คุณจำได้ไหม คุณร้องไห้เสียน้ำตาเพราะอกหักครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่.... แล้วทำไมผู้หญิงถึงรู้สึกเสียใจมากกว่าผู้ชายหลายร้อยเท่า...ฉันเคยนั่งคิดทบทวนอยู่เสมอ หรือบางทีผู้ชายจะเศร้าบ้างแต่ก็คงไม่นานเท่าผู้หญิงหรอกน่ะ
ฉันนั่งอ่านหนังสือพิมพ์พร้อมกับจิบกาแฟแก้วโปรดตอนเช้าในร้านกาแฟเล็ก ๆ ใกล้ที่ทำงาน แปลกมากที่อากาศดีมาตั้งหลายวันแล้ว แต่ทำไมในหนังสือพิมพ์หน้าพยากรณ์อากาศถึงแจ้งว่าวันนี้จะมีหิมะตกหนัก แต่ก็อีกนั่นล่ะ เมืองนี้วันนี้แดดออก พรุ่งนี้หิมะตกหรือฝนตกก็เกิดขึ้นได้
อีกสิบนาทีได้เวลาเข้างานแต่ฉันยังนั่งละเมียดลิ้มรสกาแฟอันหอมหวานสลับกับการอ่านข่าวตามหน้าหนังสือพิมพ์ ...ทันใดนั้น ฉันรู้สึกได้ยินเสียงที่คุ้นเคยมานาน คุ้นอย่างไม่น่าเชื่อ เป็นบทสนทนาของชาย หญิงคู่หนึ่ง ระหว่างรอสั่งกาแฟ ฉันยังคงอ่านหนังสือต่อไป ไม่ได้ใส่ใจมาก ....แต่บทสนทนาเหล่านั้นยังคงดำเนินต่อไป ราวกับเขาสองคนนั้นเป็นคู่รักที่รักกันมาก ฉันต้องรีบไปทำงานแล้ว ฉันเตือนตัวเอง....แต่ฉันก็ต้องสะดุดกับชื่อของฉันที่ถูกเอ่ยขึ้นระหว่างหญิงสาวกับชายหนุ่มผู้นั้น....มือของฉันค่อย ๆ ลดระดับลง ราวกับว่าตัวเองเป็นนักสืบ..... โอ พระเจ้า ฉันแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง ฉันรู้สึกได้ว่ามือเย็นเฉียบ สมองมึนงง ไปหมด แทบจะนึกอะไรไม่ออก ทำไมเค้าบอกว่ามีประชุมนอกเมืองแต่เช้า วันนี้คงไปรับมาทำงานไม่ได้ ฉันจึงต้องนั่งรถไฟมาเองแล้วก็มาถึงเวลาเข้างานก่อนกำหนด....
ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วที่เพื่อนสาวคนสนิทของฉันเฝ้าเวียนถามฉันอยู่เป็นประจำว่า...เราจะรู้สึกเศร้ากว่าเค้าไหมหรือเค้าจะเศร้ากว่าเรา ...ฉันไม่รู้หรอกคำตอบจะเป็นแบบไหน แต่ฉันรู้แล้วว่าอาการมันเป็นยังไง.....เลยเวลาเข้างานไปสิบห้านาทีแล้ว เขาสองคนได้กาแฟแล้วก็อเดินออกจากร้านไป โดยไม่สนใจอะไรรอบข้าง ขอให้ฉันตั้งสติสักพักฉันบอกตัวเอง
ฉันคิดทบทวนตลอดทั้งวันว่าฉันควรทำอย่างไรต่อไป ผู้ชายที่รักและไว้ใจมากที่สุดกลับกลายเป็นคนที่ทำลายหัวใจของฉัน....ฉันทำงานอย่างไม่มีสติ อากาศภายนอกกลับเย็นลงเหมือนหิมะจะตกจริง ๆ ด้วย แต่ภายในใจของฉัน มันมีพายุหิมะลูกใหญ่ซัดเข้ามา ท่าทีของพวกเขาดูรักกันมากจริง ๆ รักมากกว่า ดูแลกันดีกว่า ไม่เหมือนตอนที่อยู่ด้วยกันกับฉัน ......
เย็นมากแล้ว หิมะตกลงมา บ้างตกลงพื้นละลายเป็นน้ำ ฉันเดินท่ามกลางผู้คนมากมาย ทุกคนมีจุดหมายปลายทางเดียวกัน คืออยากกลับถึงบ้านให้เร็วที่สุด กลับไปหาคนที่รัก หาความอบอุ่น ครอบครัว สำหรับฉันวันนี้ฉันก็คงจะกลับบ้านเช่นเคย แต่เป็นการกลับที่เข้มแข็งเด็ดเดี่ยว ......
ฉันได้คิดดีแล้ว ว่าจะเลือกเดินออกมาเอง อาจจะเจ็บมาก แต่เชื่อเถอะว่าเวลาจะเชื่อมความรู้สึกและผสานความเข้มแข็งในใจของฉัน .....
ฉันก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าผู้หญิงหรือผู้ชายจะเจ็บ จะเศร้ากว่ากัน....
แด่....ผู้ชายที่ฉันรัก และ น้องสาวคนเดียวที่ฉันมี......