะไปให้ถึงอังกฤษภายใน 5 นาทีเลย จะได้รู้ว่าเขาจะโทรมาจริงตามที่พูดไว้หรือไม่...