หลอกให้รัก

หวัดดีค่ะ ทุกคน

ดิฉันมีเรื่องราวเกี่ยวกับความรักที่สุดแสนหวานอมขมมาฝากค่ะ

เมื่อ 2 ปีที่แล้ว ฉันได้ทำงาน ที่ สนามบินดอนเมือง เป็นแครชเชียร์ของบริษัทหนึ่งแล้วก็รู้จักกับคนมากมาย จนกระทั้ง ดอนเมืองจะถูกย้ายไปที่ สุวรรณภูมิ ฉันจึงตัดสินใจลาออก พอฉันทำงานมาถึงอาทิตย์สุดท้าย ก็มีคนแนะนำให้ฉันรู้จักกับพนักงานที่นั่นคนหนึ่ง คนที่แนะนำชื่อ พี่อิ๋ว เขาทำงานเป็นเซลล์ ส่วนผู้ชายคนนั้น ชื่อ ป๊อด วันแรกที่ฉันเห็นหน้าป๊อด ฉันเห็นเขาเดินมาคุยกับพี่อิ๋วแบบกระซิบแต่ไม่เชิงกระซิบเพราะว่าฉันได้ยิน แบบว่าเวลาที่เขาคุยกันแทบหอมแก้มกันเลยฉันก็ได้แต่แอบบ่นๆด่าๆอยู่ในใจว่าพูดอย่างนี้หอมแก้มกันเลยดีกว่าแล้วฉันก็มองป๊อดแล้วก็เบะน่าใส่แบบว่าไม่ชอบสุดๆ แล้วป๊อดก็โทรมาที่ร้านแล้วก็ขอเบอร์ฉันกับพี่อิ๋ว แต่พี่อิ๋วบอกว่าถ้าอยากได้ให้มาขอกับน้องเขาเอง แล้วซักพักหนึ่ง ป๊อดก็เดินมาขอเบอร์กับฉัน ฉันก็ถามไปว่าจะเอา จริง ๆ หรอ ป๊อดบอกว่าจริง ฉันบอกว่าไม่ต้องเอาไปหรอก เพราะเดี๋ยวก็ออกจากที่นี่แล้ว แล้วเราคงไม่ได้เจอกันแล้วแหละ ป๊อดก็ถามว่าออกทำไม ฉันก็บอกว่าจะออกไปเรียนต่อ ป๊อดก็บอกว่าแล้วเบอร์อะไร 04อะไรเอ่ย ฉันก็บอกว่าไม่ใช่ 04 แต่เป็น 09 ต่างหากล่ะ ป๊อดก็เลยบอกว่า 09อะไร ฉันบอกไป แล้วเราก็ติดต่อกันมาโดยตลอดโทรหาทุกวันเช้า กลางวัน เย็น และก่อนนอน และก็นัดกันไปเที่ยปดูหนัง กระทั้งเวลาผ่านไป ปีกว่าๆ ป๊อดเปลี่ยนไปมาก มากซะจนไม่ใช่ป๊อดคนที่ฉันเคยรู้จัก พอเดือนมีนาคมประมาณสิ้นเดือนได้ ป๊อดไม่โทรมาฉันก็สงสัย ฉันพยายามติดต่อกับป๊อด แต่ติดต่อไม่ได้เลย ฉันเลยตัดสินใจไปหาป๊อดที่บ้าน แต่ไม่เจอ ฉันก็เลยนั่งวินกลับ วินมอไซก็ถามว่ามาหาป๊อดหรอ ฉันบอกว่าใช่ เขาก็บอกว่า มันไม่อยู่หรอก มันไปต่างจังหวัด ฉันก็งง แล้วก็ถามว่าไปจังหวัดอะไร เขาบอกสุพรรณไปเมื่อกี้นี้เอง ฉันก็ถามอีกว่าไปกับใคร เขาบอกว่าป๊อดเพิ่งแต่งงานกับแฟนเก่งไปเมื่อ 30 มีนา ฉันตกใจมาก หัวใจแทบสลาย แล้วฉันก็ถามอีกว่า แฟนเก่าของเขาชื่ออะไร เขาบอกว่าชื่อแอ้ พอฉันลงจากรถฉันก็บอกให้วินมอไซบอกป๊อดด้วยว่าให้โทรหาฉันด้วย แล้วฉันก็เดินไปรอรถเมย์ ตอนนั้นฉันไม่รูจะทำยังไงดี มือไม้สั้นไปหมด มันเหมือนคนไม่มีแรง ไม่มีแรงแม้กระทั้งก้าวขาเดินไปข้างหน้า มันอยากร้องไห้ออกมามากๆๆๆเลย แต่ฉันก็พยายามไม่ร้องเพราะไปร้องไห้ที่บ้านดีกว่า ฉันก็ได้แต่คิดในใจว่าทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ทำไม ทำไม ทำไม ฉันไปทำอะไรให้ถึงได้ทำกับฉันแบบนี้ ฉันทำอะไรผิดหรอ ฉันไม่เคยแม้แต่ที่จะคิดนอกใจป๊อดเลยซักนิดเดียว ไม่เคยเลย ไม่เคยเลยจริง ๆ ฉันแทบไม่ได้กินข้าวเลย มันกินไม่ลง พยายามกินแล้วก็กินไม่ลง มันคอยแต่นึกเรื่องที่ป๊อดแต่งงาน พอกินข้าวไป 2 - 3 คำ มันก็นึงถึงเรื่องที่ป๊อดแต่งงาน มันก็กินไม่ลง มันคอยมแต่น้ำตาที่ไหลออกมา ฉันพยายามฝืนกินแต่เก็ได้แต่เคี้ยวแต่กลืนไม่ลงจริง ๆ มันเป็นอย่างนี้ อยู่ เกือบ 2 อาทิตย์ ก็มีเพื่อนฉันคนหนึ่งโทรมาหาฉัน ฉันก็เล่าเรื่องนี้ให้ฟังเพื่อนฉันคนนี้ดีมากเลย มันคอยปลอบใจฉัน มันก็เลยชวนฉันไปไปเทียว เหมือนกับไปทำให้ลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา ไปพูดคุยไปปรึกษาไปปลอบใจและให้กำลังใจ แบบว่าทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น แต่มันก็ช่วยมาได้นิดนึ่งเท่านั้นแต่มันก็ยังดีกว่าช่วงแรกๆ มันก็โทรมาคุยทุกวัน มันเป็นเพื่อนที่ดีมากๆๆคนหนึ่งเลยแหละ แล้วทุกวันนี้ฉันก็พยายามไม่คิดถึงเรื่องในอดีต เพราะนึกทีไรเสียใจทุกที

สุดท้ายนี้ก็อยากบอกกับทุกๆคนที่ได้เข้ามาอ่านเรื่องสั้นของฉัน ฉันขอขอบคุณมากๆนะค่ะ และฉันก็อยากจะฝากบอกกับเพื่อนๆทุกคนที่ไม่สมหวังกับความรักว่า สู้ต่อไปนะค่ะอย่าคิดมากโดยเฉพาะเรื่องในอดีตที่เลวร้าย เราต้องคิดแต่สิ่งดีๆเกี่ยวกับอนาคตของเรา เราอย่าทำร้ายตัวเองเลยนะค่ะ เราต้องคิดถึงคนรอบข้างด้วย ไม่ว่าจะดป็น พ่อ แม่ พี่ น้อง ญาติ มิตรสหาย ทั้งหลายแหล่ ที่ทุกคนดีกับเรามากจนบางครั้งเรามองข้ามไป

ยังไงก็ของให้ทุกคนสู้ ๆ นะค่ะ สู้ ๆ ๆ ตาย